Sportvereniging Voetbal Terheijden Historische verhalen, wetenswaardigheden en foto’s van de afgelopen 75 jaar

Deel II.

1

Voorwoord deel 2.

De eerste uitgave van historische verhalen en wetenswaardigheden van voetbalvereniging Terheijden ging over de jaren 1926 – 1965. Ik was me toen bewust van het feit dat er niet zo heel veel mensen meer zouden leven die ik voor hun belevenissen zou kunnen benaderen. Uiteindelijk is het me toch gelukt om vele anekdotes en ervaringen op te tekenen. Die uitgave is door velen in goede orde en enthousiasme ontvangen. Verschillende mensen hebben mij daarna gevraagd om aan een tweede uitgave over de latere jaren te gaan werken. Dat heeft me aan het denken gezet. Ik heb er een tijdje mee rondgelopen en toch maar besloten om er aan te beginnen. Nu deze vervolg uitgave gaat over de jaren 1965 en later en de ontmanteling van de OMNI vereniging. In deze editie komt ook het damesvoetbal aan bod alsmede het zogenaamde G-voetbal van het Gruytveld (Sovak). Niet in competitieverband maar gewoon een keer per week trainen , jarenlang onder leiding van meneer Rien Peemen (wie kent hem niet). Tevens uitgebreide verslagen van meerdere oud zaterdagvoetballers en van hun trainer/leider. Enfin de tweede bundel ligt voor jullie, wederom met historisch en zeldzaam fotomateriaal door vele (ex-)clubleden ter beschikking gesteld en waaraan velen hun medewerking hebben verleend. Allen hartelijk dank daarvoor !. Jammer dat enkele leden die hun medewerking ook hadden toegezegd ondanks herhaald verzoek verstek hebben laten gaan. Bij deze bedank ik iedereen die het mogelijk hebben gemaakt en kopij hebben ingezonden voor dit boekwerkje. Veel dank zijn we verschuldigd aan Ad Frishert voor het bewerken van deze uitgave. Terheijden, december 2013 Jack Voogt. 2

Bestuuur afdeling voetbal in de begin jaren van 1980;

V.l.n.r.: Dennis Dieduksman, Ad Havermans, Kees Michielsen, Geert Vermunt en Jan de Ridder. Gehurkt: Dan van Groesen, Marius Buijs, Loek Peterse en Jack Voogt.

Hoe komt een meisje uit Wagenberg bij het damesvoetbal van SVT?

3

Ik was nog een jong meisje wat sportief was aangelegd. Ik was lid van de handbalvereniging, toen der tijd VCW (nadien HCW). Mijn favoriete sport was toch echt wel voetbal. Maar op Wagenberg was er geen meisjes/dameselftal. Van voetballen bij de jongens was in die tijd echt geen sprake, wat nu gelukkig in deze maatschappij wel kan. Bij mijn ouders op de boerderij werkte Jan v d Broek (broer van oud secretaris Kees v d Broek) die vertelde dat er in Terheijden wel een dameselftal was. Mijn ouders vonden het gelukkig goed en ik werd in 1975 lid van de vereniging. Helaas was ik toen nog net te jong, men moest immers 14 jaar zijn om competitie te voetballen. In het begin dus alleen trainen en soms even meedoen met een vriendschappelijk potje voetbal en dat was toch leuk. Zo werd ik in het begin voor de trainingen en later ook de wedstrijden opgehaald door Ria Mureau (achter op de brommer) die ook op Wagenberg woonde en in Terheijden voetbalde. Zo heb ik van mijn 14 de 1 e e tot en met mijn 40 1-5 door voetballen.

Anne-Marie van Dongen

e gevoetbald en heb in die 26 jaar zowat al op alle plaatsen (behalve keeper) in het elftal gespeeld. Wij waren als dameselftal fanatiek. Meestal was het een grote opkomst op de trainingen. Dit tot genoegen van de trainers die ik heb gehad. Dit waren Jan Vingerhoeds, Henk van Velzen, Ben Rasenberg en Mario de Peijper. Als leider heb ik maar één persoon meegemaakt en dit was ook tevens de oprichter van het dameselftal, namelijk Kees Michielsen. De sportieve prestaties kenden zijn ups en downs. Degradatie maar ook twee keer een kampioenschap. Kampioen in seizoen 1989/1990 (2 “Terheijden-nu”. e klasse). We hadden minimaal een punt nodig om kampioen te worden. White Girls - Terheijden dames 0-0. En in seizoen 1994/1995 in klasse.In augustus 1989 kregen wij onze eerste sponsor. We werden voorzien van tenues door cafetaria “ ´t Markkantje”. Zoals gezegd werden we in dit seizoen ook gelijk kampioen!!!!!!! In 1990 heb ik de mijlpaal bereikt voor 400 wedstrijden voor Terheijden dames. Ik kreeg hiervoor een Delfts blauw bord met opschrift en bloemen aangeboden. Hierna speelde we een wedstrijd samengesteld van “Terheijden oud-leden” en “Terheijden-nu”. Die overigens werd gewonnen met Een hele leuke en gezellige happening. Ook hebben wij een keer internationaal een meerdaags toernooi gevoetbald in de buurt bij Parijs. Met de bus ernaar toe via Meersen (Limburg) waar ook nog een jeugdelftal opgehaald moest worden wat aan dat toernooi deelnam. Onder de primitieve omstandigheden waaronder we daar bivakkeerden hebben we toch veel gelachen en later nog veel over gesproken. Met name bij het eten. Op dat moment wisten wij hoe een asielzoeker zich destijds gevoeld moet hebben. Zelfs trainer Mario werd op rantsoen gezet hetgeen hem niet zinde toen er maar één lepel met voedsel op zijn bord werd gedeponeerd. Al met al is het een hele leuke periode geweest bij het dameselftal. Tevens heb ik in Terheijden de man van mijn dromen ontmoet die ook geen onbekende is bij de Terheijdense voetbalclub, Koos van Vugt. We konden elkaar wel van zien binnen de vereniging maar “de ontmoeting” was toch in Wagenberg tijdens de Wagenbergse kermis op zondag avond na het

Het Gruytveld,

4

Als je me zou vragen waaraan ik in de voetbalsport het meeste plezier heb beleefd, dan scoort het trainen van de pupillen van het Gruytveld wel heel hoog. Er was nog weinig bekend over voetballen in een G-team in de jaren zeventig. Zelfs die benaming bestond nog niet. Het bestuur van de toenmalige omni-vereniging SVT was misschien wel een pionier op dat terrein. Jan Blom, secretaris van de club in die tijd, vroeg me of het iets voor mij was om de taak van “trainer” op me te nemen. Vaak moet je bij aanbiedingen voor vrijwilligerswerk wel even nadenken voor je toehapt. Deze keer was het snel geregeld, ik ging het doen en met veel positieve verwachtingen gingen we begin (ik denk) 1974 aan de slag met een klein groepje enthousiastelingen. En wat ik verwachtte gebeurde ook: wat een plezier, wat een lol, wat een heerlijke pure beleving van al mijn “gastjes” . Later kwamen er ook een paar dames meespelen, probleemloos opgenomen in de groep. Normaal blijft een trainer een paar jaar bij een club. Maar bij deze “familie” dacht je geen moment aan stoppen. Dat kwam pas na een jaar of vijftien, toen mijn beroep steeds vaker minder ruimte liet voor extra activiteiten. Ook het G voetbal werd “professioneler”, vroeg steeds meer van je kostbare vrije tijd. Het heeft een jaar geduurd voor ik de beslissing nam. En dat was best pittig. In het restaurant van het Gruytveld namen we afscheid, een dierbare herinnering. Als ik nu soms nog iemand van het team tegenkom in het dorp, word ik nog wel eens heel vrolijk begroet met de kreet: “hoi trainer”. Ruim twintig jaar later geeft me dat telkens weer een prettig nostalgisch gevoel. De maten van vroeger zijn het nog altijd niet vergeten. Winnen was niet het belangrijkste. Er werd ook gefeest als de tegenpartij eens scoorde. Rinus had de grootste lol als hij affloot voor een overtreding en dan iemand aanwees om de vrije trap te nemen, maar het zelf snel deed. Rinus was altijd scheidsrechter, hij werd al een dagje ouder. Als ik hem naar zijn leeftijd vroeg dan zei hij :” 48 of 84, dat mag ik kwijt zijn”. Hij zag het ruim en het maakte hem niks uit, hij lachte zelf het hardste om de grap. De sterren van toen: Rinus dus, Willem, Cor, Roel, Dave, Peter, de dames, ik zie ze nog staan op de uitkijk, “ waar blijft ie nou?”, als ik eens wat later kwam. Altijd ging er al een gejuich op als ze me van honderden meters afstand zagen aankomen. En dan met zijn allen naar het grote voetbalveld, maar als er veel plassen lagen begonnen ze al ruim voor we er waren te smeken en vleien: “mogen we op het verharde veld trainer?” Mooi weer voetballer als ik zelf was ging ik daar dan gretig op in. Wat een mooie tijd. Trainers zeggen vaak dat voetballen het allermooiste is. In mijn geval mag ik zeggen dat ik van beide evenveel genoten heb, met dank aan de maatjes van het Gruytveld. Rien Peemen. 5

