Transcript VAN WIEG TOT GRAF

12
Stad & Regio
woensdag 9 april 2014
UN
VAN WIEG TOT GRAF
In deze rubriek vertellen we het verhaal achter een familiebericht. Is
er in uw omgeving iemand overleden die niet vergeten mag worden?
Laat het ons weten: [email protected]
TIM
DE HULLU
GEBOORTEHUIS
Trots op
de Rikketik
Knuffelbeeropeentrike
Wie: Ron Druppers, raadslid
Maarssen 2000.
Wanneer: 9 augustus 1953.
Waar: Jacob Simonsz de
Rijkstraat 113.
Ton Pieneman 1946 - 2014
Zaterdag 22 maart 2014. Iets buiten het schilderachtige dorpje Hagestein staat de lange oprijlaan van
Mafit 6 vol met mensen die heliumballonnen vasthouden. Ze
wachten op een trike die Ton Pieneman naar zijn laatste rustplaats
brengt. De ballonnen gaan de lucht
in en de handen gaan op elkaar
voor knuffelbeer Ton, die zijn eigen
afscheid tot in de puntjes had geregeld.
Ton was ernstig ziek en toen hij
zelf aanvoelde dat hij niet lang
meer zou leven, arrangeerde hij
alles. Zo koos hij zijn kist en grafmonument zorgvuldig uit. Ton
wilde in een brede kist, anders
moest hij zo strak liggen. De kist
werd zijn laatste boot: er stond een
fles Jutter in met twee glaasjes (‘Je
weet nooit wie ik tegenkom’) en
van binnen werd deze bekleed met
doek waar foto’s van zijn tuin op
gedrukt waren. Nog een bijzondere
wens: hij wilde begraven worden,
want, zo zei hij: ,,Een brand heb ik
al meegemaakt.”
Ton refereerde aan één van de heftigste gebeurtenissen in zijn leven.
De woning in Hagestein, die hij en
Berty in 2006 nog hadden aangekocht en volledig hadden laten renoveren, vatte in 2008 vlam door
kortsluiting. Ton en Berty konden
het pand op tijd verlaten, maar
konden niet voorkomen dat hun
huis helemaal afbrandde. De periode die volgde was zwaar. Van mei
2008 tot december 2011 hebben ze
noodgedwongen in een chalet gewoond, totdat op hun grond opnieuw een huis was gebouwd.
Daarbij kwam ook nog dat Ton
door gezondheidsproblemen de
bouw niet in eigen hand had. In
2004 was door een virus zijn evenwichtsorgaan aangetast, waardoor
hij weer opnieuw moest leren
lopen en fietsen. Klussen kon niet
meer. Dat was een enorme aderlating, want Ton had twee rechterhanden.
Het huis waar hij woonde voordat
hij in Hagestein kwam wonen, het
Vanaf het moment dat hij minder
kon, ging hij extra vaak naar de
sauna. Zeker drie keer in de week
was hij te vinden in Sauna Drôme
in Putten, een plek waar hij veel
vrienden maakte. Hij knoopte met
iedereen gesprekken aan en voelde
zich betrokken bij de sauna.
Iedereen zag ’m als een knuffelbeer: op zijn badslippers was dan
ook in grote letters ‘Knuffelbeer
Ton’ geschreven. Hij schroomde
niet saunagasten op hun handelingen aan te spreken, als een soort
verlengstuk van het personeel. Een
andere passie heeft hij op moeten
geven: motorrijden. Met zijn beste
vrienden maakte hij grote tochten
door Europa. Hij was dol op z’n
Honda Varadero en zou later ook
trike rijden.
Humor
Ton Pieneman in 2013 op zijn trike. FOTO PRIVÉBEZIT
huidige pand van hospice Demeter
in De Bilt, heeft hij vanaf een ruïne
doen oprijzen.
Hij was een harde werker. Als verwarmingsmonteur maakte hij
lange dagen. Hij was precies in zijn
werk en verlangde dat ook van anderen. Werken deed hij al vanaf
zijn zestiende en altijd in de regio
Utrecht.
Ton groeide op in De Bilt en verhuisde op zijn elfde naar de Schoenerstraat in de Utrechtse Schepenbuurt. Berty kwam later in zijn
leven, in 1979. Ze leerden elkaar
kennen in de Whitehorse-bar aan
de Predikherenstraat. Ton had toen
al een zoon van 3, Tonny. Met Berty
zou hij nog een zoon krijgen:
Barry. In 1980 trouwde hij met
Berty en verliet hij Overvecht voor
Kanaleneiland. Waarna dus de verhuizing naar De Bilt volgde. Berty
begon daar een kinderdagverblijf
en toen Ton geen zwaar fysiek
werk kon doen, heeft hij samen
met zijn vrouw de kinderopvang
verzorgd.
