Transcript lustrumalmanak

de uitbreiding op
De Grote Tamar-atlassen
1963-2013
Lustrum Almanak van het 10e lustrum
de uitbreiding op
De Grote Tamar-atlassen
Lustrum Almanak van het 10e lustrum
de uitbreiding op
De Grote Tamar-atlassen
lustrumcommissie
Rogier Flikweert
Tony Maas
Harm Rutgers
Janneke Scheele
met dank aan
Frans van Kaam
Minou Kroes
Pieter Leijten
Rob Smit
Juni 2014
Digitale oplage
Inhoudsopgave
Voorwoord
.................................6
Van de Voorzitter..............................7
Een lijstje met afgelopen besturen
........................7
Het lustrumjaar 2013-2014
...........................8
Tijdlijn 2001-2012
..............................15
Verhalen van toen
..............................25
Rubriek CTRL+C, CTRL+V
...........................32
Smoelenboek
.................................35
Tamar’s Interlands
..............................42
Tamar, out of the box ..............................45
Tamar 50+
.................................50
Tamar Heren-2 in actie (2012)
Kerstkaart naar alle led
en van het bestuur 201
1-2012
De Tamar-springpaal in actie bij Talent-ID 2013 op de Fontys
5
Voorwoord
Van de voorzitter
Na 25 jaar is er weer een nieuwe zogeheten Tamar-atlas, als aanvulling van de atlassen uit 1983 en
1988. Inmiddels vieren we al ons vijftig jarig bestaan, na de oprichting op 8 oktober 1963. Toch zijn
zijn deze oude drukwerken nog steeds heerlijk om te lezen voor iedere doorgewinterde Tamariaan.
Dezelfde vragen van toen houden ook de Tamariaan van nu nog steeds bezig, en ook de activiteiten
lijken de afgelopen jaren nog steeds even talrijk en amicaal. Het leek ons, als lustrumcommissie, dan
ook overbodig, te proberen deze -met zoveel preciezie in elkaar gezette documenten- te evenaren.
U bekijkt nu dan ook de Almanak 2013, waar op dezelfde DVD ook de twee voorgaande Tamaratlassen zijn terug te vinden. Hier leest u onder andere hoe wij aan de naam Tamar zijn gekomen,
de afsplitsing van Demos en de verandering van het Tamar-’embleem’ met gedetaileerde uitleg.
Veel stukken zijn ontleend uit voorgaande Tamarindes, een aantal afkomstig uit de Cursor of de
Sportkrant van het Sportcentrum. We hebben geprobeerd een leuke selectie te maken, daar een
volledig overzicht bijna niet te doen is. Voor meer naslagwerken raadpleeg gerust eens de Tamarindes
op de website, ook zij bieden nu nog steeds uren leesplezier en misschien ook wel inspiratie voor
toekomstige activiteiten.
De allereerste keer toen ik bij Tamar kwam volleyballen, werd ik op sleeptouw genomen door mijn
huisgenootje Karin. Na zo’n 10 jaar niet gevolleybald te hebben, was het ook weer even wennen. Of
en in welk team ik zou komen was nog even afwachten. Ik kwam samen met mijn goede vriendinnetje
Kelly bij de recreanten terecht. Hier hebben wij op spelenderwijs training gekregen van Perry en de
basistechnieken geleerd van Samir. Het team werd steeds groter met allemaal jongens en meisjes
van allerlei verschillende niveaus. Ik heb bij de recreanten een onwijs leuke tijd gehad en veel geleerd.
Het jaar erna is hieruit een heel nieuw damesteam ontstaan en zijn zelfs alle heren verspreid over de
teams!
Met deze nieuwe almanak hebben we getracht het leven bij Tamar van de afgelopen tien jaar in kaart
te brengen en de leuke, gezellige maar ook opmerkelijke momenten terug te halen. Zo is de brief
terug te zien uit 2001 die ons vertelt dat het zo slecht gaat met het ledenaantal van Tamar, dat alle
commissies op de KCC na en daarbij de productie van de Tamarinde ophouden te bestaan. Anno nu
kan je daar alleen nog maar met een glimlach naar terugkijken, wetende dat we inmiddels weer ruim
80 leden groot zijn. Met vier dames teams, drie heren teams en een recreantengroep kunnen we vol
goede moed op naar het volgende lustrum!
Via de activiteiten en het naborrelen bij de Kix heb ik veel leden leren kennen, zoals op de
kennismakingactiviteit en de Sinterklaasavond. Deze activiteiten zorgen steeds voor een gezellige
huiselijke sfeer. Momenteel speel ik bij dames 4. Een geheel nieuw team met dames die eerder nog
nooit competitie hebben gespeeld. In het begin was het dan ook nog erg wennen. Niet alleen aan het
spelen in de competitie, maar ook aan elkaar. De eerste wedstrijden verloren we dan ook, maar we
werden steeds beter en ook het team werd hechter en hechter. Zo is dames 4 grotendeels present
op alle borrels en activiteiten. Al met al een super leuk en hecht team, die ook nog eens een potje
kunnen ballen.
Minou Kroes
Waarnemend Voorzitter Tamar 2013-2014
Tony Maas
10e Lustrumcommissie
Oud-bestuurslid Tamar 2011-2013
Een lijstje met....
Het lustrum-logo 2013-2014
Het allereerste embleem, als ondervereniging van ESVV DEMOS
6
Het alledaagse huidige logo
...afgelopen besturen
2013-2014 (51e bestuur) Yoep Koenen, Minou Kroes, Perry Maas, Remko Mulder, Lisa van Os
2012-2013 (50e bestuur) Tony Maas, Sade Schönhage, Samir Halim, Chris Driessen, Edith Rook
2011-2012 (49e bestuur) Ingrid Hovens, Tony Maas, Wies Westerhout, Midas Meijs
2010-2011 (48e bestuur) Sietse Wijtvliet, Ingrid Hovens, Karin Witlox, Bert Atsma
2009-2010 (47e bestuur) Luc Engelen, Karin Witlox, Erik Schreurs, Thijs Janssen
2008-2009 (46e bestuur) Luc Engelen, Anne Römgens, Erik Schreurs, Thijs Janssen, Pim Cramer
2007-2008 (45e bestuur) Esther Gotink, Rogier Flikweert, Martijn Hofstede, Eric Brouwer
2006-2007 (44e bestuur) Geert Laan, Tom Huiskamp, Inge Gotink, Ernst van Oosten
2005-2006b (43e bestuur) Joost Tonnaer, Sander Streng, Geert Laan, Marcon de Vrede
2005-2006a (42e bestuur) Stijn Janssen, Sander Streng, Geert Laan, Joost Tonnaer, Marcon de V.
2004-2005 (41e bestuur) Joost Tonnaer, Michel Debertrand, Jeroen Janssen
2003-2004 (40e bestuur) Eveline Blom, Marco Meeuwse, Jeroen Learbuch, Peter Lipsch
2002-2003 (39e bestuur) Helmer den Dekker, Mariska Netjes, Marco Meeuwse
eeks 2004
Het logo omstr
Achter: vervolg embleem uit de jaren ‘80
7
Het lustrumjaar
Eind november van het jaar 2012 begon
de destijds vijfkoppige lustrumcommissie
te vergaderen over o.a. een thema voor
het lustrumjaar van Tamar. Na lang wikken
en wegen is daar vermoedelijk het meest
praktiserende thema ooit uit gekomen, Lucky
Clovers.
Praktiserend in de zin dat afgelopen jaar
Vrouwe Fortuna vaak op onze hand is geweest.
Het lustrumjaar
2013 - 2014
Hoewel, het vertrek van Sade Schönhage uit de
commissie en de eerste activiteit doen anders
vermoeden.
De Lucky Clover Run viel enigszins in het water
door een té bescheiden opkomst. Geruchten
gaan dat dit de kleinste hardloopwedstrijd voor
het goede doel ooit is geweest.
Voor degene die niet weten wat de Lucky
Clover Run is - wat gezien de opkomst niet
ondenkbaar is - volgt een uitleg. Bij deze run
is het de bedoeling om in je ondergoed een
rondje over de campus te rennen. De kleren die
je bij de start uit doet worden gedoneerd aan
het Rode Kruis.
Dankzij een bijdrage van het SSC konden we
gelukkig toch een geruime hoeveelheid kleding
afleveren bij het Rode Kruis en was het voor
hen een succes.
Dat kleine beetje geluk in de vorm van een
kledingdonatie van het SSC zette door.
Want op 8 oktober was het dan zover; de 50ste
verjaardag van Tamar. Deze werd met taart van
het bestuur, bier en een mooi feest in de Kix
gevierd.
Taart ter ere van de 50e verjaardag van Tamar.
Dat was natuurlijk het officiële startsein voor het
lustrumjaar vol met activiteiten en feesten.
De eerstvolgende activiteit was een Citytrip
naar Brugge. Wat we daar gedaan hebben
is verslagen door Fenna Wijnveen voor de
Tamarinde.
City-trip: Brugge
In het weekend van 9 november zijn we met
een groep van Tamar afgereisd naar Brugge.
De reis begon al op station Eindhoven, waar we
werden opgewacht door een aantal mensen en
een heel groot cadeau. We werden ingedeeld
in teams en kregen opdrachten mee die wij
moesten uitvoeren in de trein. Eén opdracht
was om aan de conducteur te vragen of hij
wilde omroepen dat Tamar aanwezig is in de
trein en dat de passagiers moeten oppassen
voor rondvliegende cadeautjes. Een ander was
‘draag het cadeau door tenminste 5 coupés’.
Zo werden we dus wel beziggehouden tijdens
onze lange tocht naar de Belgische stad.
Na de treinreis aten we in ’t puntje van
Vlissingen en vervolgde wij onze reis per boot
en daarna per bus, nog steeds het cadeau
meedragend/slepend. Eenmaal aangekomen
in het hostel werden er wat kaarspelletjes
gespeeld en wat biertjes gedronken. Om rond
een uur of 23 de groep te splitsen in een stapen slaapgroep. Het stappen was super gezellig,
we begonnen in een shotjesbar, waar je per
fles bestelde! En eindigde bij een toffe club met
een hoog plafond met zware kandelaren, leuke
muziek en rookmachines!
De volgende ochtend zat iedereen met
slaaphoofdjes om 8.30 aan het ontbijt en
begonnen de activiteiten pas echt. We kregen
per team een lading enveloppen. 10 Daarvan
waren opdrachten met het cadeau (groene
enveloppen) en een stuk of 40 zonder (witte
enveloppen).
De eerste opdracht was zoek het cadeau in het
centrum van Brugge en ondertussen konden
opdrachten in de witte enveloppen worden
uitgevoerd. Voorbeelden van deze opdrachten
waren ‘zwaai een trein uit’, ‘maak een
tekening van stoepkrijt’, ‘maak een mummie’,
‘praat je team naar binnen bij de toren van
Brugge’, ‘verwelkom mensen van de trein’
en ‘deepthroat een banaan’. Over de laatste
9
we nog een kleine 10 minuten lopen naar
het winkeltje genaamd: Werk aan de winkel,
een kleinschalig hobby winkeltje. Onderweg
voegden zich beetje bij beetje, de laatste leden
bij de groep. Bij aankomst in het winkeltje was
ik zelf nogal verrast.
Ik had mezelf toch wel een soort van
professionele brouwerij voorgesteld toen ik me
opgaf voor deze workshop. In plaats daarvan
kwamen we een nogal fleurig gekleurd en vol
met lampenkamppen hangende hobbyzaak
binnen. Het mannelijke gevoel wat ik bij de
gedachte van bierbrouwen krijg, ging toch wel
een beetje verloren.
Dit werd nog verder grond in gedrukt toen we
koffie, thee en koekjes aangeboden kregen
(waar ik bier verwacht had). Daar zaten
we dus, bij onze bierworkshop, tussen de
handgemaakte roze lampenkappen aan de
koffie en thee. Wouter van G genoot er van zijn
speciale Duitse Apfel thee.
Het cadeau onderweg naar Brugge.
opdracht kan Wouter van Geert prachtige
ervaringen vertellen, al denk ik dat het voor
Perry ook vrij speciaal was. Het cadeau werd
al vrij snel gevonden, waardoor we het cadeau
moesten gaan veroveren van een ander team,
ondertussen nog steeds de opdrachten van
de witte enveloppen uitvoerend. Rond de
middag veroverde mijn team het cadeau en
konden wij opdrachten uitvoeren als ‘laat het
cadeau met een rondvaartboot meevaren’,
‘laat het cadeau door zoveel mogelijk mensen
de hoek om gedragen worden’, ‘laat een
hond het cadeau besnuffelen en er tegenaan
plassen’ en ‘breng het cadeau op een zo hoog
mogelijk punt’. Bij deze laatste opdrachten
kregen wij het voor elkaar het cadeau mee te
slepen naar de rand van Brugge en het daar
op een molen te plaatsen. Na de opdrachten
zijn we gaan eten in een restaurant waar we
het cadeau hebben achtergelaten. Eenmaal
terug in het hostel werd de uitslag bekend
gemaakt; de groep van Lisa van Oorschot,
Wouter van Geert, Perry, Anne en Ingrid had
gewonnen, mede dankzij hun grote creativiteit.
Na de uitslag maakt iedereen zich klaar voor
een leuke stapavond. Dit keer begonnen we in
een gezellige kroeg op de tweede verdieping
waar we weliswaar bediend werden!
10
Na deze verassende eerste indrukken kregen
we eerst een korte uitleg over de verschillende
soorten speciaal bier. Ik merk inmiddels dat
zulk soort kennis helaas snel weer verloren
gaat, want ik kan hier niets nuttigs meer over
navertellen. Na al dit wachten konden we
uiteindelijk toch nog aan het bier! Er werd voor
ons in willekeurige volgorde (afgedekt) een
blond, dubbel, trippel en bokbier ingeschonken.
De bedoeling was dat we het merk, land van
herkomst en het soort bier gingen raden. Na
drie biertjes geproefd te hebben kregen we een
mysterieus 4e biertje, dit biertje viel mij, en veel
anderen erg tegen. Als ik de smaak zou moeten
omschrijven zou ik zeggen dat ik het gevoel
had dat ik slootwater aan het drinken was. Niet
is echter minder waar, het bleek een normale
Hertog Jan pilsener te zijn.
Niemand had deze dan ook goed geraden.
Lesson learned: drink geen pilsener na spciaal
bier. Na het proeven moesten we ieders onze
eigen papieren nakijken. Bij de puntentelling die
gehanteerd werd, heb ik tot op vandaag de dag
nog steeds mijn vraagtekens.
En toen begon het bierbrouwen!
We gingen alleen geen normaal bier maken,
we gingen Surinaams gemberbier maken. Een
fris zomerbiertje met een alcohol percentage
van zo’n 8 tot 12 procent. Voordat we mochten
beginnen met het bierbrouwen moesten we
natuurlijk onze handen ontsmetten. Na het
Vervolgens kwamen er nog een aantal
kroegen langs waarin wij mensen van de
studievereniging Simon Stevin tegenkwamen,
hoe toevallig is dat?! Rond een uurtje of 3 à
4 keerde de grootste groep weer richting het
hostel om de volgende weer om 8.30 aan het
ontbijt te verschijnen.