Een anekdote van Jan Blom

Augustus 1977. Ter voorbereiding van het voetbalseizoen voor zaterdag 1 waren alle ‘genomineerden’ in de kantine aanwezig. Zaterdag 1, een elftal vol talent, maar ook hier en daar met vergane glorie. Een mix van jongens die de Terheijdense top nooit of net niet gehaald hadden en van jongens die door moeder de vrouw gemaand werden de zondag voor het gezin te reserveren. Het maakte mij ook trots: ik maakte voor de eerste keer deel uit van een eerste elftal, zij het ‘de zaterdag’. Tijdens de voorbespreking bleek al snel dat er veel animo was om erbij te horen. Thommes van Strien, de onvolprezen elftalleider, zat duidelijk zichtbaar met een probleem. Normaal gesproken was zijn instelling ‘hoe meer zielen hoe meer vreugd’, maar hoe moest hij in godsnaam wekelijks 22 sterren tevreden houden. De bank was bovendien ook te kort. Met ferme tegenzin sprak hij de wens uit dat velen zich om de beurt zouden afmelden. Huis op schilderen, auto wassen, met moeder de vrouw de stad in, enz. Kortom, Thommes was onuitputtelijk in het verzinnen van redenen waarom we ons alstublieft zouden willen afmelden. Ik had waarlijk met hem te doen. Daarom stelde ik hem en de ploeggenoten voor dat ze mij konden oproepen wanneer ze me nodig hadden. Men vond dat alom een zeer sociale optie, ik mocht zelfs schouderklopjes ontvangen. Ik was inmiddels gestart met het joggen en had plezier om in mijn eentje de dagelijkse schoolbeslommeringen achter me te laten, want eens in mijn leven zou en moest ik een marathon lopen. Aldus geschiedde, op mijn 40 bezigen. ste in Etten-Leur, maar dat terzijde. Bovendien wilde ik op mijn voorwerk zijn. Als bescheiden notabele van het dorp was ik als de dood binnenkort uit het veld gestuurd te worden. Kinderen op school zouden het mijn hele carrière nadragen en het woordje ‘sportiviteit’ zou ik nooit meer in hun bijzijn mogen Ik heb die middag in augustus 1977 nooit kunnen bevroeden dat ik op dat moment mijn voetbalvonnis tekende. Ze hebben me nooit meer nodig gehad. Ik heb nooit kunnen achterhalen wat de werkelijke reden daarvoor was. Twee kansen. Of het aantal liefhebbers bleef getalsmatig in het nadeel van Thommes of ik kon op zijn middenterrein zelfs met voorkeuren gemist worden. Hoe ouder ik werd hoe meer ik tot de vaste overtuiging ben gekomen dat mijn vaardigheden, mijn talent, ontoereikend waren. Ik troost me nog steeds met de gedachte dat het niet aan inzet en goede wil heeft gelegen. Jan Blom 6

De vrienden van het zaterdagvoetbal.

S.V. Terheijden was een echte “zondagvereniging”. Op basis van geloofsovertuiging en nog heel veel andere overtuigingen kende de KNVB ook zaterdagclubs. Welnu, als je de jeugd ontgroeid was dan moest je bij S.V. Terheijden dus op zondag bij de senioren de wei in en dat was voor een aantal mensen die dan andere verplichtingen hadden best wel eens lastig. Afmelden deed je niet graag want uiteindelijk is voetbal een teamsport en alleen in uiterste nood meldde je je tijdig af. Een aantal lieden staken de koppen bij elkaar en al snel was het eerste senioren-zaterdagelftal geboren; het Bestuur stemde in en er werd bij de KNVB aangemeld dat ook Terheijden een senioren -zaterdag-elftal binnen de lijnen wenste te brengen. In welk seizoen dat was kan ik niet meer traceren. In ieder geval had het zaterdagvoetbal een frisse aantrekkingskracht voor de zondagelftallen, want na een aarzelende start nam het aantal leden dat op zaterdag wenste te gaan spelen toe. Echter er was nog geen sprake van leegloop van het zondagvoetballen. Na enkele jaren waren slechts 2 elftallen op zaterdag actief. Toch zag het Bestuur een bepaalde dreiging, zeker toen een paar selectiespelers aangaven om ook op zaterdag te willen gaan spelen. Het Bestuur bracht in de eerstvolgende Algemene Leden Vergadering een voorstel ter stemming om alleen leden die ouder waren dan 27 jaar toe te laten tot het zaterdagvoetbal. En dat deed nogal wat stof opwaaien. Inmiddels was het zaterdagvoetbal een echte vriendenclub geworden, maar om op het veld te presteren moest er toch een regelmatige toestroom van jong talent mogelijk zijn. Het Bestuur zou alleen afwijken van die regel als de speler in kwestie een moverende rede had om niet op zondag te voetballen. En dat laatste deed de deur dicht. Moet je voorstellen: je speelt in de selectie op zondag en je vrouw vindt dat het tijd wordt om op zondag toch wat meer aandacht te besteden aan je opgroeiende kids. Met dat verhaal moest je dan naar het Bestuur met het risico dat ze je het advies zouden geven je vrouw niet zo serieus te nemen of iets dergelijks met als gevolg willekeur etc. Bovendien ga je de vuile was echt niet aan het Bestuur van een voetbalclub vertellen, toch???? Dus de messen werden geslepen, de tactiek bepaald en nagenoeg alle zaterdagspelers zaten in de zaal, klaar om te stemmen. Na de 1 en dus hadden we daar mee te leven. je 27 e Cees Notenboom. e stemronde werd de vergadering geschorst en het Bestuur trok zich terug. Na een “ruime” time-out nam de voorzitter het woord en sprak de legendarische woorden: “volgens de nieuwe statuten (mede ontworpen door Jan Blom, fervent zaterdagspeler) heeft het Bestuur stemrecht en is dus bevoegd om over dit punt haar stem uit te brengen. Het voltallige Bestuur is voor invoering van de leeftijdsgrens en aldus is het voorstel goedgekeurd.” Wij en vooral Jan Blom waren not amused, maar het was fair in stemming gebracht Het zaterdagvoetbal is er niet minder om geweest. Vele mooie resultaten werden behaald en ook op ben je niet afgebrand, dat werd steeds weer bewezen. Het was en is nog steeds een vriendenclub mede ook door allerlei heftige gebeurtenissen die we samen hebben beleefd zoals het plotselinge overlijden van Kees Kuijlaars tijdens de reünie, een ramp die we samen beleefden en die ons voor altijd verbond. Nog elke 2 jaar wordt de reünie gehouden en we halen dan oude verhalen op zoals de leeftijdsgrens etc. Ik had het echt niet willen missen.

