Transcript De negentiende hole Vanaf dat Carla aan de woensdagmiddaggolf

De negentiende hole
Vanaf dat Carla aan de woensdagmiddaggolf deelneemt ga ik dikwijls
naar de nazit, waarbinnen de prijsuitreiking. Natuurlijk allereerst om
uit de eerste hand van Carla te horen hoe haar golf die middag ging,
ook om dit van anderen te vernemen; en omdat de sfeer prettig en
ontspannen is; met allerlei golfverhalen en levendige uitwisseling.
Henk en Annet zijn in het begin — apart zittend — druk bezig met de
kaarten, de scores en het bepalen van de prijswinnaars. Henk maakt
altijd mooi en veelal humoristisch werk van de bekendmaking, Annet
verzorgt met haar welbekende glimlach de birdies en prijsjes. Aan het
eind van het vorig golfseizoen kreeg ik van hen een attentie voor mijn
aanwezigheid. Wat een aandacht voor het detail; dat siert de mens.
Ik vind golf een prachtige, stijlvolle en ook ‘rijke’ sport – vooral, indien
goed gespeeld: a mental game. Graag zou ik deze beoefend hebben,
maar kan dat niet vanwege een kwetsbare rug als gevolg van een zwaar
ongeluk in 1980. Maar een beter iemand om het over golf te hebben
dan Carla is er niet. Wij kijken ook veel naar tv-kanaal 35, Sport 1 Golf.
Het bijzondere is dat golf ons nooit gaat vervelen. Het is zo gevarieerd.
Dan: woensdagmiddag 26 februari rond 18:30 uur, ik ga voor de nazit
naar het Golfhotel. Annet en Henk, gezeten aan de bar, zijn als vanouds druk bezig. Henk zit diep voorovergebogen ‘in de kaarten’, Annet
kijkt toe van opzij. De groep zit buiten op het terras. Carla heeft voor
mij een stoel klaargezet, op het tafeltje staat al een glas tomatensap.
Als ik wil gaan zitten, ieder groetend, staat HvS plotseling op, richt
zich tot mij — met gestrekte rechterarm en een dreigende wijsvinger —
en roept mij toe: “Mijnheer Boesman, als u daar gaat zitten, ga ik
weg. Ik wens hier niet met u te zitten.” Alom verbazing en verbouwereerdheid. Ik kijk HvS aan en ga zitten. Dit soort theatraliteit doet mij
niets, zeker niet van hem. HvS pakt zijn glas bier en beent stuurs weg.
Er wordt gereageerd met beduusde blikken en “Wat is dit nu?” – “Wat
stelt dit voor?” – “Nou zeg!”. Enzovoort. Ik zeg alleen: “Ach, laat hem.
Zo is hij nu eenmaal. Hij denkt zich alles te kunnen permitteren, dat
mannetje.” De rust keert spoedig terug. Toch blijft er iets van hangen.
Intussen is HvS in de lounge in gesprek geraakt met Ocke Schuttevaer.
De lichaamstaal van HvS spreekt m.i. boekdelen, gezien zijn mond (een
makkie voor wie kan liplezen!), zijn heftige rechterhandgebaren, zijn
hoekige hoofdschudbewegingen, zijn vooruitduikend bovenlijf; vooral
zijn blik, zijn soms opengesperde ogen. Dat gaat vast niet over niets!
Als het wat frisser wordt, gaat de groep naar binnen en nemen we
plaats bij Ocke en HvS. En dan herhaalt zich het ritueel: “Mijnheer
Boesman, als u daar gaat zitten, ga ik weg. Ik heb geen zin hier bij u
te zitten.” Ik ga rustig zitten. HvS staat op en loopt weg. Ik voeg hem
toe: “Mijn naam wordt uitgesproken als Busman (= Buschman), geen
Boesman; daarover heb ik u een keer gemaild.” HvS wat stuntelig:
“Nou, Busman dan.” Kijk eens aan! Wonderen zijn de wereld niet uit.
Er wordt verder niet meer op gereageerd of op ingegaan. De prijsuitreiking volgt, Frank van der Meulen houdt een toespraakje. Hij zegt nu
effecten van zijn golflessen te ervaren. Met vandaag maar liefst zeven
‘parren’. Dat is echt mooi. Hij had zijn dag! Dat gun je toch iedereen.