De laatste dag was voornamelijk reizen, weer
terug naar de boot met de bus, na de boot
de trein en vervolgens weer thuis. Ik vond
het echt een ontzettend tof weekend, leuke
nieuwe mensen leren kennen, leuke activiteiten
gedaan en gezellig op stap geweest; een
topweekend!
Fenna
Een andere activiteit in het kader van het
lustrum, was het maken van een heuse
speelfilm. Onder de bezielende leiding
van initiatiefnemer, cameraman, regisseur,
producer, editor, tekstschrijver en wat voor
rollen er al niet meer komen kijken bij het
maken van een film, Rob Smit, hebben we de
film Out of the Box gemaakt.
Dat we tijdens de Citytrip opnames hebben
gemaakt voor deze film kwam (of komt),
met uitzondering van een aantal ingewijden
na, voor de meeste Brugge-gangers als een
verassing.
Het cadeau dat door Fenna beschreven is
speelde daarbij een hoofdrol. Opdrachten
met het cadeau waren een dekmantel om een
aantal mooie beelden te kunnen schieten voor
de film.
Kort genomen is dat de essentie van de
zogenoemde ‘street movie’. Alleen de
hoofdpersonen, Sacha Vervuurt en Mark
Wolffensperger, (en wij) kenden de verhaallijn
en de rest werd geïmproviseerd.
Het resultaat hiervan is te bekijken op de DVD
waar ook deze almanak op te vinden is.
Verdere uitspatting van geluk was de
bierworkshop. Wederom een verslag uit de
Tamarinde over deze bierworkshop, maar
ditmaal geschreven door Mark Wolffensperger.
Bierworkshop
Het uitje begon voor mij, net zoals voor
de meesten op het centraal station van
Eindhoven.
Na aankomst in ’s Hertogenbosch moesten
Bierworkshop
ontsmetten mochten we verder met onze
handen uitsluitend de ingrediënten en de
schoongemaakte mesjes en snijplanken
aanraken. Dit bleek voor sommige mensen,
uche, uche, Perry, erg lastig te zijn, die tot
twee keer toe zijn handen opnieuw moest
ontsmetten. De ingrediënten van ons
Surinaamse gemberbier waren, niet verassend,
gember en citroen. Onze taak in het brouwen
van dit bier was het opsnijden van de gember,
tot hele fijne stukjes en het opensnijden van de
poriën van de citroen. Het brouwen gebeurde
in tweetallen, mijn teammate was Wouter J. Hij
mocht ons stuk gember open gaan snijden en
ik kreeg de taak van de citroen. Het opensnijden
van de citroenporiën bleek echter niet aan
mij besteed. Nadat alle groepen al vrolijk de
citroen en het gember door elkaar aan het
mengen waren in kokend water, zaten Wouter
en ik nog vrolijk te snijden. Nadat ook het bier
van mij en Wouter gemengd was werd er een
korte pauze ingelast en konden we nog een
keer van de koekjes genieten. Toen de pauze
afgelopen was kwam het jammerlijke bericht
dat wij niet onze eigen biermengsel konden
houden. Dit omdat er anders geen controle is
over de soort gist die in het mengsel komt. Een
paar van onze mengsels werden wel uitgekozen
om bij een voorgegist mengsel ingegoten te
worden. Na een grondig keuringstraject van
de bierbrouwspecialiste, werden de beste
brouwsels uitgekozen om bij het eindmengsel
ingegooid te worden. Nadat dit gemengd was,
mocht iedereen één voor één een fles bier
vullen. Vervolgens konden we allemaal een leuk
stickertje uitzoeken en op ons bier plakken met
een leuke naam voor je biertje. En zo ontstond
mijn Surinaamse swag bier. Het bier kon alleen
helaas nog niet gelijk gedronken worden. Hier
11
moesten we nog twee en een halve week op
wachten.
We kregen na afloop van de workshop niet
zomaar een biertje mee, maar eigenlijk een
tijdbombiertje. Het biertje maakt namelijk in het
gistingsproces wat het ging doorlopen in de
twee en een halve weken niet alleen alcohol
aan, maar ook koolstof. Dit betekende dat het
biertje in principe elke dag geopend moest
worden om zijn druk kwijt te kunnen.
Wanneer je dit niet deed bestond er het gevaar
dat de fles zou exploderen.
Na afloop zijn we met de groep nog eventjes
wat gaan drinken en langzaam droop iedereen
af en gingen we één voor één naar huis.
Een zeer geslaagd uitje.
activiteit en de winnaars van de tamar-toto
naast kennis en gezelligheid, een lot voor de
lustrumloterij. Geheel in stijl van het thema is
deze loterij in het leven geroepen, waarbij men
ook nog eens fantastische prijzen kan winnen.
Daarnaast heeft Tony Maas het
volleybalkaartspel Tamarix bedacht, zodat
iedereen zich niet hoeft te vervelen bij het
wachten zijn op het volgende lustrum.
Dat we het afgelopen jaar zoveel geluk hebben
gehad, komt volgens ons niet helemaal uit de
lucht vallen. Noem het voorbestemd of toeval,
maar tijdens het maken van deze atlas kwamen
we het onderstaande stukje tegen.
Wouter J. met zijn brouwsel
Omdat het zeer aannemelijk was dat één
van ons, zeer georganiseerde Tamarianen,
ging vergeten onze tijdbommen onschadelijk
te maken, werd er een groepswhatsapp
aangemaakt.
En na drie weken was het zo ver, de biertjes
werden geproefd op de Tamar superhelden
activiteit. Zelf was ik hier afwezig maar ik kan
in ieder geval vertellen dat ik samen met David
genoten heb van mijn swagbier.
Lucky Clover Run
Mark
De lijn van succes werd andermaal doorgezet
en ditmaal in de vorm van een beachclinic.
Beachvolleybalteam “Berden / Van Duijnhoven”
hebben ons de fijne kneepjes van het
beachvolleyballen proberen bij te brengen wat
er voor zal zorgen dat iedereen die de clinic
gevolgd heeft in het voordeel zal zijn bij de
beachcompetitie.
Disclaimer, de lustrumcommissie is niet
aansprakelijk voor negatief behaalde prestaties
in de beachcompetitie.
Nog een activiteit die ik niet onvermeld wil laten
is het lustrumtoernooi. Dat dankzij goed weer,
een goede opkomst, een prima barbecue
en een mooi feest bij Demos ook als een
succesverhaal de geschiedenis in kan gaan.
Naast dat Vrouwe Fortuna ons zoveel heeft
toegelachen, hebben we het succes van dit
mooie lustrumjaar natuurlijk niet alleen aan haar
te danken. Die eer komt natuurlijk in de eerste
plaats alle Tamarianen toe.
Daarom kregen alle deelnemers van een
12
Het lijkt mij een onomstotelijk bewijs dat Lucky
Clovers het best gekozen thema is.
Ten slotte kom ik bij de laatste activiteit van het
lustrum, het eindfeest.
Op het moment van schrijven zal dit feest
binnenkort plaatsvinden. Beginnende met een
barbecue kunnen leden en oud-leden genieten
van de première van Out of the Box, elkaars
gezelschap en een mooi feest tot laat in de
avond, op zoals het er nu naar uit ziet, een
tropisch warme dag.
Gezien onze verhouding met het geluk, zal ze
er geen moeite mee hebben dat wij haar nog
tweemaal zullen beproeven.
Tweemaal, allereerst op het eindfeest. En een
tweede maal voor alle jaren die Tamar zal
toekomen.
Een jaar vol met lustrum-act
Harm Rutgers
Lid 10e lustrumcommissie
iviteiten in de planning
Verslaglegging van de Sinterklaasavond
13
Het Tamarix-kaartspel
-lot
eel lustrum
Een origin
Tijdlijn
2001 - 2012
14
Tamar in de Cursor vanwege de lustrumfilm
2001
2001
16
2002
2002
2003
17
2003
2002
18
2003
2003
2003
2003
19
2003
2003
2004
2004
2005
2005
2005
Ton van Deursen geeft een geheel nieuwe
dimensie aan het begrip ‘penetreren’. Tijdens
dit VOORval plant hij zijn VOORtand in het
VOORhoofd van de VOORzitter en teamgenoot
Joost Tonnaer. Hilariteit en een bezoekje aan de
eerste hulp volgden. In de weken erna wordt
elke gelegenheid aangegrepen om dit er nog
eens goed in te drukken, met als hoogtepunt
59 grapjes tijdens het Gepi-toernooi. Ton heeft
het nooit iets uitgemaakt dat die grapjes zijn
gemaakt, hij bleef hier namelijk boven staan.
Aangaande het ondertussen beruchte Ton/
Joost-incident ontving de redactie een
bestandje met toepasselijke spreekwoorden die
we té hilarisch vonden om niet te plaatsen:
• Ton, breek me de bek niet open
• Joost, daar zou ik m’n hoofd niet over
breken
• Een gegeven Ton niet in de bek kijken
• Een Tonderslag bij heldere hemel
• Beter 10 tanden in je mond dan 1 in je hoofd
• Waar is de tand van Ton? Joost mag het
weten?
• Wie het laatst lacht heeft de minste tanden
• Lachen als een boer met hoofdpijn
• Geen tand in z’n hoofd die daaraan denkt
• Hoge hoofden vangen veel tanden
• Ton heeft haar op z’n tanden
• De tand valt niet ver van de mond
2006
Tamar heeft voor het eerst in lange tijd weer
een dames team. Het team, samengesteld uit
recreanten, veteranen uit de Tamar herenteams,
en nieuwe leden, wordt in de C klasse van de
Nuvoc Dames competitie ingedeeld. Al tijdens
de eerste wedstrijd blijkt dat de ietswat minieme
voorbereiding meer dan voldoende was, en weten
de dames gemakkelijk te winnen. Tijdens de rest
van het seizoen laten de dames slechts 3 punten
liggen, en worden dus welverdiend kampioen!
Het eerste dames-team weer na lange tijd
Michel Debertrand draagt mascotte Esther Polyester over de finish bij de Batavierenrace in het voorjaar van 2005.
20
21
2006
2005
2006
Tamar weet een nieuwe sponsor te regelen,
het voor de meeste studenten wel bekende
Café de Stunt. Een groot deel van de
activiteiten wordt vanaf nu hier gehouden,
zoals de Quizavond van ComPAcT, de
Valentijnsactiviteit, en de Crazy 88. Maar ook
op donderdag avond is Tamar regelmatig in
de Stunt te vinden. Misschien heeft dat iets te
maken met het feit dat eigenaar Michel, naast
het leveren van een flinke financiële bijdrage
voor de vereniging, ook niet te beroerd blijkt
om regelmatig een blaadje bier weg te geven.
2007
2006
2007
Harm Bakker, de vrijwillig kale speler van
Heren 3, begint zijn legendarische serie
columns. Drie jaar lang combineert hij
zijn filosofische beschouwingen, verhalen
over zijn ervaringen in de thuiszorg, en
de weinig besproken “ethiek van het
navelpluisje” met een reeks overheerlijke
recepten gecomponeerd uit standaard
supermarktingrediënten. En dit alles met zeer
creatief gebruik van witruimte!
2008
2009
2008
2009
2010
Dit jaar kan Tamar niet alleen een derde
dames team inschrijven, maar ook een
vierde heren team! Beide teams bestaan
voornamelijk uit voormalige recreanten,
aangevuld met wat nieuwe leden en een
enkele veteraan.
TOP-weekend 2008
Het nieuwe (derde) damesteam
Boven vlnr: Wendy Thiessen, Jessica van
Genuchten, Anouk Dols, Lieke Both.
Onder vlnr: Floor Kreijtz, Anne Romgens.
Sinds september 2006 heeft tamar het leven
geschonken aan een tweede damesteam. Een
goede ontwikkeling, zouden we toch mogen
stellen, in deze o zo technische mannenstad.
Om al die slimme mannen wat meer tegenwicht
te geven is dit team gevuld met supervrouwelijke
barbies. Wat overigens niet wil zeggen dat we niet
allemaal ontzettend intelligent zijn. Integendeel, wij
zijn het bewijs dat de blondheid van je hoofd niks
zegt over de inhoud ervan.
Met Tamarbie als mascotte, een gelijknamige
yell *Taaaaamarbie!!!* en allerlei nieuwe en oude
aanwinsten moet dit wel een succesvol team
worden. Inmiddels is zowel de eerste winst
als ook het eerste verlies binnen, waarmee we
bewezen hebben ontzettend goed te volleyen,
maar op zijn tijd ook tegen ons verlies te kunnen.
We verwachten echter dat dit het komende jaar
verder niet meer nodig zal zijn. Je moet wel altijd
optimistisch blijven. En de barbiewereld is toch
maakbaar, roze, en vol sexy mannen.
Het nieuwe (vierde) herenteam
Boven vlnr: Niko Rikken, Pim Cramer,
Henk-Jan van Boven, Jakob Gathmann.
Onder vlnr: Sander Streng, Marijn Smit,
Rogier Flikweert.
Dat barbies van roze houden is wel algemeen
bekend. Er broeien daarom allerlei wilde
plannen voor roze kniebeschermers, roze
kniekousen met strikjes en staartjes in ons
haar. Dat deze ideeën niet van ondergetekende
komen (overigens wel een fervent voorvechtster
van de kleur roze) zal wel als een verrassing
komen voor velen. Er zijn dus blijkbaar nog
meer mensen in deze prachtige Matel (gevolgd
door een omcirkelde R) wereld die deze kleur
ook aanbidden!
Dit alles en het feit dat groen niet met roze
matcht, moet je er vooral niet van weerhouden
ons zeer serieus te nemen als fanatieke
gezelligheidsvolleyers en ons aan te komen
moedigen bij zware wedstrijden. Spanning en
sensatie gegarandeerd!
Nadat Café de Stunt verkocht wordt moet
Tamar opzoek naar een nieuwe sponsor. Lang
hoeft er niet gezocht te worden, we zijn een
van de oud medewerkers van de Stunt gevolgd
naar onze nieuwe stamkroeg: Kafee KIX. Iets
kleiner, maar dus ook knusser. Tamar voelt zich
hier al snel thuis, en markeert haar territorium
met een prachtige verenigingsfoto, waarbij
geprobeerd wordt deze ieder jaar te vervangen.