De “dubbeltjeswedstrijd”

7

Het eerste van de zaterdag kende vele tradities. Een van die tradities was de geliefde wedstrijd op carnavalszaterdag bij Irene op Den Hout. Het was meer een opwarmertje voor carnaval, want er waren tijden dat de vaste kern pas op zondag thuis kwam. Naast de traditie werden ook allerlei rituelen ingevoerd en die mogen in de historie van S.V. Terheijden niet ontbreken. Op zaterdagochtend werd al vroeg verzameld en per fiets werd er verkleed in carnavalskledij afgereisd naar Den Hout, natuurlijk binnendoor langs de eendekooi; het tunneltje en de rondweg lagen er al. Na een hartelijke ontvangst met koffie en worstebrood van onze leider Jan de Ridder die bij Bakker Welten in Breda werkte en dus voor 200 worstebroodjes zorgde werd rond de klok van twaalf uur de wedstrijd gestart.Ook de tegenstander werd “omgekocht”met vers worstebrood. Even dat balletje voelen voordat iedereen zich een paar dagen onderdompelde in de kroegen van Terheijden en omstreken. De 5 tot 6 worstebroodjes lagen zwaar op de maag en dus duurde de wedstrijd niet langer dan een uurtje of zo waarna zo spoedig mogelijk de kiel weer aanging en de kantine van het clubhuis werd opgezocht. En daar werd de scepter gezwaaid door iemand die munten spaarde (wie niet, maar hij specifiek) en daar waren we na het eerste jaar achtergekomen. Hij spaarde specifiek dubbeltjes en nu wilde het toeval dat ik daar gemakkelijk aan kon komen. Dubbeltjes worden nl. op banken verzameld in jute zakjes en de tegenwaarde van 1 zak bedroeg 100 gulden. Steevast nam ik dus 2 zakjes in mijn voetbaltas mee (wel afgerekend natuurlijk) waarmede alle consumpties vanaf half twee tot een uur of vijf werden afgerekend. De traditie trok veel spelers dus de groep was altijd wel een man of 20 die allemaal een stevige pint konden wegwerken zeker als opwarmertje voor carnaval. Nooit hoefden we bij te betalen dus dat was lekker. Harry Bakker nam altijd reuzezakken spekken mee die gretig aftrek vonden en Harry dronk geen alcohol dus was dat zijn alternatief. Het restant aan worstebrood werd opgemaakt en iedereen stapte dan weer op de fiets om richting Henk van Wijk te vertrekken, ja met voetbaltas. Nu waren er altijd van die lolbroeken die stiekem vooruitfietsten en boven op het tunneltje op de Schimmelseweg moesten urineren. Legendarisch zijn de woorden van Willem Mol: mannen doortrappen want het begint te regenen. Zo’n fietstocht was nodig want in hetzelfde tempo werd er bij Henk van Wijk doorgedronken tot de late uurtjes of nog later; en nog wel Grolsch weet je wel. Tijdens een van die jaargangen werd eerst nog een bezoek gebracht aan Het Kopske, bij toen nog Verweijmeren. Ik woonde toen al in Dongen. Diep in de avond fietste ik samen met een maatje over de brug richting Dongen; hij vertrouwde het niet en dat was terecht want ik ging dubbel linksaf en kwam onder aan de brug terecht en reed bijna in het water. We stapten weer op en door de Seterse bossen bereikten we rond elf uur Dongen waar werd besloten dat mijn maatje met fiets en al per auto door mijn vrouw en mij naar Terheijden werd gebracht. Eenmaal in Terheijden reden we eerst langs De Harmonie en jawel, daar zat de hele ploeg nog gezellig bij elkaar en we schoven allemaal weer aan. En zo werd het wederom laat, geheel volgens de traditie en de rituelen. We zaten letterlijk voor een dubbeltje op de eerste rang. Cees Notenboom.

De stille kracht.

8

Elke vereniging draait op de geweldige inzet van vele vrijwilligers. Mensen die zich met passie belangeloos inzetten voor de vereniging en die de schijnwerpers niet opzoeken om dat wereldkundig te maken. In een wereld die toch de neiging heeft te vervallen in de “ik-cultuur” is het een rijkdom om veel van dat soort mensen in je vereniging te hebben. Je kunt met weinig financiële middelen echt iets tot stand brengen. Zo ook bij de omnivereniging S.V. Terheijden. De oprichtingsdatum van de omnivereniging weet ik niet meer precies, maar op enig moment hadden we 11 takken van sport die binnen de omnivereniging actief waren. Ieder met eigen bestuursleden en daarboven een overkoepelend orgaan die de algemene zaken regelde en toezicht en verantwoording aflegde. De grootste club binnen dit geheel was natuurlijk de afdeling voetbal en de jongste telg aan de omniboom de karate-afdeling. Om dat geheel bij elkaar te houden en de voordelen uit te nutten had je sterke bestuurders nodig die konden verbinden en het algemeen belang konden laten prevaleren boven het afdelingsbelang. S.V. Terheijden was een voorbeeld voor vele verenigingen en er werd jaloers gekeken naar de omvang en organisatorische prestaties in zo’n kleine gemeenschap.De penningmeester van de omnivereniging was Karel Hack, voor de gemiddelde inwoner van Terheijden meneer Hack, want Karel was werkzaam op financiën bij de gemeente en dan was je dus ambtenaar en had je aanzien. Bovendien was Karel een integere en bijzonder aardige vent. En dat heb ik jarenlang mogen ervaren. Wat was het geval. Karel deed dus de financiële administratie van de vereniging en dat betekende dat hij daar nagenoeg elke avond mee bezig was. Samen met Cees Michiele en bij toerbeurt nog iemand uit de omnivereniging vormden wij de zgn. financiële controle-commissie en derhalve “mochten” wij Karel controleren en adviseren. En dat gebeurde bij hem thuis en die meetings staan mij nog helder op het netvlies. Ver vooraf werd er door hem een datum afgesproken, bij binnenkomst kregen we een kopje thee van zijn lieve echtgenote die zich daarna terugtrok zodat wij ongestoord aan de slag konden. Karel had van alle afdelingen de gehele handgeschreven administratie keurig netjes uitgestald zodat alles voor ons beschikbaar was. Vooraf had hij zaken met de afdelingen afgestemd en nog eens alles gecontroleerd. En dan gingen we aan de slag, ieder een bepaalde afdeling en steekproefsgewijs, onderwijl vragen stellend over zaken die alleen ons niet duidelijk waren. Karel had alles in zijn hoofd en hoefde niet in de boeken te kijken om het juiste antwoord te geven. Ondertussen de ene na de andere sigaret verslindend, dat mocht toen nog binnen in de huiskamer. Zo ging dat proces een aantal uurtjes door waarbij we steevast (het leek wel afgesproken) tot de conclusie kwamen dat alles weer prima in orde was; alles op de juiste plaats geboekt en samengebracht in de cijfers van de omnivereniging, zodat iedereen zicht had op wat er in die grote club financieel allemaal speelde. Tot slot kwam hij dan met de subsidieaanvrage aan de gemeente, want die moest voor een bepaalde tijd binnen zijn zodat de vereniging weer tijdig de hoogte van de gemeentelijke bijdrage kon inboeken op de begroting voor het nieuwe seizoen. En hij was degene op de gemeente diezelfde aanvrage moest beoordelen en een advies moest schrijven aan de raad. Je zou hierbij kunnen denken aan onverenigbare functies, nl. iemand die een aanvrage voor subsidie doet en vervolgens die zelf weer beoordeelt en adviseert om die goed te keuren. En toch durfden wij als commissie onze handen ervoor in het vuur te steken dat Karel dit integer behandelde en dat er wat hem betrof geen verstrengeling van belangen kon optreden. Hij had echt 2 petten op: voor de aanvrage zette hij zich maximaal in om een goede aanvrage in te dienen en als ambtenaar schakelde hij de mensen in die nodig waren om die aanvrage zorgvuldig te behandelen. Het voordeel voor de vereniging was wel dat hij alle ontwikkelingen en gevoeligheden op dit terrein als zijn broekzak kende en daar heeft de omnivereniging maximaal gebruik van kunnen maken. Een vrijwilliger in hart en nieren en binnen de omnivereniging werkelijk op zijn plaats. Cees Notenboom.

SV Terheijden en de ontmanteling van de Omnivereniging.

