Transcript Lees het gehele artikel - De Friesland Zorgverzekeraar

06 juni 2014, pag. 26
‘Macht? We prikkelen de zorg’
De zorgverzekeraar op de stoel van de dokter? Geen sprake van.
Diana Monissen, bestuursvoorzitter van De Friesland, vindt dat de discussie
over vrije artsenkeuze ontspoort.
HANS WILLEMS
G
oede zorg inkopen die betaalbaar is en blijft. Eenvoudiger kan de taak van
zorgverzekeraars niet geformuleerd worden. Wie denkt dat
zij die opdracht misbruiken om de
keuzevrijheid van patiënten en de
verwijsvrijheid van dokters in te perken, heeft aan Diana Monissen een
slechte. ,,Niet wij bepalen de kwaliteit van de zorg, dat doen de beroepsverenigingen zelf. Medisch specialisten hebben hun eigen normen
voor goede zorg. Wie aan die criteria
voldoet, komt gewoon in aanmerking voor een contract met de zorgverzekeraar.’’
Dat De Friesland en de andere verzekeraars de rol van boeman en duvelstoejager krijgen toebedeeld, zint
Monissen allerminst. ,,Het is onverdiend. Ik was verbaasd over de felheid waarmee een kleine groep artsen suggereerde dat we bezig zijn de
zorg naar onze hand te zetten. Er
werd een hoop onzin verkocht. Het
leidt tot onnodige onrust. Alsof verzekerden niet meer naar hun eigen
arts kunnen. Dat is niet zo.’’
Waar draait het om? In het streven
om de almaar oplopende zorgkosten
te matigen, wil het kabinet, met
steun van enkele gedoogpartijen in
de Tweede Kamer, breken met het
zogeheten hinderpaalcriterium in
artikel 13 van de Zorgverzekeringswet. Dat verplicht verzekeraars 80
procent te vergoeden van zorgverleners die geen contract hebben met
de verzekeraars, ongeacht de kwaliteit van de zorg.
Er moet scherper worden ingekocht, onnodig dure zorg dient te
worden vermeden en aanbieders geprikkeld om de kosten te beperken.
Naast de bestaande twee polisvormen komt er daarom een derde, zodat klanten zelf bepalen hoe vrij ze
zijn. Sinds de inwerkingtreding van
het nieuwe verzekeringsstelsel in
2006 vervullen verzekeraars bij wet
een spilrol.
Monissen: ,,Die rol komt nu nog te
weinig uit de verf. Daarover gaat de
discussie, niet over al of geen vrije
artsenkeuze. De minister wil de wet
zo wijzigen dat we meer grip krijgen
op de kwaliteit.’’
Voor de patiënt verandert er niet
zoveel. ,,Wie dat wil kan kiezen voor
een restitutiepolis, waarbij we ook
zorg vergoeden van aanbieders met
wie we geen contract hebben. Dan is
er dus volledige vrijheid. Wie kiest
voor de naturapolis geeft ons het
vertrouwen om in zee te gaan met
aanbieders die kwaliteit leveren
voor een redelijke prijs. En de huisartsen willen we daarbij helemaal
buiten schot houden.’’
,,Het is onze taak om zorgaanbieders uit te dagen.’’ Monissen pakt er
een praktijkvoorbeeld bij. Door de
enorme hoeveelheid data waarover
De Friesland beschikt, kan er met
weinig inspanning een vergelijking
worden gemaakt, bijvoorbeeld over
de mate waarin huisartsen in Friesland antidepressiva en slaapmiddelen voorschrijven. Er bleken enorme
verschillen te zijn.
,,Wij zijn toen gesprekken gaan
voeren. Waar komt dat onderscheid
vandaan, is er een redelijke verklaring voor of zitten er fouten in het
voorschrijfgedrag? Uiteindelijk komen daar goede afspraken uit voort
en betere scholing. En daarmee
‘Het is onze
taak om
zorgaanbieders
uit te dagen’
wordt geld bespaard, terwijl de kwaliteit van de zorg vooruitgaat.’’
Nog een voorbeeld. Bij patiënten
met astma of copd komen grote verschillen voor in de mate waarin ze
last blijven houden van die kwaal.
Ook daarover kwamen de gegevens
op tafel en werden er gesprekken
aangegaan met longartsen. Monissen: ,,Dat betekent niet dat we met
de rode vlag gaan zwaaien, zo van: jij
doet het goed en jij niet. Nee, we stimuleren dat er gezocht wordt naar
best practices.’’
Zo werkt het ook bij ziekenhuizen.
,,Specialisten die minder operaties
doen dan hun beroepsgroep zelf mi-
nimaal noodzakelijk acht, vallen af.
Wij hebben dat overzicht en zien dus
toe op de naleving van kwaliteit die
de beroepsgroep zelf als ideaal stelt.’’
Maar uiteindelijk zal er toch onderhandeld moeten worden over de
prijs en wel of niet een contract? ,,Uiteraard, en dan zie je in de praktijk
dat er maar weinig aanbieders buiten de boot vallen. Van alles wat wij
vergoeden (1,2 miljard euro) gaat
jaarlijks hooguit 40 miljoen euro
naar aanbieders met wie we geen
contract hebben, en dan heb je het
over enkele procenten.’’
Er valt dus heel veel te kiezen, wil
Monissen maar zeggen. ,,Door de
wetswijziging kunnen we aanbieders die ons inzicht weigeren, stimuleren om wel gegevens af te staan.
Blijkt de kwaliteit onder de maat,
dan kunnen we aanpassing afdwingen. En vergeet niet dat wij op onze
beurt weer onze verzekerden inzicht
kunnen geven hoe het met de kwaliteit en de prijs is gesteld.’’
Dat de verzekeraars te veel macht
krijgen, bestrijdt Monissen. ,,Als we
het niet goed doen, lopen mensen
weg. Daar ligt ons belang.’’
Diana Monissen: ,,De beroepsgroepen bepalen zelf de kwaliteitsnormen, wij zien toe op de naleving.’’
FOTO HENK JAN DIJKS