Judith, Alias Beachbarbie
Felicitaties van het 8ste lustrumbestuur aan het 9de lustrumbestuur
22
Tamar-Nuvoc toernooi 2009
23
2010
2009
2010
2011
2011
2012
2012
Intro 2010
Heren 1 Kampioen 2012
Bossaball 2011
Intro 2011
24
2012
Verhalen van toen
Teamnieuws: Het superteam Tamar 2
Najaar 2005
Ik zit al sinds vorig jaar in Tamar 2. Dat waren de gloriedagen van het team en aan het eind van dat
jaar werden we dan ook gepromoveerd naar de eerste klasse. Door onze hoogmoed hebben we
3 spelers maar aan Tamar 1 gegeven omdat die ze zo hard nodig hadden (hébben eigenlijk, want
teruggeven ho maar!!). Wij (Joost, Jeroen J, Marco en ik) dachten dat we ze niet meer nodig zouden
hebben. We kregen er namelijk nieuwe spelers voor in de plaats: Hans, Jordy, Loek en Stijn A. (toch
wel sympathiek van Tamar). Echter Marco moest ons tijdens de eerste periode alleen laten (sniff).
Toen Marco ons verlaten had, moest ons team weer even op elkaar inspelen, want met de helft aan
nieuwe spelers is het toch even wennen. Dit gaf ons de eerste periode een excuus om geen punten
te pakken (reden 1). Na een paar wedstrijden waren we nog steeds niet instaat om punten te pakken,
ondanks af en toe steun van o.a. Marcon, Ton en Michel (sorry voor de mensen die ik vergeten ben).
Natuurlijk konden we een verklaring geven waarom we nog niet optimaal gespeeld hadden. Marco
was er niet (reden 2), wie met zijn setups menig aanvaller blij kan maken (mits er een goede pass is).
Met het nieuwe jaar kregen we nieuwe kansen, want Marco was terug! Het moraal was in ieder geval
weer een stukje beter hierdoor. Marco kon mooi de plaats van Hans overnemen, want die zou er de
hele maand januari niet zijn. Echter was alleen het terug komen van Marco nog niet voldoende om
ons uit het dal te halen. Niet verwonderlijk aangezien hij van hoog uit de bergen kwam. Het duizelde
hem allemaal een beetje (reden nummer 3).
Nu zijn we zover aangekomen dat we weer helemaal compleet zijn. Hans speelt weer mee en
Marco is nu ook weer een beetje ingespeeld. Joost zit echter nog af en toe met zijn knie (als er geen
verandering komt, wordt dit uiteraard reden 4), maar de rest van het team is wel oké. Dus met vol
goede moed gaan we de wedstrijden tegemoet, tenminste ... we moeten wel realistisch blijven, dus
hebben we het streven om tenminste een paar sets te pakken. We moet dit alleen niet te vaak doen,
anders worden de mensen van de toto boos, want die hebben het tot nu toe wel erg gemakkelijk
gehad met de 0-4 nederlagen van ons.
Merlijn
Intro 2006
Augustus 2006
Lief dagboek,
De wonderen zijn de wereld niet uit: ik heb mijn huis gevonden en vervolgens maar één keer van de
trap gevallen. Wel bleek het lopen dóór de deuropening i.p.v. tegen de rand iets teveel gevraagd.
Deze tijdelijke evenwichtsstoornis heeft vermoedelijk zijn oorsprong bij Joost, waar we gebarbecued
hebben als snack bij het bier drinken (dat hypocriete “onder het genot van een drankje” moet eens
afgelopen zijn), maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.
De intro begon voor mij op maandagavond, waardoor ik de sportmarkt van de Fontys en het stalken
van nuldejaars met papiertjes die dag had gemist. Ik vond de rest van de Tamarianen bij Demos
(ground zero die week), waar ik een paar biertjes meedronk voordat ik naar de Stunt vertrok waar
Thor een feest had georganiseerd. Toen de boel daar letterlijk begon vol te lopen (de afvoer van de
Thor-tapauto kwam rechtstreeks in de kroeg uit), eindigde voor mij deze matige eerste avond.
26
Uiteraard had ik mij weer laten overhalen om te posteren, dus dinsdagochtend heb ik samen met
Sander de TU volgespamd met de nieuwste Tamar posters (waarop een niet nader genoemd lid
van Heren1 moonlight). Hierna was het tijd om ons gezicht te laten zien op de sportmarkt van de
TU, waar de sprongpaal dit keer veel aandacht trok. Het record werd gevestigd op 3.28 meter door
notabene een tennisser. Herhaalde pogingen dit individu richting het volleyballen te loodsen faalde
jammerlijk (zelfs op woensdagavond om half vijf).
Dinsdagavond was de introtraining die prima verliep en kennelijk zwaarder was dan die van Hajraa.
Tijdens deze training konden de nuldejaars kennis maken met volleybal en met Tamar.
Woensdagochtend deed JeroenL iedereen verbazen door op te komen dagen voor het
volleybaltoernooi. Jeroen was die week de enige echte die-hard qua laat blijven bij Demos en had dus
maar een paar uurtjes slaap gehad. Het volleybaltoernooi liep prima, zolang we af en toe de Hajraa
leden een keer onder hun kont schopten om ook eens wat te fluiten. Dit fluiten was overigens niet
bepaald intensief; als de beide partijen überhaupt op kwamen dagen wilden ze vaak twaalf tegen
twaalf spelen e.d., waardoor er van volleybalregels toch al niet veel meer terecht kwam. Nadat alle
introkids de volleybalvelden tevreden hadden verlaten was het aan ons en Hajraa om de zooi op te
ruimen die ze achterlieten. Rond deze tijd werd ook het idee geopperd van de barbecue bij Joost.
Het was aan Sander en mij om de boodschappen voor de barbecue te halen (hier was een gegronde
reden voor, maar ik weet niet meer precies waarom wij de lul waren). Tijdens het eten halen bleek dat
de interne klok van Jeroen toch wel een beetje van slag was(of dat hij stiekem niet kan klokkijken)
door zijn overmatige drankgebruik/als laatste blijven die week, want hij kwam een uur te vroeg
opdagen.
Er was een grote groep Tamarianen op komen dagen voor de barbecue, waardoor het eetfestijn
erg gezellig was. Het was rond deze tijd dat Loek zich openbaarde als wonder. Wij hadden er tot
op heden geen idee van dat we in ons midden iemand hadden die aan de buitenkant van een
kippenbout kan zien of deze gaar is. We zijn erg blij met deze gave en zullen Loek voortaan tijdens
barbecues bij de hand houden als expert.
Nadat iedereen zijn buikje rond(er) had gegeten begaven we ons met zijn allen naar de Stunt, waar wij
foto’s zouden gaan maken van de feestende introkids, om ze zo op listige wijze naar onze website te
lokken. Inmiddels steeg het alcoholpromillage in mijn bloed gestaag. Dit kwam mede door kroegbaas
Michel, want iedere keer als ik me in zijn omgeving begaf kreeg ik gratis bier aangeboden. Aardige
jongen die ik ben sloeg ik dit aanbod natuurlijk niet af, dat zou onbeleefd zijn. Al met al was de rit van
de Stunt naar de bunker al een stuk interessanter dan normaal.
Bij Demos was het weer dikke pret uiteraard. Op een gegeven moment was ik daar nog samen met
Ton, Joost en JeroenL. Het grappige was dat we allemaal met andere mensen aan het praten waren,
totdat we een uur daarna elkaar spontaan weer vonden (“jij nog steeds hier?”) terwijl we de hele tijd
maar een paar meter van elkaar vandaan stonden.
Rond half zes waren we er echt goed aan en besloten de mensen van Demos de toko dicht te
gooien. Zelfs een telefoontje naar onze aankomende penningmeester mocht niet baten: de tap ging
dicht. Ik kan me als laatste herinneren dat ik nog met Jeroen en een andere vriend van mij bij de bar
stond om bier te eisen. Ongeveer rond zes uur(tijd werd nogal subjectief), werden we er echt uitgezet.
De terugreis was zeer interessant en zal binnenkort in boek-vorm worden uitgegeven. Zoals gezegd
kwam ik in min of meer hele staat aan op mijn kamer, maar de klimtocht om in mijn hoogslaper
te komen moest halverwege gestaakt worden door een gebrek aan Sherpa’s. Morgen wordt
ongetwijfeld nog beter.
Tom
27
Heren 3 op ‘Victory Spree’!
ToP weekend
Januari 2007
Juli 2008
Na alle debacles van de vorige jaren is er eindelijk weer een hoop positiefs te melden over Tamar
Heren 3. Werd heren 3 na de oprichting van dit team in 2004 nog 8e van de 8 in seizoen ‘04/’05, zo
kon het in het jaar daarop vooruitzien op een gegarandeerd betere plaats. We werden in het seizoen
‘05/’06 dan ook 7e van de 7. Aan het begin van dit seizoen wisten we al dat deze stijgende trend
minimaal voortgezet zou worden. Met nog slechts 6 teams in onze poule keken we met zijn allen al
vol verwachting uit naar een eerste plaats in 2013.
Maar dit jaar was het anders! Begonnen wij het seizoen met een 1-3 nederlaag tegen Primo, na
verloop van tijd klommen we steeds verder op. De keer erna speelden we 2-2. De keer dáárna
wonnen we de eerste wedstrijd met 3-1. Hard was de klap toen we verloren met 0-4 in plaats van de
geplande 4-0 overwinning die mooi in het rijtje zou passen.
Echter, sindsdien gaat het alleen maar beter in Heren 3. Iedereen raakt steeds meer ingespeeld
op elkaar en we weten waar iedereen staat en moet staan. Gemiste punten zijn dan ook over het
algemeen niet te wijten aan communicatiefouten, maar aan complete missers, afzwaaiers, lullige
lobjes van de tegenstander die tóch in bleken te zijn, en snoeihard gehakte ballen die verticaal tegen
de muur aan de andere kant geramd worden.
Sinds 3 weken voor de Kerstvakantie is Heren 3 op een heuse ‘Victory spree’. Na twee keer een
4-0 overwinning op teams als Vessem en Nuvoc 4, waarvan de laatste te danken was aan een
recordspurt van 21(!) punten achter elkaar (thanks Thomas!), gingen we de vakantie in met een 3-1
overwinning op ’t Look, dat tweede staat. Na de vakantie en met een goede oliebollentraining van
onze trainer, Tom, achter de rug wonnen we ook de vorige wedstrijd met 3-1.
Op woensdag 7 februari zal Heren 3 hun kunnen verder kenbaar maken door Heren 2 in een
vriendschappelijke derby snoeihard te verslaan. Iedereen die geïnteresseerd is in dit schouwspel:
wees welkom om 20.00u in Hal 3!
Na lang beraad was er eindelijk een nieuwe naam gekozen voor de weekendjewegcommissie
(voorheen ZWEM). De commissie zou voortaan door het leven gaan als Tamar Op Pad. Met
zo’n mooi acroniem kon het weekend zelf al haast niet meer mis gaan. Aan mij is de mooie taak
toevertrouwd om zo’n vier maanden na dato nog een zinnig verhaal over dit TOP-weekend te
schrijven.
Sander, Erik en Marcon hadden in ieder geval goed hun best gedaan om de precieze inhoud van het
weekend geheim te houden. Toen wij op een vrijdag ochtend met alle deelnemers op het TU/e terrein
verzamelden hadden wij geen idee wat ons te wachten stond, buiten dat we ergens in de loop van
het weekend nat zouden worden en dat het verstandig zou zijn om gewapend te komen.
Na een paar uur op de fi ets door het Brabantse landschap gezigzagd te hebben kwamen we aan
in een gat genaamd Schaft, waar de camping waar het weekend zou worden doorgebracht bleek te
zijn. De rest van de dag is doorgebracht rond de tenten en het zwembad. JeroenL liet hier zien hoe je
vooral niet in het water moet springen, en heeft vast nog een tijdje met een rode borst rondgelopen
(hoewel dit natuurlijk vrij moeilijk te zien was).
De volgende dag zijn we gaan kanoën. Met een strakke blauwe lucht, een lekkere temperatuur en
een zacht briesje was dit goed vol te houden, zeker voor diegenen die een biertje en een zak chips
bij de hand hadden. Toch bleek dat de Dommel gevaarlijker is dan hij er in eerste instantie uit zag.
Overhangende bomen en bruggen, brandnetels, vriendinnen die plotseling uitstappen en een tweetal
zoetwater terroristen zorgen ervoor dat er toch goed opgelet moest worden. Hoewel vrijwel niemand
droog is gebleven was de schade gelukkig beperkt tot wat schrammen en bulten, en één licht
getraumatiseerde pad.
Zaterdag avond moest er natuurlijk gefeest worden. Gezien het nabijgelegen Valkenswaard (volgens
een van de inboorlingen) het grootste aantal horeca gelegenheden per inwoner heeft van heel
Nederland moest dit centrum toch eens verkend worden. Met de al eerder genoemde inboorling als
gids zijn een aantal cafés bezocht, maar we kwamen toch al vrij snel in Sanders stamkroeg terecht,
de Old Dutch.
Onder het mom van ‘het feest is pas afgelopen als de laatste naar huis gaat’ bleek carnaval hier nog
steeds aan de gang te zijn. De lichtelijk ‘Stuntesque’ sfeer die hier hing kon de gemiddelde Tamariaan
wel bekoren, zodat wij ook hier weer als een van de laatsten naar buiten geveegd werden. Terug op
de camping werd er nog kennis gemaakt met een charmante buurvrouw van Amsterdamse afkomst.
Nadat deze ons uitgenodigd had om de avond voort te zetten in haar caravan zijn we maar snel onze
eigen tenten ingedoken.
Naast een erg gezellig weekend was het voor mij ook nog een leerzaam weekend. Zo hebben we
nog een korte teleac cursus weven gekregen, en heb ik geleerd dat je met een omafiets best wel
kan offroaden; dat links en rechts uit elkaar houden voor veel mensen nog steeds moeilijk is; dat
Sander best makkelijk voor lul te zetten is; dat bellenblazers niet erg effectief zijn als wapens; dat
drie giechelende, puberende meiden in een kano niet snel vooruit komen; dat de sigaretten lucht in
cafés toch wel fi jn was om bepaalde geurtjes te maskeren; dat of je nu je mond houd, heel actief
meespeelt of geen van beide, tijdens het weerwolven ben je toch wel de lul; en dat wanneer je twee
witte ruggen boven het gras langs een rivier uit ziet steken je moet zorgen dat alles van waarde in je
tonnetje zit.
Sander
Rogier
28
29
Recreanten @ Gepidea
Teamborrel Heren 2
December 2008
Februari 2013
Beste Tamarianen,
Je zou kunnen stellen dat gezien het vele gegiebel dat tijdens de training van ons veld afkomt,
er ook genoeg geouwehoerd moet kunnen worden voor een bladvullend stukje in het beroemde
clubmagazine. Dus daar komt ie dan!
Hoewel het aandeel recreanten binnen Tamar vorig jaar erg klein was, zijn we nu met een gezellige
groep! Voor de genen die ons nog niet kennen, of niet gehoord hebben tijdens de training: het
recreanten team bestaat uit elf meiden en twee mannen. Het niveau varieert van mooie set ups en
onderhandse services, vc knudde tot stijlvolle overwinningsdansjes. Onder begeleiding van Arnout
bereiden we iedere week onze skills uit.