9

De diverse sportverenigingen in Terheijden zijn ooit samen gesmolten tot een omnivereniging. Wanneer dat precies is gebeurd is niet te achterhalen. Bij de opening van ons huidige sportcomplex in 1964 , sprak men al van de omnivereniging onder voorzitterschap van de heer Hein Visker. De gemeente Terheijden heeft deze opzet destijds enorm bevorderd omdat de diverse verenigingen dan maar één aanspreekpunt waren voor de gemeente. Zo werd er door de vereniging een centrale administratie gevoerd. Maar eind jaren tachtig was de omni gedachten een beetje achterhaald. Bij de omni vereniging was er sprake van meerdere wisselingen van bestuuursleden in een korte termijn. Na Geert van Leeuwen, Karel Hack, Paul Taks Dennis Dieduksman, Loek Peterse, werden achtereenvolgens Ruud Kaim, Wim Feenstra en Kees Bastiaansen als penningmeester en Theo Goossens als voorzitter benoemd. De juiste volgorde is mij helaas niet meer bekend. Voor Kees Bastiaansen was er heel veel werk te doen als penningmeester omdat er een enorme achterstand in de verwerking van de financiële administratie was ontstaan. De diverse afdelingen zoals badminton, gymnastiek, handbal, judo, korfbal, jeu de boule, tafeltennis, voetbal, volleybal en yoga lagen regelmatig overhoop met het dagelijkse bestuur van de omni vereniging. Besluitenloosheid en het achterwege blijven van de financiële gegevens was mede de oorzaak hiervan. In Dagblad De Stem van 16 april 1997 wordt dan ook melding gemaakt van te weinig daadkracht van het omni bestuur. De algemene reserves zijn dan al behoorlijk aangetast, wat mede de schuld zou zijn van het te laat opstellen van de jaarrekeningen van de diverse sportclubs. In verband hiermede kon de gemeente ook geen subsidie verstrekken. Bij de omni vereniging ging men er van uit dat de contributie en kantine inkomsten van de diverse afdelingen bij de omni vereniging thuishoorden, terwijl 80% van de kantine inkomsten van de voetbal activiteiten waren. Ondersteunende leden van de voetbal waren de mening toegedaan dat ze met hun bijdrage de afdeling voetbal steunde maar ook dat geld kwam bij de omni vereniging terecht. Inspanningen van de voetbal voor het organiseren van een feestavond of bindingsdag om hiermede aan extra financiële middelen te komen werden door het omni bestuur nauwelijks gehonoreerd. Hier stond wel tegenover dat de huur van de velden wel door de omni vereniging werden betaald. Energiekosten werden weer wel gedeeltelijk doorberekend. Trainers- en vrijwilligers vergoedingen moesten door de afdelingen zelf worden betaald. Het voorstel van de afdeling voetbal om met een financiële bijdrage van de omni vereniging een tribune te bouwen was ook niet bespreekbaar. Dus werd er door het bestuur van de voetbal gezocht naar eigen mogelijkheden. Door de inspanningen van diverse vrijwilligers, sponsoring en giften van materialen kon in 1992 de tribune worden gebouwd, waarvan we nu nog bijna wekelijks veel plezier hebben. De jaren van omni vereniging blijken inmiddels te zijn achterhaald. De betrokkenheid van de verschillende afdelingen is te gering want ze doppen liever hun eigen boontjes. Door de gemeente werd de NKS (Nederlandse Katholieke Sportfederatie) ingeschakeld om de problemen te onderzoeken. Eind jaren 1998 en begin 1999 werd door het toenmalige bestuur van de voetbal onder voorzitterschap van Ad Verbunt en andere bestuursleden van de overige afdelingen een overleg begonnen om een besluit te nemen omtrent de individuele voortzetting van de diverse afdelingen en dus de omni vereniging te ontmantelen. Vele uren en avonden zijn hieraan gespendeerd om tot overeenstemming te komen. Het grootste struikelblok waren de financiële middelen en de diverse eigendommen van zowel de omni vereniging als van de diverse afdelingen. Zo moesten er beslissingen genomen worden van wie de judomatten waren, van wie de korfbalpalen waren, de tafeltennistafels, de gymtoestellen, de diverse kleding, ballen, netten enzovoort enzovoort. Wie had wat betaald, de afdelingen zelf, of ook de omni vereniging. Bovendien had de omni vereniging nog een schuld aangegaan bij de bank van 175.000 gulden. Waar die lening ooit voor genomen was is mij niet bekend. De bedoeling was dat de gebouwen met inventaris overgenomen zouden worden door de voetbalafdeling. Maar bij de voetbal ontbrak het aan geld en dus moest er gekeken worden of met een eventuele lening als die al te krijgen was, de andere sportafdelingen konden worden uitgekocht. Maar men moest ook rekening houden met het betalen van de rente en de aflossing van de lening. Het bestuur van de voetbal had becijferd dat er 379.000 gulden nodig was om aan alle verplichtingen te kunnen voldoen. De ontmanteling van de diverse afdelingen kon worden opgestart en de uit te keren bedragen werden vastgesteld. Deze bedragen varieerden van 378 gulden voor de badminton vereniging tot 10

45.000 gulden voor de gymvereniging. Verenigingen die nimmer op het sportcomplex aanwezig waren zoals de badminton en de volleybal, zij speelden in de sporthal op Wagenberg, deelden mee in de uit te keren bedragen. De gemeente Drimmelen en Stichting Waarborgfonds Sport waren bereid ieder voor 50% garant te staan. Op 3 maart 1999 zijn Ad Verbunt en ondergetekende bij notaris J.C.A.J.M. Bressers geweest om de notariële akte van statutenwijziging te ondertekenen en werd de naam van de voetbal zijnde Sportvereniging Terheijden gewijzigd in Sportvereniging Voetbal Terheijden. Zo kon de naam van SVT behouden blijven en waren we geen overdrachtsbelasting verschuldigd bij het overnemen van de gebouwen. Tien dagen later nam Ad Verbunt uit onvrede afscheid van de voetbal. Ad wilde een reorganisatie doorvoeren die stuitte op verzet bij de medebestuursleden van de voetbal. Maar de lening bij de Rabobank moest nog wel gesloten worden en op 23 april 1999 ondertekende wijlen Cor de Ronde en Ad Frishert in het bijzijn van commercieel manager van de Rabobank Made de heer C.van Rijen het contract. De lening was rond tegen een rentepercentage van 4,7% en een maandelijkse aflossing van 1263 gulden. Bij de voetbal had men in de persoon van Piet Joosen inmiddels een nieuwe voorzitter gevonden als opvolger van Ad Verbunt. Meerdere toekomstplannen gingen over tafel tot er besloten werd om de kantine wat uit te breiden. Tekeningen en berekeningen werden gemaakt en besloten werd om voor een maximaal bedrag van €.65.000,00 te gaan verbouwen. Zonder dat er over een nieuwe lening gesproken werd was het in april 2003 zover. Door diverse vrijwilligers werd er gegraven om de fundering voor de uitbreiding te kunnen storten. Ook de toegang tot het complex moest worden aangepakt en gemoderniseerd. Na vele maanden van noeste arbeid kon de huidige nieuwe kantine in 2004 voorzien van nieuw meubilair in gebruik worden genomen. De lening van 379.000 gulden is inmiddels verleden tijd. Ad Frishert.

SVT en Koos van Vugt.