Simon Buschman
Van: Simon Buschman [mailto:[email protected]]
Verzonden: woensdag 5 maart 2014 13:23
Aan: LC Strien, Herman van - 228
CC: LC Bosch, Niek ten - 073; LC Kager, Jan - 121; LC Lans-Varga,
Eva - 141; LC List, Cor van der - 133
Onderwerp: Uw commentaar
Geachte heer HvS,
U schreef een interessant commentaar (zie hieronder, SB) bij ‘De negentiende hole’. Daar zal ik zeker een impressie over schrijven.
Voor nu: vanmorgen heb ik — met Niek ten Bosch als getuige — de afstand gemeten tussen waar de golfgroep en u in de lounge zat: ruim
tien meter; zeg, elf meter. U sprak over ca. 50 meter. U heeft dat
volgens mij meer: de afstand rijkelijk te ruim inschatten, veel groter
maken dan-ie in werkelijkheid is. Je ziet dat ook wel bij personen die
met een behoorlijke ‘theatraliteit’ behept zijn.
En, u leest mogelijk boekjes uit de boeket-reeks, getuige dat u soms
een alinea van mij leest die door u herkend wordt als van dat niveau.
Hartelijke groet en goede dagen,
Simon Buschman
Toevoeging bij ‘De negentiende hole’ door HvS:
Commentaar van Herman van Strien:
Gelukkig mag ik privé een biertje drinken met wie ik wil.
Het bovenstaande is een karikatuur van wat er is gebeurd.
HvS -ik dus- heb nooit “Nou Busman” gezegd, maar “dag meneer
Boesman”.
Op een afstand van ca. 50 meter door vensters kunnen zien hoe
mijn lichaamstaal is, of hoe mijn ogen staan, is een veel gebruikte ”boeket-reeks”-uitdrukking van SB.
Herman van Strien
De eerste zin — Gelukkig mag ik … — bevat een bijzonder statement.
HvS ervaart het bijna als een bijzondere omstandigheid dat hij met wie
hij wil een biertje kan drinken. Leven in vrijheid maakt dit mogelijk, zo
klinkt het. Als dat het bedoelde gevoel is, deel ik dat met hem.
Maar het gaat hem hier m.i. om iets anders. Volkomen tot verrassing
van iedereen probeert hij mij van de plek weg te houden. Als ik bij de
aanwezigen, vooral om Carla, wil plaatsnemen, dreigt hij op te stappen. In alles is te merken, dat hij ervan uitgaat, dat ik me terugtrek.
Dat doe ik natuurlijk niet. En dan beent hij met zijn glas bier weg. Dit
op een wijze waar hij alsnog indruk mee wil maken. Helaas niet.
HvS die al lange tijd niet aan de woensdagmiddaggolf deelnam en sinds
twee keer weer verscheen, creëert een scène die anders uitpakt dan
hij waarschijnlijk had gedacht en die zich daarna ook weer herhaalt.
Mijn beschrijving noemt hij ‘een karikatuur’, zelfs: ‘is een karikatuur’.
HvS bedoelt misschien dat ik er een potsierlijk vertoning van maak, ook
om hem bespottelijk neer te zetten. Ik veronderstel dit, want vaak
blijkt dat het taalbesef van HvS niet alleen niet erg overtuigend is,
maar vooral van weinig niveau. Neen, ik beschrijf ‘gewoon’ wat er gebeurd is. Menigeen die dit van dichtbij meemaakte, beaamde dit. En
dat HvS weglopend zei: ‘Nou, Busman dan.’ is voldoende bevestigd.
Zoals hierboven aangegeven was de afstand niet ca. 50 meter maar ongeveer 10/11 meter. Dan is veel écht goed zichtbaar, zeker als je geschoold bent in de waarneming en interpretatie van lichaamstaal — in
body language — en van gezichtlezen — in face reading. Overigens, dit
zijn boeiende fenomenen. Natuurlijk, in beschrijvingen (zelfs in de
boeketreeks) wordt hier allereerst functioneel gebruik van gemaakt.