Ondanks dat de meeste van ons geen of weinig volleybal ervaring hebben, hebben we in december
tijdens het Gepidae toernooi toch een prijs gewonnen! Benieuwd? Lees vooral verder!
De wedstrijden van Gepidae startten pas 6 december, toch is voor ons de pret al weken eerder
begonnen! Het verzinnen van een dresscode is een belangrijke bezigheid voor een hele groep
meiden. Er is veel heen en weer gemaild (Gmail telt zo’n 31 x) maar uiteindelijk zijn Sanneke en Elise
op stap geweest voor het ultieme gadget. Degenen die aanwezig waren op het toernooi zullen het
niet gemist hebben, een zwartepietenpet.
Zaterdag begonnen de wedstrijden. Omdat er relatief weinig teams ingeschreven waren dit jaar
moesten wij tegen gemengde teams die iets, zij het maar heel weinig (…), beter waren dan ons. Waar
het om gaat is dat we een hele gezellige dag hebben gehad en vooral veel bier hebben gedronken ´s
avonds! Tamar zet zijn beste beentje voor!
Zondag was voor velen toch een zwaardere dag. We weten niet of dit komt omdat de teams beter
waren geworden, of omdat we nog de alcohol van de voorgaande avond aan het verwerken waren.
Wat we wèl weten is dat we onze laatste wedstrijd enorm goed gespeeld hebben! De uitslag was 1 1 met ietwat hulp van Adriaan en Harm.
Ook hebben we complimentjes gekregen van de teams omdat ze vonden dat we steeds beter op
elkaar ingespeeld waren. Als klapper op de vuurpijl hebben we de gezelligheidsprijs van het toernooi
gewonnen. En waar maak je zwarte pieten nu gelukkiger mee dan met een zak strooigoed?!!
Uw toegewijde reporter was weer op pad en dit keer bij de vermaarde en roemruchte teamborrel van
vv Tamar Heren 2 te Eindhoven.
Het feest begon ‘s avonds nadat de grote wijzer van de klok zijn tiende 22e rondje van de dag had
voltooid. Dit alles bij de Kix op Stratumseind. Uw reporter van dienst wilde natuurlijk niet te laat komen
en jakkerde in rap tempo met zijn scheurijzer naar de Kix, alwaar hij een afspraak had met Joost,
alias Mister Heren 2. De man van de tijd die bekend staat om zijn ongezouten mening bij het niet op
tijd verschijnen op afspraken liet nu zelf verstek gaan. Zo zie je maar weer dat niet alleen uw reporter
last heeft om op tijd te komen. Een van de nieuwe aanwinsten van Heren 2 was wel present. Thomas
Ofman die vooral furore maakt met zijn snoeiharde sprongservice. Hij heeft al contact gezocht met
het sportcentrum voor een grotere hal om zo zijn kunsten ook in thuiswedstrijd te etaleren.
Het thema van de avond was: “Dream team”, wat volgens de van Dale omschreven wordt als
(gelegenheids)team met alleen maar supersterren. Anno 2012, het jaar van het fact checken,
moeten deze feiten natuurlijk geverifieerd worden. De kille maar harde cijfers zijn 4 verloren sets in
10 wedstrijden. Niet slecht. Maar een Dream team? Joost vindt van wel, want dit jaar heeft hij de
kans om zijn lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Kampioen worden met Heren 2 en te
eindigen met een groot feest en bitterballen. Houd daarom de agenda in de gaten.
Het thema werd op verschillende manieren gestalte gegeven. Vooral met badjassen, waarbij de
badjas van Jordy onovertroffen excentriek was. De badjas van Muhammed Ali schril afstak bij die van
Rogier en die van Joost leek op die van John Frazier. Waarbij opgemerkt moet worden dat badjassen
als een rode lap werken op handtastelijke dames van rond de 30. Hebben wij weer. Samir had zijn
sokken meegenomen waarin hij slaapt. Als hij ze tenminste niet in een dronken bui onderin zijn bed
verloren heeft. Er doen hardnekkige geruchten de ronde dat Stijn ook geen oog dicht doet zonder
zijn geliefde sokken. De altijd gepast geklede Sadé had dit keer niks bij zich omdat ze slaapt zonder
pyjama, sokken, knuffels en badjas. Ja mensen ze bestaan.
Lisa daarin tegen was bang dat ze haar knuffel kwijt zou raken in de Kix, ze had haar knuffel daarom
veilig in bed gestopt. Matthijs gaf toe dat hij het beste slaapt met een slaapmuts.
Maar genoeg over het thema, hoe was de sfeer? Die was uitstekend, met het nodige shotjes en bier
was er dan ook veel vertier. Het was zowaar ook druk in de Kix, dit omdat Astrix er ook was. Leuke
mensen, waarbij de badjassen op de lachspieren werkten.
Mazzel!
Linda
Joost
Het afgevaar
digde Gepid
ea-team va
30
n 2008
31
ar-toernooi 2013
Old-Spice als winnaar van het Tam
Rubriek
CTRL+C, CTRL+V
Het NeVoBo-verleden van Tamar
Sportkrant jaargang 1, nummer 1
33
ogo
Schetsontwerp van het 8ste lustrum-l
Felicitaties van Demos t.g.v. het veertig jarig bestaan van Tamar
Uitnodiging tot deelname aan de Luck
y Clover Run
34
Dames 2 kampioen 2013 (Cursor jaargang 55, nr. 13)
Smoelenboek
De tot nu toe verzamelde gezichten van Tamar
36
Luc Aangenendt
Loes Adams
Begoña Alcorta
Sander Alewijnse
Kirill Arapov
Andre Cools
David Cornely
Pim Cramer
Elise Cuijpers
Elvira van Damme
Bert Atsma
Arnout van Baal
Matthijs Baan
Harm Bakker
Alexey Balmachnov
Cheli Dattner
Pascalla Dekker
Iris Dekkers Los
Bart van Delft
Janne Derksen
Alice Baltussen
Paula Bartelds
Chrisanne Barten
Laurens van der Bel
Aad Bezemer
Chris Driessen
Luc Engelen
Anna Fachetti
Linda de Feijter
Luis Ferreira
Jairo van der Biezen
Glenda van Bochove
Sanne de Boer
Laura Bosdriesz
Monique Brandsma
Rogier Flikweert
Inge Fransen
Wouter van Geert
Jessica van Genugten
Stanislav Georgiev
Christiaan Bronsveld
Twan Brouwers
Adriaan Bruinhorst
Wouter de Buijzer
Luis Caballero Guindo
Jan Gerritsen
Nicole van Gestel
Mick Glasius
Esther Gotink
Inge Gotink
Laura Calvino
Alvaro Carlos
Amandine Castel
Emma Ceulemans
Martijn de Clerck
Alfredo Guillem
Samir Halim
David Hardy
Dominik Heiss
Petra Hekkenberg
37
Floortje Meijer
Andres Monge
Remko Mulder
Leann Naessens
Sanneke Nelissen
Valentin Nerding
Jeroen Nonnekes
Thomas Ofman
Justyna Olichwier
Lisa van Oorschot
Lisa van Os
Melissa van de Pasch
Anjo Peeters
Tom Lavrijsen
Guus Peeters
Hanneke Peeters
Yvette Peeters
Joanne Pek
Mirjam Peters
Kim de Louw
Stijn Prüst
Anneke de Ridder
Bianca Rijpma
Nico Rikken
Monique Roefs
Matthew Hoe
Tom Hoeben
Martijn Hofstede
Eugene Hong
Renee van den
Maagdenberg
Perry Maas
Lotte Hoogenboom
Ingrid Hovens
Birgit van Huijgevoort
Sandra Huijts
Tom Huiskamp
Midas Meijs
Florijne Merton
Emmily Jansen
Wouter Jansen
Jeroen Janssen
Thijs Janssen
Gerda de Jong
Danny Naus
Jolee de Jong
Peter Jongste
Enitia Karijodinomo
Paul van Keeken
Yoep Koenen
Remao Kraft
Minou Kroes
Frederique Kroos
Marja Kuijpers
Roald Lemmen
Minerva Limon
Jeroen Learbuch
38
Marco Meeuwse
Evi van de Heuvel
Geert Leenders
Tony Maas
39
Yvonne Roest
40
Anne Römgens
Karlijn Roodbeen
Edith Rook
Harm Rutgers
Joost Tonnaer
Anna-May
Trompenaars
Koen Uffelen
Taco Vader
Thijs Veenema
Linh Sa Le
Yasemin Savli
Janneke Scheele
Elise Schepers
Sade Schönhage
Kelly Velásquez
Jeroen Veldhuis
Sacha Vervuurt
Robbert Vink
Marcon de Vrede
David van der Schoor
Theo Schotanus
Niek Schouten
Erik Schreurs
Niels Schurink
Annelies Wauters
Ellen Weerts
Wies Westerhout
Mike van Wijngaarde
Fenna Wijnveen
Seva Shneer
Danielle Smeets
Martin Snel
Lianne Soer
Anneke van
Sonsbeek
Sietse Wijtvliet
Bramn Willemse
Leonique Winnen
Karin Witlox
Mark Wolffensperger
Milou Soomers
Tjeerd Spruijt
Elli Stamati
Vit Storch
Sander Streng
Nynke Wolters
Jordy Wubbels
Berivan Yildiz
Corjan Zee
Otto van de Zeeuw
Sander Termaat
Frencesca Tesser
Natasha Theeuwen
Judith Timan
Iris Tolsma
Mandy Zeijen
Xin Zhang
Leonie van Zuilichem
41
Tamar’s Interlands
In 1989 gingen we in op een uitnodiging om
deel te nemen aan een internationaal studenten
volleybal toernooi in Tsjecho-Slowakije. Dit vond
plaats van 7 tot 10 november 1989 in Praag
en een aantal andere speelsteden zoals Pilzen
en Brno in het huidige Slowakije. Voor een
uitgebreid verslag verwijs ik naar de Tamarindes
uit die tijd, waarin ongetwijfeld uitgebreide
verslagen zijn te vinden over dit uitstapje.
Maar in de serie sterke verhalen voor het 50
jarige lustrum hierbij wat flarden herinneringen.
Ongetwijfeld niet alles 100% correct maar zeker
niet (allemaal) overdreven!!
Tamar’s Interlands
Een anekdote uit de oude doos
Studenten toernooi of interland?
Wij dachten deel te nemen aan een
internationaal studententoernooi, vergelijkbaar
met 2 jaar daarvoor bij de Bosporus Universiteit
in Istanbul. We hadden daar Oxford – de
kampioen van de studentenkampioenschappen
– verslagen. Nu hadden we zelfs versterking
van 2 eerste divisie spelers (een huisgenoot
van mij en een teamgenoot van hem) dus we
zagen het toernooi met vertrouwen tegemoet.
Een dag voor het toernooi kregen we argwaan.
In de sporthal stonden allerlei prijzen van
internationale volleybal allure in de prijzen
kast. Vervolgens kwamen we op verschillende
plaatsen in de stad posters (zie afbeelding)
tegen waarin wij niet Tamar of Eindhoven
waren, maar als “Hollandska” naast Duitsland,
Frankrijk en de Sovjet-Unie genoemd stonden!
Mikasa of Molten ballen: “If we lose it is
because of the balls”
Bij zo’n toernooi hoort natuurlijk een officiële
opening. Ook was er voorafgaand aan het
toernooi een BoBo diner. Bij gebrek aan BoBo’s
– we hadden alleen spelers natuurlijk – zijn Hein
Muskens (of was het Gerlof van den Haak?) en
ik aangeschoven. De organisatie kwam met
splinternieuwe Molton ballen langs de tafels om
goedkeuring te vragen voor de te gebruiken
ballen tijdens het toernooi. Mijn teamgenoot
sprak hierop de legendarische woorden: “If
we lose it is because of the balls”, waarop de
organisatoren verschrikt opkeken.
Peperkoek
We kwamen er achter dat alle teams
voorafgaand aan de wedstrijden vaantjes
zouden uitwisselen. Wij hadden natuurlijk geen
vaantjes en gaven een typisch Nederlandse
Peijnenburg peperkoek in ruil voor een prachtig
vaantje.
43
Boten in de rivier bij Praag: waar dienen
die voor?
We hadden een aantal tolken toegewezen
gekregen. Deze meiden waren behalve goed
in Engels ook uitstekend op de hoogte van
de uitgaansgelegenheden in het centrum van
Praag. Naast wat leuke clubs zijn we een
avond op een boot op de Moldau geëindigd.
Ik geloof niet dat die boot ooit nog zou varen,
maar gezellig was het er wel en de drank was in
ruime mate aanwezig.
Olympisch kampioen
Het bleek dat een team uit Odessa (nu
Oekraïne, binnenkort Rusland?) ook zou
deelnemen namens de Sovjet-Unie. Bij navraag
bleek dat het team in de top van de volleybal
competitie van de Sovjet-Unie speelde en de
beker finale gehaald had. Een van de speler
was in 1984 Olympisch kampioen geworden
met het nationale team. Een andere speler
moest aan het hoofd van de tafel zitten tijdens
het eten en stak ruimschoots buiten de tafel
uit, zo breed was hij! In de wedstrijd tegen
dit team in Pilzen was het publiek op onze
hand. We beleven tot groot genoegen van
het publiek aardig bij tot 6-7 in de eerste set.
Twee legendarisch ballen zijn een steek op
mij van Gerlof van den Haak die het 4 meter
hoge blok verraste en een frommelbal door
het midden van Peter Paul Pruijn (PePe)
onder de oksels van de middenman door.
Vooral om grijns op het gezicht van PePe
richting middenblokkeerder moesten wij erg
lachen. Dat maakte wat extra energie los bij
de tegenstanders en dus moesten we alsnog
onze meerdere bekennen in het restant van de
wedstrijd. Op de terugweg hoorden wij in de
auto de uitslag op de nationale radio: uitslag
Nederland – Sovjet-Unie: 0-3.
Wat doe je met een Russisch vaantje?
De Russen waren niet erg populair in TsjechSlowakije. Wij hadden de tank van ons
huurbusje helemaal leeggereden op de
heenweg. Immers, diesel moest wel goedkoper
zijn in het Oostblok. We hadden echter niet
gerekend dat Diesel op de bon was en dat wij
als westerlingen geen bonnen konden krijgen.
Maar de gastvrije organisatoren wisten een
aantal jerrycans diesel voor ons te regelen. We
hadden alleen geen trechter, dus hoe krijg je die
diesel zonder knoeien in je tank? Juist ja, tot
44
grote hilariteit van de Tsjecho-Slovaken hebben
we het Russisch vaantje gevouwen tot een
trechter…
Trabant tentoonstelling of toch iets
anders…?