11

Als 10 jarig manneke ging ik bij “De Voetbal”. De eerste jaren alleen maar trainen en enkele vriendschappelijke wedstrijdjes. Competitievoetbal was namelijk pas vanaf 12 jaar.Eerste trainers waren Evert Dudok (vader van oud keeper Marie Dudok) en Christ v d Velde (van d´n Hartel). We trainden op de plek waar nu het zwembad is. In de A-jeugd was onze trainer Wim v d Broek die zelf nog in het eerste elftal speelde. Het jaar daarop stopte hij zelf met voetballen en werd trainer van het eerste elftal en nam een aantal jeugdspelers, waaronder ik, mee over van de jeugd naar de selectie. In totaal heb ik 15 jaar bij de selectie gezeten, waarvan één jaar niet gespeeld i.v.m. een dubbele beenbreuk opgelopen in de wedstrijd PCP – Terheijden. De trainers die ik in de selectie meemaakte waren Wim v d Broek, Jan Kools, Frans van Strien en Wil Roovers waarvan de laatst genoemde toch wel de opmerkelijkste was. Wil bracht tijdens menig trainingsavond een net vol ballen mee. Na afloop van de training zaten de ballen nog steeds in het net en gingen ongebruikt weer terug in het ballenhok. Wij hadden dan alleen maar gelopen en parkoersen afgelegd. Er waren zelfs “voetballers ??!!” die dit nog leuk vonden ook. Ook hebben we een keer klaargestaan om te gaan trainen. Trainer Wil vond echter dat er te weinig spelers op de training aanwezig waren en stuurde ons naar huis met de mededeling dat we de volgende dag terug moesten komen. De leiders kregen de opdracht om dit aan de ontbrekende spelers door te geven. De volgende avond waren zo goed als alle spelers aanwezig. Vanaf mijn 17 e ben ik jeugdleider geworden samen met Cees Vermeulen. Wij beiden hadden een jongere broer die voetbalden en voor dat elftal hadden ze toen nog geen leider. Vandaar dat wij hiervoor werden gevraagd. De eerste vergaderingen die ik meemaakte werden nog gehouden bij “De Gouden Leeuw” daar er toen nog geen kantine was.Van jeugdleider werd ik jeugdtrainer. Daarna ben ik in de jeugdcommissie gekomen (mooie tijd samen met Toon Joosen, Mario de Peijper en Jan Stokkkermans). We hebben destijds menige discussies gehad met leiders en trainers over spelers die zij perse in hun elftal wilden hebben en welke spelers zeker niet (meestal eigen belang van leider en trainer).Vanuit de jeugdcommissie ben ik in het bestuur beland als vertegenwoordiger van de afdeling jeugd en de evenementen commissie. Ben zelfs nog een aantal jaren grensrechter geweest bij het 1 e elftal. In die tijd was Toon Joosen de grensrechter maar die werd van de ene op de andere dag kastelein en had op de zondagmiddag geen tijd meer. Daar ik als bestuurslid toch bijna alle wedstrijden ging kijken van het 1 e elftal werd mij gevraagd of ik de resterende wedstrijden van de competitie wilde vlaggen. Die enkele resterende wedstrijden werden echter 3 jaar alvorens er een opvolger gevonden was. Heb tot mijn 40 e jaar gevoetbald. Had graag nog langer doorgegaan maar moest stoppen vanwege een versleten heup.

nog andere hobby´s had waar veel tijd in zit ( werk, TCV ”De Schraansers” en biljarten). De KNVB is in de 30 jaar dat ik gevoetbald heb van mij niet rijk geworden. Ik heb in die 30 jaar één keer een officiële waarschuwing (gele kaart) gehad. Dit was omdat ik als aanvoerder opkwam voor een medespeler die ten onrechte in het boekje van de scheidsrechter werd genoteerd. De scheidsrechter vatte dit op als “commentaar op de leiding” Na mijn actieve voetballoopbaan ben ik van lieverlee ook gestopt met mijn functies binnen de vereniging. De reden hiervan was dat ik ook Al met al heb ik een prachtige tijd gehad bij de vereniging en wil iedereen die zich op dit moment inzet voor deze vereniging, succes maar vooral veel plezier toewensen. 12

Diepstraten , Rudie van Alderen, Mari Dudok, Cees Vermeulen, Cees Damen en Bert de Laat. Norbart, Vjeko Ivanek, Corné Stevens, Cees van der Made. Staand van links naar rechts: Frans van Strien, Hans van Seytlidtz, John Stevens, Jan van Geel, Jan Gehurkt van links naar rechts: Toon Joosen, Guido Heijnsbroek,Koos van Vugt, Rudie van de Belt, Erik Leon van Tetering, Toon Voogt, Mari Dudok en Gerrit Verweijmeren. Rutten en Bert van Geel. Staand van links naar rechts: Jan de Ridder, René Pals, Ad de Peijper, Jack Franken, Martin Nanuru, Gehurkt van links naar rechts: Henk ten Veen, Jan van Geel, Koos van Vugt, Henk van Oers, Dre 13

25 JAAR DAMESVOETBAL IN VOGELVLUCHT.

Enige tijd geleden werd ik benaderd door Jack Voogt. Hij zei bezig te zijn de voetbalvereniging Terheijden de 25 jaar na 1965 in schrift te brengen. Zijn verzoek aan mij was of ik een bijdrage zou willen leveren over de damesafdeling. Ik heb spontaan mijn medewerking toegezegd, want Jack iets weigeren is moeilijker dan op de fiets de Eiffeltoren beklimmen en we weten hoe hoog die is, want we hebben er met het team onderaan gestaan. Maar hierover later meer. Maar als je er dan voor gaat zitten denk je al gauw: ’’Waar ben ik aan begonnen’’? Als je veertig jaar in de tijd terug moet, blijkt dat er toch niet meer zoveel is blijven hangen. Alleen de leuke en soms ook minder leuke voorvallen komen dan weer boven water, zodat ik me zal moeten beperken tot wat anekdotes over die jaren. Kampioenschappen en degradaties, we hebben ze allemaal meerdere malen meegemaakt, maar de jaartallen ontbreken. Ook waren we erg actief in toernooien, zowel uit als thuis, feestdagen aan het einde van het seizoen, jubileumwedstrijden en reünies. Maar laten we bij het begin beginnen. In die tijd was het gebruikelijk, dat wanneer het 1 Vugt aangemoedigd. herinner me nog Uitzendbureau Manpower. e van Terheijden een uitwedstrijd had gespeeld er met de vrouwelijke aanhang werd aangelegd bij de sponsor Café De Harmonie, toen al beheerd door Henk van Wijk. En naargelang het resultaat van de wedstrijd werd (soms) bepaald tot hoelang. Zo ook in de competitie 1971/1972. Het zal wel na een gewonnen wedstrijd zijn geweest, dat de aanwezige dames in een overmoedige bui aankondigden ook wel te kunnen voetballen. Nou dat moesten ze dan maar een waarmaken ! Na wat heen en weer gepraat werden er spijkers met koppen geslagen. Uit de aanwezige dames werd een elftal samengesteld. Henk van Wijk zou zorgen voor tenues en Ad Raaijmakers werd trainer. Ikzelf ben er toen ingerold als elftalbegeleider. De eerste oefenwedstrijdjes werden gespeeld tegen reeds in de competitie voetballende verenigen, (het damesvoetbal bestond toen al zo’n 3 jaar in competitieverband) zoals Groen Wit, Madese Girls en KPJ verenigingen. Dit heeft ongeveer een half jaar geduurd. In het seizoen 1972/1973 waren we er klaar voor en hebben we ons aangemeld bij de KNVB, zodat we verzekerd waren van iedere week voetballen. Omdat het damesvoetbal nog in de kinderschoenen Stond werd er in die jaren nogal eens gepromoveerd of gedegradeerd door het veranderen in de klasse indelingen. Maar dat veranderde zo snel omdat veel verenigen met een dameselftal de competitie ingingen. En zo verstrijken de jaren. Enkele gebeurtenissen die me zijn bijgebleven uit die periode zijn o.a., na een uitwedstrijd tegen Welberg op een winterse morgen stappen de dames verkleumd in de auto;s voor de thuisreis. De dames in mijn auto hadden geluk, ik had namelijk een doosje ½ liters vieux in mijn auto staan. Nadat enkele dames een flesje onderweg hadden leeggedronken was de kou weg, de hoofdpijn een dag later. In het seizoen, ik meen 1973/1974 hadden we te maken met de autoloze zondagen, zodat we zondagsmorgen vroeg op de fiets naar de uitwedstrijden moesten. Het is gelukkig maar twee keer gebeurd. En wat waren we trots toen een van onze dames werd uitgenodigd voor het elftal van de Kring Breda in het Nac-stadion aan de Beatrixstraat. We hebben met het hele team Annemarie van Minder plezierig was het in Berkdijk, waar we na een gewonnen wedstrijd door speelsters en publiek werden belaagd. Uiteindelijk zijn we de kleedkamer uitgevlucht en in voetbaltenue naar huis gereden. Na enkele jaren was het ons ook gelukt een sponsor aan te trekken. Cafetaria “Het Markkantje” stak ons in het nieuw. En of het daaraan heeft gelegen weet ik niet meer, maar hierin behaalden we ons eerste kampioenschap. Uiteraard werd dit uitbundig gevierd tijdens ons einde seizoenfeestje met als afsluiting een dineetje bij de sponsor. Helaas was deze ons vergeten en moesten we onze honger stillen met een frietje. We hebben nadien nog vele sponsors gehad. Ik Ook trainers kwamen en gingen. Na Ad Raaijmakers kwamen o.a. Ben Rasenberg, Jan Vingerhoeds, Martin Nanuru, Henk van Velzen en Mario de Peijper. Naast de competitieverplichtingen hadden we ook nogal wat nevenactiviteiten. We noemden al de huldigingwedstrijden wegens het spelen van een aantal wedstrijden, variërend van 250 tot 400. Ik herinner me de huldigingen van Annemarie van Vugt, Anne Marie van Dongen, Ellen de Jonge, Vicky de Peijper. Hieraan werd meestal een reünie 14