Daarmee worden uitingen en emoties in taal gevat. Als het goed is, zie
je ze dan voor je; en daarmee het personage van het verhaal. Ik beschreef echter wat ik zág, wat er m.i. gebeurde; zeker, als participant.
Maar HvS gaat in zijn commentaar vooral voorbij aan de essentie van
mijn impressie. Ik geef aan dat de nazit al lange tijd in een bepaalde
sfeer verloopt: prettig. Die beschrijf ik. En ineens maakt HvS daar een
inbreuk op. Een aantal redenen ligt voor de hand. En vooral: hij kiest
de nazit om mij aan te pakken. Helaas voor hem mislukt ook deze poging. Ik ken mijn pappenheimer wel. Toen ik aan kwam lopen, zag ik
hoe hij tweemaal vanonder zijn wenkbrauwen naar mij keek, zijn kansen inschatte, ‘onvoorzien’ toesloeg; miskleunde. Ook de tweede keer.
Hier speelt zeker in mee dat hij menig keer ‘de ander’ klein krijgt,
voor gek weet te zetten, zelfs kan vermorzelen. Ik heb er voorbeelden
ten over van. Dat leidt op den duur tot ‘de persoonlijke arrogantie van
de macht’. En dan kunnen er ook taxatiefouten gemaakt worden. Dan
kan de machtshonger vanuit een diep zittende behoefte aan aandacht
misrekeningen gaan maken. Maar dan zal er zeker weer op een volgende kans geloerd worden; doorgaans ook door adepten in te zetten.
Aldus gebeurde de afgelopen week waarin HvS en zijn maatje Jan Kager niet aan de woensdagmiddaggolf deelnamen. Carla Kager vertelde
zijdelings dat dit inderdaad omwille van vorige week was (Jan Kager
zou eerst — zoals wel meer — erg veel last van zijn rug gehad hebben!).
Dat was de inleiding. Aansluitend, George van den Bergen zei in zijn
speechje dat het aantal deelnemers de laatste tijd aan het afnemen is
(de toon was niet alleen nogal suggestief maar vooral ‘veelzeggend’).
In zijn ‘Nieuwsbrief maart 2014 nr 1’ pareert Henk Uiterwaal, samen
met Annet de organisatoren, dit keurig door na een korte beschrijving
op te merken: “Als Jantje vindt dat Bartje niet voor bruune bonen bidt
en om die reden niet wil spelen, is het voor ons oké.” Een wijsheid.
Tja, want besef, vervolgt hij broodnuchter: “dat het een bankrekening
is met af- en bijschrijvingen.” Het woord afrekeningen zou hier wat te
zwaar aangezet geweest zijn.
Simon Buschman
PS: En ja hoor, HvS weet intussen op zijn welbekende manier enkele
golfers ervan te overtuigen niet meer aan de woensdagmiddaggolf deel
te nemen. Henk en Annet krijgen zijdelings te horen dat dit zo zal zijn
zolang de kans bestaat dat ik bij de nazit aanwezig ben.
Zo! Uiteraard reageer ik hier respectvol op en geef aan de wedstrijdleiding door dat ik vanwege belangen ‘van hogere orde’ vanaf heden
niet meer, althans: voorlopig niet meer aanwezig zal zijn bij de nazit
van de woensdagmiddaggolf; met veel dank voor het aangenaam en
leerzaam verpozen. En hiermee gun ik Herman van Strien zijn Pyrrhusoverwinning; zijn zelfbevestiging.
Vandaar:
Van: Simon Buschman [mailto:[email protected]]
Verzonden: donderdag 27 maart 2014 9:30
Aan: LC Uiterwaal, Annet - 072; LC Uiterwaal, Henk - 072
CC: LC Strien, Herman van - 228
Onderwerp: Nazit
Wedstrijdleiding LC Woensdagmiddaggolf
Henk en Annet Uiterwaal
Beste Annet en Henk,
Vanwege belangen van hogere orde zal ik vanaf heden niet meer,
althans: voorlopig niet meer aanwezig zijn bij de nazit van de LC
Woensdagmiddaggolf; met dank voor het aangenaam en leerzaam
verpozen.
Hartelijke groet,
Simon
cc: Herman van Strien – bcc: overigen en derden