De Russen waren dus niet erg populair. Wij
hadden de West-Duitse ambassade bezocht
die Oost-Duitsers een tijdje hadden bezet
gehouden. Kort voor het toernooi, op 5 oktober
1989, was er een akkoord gesloten dat de
Oost-Duitsers naar het westen mochten. Het
was duidelijk dat de val van het communisme
aanstaande was. Toch was onze eerste
gedachte toen we tijdens de terugreis alleen
maar Trabantjes zagen op de West-Duitse
Autobahn dat er vast een Trabant show was
ergens in het Ruhrgebied. Uiteindelijk bleek
de muur gevallen te zijn tijdens ons verblijf
in Praag, maar was dat niet in het nieuws
gekomen in Tsjecho-Slowakije. De oplettende
lezer wist dit natuurlijk al toen hij/zij de datum
van het toernooi las in de eerste alinea.
Pieter Leijten
Tamar-lid 1984-1991
Tamar, out of the box
backstage
Tamar, out of the box
Tamar als ondervereniging van Demos in de jaren zestig
Vijftig jaar. Een hele tijd. Normaal gesproken
een mooi moment om eens op film de woelige
geschiedenis van de vereniging terug te
kijken. Een overzichtelijke Tamar-documentaire
ligt misschien voor de hand maar wie zit
tegenwoordig daarop te wachten. Voor een
sfeervolle terugblik komt een speelfilm met
als jus een beetje fantasie wellicht beter in de
richting en past mogelijk beter bij de luchtige
vereniging. Dat is het dan ook geworden: een
‘Tamar-breed’ gemaakte streetmovie met een
kolderieke ondertoon.
Zoals bekend is 8 oktober 1963 de
geboortedatum. Reden genoeg om de film 50
jaar later in het zelfde seizoen af te ronden.
Hoewel het eerste initiatief hiervoor al in
augustus 2013 werd genomen had het weinig
gescheeld of het hele project was afgeblazen.
Over het waarom en de wijze waarop het
filmproject vervolgens toch nog tot een goed
einde kwam is te lezen in het volgende relaas.
De fietsers op weg naar het Moerbeke-toernooi
46
Voor ondergetekende staat Tamar vooral voor
gezelligheid en op de tweede plaats voor
volleybal. Zelf 10 jaar een TH-sportkaart gehad
en volleybal gespeeld (7 jaar lid geweest van
Tamar en 2 jaar als secretaris en 5 jaar als
coach). Dat speelde zich vrijwel allemaal af in de
jaren zeventig en begin jaren tachtig. Dat brengt
mijn verhaal ook bij een bijzondere periode uit
de Tamar-geschiedenis.
Tijdens het verenigingsjaar ‘77/’78 kwam ik
(op dat moment secretaris) door wisseling
van kamer bij een Dekate Mousa lid in huis; of
beter gezegd, in een fabriekscomplex op een
van de hoeken van de nog bestaande Hefbrug
over het Eindhovens Kanaal. Vier overgebleven
grote hallen van textielfabriek KoDijKo, waarvan
in 1969 er een, met voornamelijk gebruik van
tempex, bewoonbaar was gemaakt. Op deze
1e verdieping van dit fabriekscomplex woonden
op dat moment 4 studenten.
hadden. Door de lage brug van de rondweg
zijn de schepen naar een plek buiten de ring
moeten verhuizen. Ook de boten van Stella
Maris verhuisden mee en varen nog steeds.
Tegenwoordig heeft de vereniging een vaste
plek bij de insteekhaven van Geldrop. Voor hun
activiteiten beschikken ze nog steeds over een
vrachtschip waarmee ze in de zomer naar de
Maas varen en in de winter terug naar Geldrop.
Alhoewel de textielfabriek in 1990 gesloopt
is, was deze kleurrijke geschiedenis van de
plek en het bloeiende verenigingsleven een
prachtig aanknopingspunt voor een nieuw fictief
filmverhaal.
Tamar bestuur 1980-1981 vergadert op ‘De Zolder’
2 van de 4 hallen van KoDijKo
Hetzelfde complex was in de periode ‘67/’69
ook het onderkomen van Demos/ Tamar
geweest. Door toeval kwam zo het secretariaat
van Tamar voor enkele jaren weer terug op
de oude plek. Ook Tamar-lid Louis van Mil
kwam er wonen en werd later secretaris.
Onder leiding van de eerste voorzitster uit de
Tamar-geschiedenis, José Loeffen, zijn er nog
bestuursvergaderingen gehouden (zie volgende
foto).
Naast het studentenhuis De Zolder was de
fabriek van KoDijKo het onderkomen voor
Proloog, Garage Hermans, Toneelwerkplaats
De Duw, het Gilde St Joris Stratum en de
zeeverkennersgroep Stella Maris die in die
jaren nog in het Eindhovens Kanaal, bij het
havenhoofd, de ligplaats voor hun schepen
Het verzoek van de lustrumcommissie om,
in het kader van het 10e lustrum, een digitale
versie van de Tamaratlas uit 1983 te maken,
kwam als goede gelegenheid om het film-idee
voor te leggen.
Een verhaal met als basisgegeven de, zoals
de plannen op dat moment waren, af te
breken studenten Bunker in combinatie met
een ludieke boottocht over het onbegaanbare
Eindhovens Kanaal. Het is nog augustus 2013
en er zijn nog ruim 2 maanden te gaan voor de
50e verjaardag een feit is.
Demos en Stella Maris laten weten graag mee
te zullen werken.
De intro is het eerste filmonderwerp. Het
studentenleven in Eindhoven mag dan niet
overdreven veel op straat zichtbaar zijn,
tijdens de intro is dit geenszins het geval. De
binnenstad maakt dan een ware metamorfose
mee. Op het Catharinaplein heeft Demos ten
behoeve van een spel 2 palmbomen geplaatst.
Hoe groot kan het toeval zijn. Een mooi begin.
Catharinaplein tijdens Intro 2013
De energieke start kent echter direct een
omslag als blijkt dat het erg moeilijk is voor
zowel de huidige als de oud-leden om tijd vrij
te maken. Iedereen heeft het druk, druk en nog
eens druk. Spelers van zowel Tamar als Stella
Maris tegelijkertijd op een boot krijgen blijkt
onmogelijk. De film dreigt bij gebrek aan spelers
afgeblazen te moeten worden.
Maar de streetmovie-vorm brengt uitkomst. Bij
dit soort films zijn aanpassingen in het verhaal
tijdens de productie vrijwel altijd mogelijk,
waardoor elke nieuwe situatie ook weer een
onderdeel kan zijn van een nieuwe scene of
wending van het verhaal.
Zo verschijnt er 11 oktober 2013 een bericht
in het Eindhovens Dagblad dat gebroken zal
worden met de bijna 90 jaar oude Eindhovense
traditie van de Sinterklaasintocht met boot. Laat
dit nu net het vrachtschip zijn dat Stella Maris
ons voor de film heeft toegezegd voor onze
ludieke boottocht.
Zo´n bericht nodigt direct uit voor aanpassing
van het verhaal. De rode draad van de film
krijgt een stevige wending: Tamar gaat als
jubileumactiviteit niet naar de Bunker en
Demos maar gaat met de boot alsnog zorgen
voor een Eindhovense intocht over het water
geheel in stijl met verenigingsleden als Sint en
Piet; een haakse draai, maar studentikoos en
spraakmakend. Allemaal voor een nieuw fictief
doel: het in ere herstellen van een ‘oude Tamartraditie’ . . . ‘De Surpriseavond’.
Afgesproken wordt om de vaar-opnamen te
maken in november, op de dag dat de in Lith
afgemeerde boot van Stella Maris voor de
winterperiode terugkomt naar Geldrop. De
route die de boot volgt gaat dwars door Den
Bosch. Over een jaar is de omleidingsroute
daar klaar. Dé kans om het verhaal ook daar
47
nog interessant te maken.
De aanpak begint goed. Jong-Tamar belooft de
hoofdrolspelers te regelen en zal zorgen voor
enkele cineasten op de kade. Oud-Tamar zal bij
sluizen en bruggen aanwezig zijn om deels als
locals en oud-leden een bijdrage te leveren voor
korte wendingen in het verhaal. Ere-lid Theo
Schotanus is gebombardeerd tot schipper en
zal gevraagd worden de eigenaar van de boot
te spelen. Ondergetekende maakt de film. Alles
moet dan alsnog half december klaar kunnen
zijn.
Opnieuw: “So far . . . so good .”
Maar bijna november komen er diverse signalen
dat het hele project afgeblazen moet worden.
Tony Maas laat namens de lustrumcommissie
weten dat de hoofsrolspeelster heeft afgezegd.
Van de eerste groep jong-Tamar zijn buiten
hem alleen Mark, Harm en Tom zekerheden.
Wel zullen er op de City-Trip in Brugge
opnamen gemaakt worden van de doos, die
in verschillende opdrachten een hoofdrol krijgt.
De reden waarom ze de hele trip met een grote
doos dwars door Brugge slepen zal de leden
niet worden verteld.
Op het moment dat de eerste opnamen in
de TU-sporthal gemaakt zullen gaan worden
blijkt er nog geen nieuwe hoofdrolspeelster
gevonden te zijn. Ten einde raad vraagt Tony
zijn vriendin die deze avond net terugkomt
van haar training en op het punt staat te gaan
douchen. Sacha is de beroerdste niet en zal het
gaan doen. Het zal een gelukkige keuze blijken.
hem moeilijk. Hij woont weliswaar in Helmond
aan de route die het schip volgt maar het zou
toeval zijn als hij dan ook thuis zou zijn. Een rol
voor hem inplannen lijkt hem niet raadzaam.
Buiten Theo zijn van oud-Tamar alleen Frans
van Kaam en ondergetekende overgebleven.
De boot van Stella Maris moet voor onderhoud
eerst naar Rotterdam en zal op de terugweg
Den Bosch niet meer aandoen. De opnamen
dat het vrachtschip dwars door de stad vaart
moeten worden geschrapt. In Rotterdam wordt
ontdekt dat de scheepsschroef zijn beste tijd
heeft gehad en zo snel mogelijk vernieuwd
moet worden. Dat blijkt voor een redelijke prijs
alleen in Dordrecht te kunnen. De tijd begint
te dringen. Met al dit oponthoud wordt het
nog maar de vraag of de boot voor de film
wel op tijd terug kan zijn voor een ‘intocht’ in
Eindhoven.
Om te voorkomen dat we na Rotterdam ook
tevergeefs naar Dordrecht afreizen krijgen
een aantal vaste gebeurtenissen rond de
boot meer ruimte in het filmverhaal. Ook de
schroefwisseling die zeker door zal gaan wordt
een onderdeel van het verhaal. Er wordt contact
gelegd met Scheepsschroevenfabriek Jooren
in Dordrecht en om uitgebreidere medewerking
gevraagd. Eigenaar Kees en zijn zwager zijn
er direct voor in. De schroefwisseling zal in de
historische Kuipershaven plaats gaan vinden.
Daar bevindt zich nog een oude scheepslift.
Een bijzondere gebeurtenis moet het gaan
worden. Zo vaak wordt dit in Nederland niet
meer op een traditionele manier gedaan. Een
methode waarbij alleen de achterzijde van
het schip boven water wordt getild zodat een
vlonder erbij kan en door vaklieden het laswerk
en wisseling gedaan kan worden.
Vertrokken wordt er een dag later. Het eerste
stuk van de route wordt gefilmd door Ted die
hulp heeft gekregen van 2 leden van Stella
Maris. De tweede dag stappen ook Frans en
ik op. Het voormalige vrachtschip is Tilburg
dan al gepasseerd. Voor het verhaal zijn
dan, afgezien van het met groen geworden
overwoekerde Eindhovens Kanaal, nog het
passeren van de fabriek van Bavaria en de
sluizen van Helmond voor de film interessant.
Het wordt een bijzondere en niet alledaagse
tocht. Op de lange stukken vinden de fictieve
telefoongesprekken van Frans met Sacha,
Mark en Tony plaats. Tijdens deze gesprekken
en de z.g.n. doorgestuurde filmpjes wordt
Frans duidelijk gemaakt wat er met de doos
allemaal is gebeurd in Brugge. In werkelijkheid
wordt er niet gebeld maar voert Frans alleen
maar een gesprek (monoloog) op basis van de
uitgeschreven tekst op papier.
Mark en Sacha met ‘de doos’
Sacha Vervuurt
Ere-lid Theo Schotanus heeft ondanks interesse
toch moeten bedanken voor de rol als schipper.
Hij bivakkeert in de wintermaanden meestal in
Spanje. Een aantal dagen vrij maken voor een
film met een voorlopige planning wordt voor
48
Op de bewuste dag dat het schip “De
Uitkomst” zijn nieuwe schroef ontvangt, krijgt
Dordrecht te maken met regen en nog eens
regen. Het lijkt niet op te houden. Voor de sfeer
in de film is het uitstekend voor de camera
minder. Gelukkig zijn er bij Jooren ook enkele
binnenopnamen. Er wordt op het moment van
de wisseling ook gefilmd door Ted Bergen, de
schipper van Stella Maris. Hij is samen met
oud voorzitter Noud Berkvens naar Dordrecht
gekomen om deze, ook voor de zeeverkenners,
bijzondere gebeurtenis mee te maken. Hij filmt
met de GoPro, een camera die hij tijdens de
tocht naar Geldrop ook onder water wil gaan
testen.
Frans van Kaam
Als we de grote sluis van Helmond gepasseerd
zijn probeer ik Theo nog maar eens te bereiken.
Hij blijkt toch thuis en wil meewerken. Hij zit
nog wel in zijn ochtendjas. Ik vertel hem dat
hij nog een klein half uur heeft voordat we zijn
huis passeren en dat ik de telefoon aan Frans
geef en zijn deel voor dit telefoongesprek alvast
met Frans vastleg. We zullen doen voorkomen
dat de diesel bijna op is. Theo kan zich dan
ondertussen aankleden en voor zijn huis gaan
staan om de boot op te wachten en de diesel
aan te reiken. De jerrycan krijgt hij vooraf van
de schipper. De scènes bij hem thuis, als
tegenshot voor dit telefoongesprek, worden
dan later nog opgenomen. Zo wordt het
afgesproken.
Bij het passeren van zijn huis . . . géén Theo.
Roepen helpt niet. Pas als we verderop in sluis
9 aanleggen komt er een auto aangereden.
Met een stevige nacht nog in de ogen
doet Theo zijn verhaal. De scene is haast
symbolisch geworden voor de hele film; een
korte geïmproviseerde ontmoeting tussen
twee verschillende generaties Tamar die,
onvoorbereid toch nog alles uit hun scene
weten te halen.
Als we het verboden toegang bordje bij de
ingang van het Eindhovens Kanaal gepasseerd
zijn kan na het heffen van het bier het onderwater-experiment gestart worden. De minicamera van Ted wordt gemonteerd op mijn
videostatief. Een beetje vreemde combinatie
maar erg werkzaam. De camera is nu prima
onder water te richten. Het worden prachtige
opnamen van de nieuwe schroef. Hij werkt . . .
maar dat wisten we natuurlijk al.