gekoppeld waarbij de oud-leden een wedstrijdje speelden tegen het bestaande team. Als afsluiting was er een feestavond. Ook toernooien waren toen nog zeer in trek. Ons eigen toernooi was steeds het slot van het twee weekenden durende jeugdtoernooi. Ook aan uittoernooien werd heinde en ver deelgenomen. Naast het voetbal werden ook diverse bindingsactiviteiten gehouden zoals de surpriseavonden rond Sinterklaas en elftal uitstapjes. Dan breekt het jaar vóór het 25 jarig jubileum aan. Einde seizoen 1997/1998 is het zover. Onze jubileumcommissie krijgt opdracht hiervan iets bijzonders te maken. En hierin zijn ze geslaagd !!! Het wordt met Pasen een driedaags weekendje Parijs met deelname aan een groot internationaal damesvoetbaltoernooi. We hebben een jaar de tijd om via diverse acties de benodigde financiële middelen bijeen te krijgen. Dat is gelukt, zodat we op vrijdag voor Pasen met partners in de bus stappen voor een rit naar Parijs. Het wordt niet de kortste weg, want er moet nog een A-jeugdteam in het Limburgse Meersen worden opgehaald, waarna we netjes gescheiden de reis kunnen voortzetten. Met dit team hebben we de gehele reis samen opgetrokken, zowel tijdens het toernooi als de andere aan deze trip verbonden activiteiten. In Parijs aangekomen worden we op het sportcomplex welkom geheten door de organiserende vereniging. We worden wegwijs gemaakt over wat ons de komende dagen te wachten staat, waarna we naar de plaats worden gebracht, waar we kunnen overnachten. Dit blijkt een gebouw te zijn, waar alleen kan worden geslapen en gedoucht. We stoppen onze gevangenen niet in zo’n kleine ruimte. Ontbijten en dineren doen we in een oud schoolgebouw en we krijgen een lunchpakket mee naar het toernooi. Ontbijt en lunchpakket voldoen, maar wat we op ons bord gesmeten kregen doet niet denken aan die beroemde Franse keuken. Het sportieve gedeelte van ons weekend loopt voortreffelijk. Prachtig weer en goede sportieve prestaties. We bereiken zelfs de finale, maar helaas, ondanks ons veel betere spel, verliezen we de wedstrijd met 1-0. Maar we hebben wel in Parijs op het podium gestaan !!!! De eerste avond zijn we met het Limburgse team onder leiding van onze chauffeur Parijs in geweest. De rondvaart over de Seine en een bustocht met gids vanaf de Eiffeltoren over de Champs Elisé door de lichtstad zal ons lang blijven heugen. De tweede avond moesten we onszelf vermaken. Daar we ver van het centrum gehuisvest waren, was er weinig vertier te vinden, zodat we na een bezoek aan een luguber kroegje vroegtijdig naar onze slaapgelegenheid gingen. Tot onze verbazing krijgen we de andere dag bij het vertrek te horen dat we onze borg niet terug zouden krijgen wegens te rumoerige aanwezigheid. Leuk geprobeerd, maar we zijn er niet ingetrapt en hebben alsnog de borg teruggekregen. De terugweg met onderweg een stop voor de lunch verloopt voorspoedig. De band met de Limburgers was inmiddels zo, dat samenzang en onderlinge limericks hieraan debet waren. Als we dan in Meersen arriveren en worden uitgenodigd in de verenigingskantine voor een hartig hapje is de vriendschap voor eeuwig en spreken we af een keer tegen het damesteam te komen voetballen. Dit is er echter niet meer van gekomen. We hebben hiermede een geweldige viering van het 25 jarig jubileum afgesloten. Als ik dit schrijf zijn we weer 15 jaar verder. Ik hoop dat de dames van hum 40 jarig bestaan een even grote happening hebben gemaakt. Ik heb zelf enorm genoten in deze 25 jarige periode en ben blij, dat ik deze als teambegeleider heb mogen meemaken. Groeten aan allen die er ook bij waren. Cees Michielsen. 15

Bovenste rij v.l.n.r. Ingrid Buijnsters, Marja Quaitaal, Jeanne Huijbregts, Jeanne van Opdorp-Kuijpers, Saskia van Veen, Vicky de Peijper, Claudia Michielsen, Debbie Adank-van Alphen, Anne-Marie van Dongen Onderste rij v.l.n.r. Miranda Verschuren, Soraida Bonafacia, Adrielle Verdaasdonk, Ellen de Jonge, Mascha de Been, Mariëtte Damen en Jolanda Michielsen.

Foto 1

16

V.l.n.r.staand :Kees Michielsen (leider), Bianca Stevens, Walda v/d Broek, Jeanne Huijbreghts, Patricia van Velzen, Ellen de Jonghe, Riet Damen, Ingrid Buijnsters, Cor de Craen, Franka Jobsen, Mevr. en Dhr. Hanegraaf de sponsor van het elftal. V.l.n.r.knielend: Jenny Hoekwater, Vivian Hoogland, Claudia Michielsen, Jolanda Michielsen, Vicky de Peijper, Annemarie van Vugt, Anne-Marie van Dongen, Henk van Velzen.

Foto 2

“Terheijden nu” t.g.v. 400 wedstrijden Anne-Marie van Dongen Ingrid v.d. Does, Jeanne Huijbreghts Anne-Marie van Dongen, Cor de Craen Michielsen, Adriëlle Verdaasdonk en Vicky de Peijper. Van links naar rechts staand: Kees Michielsen, Annemarie van Vugt, Riet Damen, Ingrid Buijnsters, Van links naar rechts knielend: Claudia Michielsen, Franka Jobsen, Patricia van Velzen, Jolanda

Foto 3

“Terheijden oud-leden” t.g.v. 400 wedstrijden Anne-Marie van Dongen Van links naar rechts staand: Ben Rasenberg, Henriëtte Smits, Magaret Rutten, Daniëlle v/d Vorst, Annie Vingerhoeds, Ella van Velzen, Kees Michielsen Van links naar rechts knielend: Dian Smits, Annelies van Schendel, Cor de Craen, Babs Kielman, Charlotte Hak, Hettie Rutten 17

Bert van Geel.

In juni 2013 werd ik door Jack Voogt benaderd om over mijn belevenissen tijdens mijn voetbalperiode te vertellen. Hieraan voldoe ik graag ondanks dat ik niet zoveel heb meegemaakt. Wat ik me nog kan herinneren is dat ik als manneke van ’n jaar of 6 met mijn vader mee mocht naar het voetballen. Het veld lag toen nog bij het bokkestalleke en tegen wie er gespeel werd weet ik niet meer. Na afloop van deze wedstrijd gingen wij naar huis. Mijn vader , Jan van Geel,was vollop aan het napraten met enkele andere supporters. Ik liep een eindje vooruit om zo snel mogelijk thuis te zijn, maar werd toe aangereden door een man op een bromfiets. De bromfietser mankeerde echter niets en ik ook niet, dus was dit goed afgelopen. In het begin van de jaren 1970 stond ik in het eerste elftal. Tijdens een wedstrijd kreeg ik een bal tegen mijn edele delen en ik kan je verzekeren dat dit geen lolletje is, maar daarom niet getreurd, de verzorger zei tegen mij om even achter het doel te gaan en proberen om te plassen. Dit heeft misschien wel tien minuten geduurd voor ik kan plassen. Tijdens een wedstrijd waarin wij met drie familieleden speelden kreeg een van ons ruzie met een tegenstander. Ik dacht ik zal dit maar even gaan sussen maar dat beviel de scheidsrechter waarschijnlijk niet want ik verdween in het boekje en mijn familielid ging vrijuit. Dit is het verhaal uit het voetballeven van Bert van Geel. 18

Trainer-coach van de zaterdag-één.