Humor sleepte hem door moeilijke
tijden. Ton had grappen waarmee
hij veel mensen kon verbazen. Met
name vrouwen nam hij vaak in het
ooitje door heel stellig ‘waarheden’
te verkopen die geheel uit z’n duim
waren gezogen.
Ook toen hij vanaf januari 2013
een enorme strijd tegen kanker
moest leveren, behield hij zijn
humor. In februari werd zijn bed in
de huiskamer gezet, zodat hij het
vele bezoek kon blijven ontvangen.
Iedereen die langs kwam werd
voorzien van een natje en een
droogje. Tegen gasten zei hij gekscherend dat Berty een cateringbedrijf was begonnen. Waarop sommigen het serieus namen en het
Berty toch echt afraadden. Zijn
humor is een nalatenschap: na het
overlijden van Ton besloot Berty
mensen die in de telefoon van Ton
stonden, op de hoogte te stellen.
Ook een dame die Ton onder de
achternaam ‘Bacon’ had opgeslagen. Toen bleek dat ze ‘Spek’ heet,
kwamen Berty, Barry en Tonny niet
meer bij. Ook al waren de laatste
levensweken van Ton onbeschrijflijk zwaar: tot op het laatst waren
zijn grappen aanwezig.
,,Ik ben geboren in de Rikketik, het buurtje in de Betonbuurt aan het einde van de
J.S. de Rijkstraat aan de kant
van de
Schaakwijk.
Ik heb er
nog steeds
warme gevoelens bij
en ben trots
op mijn afkomst. Mensen namen het letterlijk en figuurlijk voor elkaar op. Had je een probleem
met een van hen, dan had je
een probleem met iedereen.
Als mijn moeder weer eens op
het kraambed lag, dan zorgde
buurvrouw Jansen voor de
kinderen. Dat waren er uiteindelijk twaalf; ik was nummer
negen. We deden ook boodschappen voor de ouderen in
de buurt. Wat toen heel normaal was, moeten we nu weer
gaan doen in het kader van de
participatiesamenleving.
Zolang ik me kan herinneren,
van kinds af aan, kom ik bij
vishandel en snackbar Van
Zuylen. Tot op de dag van
vandaag eet ik er nog wel
eens een patatje. Toen ik 7
was, verhuisden we naar om
de hoek, naar een groter huis
met zes in plaats van vier
slaapkamers aan de Adriaan
van Bergenstraat.”
(Jos van Sambeek)
De J.S. de Rijkstraat in 1976.
FOTO: HUA.
DE BRUILOFT
Daan Spaargaren (32) en
Mirte van der
Zouwen (26) uit
de Utrechtse
Rivierenwijk.
Trouweninprachtiggroen
Vijf maanden na Daan z’n huwelijksaanzoek, vond de bruiloft van Mirte
en Daan al plaats. ,,We wilden het
liefst vooraf aan onze geplande reis
trouwen,” zegt Mirte, ,,Bovendien wisten we goed wat we wilden.”
Dat het een groot feest moest worden
stond vast: lekker dansen, dj erbij, het
leven en de liefde vieren.
Het paar wilde bovendien ’s avonds
trouwen zodat alle vrienden en familie er vanaf de ceremonie tot het einde
bij konden zijn. ,,We hadden dus een
heel ontspannen dag,” vertelt Mirte.
Met een klein gezelschap hebben de
twee geborreld en gegeten bij Fort aan
de Klop, waar later de andere gasten
aansloten voor de ceremonie.
,,De omgeving is prachtig groen en
alles was mooi aangekleed met bloemen en pompons,” vertelt Mirte. Na
het ja-woord wachtten de gasten het
paar op met luchtbellen. ,,Het was allemaal zo vrolijk.”
Het feest was bij de Colour Kitchen.
,,We werden verrast met een flashmob, heel gaaf!” zegt Mirte.
,,Al die aandacht, heel bijzonder om
Daan en
Mirte. ‘De
fijnheid ging
maar door.’
FOTO LOTTE DE
HAAS
de liefde van onze dierbaren te ervaren.” Een week later vloog het paar
voor een maand naar Amerika: een
geplande reis die ineens een huwelijksreis werd. ,,De fijnheid ging maar
door.”
(Julia Conemans)