Dat er nog veel meer over de film te vertellen
valt mag duidelijk zijn; een storm op 5
december, een verhaal over een fanatieke
trainster en onvermoeibare student, een
pietenboot, het wel en wee van een doos, de
drones hype enz. enz. . .
Toch is het beter hier te stoppen en de kijker
zelf ook nog wat te laten ontdekken, al is het
maar dat de sfeer bij Tamar nog steeds goed is
en na al die jaren onveranderd lijkt.
De film is tot een goed einde gebracht en zal
hopelijk zijn werk doen op de jubileumavond.
Rob Smit
Tamar-lid 1977-1985
49
Tamar 50+: Kannie stuk!
Dit jaar 2014 viert Tamar haar 50+ jarig bestaan
(1963). Tamar van harte gefeliciteerd!
Tamar is opgericht in 1963 en bestaat als
vereniging meer dan 50 jaar. Spelers van het
eerste uur zijn nu nog steeds actief onder
de toepasselijke naam Tamar50+. De naam
van Tamar 50+ werd dit jaar aangepast tot
Tamar60+, vanwege de inmiddels door haar
leden bereikte leeftijd, maar al worden ze
honderd, het blijft altijd 50+. Houden we hier in
ere.
Helaas waren zij niet op het toernooi in 2014
en dus hebben wij, Tamar Old Spice voor
Tamar 50+ de honneurs waargenomen als
tweede oudste team van Tamar.
Tamar 50+
Kannie stuk!
Tamar 50+ in 2009 bestaande uit o.a. oprichters en bestuurders van Tamar (zie Tamar Atlas). Staand van links naar rechts: Theo Schotanus, Jan Stunnenberg, Otto van der Zeeuw en Jac Brouwers. Gehurkt van links naar rechts: Jef Kouwenberg, Ivo Holtz en Vic Vreuls.
Tamar Old Spice in 2014. Van links naar rechts: Frans van Kaam, Jan Gerritsen, Leo Hoogendoorn, Jos Hemelaar, Jan Niesten en Pim Bollen.
51
Krasse Knarren Toernooi
Dat wij oud-leden van toentertijd Tamar 2,
als Tamar Old Spice samen verder zijn gaan
spelen hebben we te danken aan de spelers
van Tamar 50+, met name aan Vic Vreuls. Hij
nodigde ons uit in 2005 op het tot nu toe, nog
steeds jaarlijks georganiseerde Krasse Knarren
toernooi in Dalfsen. Dat beviel iedereen erg
goed en herhaalden we dit jaar voor de 9e keer.
Dat hebben we wel geweten. De eerste jaren
konden we niet winnen en later mochten we
niet winnen.
Met ervaring lukte het Old Spice uiteindelijk
wel en wonnen we zelfs een aantal keren op
rij de Dieleman wisselbeker. We namen het op
tegen diverse lokale teams uit die regio van
Dalfsen waar Vic volleybalt, zoals: de Bevers,
High Five, Jammer en HandsUp. Voor ons
team als 2e generatie verzonnen we de naam
Tamar Old Spice (idee Jan Niesten). Een nieuw
shirt ontwerp werd gemaakt (Jos Hemelaar en
Frans van Kaam) met de kenmerken van het
Tamar logo uit de jaren ‘70.
Het logo van Tamar Old Spice bevat wel een
je Tamar, en dan Tamar Old Spice, dat liep en
loopt nog steeds. Stond het oude ontwerp
in zwart gedrukt, op een appelgroene Tamar
shirts zoals op het vaantje, het Old Spice logo
bevat diezelfde appelgroene kleur opdruk, op
een donkergroene ondergrond. In de volleybal
zit verwerkt het bekende zwaard waarmee
palmblad en kokosnoten uit de boom worden
gekapt. Was de betekenis ervan wat vaag, het
Old Spice logo leent zich ook voor het populair
geworden beach volleybal. Wie weet, komt het
er alsnog eens van op een strand op Ibiza, als
er gezocht wordt naar de bal maar maangodin
Tamar wordt gevonden. Mocht dat zo zijn,
claimen we haar direct als ons boegbeeld. Wij
blijven vooruit kijken.
Logo Tamar Old Spice
Logo Tamar uit de jaren ‘70
52
volleybal, een aan gort geslagen net, een fiere
antenne met een punt gedrukt waar de bal
moet komen, binnen de 3 meter van het net,
op de i van Spice, onder de antenne! Uiteraard
de naam erbij zodat men weet bij wie we nog
meer horen in het veld. Na enig zoeken vind
Tamar 50+ speelt nog steeds in de paarse
shirts met lange mouwen (zie foto) van echt
50 jaar oud in ongekende kwaliteit: Tamar
50+ kan niet stuk. Zo bleek Tamar Old Spice,
gekruid in de 70 jaren van de vorige gouden
eeuw, zich dit jaar in het knarren toernooi weer
mooi vergist te hebben in de veerkracht van
die oudste knarren, waartegen blijkbaar nooit
opgegeven mag worden. Tamar 50+ werd 2e
en wij ook, maar dan van onderen. Er moet
dus opnieuw voor getraind worden, willen wij
ooit het predikaat krasse knar echt verdienen
(prestatievolleybal).
Niet voor niets blijven Old Spice leden dan
ook in lokale teams actief en afzonderlijk
spelen in de doordeweekse competities
ergens in zuid-oost Noord-Brabant, verdeeld
over verschillende burgerverenigingen en
mede om de potentiële ontwikkelingen van
de huidige Tamar teams te beproeven en te
scouten voor toekomstige knar. In de Geldrop
competitie zijn Jos Hemelaar, Pim Bollen
en Frans van Kaam actief uitkomend voor
Hightecs (personeelsvereniging TU/e), Antares
(Eindhoven) respectievelijk Nuvoc (Veldhoven).
Leo Hoogendoorn houd de naam hoog in het
Enschedese en de Jannen trainen solo zodra
een toernooi nadert.
De derby Tamar 50+ tegen Tamar Old Spice
staat voor volgend jaar al weer gereserveerd
in Dalfsen in de volle overtuiging dat iedereen
dan ook weer afgetraind aanwezig kan zijn om
elkaar niet aflatend te beproeven op karakter,
mentaliteit, inzicht, ambitie en conditie en
vaardigheid. Maar mocht dat “even” fysiek
niet lukken als speler (blessure of een ander
smoesje) dan doet elk lid mee als supporter
en mee-eter. Helaas hebben we enkele jaren
geleden zowel Wim Proper als Aad Bezemer
door blessure moeten laten gaan. Alleen
mee-eten, daar vonden ze niets aan, het gaat
om spelen en om brood, niet andersom. De
prestatiedrang blijft erin zitten of Tamar dat nou
wil of niet. Na elke stevige knarren strijd, is er
altijd bezinning over waar het nou eigenlijk fout
en goed ging. Tamar Old Spice was al gewend
teambesprekingen te houden met zelfs ernstige
verhitting. Bij Jan Niesten werden ooit eens de
gemoederen eerst in de gelegenheid gesteld op
te warmen om vervolgens oververhit te raken in
de naar Fins (?) voorbeeld zelfgebouwde sauna
(toen al). Daarna kwam de afkoeling buiten
onder de douche in de sneeuw in de tuin van
hun studenten bungalow vlakbij Eindhoven
Airport. Affin, dit jaar was de conclusie: we
zaten niet goed in ons spel of in ons vel. De
rimpels werden echter strak getrokken tijdens
het ook door Vic georganiseerde diner waar
het vlees malser was dan onze persoonlijke
aantijgingen. Het bleek weer zinvol en pakte
goed uit. Een maand later na de Krasse Knar
2014, nu op het Tamar50+ toernooi op het
TEMA-veld met mooi weer (zie foto Tamar Old
Spice) werd meer gewonnen en minder verloren
dan in Dalfsen, ook van Tamar50+.
Oorsprongjaren Tamar Old Spice: 1960-70
Tamar is als volleybalvereniging dus
opgericht in 1963 als ondervereniging
van de gezelligheidsvereniging Demos.
Gezelligheidsverenigingen op de Technische
Hogeschool (TH) waren eerst opgericht, daarna
sportverenigingen als onderverenigingen
daarvan. Hajraa ontstond uit het Eindhovens
Studenten Corps en eiste dat sporters van
Hajraa ook lid van het E.S.C. werden. Demos
was niet zo stringent omdat zij zelf juist die
traditionele sfeer verstikkend vond en in de
nieuwe geest van de jaren 60 wilde handelen.
Eind jaren 60 kwam die geest uit de fles en
roerde zich almaar sterker tot ver in de jaren 70.
Maatschappelijk was eind jaren 60 algemeen
een revolutionaire reactie ontstaan onder de
jeugd op een in alles gereglementeerde cultuur,
waarin geen ruimte voor creativiteit van het
individu voor een eigen weg naar Rome mocht
bestaan. Alles was geregeld en moest volgens
vaste patronen opgebouwd vanuit de degelijke
jaren 50. Daar kwam de jeugd tegen in
opstand. Reacties leidde tot meer nozems, rock
& roll, flower power, popart, sex en drugs, make
love not war, baas in eigen buik, lange haren,
autoloze zondag, witte fietsen, Provo’s, eerste
bloot op TV, minirokken en spijkerbroeken en
dito jasjes etc. Studenten namen massaal het
voortouw en protesteerden tegen kernwapens,
collegegeld verhogingen (van 200 naar 1000
gulden), onderwijsvernieuwingen (2 fasen) en
verhoging van de koffieprijs in TH kantines van
0.10 naar wel 0.25 guldens. Ook protesten
voor meer invloed op besluitvorming in het
bestuur en onderwijs op universiteit. Regelmatig
waren er studenten bezettingen, ook op TH en
spoorde vanuit Eindhoven mede aan tot protest
in andere studentensteden (Maagdenhuis in
Amsterdam) en protestoptochten. Allemaal
uitingen van het weer anders willen doen dan
volgens traditioneel voorgekookte regels. Men
kreeg de smaak van verandering te pakken. Het
E.S.C. ging daar juist provocerend niet in mee,
toonde zich geheel tegen de veranderende
tijdgeest autoritair met het dragen van
kostuum met stropdas en kortgeknipt haar
om onderscheidend te blijven op haar manier.
Bovendien legde zij juist hun “gezelligheidsregels” op aan leeftijd genoten, waarvan de
eerstejaars voor foeten werden uitgemaakt. Met
dergelijk gedrag wilden corpsballen alvast als
53
voornaam in de smaak vallen bij gezagsdragers
van de TH en zo van hen leren hoe aldaar
invloed uit te oefenen op beslissingen in
de richting van hun wensen. Dat was goed
voor de vorming voor later, wanneer zij zelf
professioneel in die hogere bestuurslagen
terecht zouden komen. Om dan de hiërarchie
te handhaven en vooral te zorgen er zelf boven
te komen staan, kon je het beste al in de
studenten tijd gaan oefenen. Dat begon met
totale onderwerping aan het gezagsdragers van
de gezelligheidsvereniging tijdens ontgroening.
Als je anderen later je wil wilde opleggen,
moest je dat eerst zelf ondergaan. Waren
meestal studenten uit financieel welgestelde
kringen sowieso vanzelfsprekend lid van het
E.S.C., dankzij betere studiefinanciering uit
aardgasbaten, ontstond ook een toenemende
stroom van studenten uit het “gewonere”
volk. Zij mochten best lid worden van hun
vereniging om er ook bij te gaan horen,
als zij maar eerst gehoorzaamden. Echter
een verplicht lidmaatschap van het E.S.C.
heeft vele leden van Hajraa in verlegenheid
gebracht, omdat ook zij niet gelukkig waren
met de onvermijdelijk associatie met deze
gedragscode van het E.S.C. Hajraa bestond
langer en was al groter. Het prestatie gerichte
volleybal stond al wel op een hoger niveau
hetgeen voor een nieuwkomende sporter
aantrekkelijker overkwam, maar niet de
autoritaire sfeer van het E.S.C.. Al was men lid,
men hoefde natuurlijk niet perse in de sociëteit
te verschijnen als men dat niet wilde. Het is de
reden dat daarom ook vele Hajraa leden niet de
gezelligheid van het E.S.C. opzochten, maar
de voorkeur gaven aan die van de kantine van
het sportcentrum of de AOR in de Bunker, bij
hun echte groeiende groep geest-verwanten:
volleyballers die niet lid wilden zijn van een
gezelligheidsverenigingen, maar gezelligheid
creëerden uit eenzelfde sportbeleving. Daar
kwamen Tamar en Hajraa wel bij elkaar.
De Bunker
Lidmaatschap van Demos (of E.S.C.) gaf
automatisch lidmaatschap tot Tamar (resp.
Hajraa). Een koppeling was niet zomaar
gewenst en daarvoor had men bij Demos wel
begrip. Niet-Demos leden van Tamar moesten
wel contributie gaan betalen om te kunnen
volleyballen bij Tamar. Steeds meer studenten
gingen dat doen en werden lid van alleen
54
Tamar, maar toch niet alleen voor de sport, net
zo goed voor ander activiteiten, zoals besturen,
toernooien en feesten.
De Bunker: make peace, no war!
De gezelligheid werd opgezocht in de bunker
op andere plaatsen dan in de ruimten van de
oorspronkelijk eigen gezelligheidsvereniging en
met name in de Algemene OntmoetingsRuimte
(AOR). De AOR was nooit te huur voor
bijvoorbeeld feesten of vergaderingen en bleef
een min of meer “openbaar” studenten café.
Min of meer omdat ook gewone burgers in de
Bunker binnen mochten komen. Zo kwamen
zwervers die geen eten hadden ‘s middags in
de mensa bij studenten om een reeds gebruikt
bord vragen. Daarmee konden zij voor de
2e keer bijhalen, zoals studenten dat gratis
mochten (een maaltijd kostte 3-4 gulden). Dan
werd een voller bord bijgehaald gevuld met de
eenvoudige doch voedzame maaltjd van die
dag. Daarna gingen ze langs de AOR met een
bekertje koffie. Er was er een die de gewoonte
had het bekertje eerst tot aan de rand te vullen
met suikerklontjes en dan met koffie, ook gratis,
zodat hij weer genoeg calorieën binnen kreeg,
voor 1 dag. Dat werd getolereerd en elke dag
weer hetzelfde liedje. Ze hadden in de mensa
een eigen tafel vlak bij waar gebruikte borden
werden ingeleverd...
De Bunker, huisvestte ook nog
dienstverlenende instanties voor studenten
zoals reisbureau en het populaire
reductiebureau. Goedkope Lp’s en stereo
apparatuur, kon verkregen worden met
minimaal 10% korting. Kleine ruimtes waren
wel beschikbaar voor bestuursvergaderingen,
grotere voor feesten en grote bijeenkomsten
werden gehuurd door allerlei almaar groeiende
studentensportverenigingen. Verhuur van
ruimtes werd voor alle gezelligheid verenigingen
een bron van inkomsten. Tamar maakte veel
meer gebruik van de kleinere en goedkopere
SSRE dan van Demos in de 70’er jaren. Maar
ook extra goedkoper vanwege het profijt dat
sommige Tamar bestuursleden ook nog SSRElid waren.