Bij deze voldoe ik graag aan het verzoek van Jack Voogt een bijdrage te leveren aan het verleden van SVT. Na zelf jarenlang bij Terheijden te hebben gevoetbald, waarvan o.a. de afscheidswedstrijd van Cor Thijs in en tegen Rijen mij altijd is bijgebleven. Cor, een fantastische voetballer en een fijne jongen zou, precies weet ik het niet meer, naar Nac of Baronie vertrekken. Wat een drama speelde zich af, Cor brak zijn been. Het moet een gecompliceerde breuk zijn geweest, van voetballen was geen sprake meer, lopen ging moeizaam. In die tijd had Terheijden toch een topteam met mannen als Cor Thijs, Piet en Wim van de Broek, Toon Rasenberg en ondergetekende mocht ook meedoen. Op een zaterdagavond met prachtig weer versloegen we Madese Boys dat een klasse hoger speelde thuis met 4-1. Wat wil je ook als je ook nog Theo en Gerard Pels waarvan Theo jarenlang bij Nac had gespeeld in je elftal hebt. De ouderen onder ons zullen zich dit elftal nog wel herinneren……… Terug naar Zaterdag-één. Ik was al een aantal jaren trainer-coach bij T.S.C. geweest toen ik benaderd werd om o.a. de zaterdag één van Terheijden te trainen. Terug maar huis heb ik het wel eens genoemd. Via allerlei andere takken van sport zoals tennis, wielrennen, halve marathons was ik weer terug bij het voetballen beland. Met die terugkeer brak voor mij de mooiste periode in de sport aan. Trainer-coach van de zaterdag-één van Terheijden. Wat een groep sporters, wat een inzet en vooral op de training. Leeftijd speelde nauwelijks een rol. Deze groep bestond op een gegeven moment uit; Dijon de Peijper, Rien Peemen, Jan Gommers, Cees Kuijlaaars, Cees van Dongen, Henk van Velzen, Jan Blom, Jan Havermans, Cees Notenboom, Ad Havermans, Henk de Snoo, Roel Voogt, Rom van de Broek, Tom van Stokkom, Peter Goorden, Rien Wirken, Piet Joosen, Bronnek Sutarzewicz en Jac Selbach. Als jongetje van twaalf, dertien jaar had ik maar een ideaal, dat was onderwijzer worden. Maar door gebrek aan financiën ging dat niet door. Als coach kon ik toch mijn ei kwijt. Hoewel ik de anderen niet wil buiten sluiten, sta ik toch even stil bij een paar spelers. Henk de Snoo, de middenvelder met de fluwelen techniek, Cees Nootenboom, begenadigd met het mooiste eindschot van SV.Terheijden aller tijden. (klinkt mooi hé Ceesie ??) Roel Voogt, de man met een fenomenale koptechniek, geleerd van zijn broer Henk. Jan Blom “de terrier”, als zijn techniek gelijke tred had gehouden met zijn inzet, had hij in de eredivisie gevoetbald. Snoeihard zijn we op harde realiteit van het leven gedrukt toen we voor altijd afscheid namen van Jan Havermans, Cees Kuijlaars, Cees van Dongen en Jan Gommers. Graag wil ik jullie bedanken voor de geweldige tijd die ik met bovenstaande heb beleefd en de bijbehorende herinneringen hieraan. Ik wens jullie alle goeds voor de toekomst. Vriendelijke groet. Ad van Dongen, Oosterhout.

Afscheidsrede voor Cees Kuijlaars 30 december 1997.

19

Wat een reünie moest worden, werd een plots afscheid. Alle voorbereidingen waren getroffen om van deze ontluikende traditie opnieuw een feest te maken van makkers onder elkaar. Eén keer per jaar tussen kerst en Nieuwjaar ontmoeten zaterdagvoetballers door de jaren heen – elkaar om bij te praten, om te pronken met vergane glorie, om nog een balletje te trappen. Steeds meer jongens komen jaar na jaar opdagen. Maar Cees was vanaf het begin present. Voor ons niks bijzonders, want hij heeft al sinds jaar en dag zijn plaats in zaterdag 1. We herinneren Cees ons als die gedreven sportjongen, die een grote hekel had aan verliezen. Zijn stijl van voetballen, zijn manier van lopen had een zekere allure, iets van trots, van overtuiging ook. Sporten was voor hem een serieuze aangelegenheid. Als je iets doet, doe je het goed. Zijn drang naar perfectionisme kwam ook hier tot uitin. Persoonlijk herinner ik me Cees ook als trimmer die ik nogal eens tegenkwam op een van Terheijdens’ polderwegen. In het passeren sloegen we een hand tegen elkaar, symbool voor succes, het gaat goed. Gulle lach en stralende ogen. Hij genoot. Kilometers vreten werd steeds meer zijn volgende hobby. Enthousiast kon hij vertellen over afstanden en prestatielopen, die hij achter de rug had. Samen met andere zaterdagvrienden een lopersgroepje vormend, want Cees wilde zich ook graag meten met de ander. Net een pasje ervoor, tempo opdrijven, doorgaan en op het eind nog even een sprintje, alles eruit. Tweede Kerstdag nam hij zijn vriend Aad nog kilometers lang op sleeptouw. Daarom is het voor ons des te onbegrijpelijker dat hem een dag later dat overkwam, te midden van ons. Op het einde van de reünie zouden we met z’n allen voor het eerst een reünielied zingen. In het laatste couplet zouden we gedacht hebben aan de jongens die niet meer onder ons zijn. Dré Marijnissen, Kees Schormans en Jantje Havermans. Cees komt daar nu bij. Als een voorbeeld voor ons vanwege zijn gedrevenheid, zijn sportiviteit en vriendschap. Want als er iets georganiseerd moest worden stond hij altijd klaar. Cees hield ook van gezelligheid en jongens die hem tijdens het voetbalkamp in Luxemburg en tijdens feestavonden hebben meegemaakt kunnen daarover meepraten. Zo zal de volgende reünie weer een feest zijn, en met name Cees zou daar een groot voorstander van zijn. Maar die reünie tussen kerst en Nieuwjaar zal ook voor altijd een memorial worden. Cees, namens alle vrienden van zaterdag één, vaarwel. Jan Blom.

Het voetballen van toen……..