Echter de ruimte was soms wel te klein
voor Tamar feesten, afhnakelijk opkomst en
Demos was meestal te groot. Van het ESC
werd principieel geen ruimte gehuurd. Dat
bleef vloeken in de kerk. Op het sportcentrum
zelf konden ruimten gebruikt worden voor
vergaderingen, niet voor feesten en Tamar
heeft ledenvergaderingen gehouden gewoon in
de kantine van de sportcomplex.
Einde van een bestuursvergadering in SSRE. Van links naar rechts:
Rob Smit (secretaris), Hans Meys (wedstrijdcommissaris), Jose Engelen
(commissaris algemeen en redactrice Tamarinde, Frans van Kaam
(voorzitter) en Jos Hemelaar (penningmeester).
De AOR werd in de jaren 70 dus mateloos
populair voor alle studenten in het algemeen,
en voor leden van Tamar en Hajraa, die zich
niet verbonden voelden met de sociëteiten van
de “eigenlijk erbij horende” Demos of ESC.
Die specifieke groepen van Tamar en Hajraa
groeiden daarin naar elkaar toe en kwamen
elkaar na een wedstrijd of na een training best
graag tegen in de AOR. Al fietsend groeide de
verleiding van de sporthal langs de Dommel
over het TH-terrein naar de Bunker toe, in
het licht van de maan (-godin Tamar?), om de
ontvankelijke sfeer van de AOR tegemoet te
treden met vele dansende studenten binnen
en buiten op het balkon. De stoplichten op
de Kennedylaan steevast negerend, wist men
niet gauw genoeg binnen te komen, nadat de
vertwijfeling was overwonnen of het toch niet
beter was om naar de eiegen kamer te gaan,
want de volgende morgen stond weer een
hoorcollege gepland, om 8.45 uur. Zowel de
maandagavond, na een training in de gymzaal
voor Tamars prestatievolleyballers als op de
donderdagavond, na de trainingsavond voor de
gehele vereniging in de grote hal, werden vaak
met een bezoek aan de AOR afgesloten. De
AOR was afgeladen vol omdat er nauwelijks tot
geen entree werd geheven en ook studenten
uit de stad (o.a. sociale academie) erop af
kwamen. Die mix verburgerlijkte ook de
studenten sfeer en ontmannelijkte de expliciet
TH mannengemeenschap.
Jarenlang waren toernooien goede
aanleidingen voor grote feesten bij diverse
gezelligheidsverenigingen in de Bunker.
Vierde Tamar dat op bescheidener schaal,
de organisatie van Hajraa toernooien rijsde
de pan uit en toonde haar positie maar al te
graag. In de grote ruimte van het ESC onder
dat van de sociëteit, ging men dan wel binnen.
Door die organisatie ook kwam Hajraa losser
van het ESC bestuur, waar soms niet eens
volleyballers inzaten. Uiteindelijk zou een grote
tent op het toernooiveld de beste uitkomst
beiden voor een feest. Die omvang van zo’n
organisatie bracht de studenten zeer wel
ervaring bij in besturen en werd gaandeweg
ook geperfectioneerd. Ook de ESC ruimte in
De Bunker wordt er niet meer voor gebruikt
en zal dat in de nabije toekomst ook niet meer
kunnen. Studentenorganisaties zijn zo groot
dat momenteel eigen onderkomens gezocht
moeten gaan worden. Tamar, relatief nog
klein en fijn, heeft nog in 2014 een barbecue
kunnen houden bij Demos. Naast de ledengroei
zijn echter ook economische belangen steeds
meer een bijna allesbepalende rol gaan spelen.
Het blijft zoeken naar de beste vorm waarin
organisatie, huisvesting en zelfstandigheid
van studenten ingebed kunnen gaan worden
in maatschappelijke sportcontacten zoals
bijv. in het geval van Tamar met burger
volleybalvereniging Nuvoc. Of de barbecue
van het Tamartoernooi in 2014 in De Bunker
de laatste zal zijn is nog ongewis, want het
gebouw staat op de nominatie gesloopt te
worden in 2015. Dan zal helaas voorgoed
de opkomst van gezelligheid en sportiviteit
in een mix van studenten verenigingen zich
weer scheiden en profileren en men ldi moeten
worden om toegelaten te worden. De Bunker is
een van de weinige gebouwen dat dienst deed
”for peace, no war”.
55
Subsidie in natura
De TH moedigde ook vrouwen aan technisch
te gaan studeren en dus ook te gaan sporten.
Daaronder was een groep studentes die
wilden gaan volleyballen bij een vereniging. Zij
kozen om bekende redenen voor Tamar, het
herenleed bij Hajraa almaar vergrotend. Edo
Storm was hun trainer. De studentes konden
in de sfeer bij Tamar dat ook een overwegend
mannelijke gemeenschap was, toch beter
gedijen in de keuze prestatiegericht en/of
recreatief volleyballen. Vrouwen die niet op TH
studeerden mochten eveneens lid worden bij
Tamar om complete prestatiegerichte dames
teams aan de Nevobo competitie te kunnen
laten deelnemen. Zo vormden Jose Engelen
(wiskunde), Susan van der Hilst (bouwkunde),
Alice Gaaikema (bouwkunde), Jacky Meuter,
Joke Hombrink, Marie-Josee Biemans, Mary
Peeters, en Minnie Hofmans een van de eerste
deelnemende Tamar damesteams dat met
succes doorstootte in hogere klassen van
de Nevobo competitie. Een 2e dames team
zou niet lang erna volgen met o.a. Saskia van
Walwijk, Mariek Hemelaar, Josee Loeffen en Ine
van Bakel.
De TH was zeker in de beginjaren erg trots op
haar sportaccommodatie maar moest die ook
draaiende houden en daarvoor waren steeds
meer mensen nodig in de besturen zoals
van o.a. Tamar. Subsidie in natura werd ook
daarin verstrekt in de vorm van de Tamar50+
leden die na afstuderen langer mochten
aanblijven en destijds als Heren Tamar 1 in de
Nevobo competitie op zaterdagmiddag “thuis“
konden blijven spelen in de TU/e sporthal.
Mede omdat zij bereid waren het bestuur te
dragen, maar er moest te zijner tijd wel voor
opvolging worden gezorgd van binnenuit. Het
hing erom. De organisatie van het Nevobo
volleybal, gezelligheid en afleiding naast de
sport zou bij groeiende aantallen studentleden
ook uitgebreidere bestuursactiviteiten eisen
oplopend tot wel 6 verschillende functies. Van
hogerhand werd op TH het door studenten
uitvoeren van bestuursfuncties beloond via
studiecompensatie zodat men langer over
de studie mocht doen met behoud van
studiebeurs. De bestuursactiviteit werd zelfs
al langer als nodige vorming naast de studie
beschouwd en hoewel het de maatschappij
geld kost op dat moment, het zou zich later aan
diezelfde maatschappij wel terugbetalen.
Heren Tamar 2 bestond uit elektro technici: Aad
Bestuurswisseling Tamar in 1977. Vanaf links (functie oud, Functie nieuw ): Rob Smit (Secretaris), Jos Hemelaar (Penningmeester), Frans van Kaam
(voorzitter, Voorzitter), Han van de Poel (penningmeester), Rene Brandt (secretaris), Rien Boone (wedstrijdcommissaris), Paul Scheider (commissaris
algemeen en redacteur Tamarinde), Josje Engelen (Commissaris Algemeen en Redactrice Tamarinde) en Hans Meijs (Wedstrijdcommissaris).
56
Bezemer, Jan Gerritsen, Leo Hoogendoorn
en Jan Niesten en die vonken sloegen ook
over naar bouwkunde (Hans Postema, Hans
Blom) en wiskunde (Frans Doppen). Het Tamar
bestuur werd in 1972 gevormd slechts uit 2
personen: Jan Gerritsen (van Old Spice) en
Hans Blom, en dat was te weinig voor de
meerdere bestuursfuncties die noodzakelijk
zouden ontstaan als er ook een groei in aantal
leden te verwachten was en anders… een
fusie met Hajraa?!? Dat nooit en het bestuur
werd in 1973 op tijd versterkt met Arnold
Berndsen en Aad Bezemer, waardoor de
organisatie van de vereniging weer beter kon
gaan lopen. Het ledenaantal groeide omdat
de studenten aantallen op TH groeiden. Ook
drongen vrouwen langzaam maar zeker door
in het bestuur met Cora Nauta, die als eerste
vrouwelijke secretaris, niet als secretaresse, bij
Tamar werd begroet in 1974.
Later zouden meer vrouwelijke bestuursleden
volgen, met mondjesmaat. In 1977 bij de
bestuurswisseling (zie foto) werd Paul Scheider
opgevolgd door Jose Engelen als commissaris
algemeen en redacteur van de Tamarinde de 2e
vrouw in het bestuur. Later volgden o.a. Riet
Boesten en Jose Loeffen, en het zou tot in jaren
80 duren voordat het bestuur Tamar bestuurd
werd met overigens zelfs meer dan 50%
vrouwbezetting (zie Tamar Atlas 1988).
Tamar-Hajraa in competitie.
Aan het begin van elk collegejaar begonnen
Hajraa en Tamar in concurrentie uiteraard
campagne te voeren om heren-leden te werven.
Dames kozen al voor Tamar als zij wisten dat er
al dames speelden. Op zich al een beste lobby
voor het aantrekken van nog meer studentes.
Voor heren werd de inzet: kom je voor alleen
prestatiegericht of voor recreatief volleybal.
Hajraa leek in vergelijking meer prestatie gericht
te zijn en Tamar meer recreatief. Hajraa kon
niet anders dan zich vooraleerst toeleggen op
kwaliteit van het volleybalspel zelf en daarmee
pronken. Want gezelligheid met dames als lid,
daar konden zij niet mee aankomen. Het heeft
niettemin ook de kwaliteit van het volleyballen
bij de heren van Tamar indirect op scherp
gezet. Tamar 50+ speelde destijds een goed
niveau en lieten zich niet koeioneren. Maar de
messen werden nog erger geslepen via de
trainerskwestie bij Tamar 2. Bou Boudeling
trainde reeds 2 jaar het volleybal als zijn
specialisatie bij zowel Tamar als bij Hajraa. Hij
had de wens succesvolle volleybal teams te
creëren die in de Nevobo hoog zouden gaan
scoren en wilde dat planmatig in gang zetten.
Dat sloeg wel aan bij het reeds grotere Hajraa
met alleen heren.
Het plan kwam neer op 2 maal teamtraining
per week plus minimaal 1 krachttraining in
het krachthonk naast op zaterdag de Nevobo
competitiewedstrijd spelen. Daar had niet
iedereen bij Tamar 2 zin in en dat brak op
toen de verplichting 2 maal teamtraining door
Bou aan Tamar werd opgelegd als men van
hem training wilde blijven krijgen in seizoen
1974/1975 en daarna. Dat feest ging niet door
en Tamar ging met Edo Storm aan het roer
verder, terwijl die handbal als specialisatie had.
Edo trainde al met succes de dames van Tamar
en zou niettemin met Tamar heren aardige
kampioenschapresultaten behalen. Tamar
vestigde zich steevast in de regionen van de 1e
en 2e klasse van de Nevobo competitie. Hajraa
reikte destijds in het algemeen hoger tot in de
3e divisie, maar in dezelfde klassen kwamen
de verenigingen elkaar ook volop tegen. De
uit- en/of thuiswedstrijden tussen Hajraa en
Tamar waren altijd in de TU/e sporthal en vrijwel
altijd meteen beladen omdat de kwalitatief
intensievere trainingen die Hajraa teams
kregen, vaker bij hen het gevoel gaven dat zij
de wedstrijd meer vanzelfsprekend zouden
winnen van Tamar. Er straalde arrogantie uit
met autoritaire trekjes van sommige Hajraa
leden en dat wakkerden het Tamar vuur alleen
maar erger aan. Wie de wedstrijd wou winnen
werd zwaar op de proef gesteld inclusief
soms felle mentale schermutselingen. Het net
bood dan bescherming. Het bleven uiteindelijk
toch altijd sportief spannende wedstrijden,
maar de vreugde was altijd extra groot bij het
winnende studententeam. Op studentenfeesten
en met name maandagavonden in de AOR
in de Bunker, kwam men elkaar weer tegen,
had iedereen het altijd over de wedstrijd
van afgelopen zaterdag en werden de soms
heetgebakerde gemoederen weer geblust
met destijds nog goed te betalen laarzen bier.
Volleyballers bleken niet zo agressief als leek
in een wedstrijdmoment, simpelweg omdat er
altijd een goed netwerk tussen tegen elkaar
strijdende teams werd onderhouden op TH, in
de sportkantine en in de Bunker.
57
Internationale toernooien
Tamar deed in de 70’er jaren al aan
internationale toernooien mee waarvoor
door de leiding van de sporthal aan elke
studentenvereniging eens in de zoveel jaar
een subsidie werd verstrekt. Trainer Edo
Storm moest als zaakwaarnemer van de TH
sporthal mee, anders kreeg Tamar de reis niet
gesubsidieerd (langharig werk- of studieschuw
tuig was niet representatief vond de leiding van
de sporthal, er bestonden geen Tamarleden in
maatpak+das).
In sommige landen verwachtten we zo’n
toernooi groots opgezet, zoals nu in Parijs
door de Ecole Superieure Libre des Science
Commericale Appliquees (ESLSCA). Het bleek
te worden gehouden in een gymzaal met wel 3
internationale teams(!): Nederland (Tamar), een
Duits team en het ontvangende Franse team.
De superbe fransen waren zo weggespeeld
door beide gastteams. Die mannschaft was te
sterk voor Tamar en leken wel uit een nationale
hoofdklasse te komen met bijbehorende
sterallures zoals het vlot inslaan binnen 3 meter.
Het werd een stevige, snel gespeelde maar
toch voor Tamar een zeer goede wedstrijd
ondanks verlies. Tamar, werd door de duitse
attitude alleen maar mentaal feller en steeg wat
dat betreft boven het niveau uit van wat tijdens
een wedstrijd tegen Hajraa werd bereikt. (zie de
zweetplekken op de shirts in foto en besef de
kwaliteit van de shirtstof maar eens, dik katioen
in appelgroen).
Deelnemers: Leo Hoogendoorn, Frans Doppen,
Wim Proper, Frans van Kaam, Jos Hemelaar,
Jos Somers (met Renault4 ernaartoe), Johan
Gudde, Toon Biemans en Edo Storm (coach).
Erna werden beide teams op een soort
lokaal gemeentehuis van Parijs met veel glorie
onthaald tijdens een heuse internationale
receptie en ontvingen we een mooi blauw
T-shirt als aandenken van de plaatselijke
school (zie foto) waarop in gele fluwelen letters
: ESLSCA. Met dat shirt duikend naar een bal
kwam je meteen stil te liggen, waardoor de
letters in uitgestreken vorm in de huid stonden
gegrifd als een tatoeage, Beter kon je er niet
aan herinnerd worden. Vergelijk dat maar eens
met de kwaliteit shirts van Tamar 50+ en Tamar
Old Spice.