20

Ik ben nog uit de tijd van het straatvoetbal. En dan niet de “Johan Cruijff-veldjes” maar gewoon na school tegen de muur van buurman de Jong in de Lageweg die het inmiddels ook had opgegeven om ons steeds weg te sturen. Het moet voor hem een hel zijn geweest na schooltijd. Een doel op de muur getekend met krijt en dan met 2 partijtjes en een dichtgenaaide varkensblaas op 1 goal. Later de leren bal met veter uit de fabriek van pa Diepstraten waar je dagenlang afdrukken van op je voorhoofd had. Er was niks anders te doen voor de jeugd dus groeide je op met een voetbal en een knikkerzak. De talentjes ontwikkelde zich op straat, precies volgens de filosofie van de trapveldjes van Cruijff. Lid worden van de voetbalvereniging was voor veel gezinnen een hele stap; de contributie was in verhouding laag maar de gezinnen hadden gemiddeld toch meer kinderen dan nu en dus was het in veel arbeidersgezinnen een bewuste keuze als je lid mocht worden van de voetbalvereniging. Ik was 7 jaar toen ik lid werd van S.V. Terheijden en kreeg een prachtige identiteitskaart met de volgende tekst: Voor een speler deelnemend aan de Juniorencompetitie. Deze identiteitskaart MOET op verzoek van de leider van de wedstrijd of een ander tot controle bevoegd Bondsofficial worden getoond. Deze identiteitskaart vervalt a. Wanneer men voor 1 september van het lopende seizoen de leeftijd van 18 jaar heeft bereikt. b. Wanneer men voor een andere vereniging gaat spelen. Uitgegeven door de K.N.V.B. afd. Noord-Brabant. Ik heb hem ooit van de vereniging gekregen en bewaar hem nog steeds in een prachtige lijst. En dan was je lid en kreeg je 1 keer per week training van iemand van de senioren; in mijn geval Toon van Dinteren die toen in het 1 e elftal succesvol was als spits. Op een grasveld waar de keutels van de schapen etc. nog oplagen, maar toch, het was super. En niks tactiek of met de bal: rondjes lopen tot je kapot was en geen bochtjes afsnijden want Toon liep zelf voorop. En vanaf de 16 meter op de goal schieten, daar ging tenslotte het spelletje om. Kortom het was lopen en schieten op de goal en daar moest je het mee doen. Door de week had je genoeg contact met de bal; we hadden allerlei spelletjes zoals balletje hoog houden, stilstaand, lopend, tegen de muur (bij de Jong), afwisselend voet, schouder, hoofd en langs de andere kant terug enz. Zo sukkelden we onze juniorentijd met veel plezier door. Het was een geweldige tijd en natuurlijk had je de droom om in het 1 De grote doorbraak….. geliefde S.V. T. Ik was bijna 16 jaar toen ik mee mocht doen bij de grote jongens en nog wel in het 1 en zo leerde je al snel de kneepjes van het vak kennen. Cees Notenboom e e elftal te gaan spelen, bij de echte mannen waar je op zondag naar ging kijken en je verbaasde over de fysieke inzet. De juniorentijd vloog voorbij met nog een proefperiode bij NAC want kennelijk waren er toen ook al scouts actief in de omliggende dorpen. Feit is dat meneer Oprins, ja de onderwijzer uit de 5 e klas een fervent liefhebber van het spelletje was en steevast op het veld te vinden. Hij was ook supporter van NAC en wie weet heeft hij daar de hand in gehad. In ieder geval werd dat geen succes; op de fiets met de tas achterop naar de eerste kennismaking. De jongens van Graumans uit Ulvenhout speelden daar en de familie Bouwmeester maakte min of meer de dienst uit. Na enkele proefwedstrijden als rechtshalf en rechtsbuiten hield ik het voor gezien; het zou toch niks worden dus terug naar mijn elftal met Wim Vervuren, Ad van Dongen, Cees Schorremans , Piet Verheijen, Henk Voogt, Koos Driessen, Toon Voogt, Henk Rasenberg, Theo Pels en toen al good old Pietje Roovers; leider Evert Dudok. Wat waren die mannen groot en vooral fysiek sterk. Henk Voogt had zo’n geweldige koptechniek dat hij vanaf de 16 meter uit een corner de bal met de kop in elke hoek kon leggen, Wim Vervuren was de laatste man met de juiste timing en de perfecte sliding en inzicht (anekdote over Wim: hij maakte bij Zevenbergsche Hoek een sliding op een niet van keutels vrijgemaakt veld: gevolg dat hij van zijn kuiten tot aan zijn nek onder de schapendrek zat)en Theo Pels was de technische speler. Pietje Roovers en Henk de “Plak” bewaakten de zijkanten en vooral Henk kwam je 2 keer tegen en als het moest ging je over de draad. Koos Driessen was de hardloper, Piet Verheijen wist je nooit wat hij ging doen en Toon Voogt verzette bergen werk op het middenveld. Ad van Dongen was de “nette speler” en dat viel erg op in dit gezelschap. De sluitpost was Lange Cees die onmogelijke ballen kon pakken en niet alleen in de lucht. Wat had ik daar te zoeken?? Bij de junioren scoorde ik er als midvoor driftig op los maar dat was hier toch even wennen. Het ging allemaal wat sneller maar vooral steviger 21

Anekdote

We moesten uit tegen SAB in Breda op het veld bij de Saval, midden in de woonwijk in een prachtig ambiance om te voetballen. We gingen natuurlijk op de fiets en mijn maatje Jos Damen bijgenaamd “de machtige” (waarom weet ik ook niet) deed ook mee. We hadden een prima sponsor in de persoon van Piet Lievens die een drankenzaak in Terheijden had. Piet kwam met 2 taxi’s naar de wedstrijd, eentje voor hem zelf en eentje voor zijne hoed. Onder de rust kwam hij het kleedlokaal binnen en ik wist niet wat ik zag: een grote slagroomtaart die soldaat gemaakt moest worden. Na afloop van de gewonnen wedstrijd trakteerde hij op de nodige flessen bessenjenever, een goedje dat ik nog niet eerder had gedronken. Het werd laat en steeds gezelliger. De machtige en ik stapten op de fiets maar we kwamen niet verder dan het terras van Moeke Mols aan de Haagweg. We namen nog een paar pilsjes en daar kwam onze sponsor voorbij die ons in een van de 2 taxi’s dirigeerde en naar Terheijden bracht. Mijn moeder was kennelijk al geïnformeerd want die stond mij bij de Gouden Leeuw op te wachten. Ik heb er niet veel van meegekregen want ik was straalbezopen en mocht 3 maanden niet gaan voetballen. Aardig detail hetwelk ik pas enkele jaren geleden hoorde was dat de aanvoerder Wim Vervuren bij de voorzitter (Hein Visker, ja de Hein Visker) moest komen om verantwoording af te leggen. Cees Notenboom. 22

De kousensponsor !

Het was begin jaren ’70. Wim van de Broek werd trainer van de A-selectie. Ik speelde in het vierde team van Terheijden waar ik regelmatig scoorde. Wim zat verlegen om voorhoede spelers en haalde mij uit het vierde en stelde mij rechtstreeks op in het eerste. Sjaak Voogt was de leider in die tijd. Bij hem in de voorkamer op zondag morgen werden de voorbesprekingen voor de aanstaande wedstrijd gehouden. Best krap in een kamertje van 4 bij 4. Normaal speelde ik in het vierde met gewone grijze Noorse kousen. Was geen punt bij het vierde. Dus dat deed ik ook in het eerste. Totdat Sjaak Voogt na twee wedstrijden tegen mij zei dat ik dat in het eerste elftal eigenlijk niet meer kon maken en dat we allemaal hetzelfde tenue moesten dragen. Ik zei tegen hem gij geloof toch nie dat ons moeder elke week een paar witte sokken apart uit ga staan wassen, ze het wel wa anders te doen. Trainingspakken, daar hadden ze bij ons thuis ook nooit van gehoord, van blauwe overals wel. Dus toen we de week daarop weer moesten spelen had Sjaak 2 mooie nieuwe witte kousen voor mij bij die z’n vrouw ook mooi elke week voor mij waste. Zodoende was Sjaak Voogt de eerste klerensponsor van Terheijden. Sjaak bedankt. Peter Snoeren.

De vergeten keeper !

We moesten met Terheijden 5 uit spelen tegen Right ‘Oh 5. Het was in het jaar 2003. Na een lekker bakkie koffie in de kantine, reisden we richting Geertruidenberg. Daar aangekomen nog een bakkie koffie ’t was zondagmorgen 9 uur, na dorst ! Dan richting kleedkamer. Iedereen pakt z’n spullen uit de sporttas en begint zich om te kleden. Tot verbazing blijft het keepers tenue onaangeroerd. He jongens waar is Benjo onze keeper ?? Iedereen kijkt elkaar verbaasd en vragend aan. We weten het niet. Hij is met niemand mee komen rijden. We waren hem vergeten mee te nemen. Dan maar vlug even naar de kantine in Terheijden gebeld. En jawel hoor. Meneer stond op z’n gemak aan de bar een cola te nuttigen en had totaal niet in de gaten dat iedereen al weg was !. Triest ja. Dat is ook z’n achternaam BENJO VAN TRIEST, toeval ??? Gelukkig heeft Wim Kanters hem snel opgehaald zodat we de wedstrijd zij het een half uur later alsnog met een dromerige keeper konden beginnen. Binnen 10 minuten kreeg hij er 3 om z’n oren zodat hij toch nog snel wakker werd. Gelukkig voor hem werd de eindstand toch nog 3-3, zodat we tevreden huiswaarts keerden. Leider Peter Snoeren. 23