In Moerbeke België op het jaarlijkse
buitentoernooi in juli, ging het internationaal wel
Links voor: Leo Hoogendoorn, blokkade aan het net: Jos Somers en Frans Doppen, rechts achter: Frans van Kaam en diagonaal achter: Wim Proper.
58
weer op. Iedereen was vertrokken, het veld
lag bezaaid met plastic bekers en Tamar &
WhatWham moest vertrekken, ontnuchterend
het veld ruimend en dat perse voor 10.00
uur, en rap, want anders... geruimd door de
vulliswagen zonder forfait.
Shirt ESLSCA
grootser. Op de fiets werd de tocht op vrijdag er
naartoe gemaakt in 1 dag op ruim 120km van
Eindhoven vandaan. ‘s Avonds aangekomen
begon meteen het bezoek aan de plaatselijke
kroeg St Joris. Het elk jaar grootser opgezet
toernooi (met steeds grotere Belgische bekers
aangevoerd en tentoongesteld in nog grotere
vrachtwagens), werd door steeds meer Tamar
teams bezocht. Pas afgestudeerde Tamar
leden die nu lid waren geworden van Antares,
gingen als ex-studenten graag mee met de nog
studerende dames en herenteams van Tamar.
Onder een eigen naam weliswaar: We Houden
Alles Tegen-We Hebben Alles Mee. Wat zegt
u?: WHAT WHAM !. Het puilde er niet alleen uit
van de prijzen en van plastic bekers, maar ook
van overstromende douches, waarvan er veel
te weinig waren. Dus door iedereen, dames
en heren werden vrij snel alle douches door
elkaar bezocht in een geheel eigen vrije sfeer
conform de geest van de tijd met Belgische
bakken patat en frikadellen om de wachttijd
door te komen. Waarom duurde het ook zo
lang. Op een knollen terrein moesten de tentjes
worden opgezet (te) dicht bij de speelvelden,
zodat een dreigende steek aanval direct vanuit
de slaapzak moest worden afgeslagen. Veel te
vroeg opstaan en meteen vanuit bed beginnen
met de wedstrijd was onvermijdelijk, maar
viel niet mee. Voor zo’n 50 wedstrijden werd
herhaalde malen omgeroepen de namen
van diverse teams die de wedstrijden rap
moesten beginnen want anders “forfait”. Na
nachtbraken in de plaatselijke Sint Joris en in
zaal De Harmonie op ook nog de zondagavond,
stonden we op maandagmorgen vroeg
Tamar-Burgerverenigingen
Door de groei van ledenaantallen in zo wat
elke sportvereniging in samenhang met groei
van aantal studenten op TH, meenden de TH
haar “subsidie beleid in natura” te moeten
bijstellen. Vanaf 1981 konden studenten niet
meer van de accommodatie gebruik maken
zonder sportkaart. Sportkaarten werden niet
meer afgegeven aan afgestudeerden na 1
jaar van afstuderen en daarmee werd het
spelenderwijs opbouwen van een netwerk met
ook reeds afgestudeerden die eerst nog wel lid
waren, een halt toegeroepen. Het netwerkend
effect na trainingen van studenten met ook
afgestudeerden, en die al opereerden op de
arbeidsmarkt, werd afgesneden. Economische
motieven gingen de boventoon voeren en
groeide uit tot een tegenwoordig allesbepalende
factor. Uiteraard kwam men daartegen in
opstand, maar zonder succes. De sporthal
moest ook in dat kader wel efficiënt worden
gebruikt en zodoende werd later het toch weer
mogelijk onder bepaalde omstandigheden
als afgestudeerd ingenieur een sportkaart te
bemachtigen, voor sommigen een sport op
zich. Nog later werden personeelsleden in de
gelegenheid gesteld een sportkaart te krijgen,
maar dan voor uitgerekend 1 sport, zonder
gebruikmaking van een professional trainer. Dus
die kwamen tijdens trainingen niet in aanraking
met studenten. De scheiding is een van de
ongelukkigste te noemen, elke vereniging draait
om de inzet die mensen willen tonen in welke
vorm dan ook als speler of als functionaris
en ongeacht leeftijd en functie. De economie
(geen afstudeerrichting op TU) bepaalt zonodig
anders zonder te kunnen voorspellen of dat
beter is, want de ontwikkelingen gaan niet
voorspelbaar. “De markt bepaalt” wordt het
alles bepalende credo. Dus meetrainen met
Tamar zat er niet meer in. Het communiceren
met elkaar na trainingen, met prettige en
interessante aandacht voor elkaar als men net
moegestreden van de training kwam kon niet
meer. Ongeacht sportief presterend of recreatief
wachten in de rij voor een grote beker melk of
59
een gele, het werd verleden tijd en het moest
anders. De inburgering van afgestudeerden in
burgerverenigingen werd zodoende vervroegd.
Maar leden die toen rond 1980 voor het eerst,
hoewel onder protest, vervroegd vertrekken
moesten uit hun dierbare Tamar, waren met
inburgering al wel enigszins vertrouwd. Immers
er liepen ook al burgers rond bij Tamar, namelijk
de niet op TH studerende dames waarmee
ook vanuit hun perspectief Tamar in haar beleid
rekening had leren houden met ook hun belang.
Dat gold ook voor teamleden. Was Hajraa door
omstandigheden echt een heren studentenclub,
Tamar was meer een studentenvereniging plus
een burgerclub met dames en heren, en meer
een burger tintje. Aansluitingen ontstonden
rond 1980 bij Antares en kennelijk later ook bij
VCE/PSV (zie Tamar Atlassen). Nog veel later
ontstond zelfs een samenwerkende organisatie
voor toernooien.
Antares
Aansluiting bij Antares kwam in beeld vooral
dankzij de inspanningen van een oud Tamar
bestuurslid: Arnold Berndsen. Hij hield de
burgers bij Antares voor dat hij afgestudeerde
studenten kenden die op burgers leken en
waarvan hij een exponent was. Antares hoefde
niets te vrezen van ze zei Arnold: het zijn
net mensen. Omdat studenten van dezelfde
lichtingsjaren meestal op korte termijn na
elkaar afstudeerden en indien zij in Eindhoven
bleven wonen ook wilde blijven voleyballen,
kon Tamar wel eens gaan zorgen voor en
gestage toestroom van Nevobo spelers. En
de kans werd groter dat Tamar speelsters
en spelers in hetzelfde Antares team bij
elkaar terecht kwamen. De gewenning met
het spelen in een mix van studenten en van
“gewone” burgers zat er al in dus dat moest
lukken. Voorkomen moest worden dat het
een aparte club werd in een club. Er waren
toen ook nog veel vrijgezellen bij en die
trokken bij Antares allemaal met elkaar op.
Ook bezette zij bestuursfuncties. Het burger
bestuur van Antares kreeg als tegenhanger
nog wel een schaduwbestuur dat onbekend
was samengesteld uit louter oud Tamar
bestuursleden: Arnold Berndsen, Rob Smit,
Jos Hemelaar, Paul Scheider en Frans van
Kaam, simpelweg om het bestaande bestuur
op de achtergrond van dienst te zijn op een
toch, hoe kon het anders om af te kicken, een
60
studentikoze ludieke manier. Men kon goed met
elkaar overweg en de inburgering bij Antares
werd een succesvol feit met de vele spelers
van Tamar. Opnieuw werden internationale
toernooien bezocht, maar dat werd een verhaal
apart. Ook Pim Bollen kwam bij Antares in
de Nevobo competitie terecht en speelde
tezamen met Tamar-leden die hij ook al kende
uit zijn TH studenten tijd. De standvastige Pim
is met de opgetrommelde Tamar 2-leden van
weleer zowat vanaf het begin bij Tamar Old
Spice als vaste speler ingelijfd. De toestroom
naar Antares vanuit Tamar is later toch weer
stil komen te liggen. Kennelijk zijn er Tamar
leden naar VCE / PSV gegaan en naar andere
verenigingen. Pim speelt nog steeds ook bij
Antares, nu in recreatie competitie verband
waartoe de gehele vereniging Antares is
overgegaan net zoals Tamar. Bovendien is
Pim actief in de organisatie van de recreatie
competitie Geldrop (website tuxpower.nl). In
dat verband is Pim volop in actie te zien voor
Antares, en ...voor Tamar Old Spice.
Tamar- Nuvoc
Met Nuvoc uit Veldhoven heeft Tamar een
aparte band opgebouwd. Nuvoc is opgericht in
1964 en bestaat net zolang als Tamar. Nuvoc
had de beschikking over een eigen ballonhal
met kantine die in eigen beheer is gebouwd
door vrijwilligers met een passie voor het
volleybal. Tamar had in dezelfde periode van de
jaren 70 ook de beschikking over een ballonhal.
Tamar 2 (= Old Spice) kwam o.a. bij Nuvoc op
bezoek in de Nevobo competitie.
Bestuurders die de regionale belangen van de
Nevobo moesten behartigen kwamen elkaar
tegen o.a. in de kantine van Nuvoc. De Nuvoc
ballonhal voldeed echter niet aan de Nevobo
eisen. Dat de douche en een deel van de
kantine een deel van de ballonhal in beslag nam
was nog te tolereren. Maar het plafond was
boven de zijlijn veel lager dan de Nevobo norm
en de overhellende verlichtings- lantaarnpalen
stonden zo’n 3-4 meter recht boven de zijlijnen
als irritante obstakels in de weg. We hebben
goed leren serveren. Niettemin bracht Nuvoc
de excessieve geluidsoverlast in de ballonhal
van de TH ter sprake. Als men (Nuvoc) daar
een wedstrijd moest spelen galmde het daar zo
erg in die hal dat als er 2 of meer wedstrijden
tegelijk in werden gespeeld, men niet kon
weten voor welk veld een fluitsignaal bestemd
Toernooishirt 2009
was, hetgeen uiteraard ‘enorme’ verwarring
bracht bij de spelers en leidde tot protesten:
het zaaide in het gunstigste geval dubbelfouten,
waar ook weer voor gefloten werd. Beide
hallen werden jaarlijks goedgekeurd. Het
gekissebis bracht de verenigingen echter
verder en persoonlijker bij elkaar, in de
wetenschap dat de kroeg wel voldeed aan de
eisen van die tijd en blijkbaar ook nu. Het ging
uiteindelijk beide partijen om de passie voor
het volleybal en om elkaar daarin te kunnen
blijven ontmoeten. Het probleem is inmiddels
opgelost. De ballonhallen heeft men voorgoed
leeg laten lopen en vervangen door heuse
stenen gebouwen. Nuvoc speelt in de Nevobo
competitie maar zette in de 90-er jaren een
aparte recreatie competitie op voor dames
en heren, bedoeld ook om de Veldhovense
bevolking tot volleyballen aan te sporen. Op
vaste woensdagavond en in alleen de Nuvoc
hal werden de wedstrijden gespeeld, uit en
thuis. Dames en heren teams van Tamar en
vele andere verenigingen in de regio deden er
ook graag aan mee e n met ervaren spelers.
Men kwam zodoende intensiever met Nuvoc
in contact: uit of thuis spelen was altijd te doen
in de stenen hal in Veldhoven. Het weekeinde
vrij hebben werd een andere aantrekkelijke
kant van deze recreatiecompetitie evenals
voor sommigen het alleen wedstrijd spelen.
Dat gold ook voor andere Nevobo spelers die
de recreatieteams kwamen vullen, waardoor
tevens het niveau omhoog ging. In Geldrop
werd eenzelfde competitie opgezet. In zuidoost-noord-brabant is de volleybal activiteit
erg groot vergeleken met andere regios in
nederland. Geldrop hanteerde wel het echte
uit en thuis principe van Nevobo, maar het
ging ten koste van meestal meer dan de helft
van het aantal trainingsavonden. Speelde
Tamar eerst op eiegen traiingsavond en op
woensdag bij Nuvoc een wedstrjid, in de
Geldrop competitie is het in plaaats van de
iegen training.Daarin kwamenen komen ze hoe
dan Old Spicers tegen en voor hen is het nog
altijd thuiskomen in de vertrouwde sporthal, ook
al zijn de tijden en locatie behoorlijk veranderd.
Minder trainen gaat dus ten koste van de
kwaliteit vergeleken met Nevobo spelers die op
zaterdag wedstrijden hebben en doordeweeks
alleen trainen. Daarom ook Nevobo worden
recreatiespelers niet altijd zo serieus genomen.
Echter ervaren volleyballers die met een jong
gezin kwamen te zitten, wilden de zaterdag ook
wel graag vrijhouden. Er steken er steeds meer
over. Van studenten verwachtte je dat niet
direkt, maar kennelijk beviel het Tamar leden
ook goed, zodanig dat zij volledig recreatief
overstag zijn gegaan en een goed niveau weten
te blijven bieden. Hajraa studenten teams komt
men er nog niet in tegen, maar ex-Hajraa leden
wel, geclusterd in teams als kaboem of bello, of
verdwaald in teams van bijvoorbeeld Primo. De
contacten met Nuvoc zijn zodanig gegroeid dat
Tamar inmiddels alweer enkele jaren op rij met
Nuvoc recreatie toernooi heeft georganiseerd.
Om de vijf jaar wordt het toernooi op het Thema
terrein gehouden en andere jaren in de Nuvoc
hal, afgesloten met een barbecue in de kantine.
T-shirts met daarop een blijk van samenwerking
wordt er vol trots te koop aangeboden, met
helaas (zie foto) soms hetzelfde probleem als
bij het shirt van ESLSCA. Kennelijk is het niet
de bedoeling het recreatievolleybal te laag
bij de grond te spelen. Komt de bal dan is
er nogaltijd die vermaledijde voet waarmee
de bal kan worden opgehaald en soms tot
ieders verbazing toch volgens de regels goed
gespeeld. Niettemin herinnert dit aan een sterk
vooruitgaande inburgering van studenten in de
maatschappij misschien wel in de geest van
ons aller Tamar, de maangodin.. Die studenten
toch, het zijn net mensen.
61
Ergo: de steek, de halfhoog, een bottleneck,
een floater, een plaatsing achterin, de staffel,
het halen van de grond of een schop, men
kan het nu nog allemaal beleven bij Tamar
Old Spice!, dat extra gepokt, gemazeld en
gemangeld door Tamar 50+, het volleybal hoopt
te kunnen blijven koesteren.
Op uitnodiging komen we dat altijd graag
demonstreren en doorgeven, maar na onze
beproeving tegen Tamar 50+ (voor al uw
consultancy in volleybal).
In de hoop nog vele Tamar teams te mogen
ontmoeten in onze masterclasses.
We gaan ervoor: Tamar 50+ Kannie Stuk!
Tot een volgende keer,
mede namens Tamar Old Spice!
Frans van Kaam
Tamar-lid 1972-1981
62