Transcript Lees het volledige interview

televisie
Luk Alloo
terug in de (vrouwen)gevangenis!
“Ze hebben me gevraagd
om te helpen bij een enorme
drugsdeal”
Luk Alloo (50) lijkt zijn tweede thuis gevonden te hebben. Na Luk Alloo in
de gevangenis en Luk Alloo uit de gevangenis duikt hij opnieuw de bak in.
Deze keer tussen de vrouwen. Als daar maar geen vodden van komen.
“Heel wat gevangenen die ik gevolgd heb, zijn ondertussen vrij.
Ik ben met hen ook al een pint gaan drinken.”
Tekst: Jonas Heyerick / Foto’s: Jelle Vermeersch
14
P-magazine | 21.01.2014
Man versus
vrouw
Image Globe
“W
at drink je? Spa
rood, Spa blauw of
cola light? Iets anders heb ik niet in huis.” Hoewel
de ontvangst ten huize Alloo
zoals steeds hartelijk is, kunnen
we deze keer niet samen een
biertje ontkurken, of een fles
whisky soldaat maken. Is de
tv-maker met de eeuwige stoppelbaard zich alweer aan het
inleven in een nieuw, superstreng gevangenisregime?
LUK ALLOO: “Daar heeft het
niks mee te maken, wel met een
gebrekkig boodschappenlijstje.
Maar ik heb wel al draaidagen
achter de rug voor een nieuwe
gevangenisreeks, die zich deze
keer zal afspelen in het buitenland.
»Ik bezocht al twee Vlamingen
die in Zuid-Amerika een gevangenisstraf uitzitten voor
drugsdelicten. Dat heeft, al zeg ik
het zelf, héél straffe tv opgeleverd. In Bolivia kwamen we
terecht in een gevangenis met
3.000 gedetineerden, maar zonder cipiers. Er heerste een zelfregulerend systeem. De
Amerikaanse films over life in
jail zijn er niks tegen. Ik heb er
intussen al drie gevangenisreeksen opzitten en voelde me
nooit bedreigd of was nooit bang.
Maar in Bolivia was dat anders.
Om ginds een beetje veilig rond
te lopen in die gevangenis, moest
ik zes gedetineerden – stuk voor
stuk zware jongens – betalen
“In een Boliviaanse gevangenis moest ik zes gedetineerden inhuren als
bodyguards. Met af en toe
een dode was dat nodig.”
zodat ze mij en mijn cameraploeg als bodyguards wilden
beschermen. Dat was nodig,
want in die gevangenis valt er af
en toe een dode.”
En jij durft daar zomaar binnen
te stappen?
ALLOO: “Je moet vertrouwen
hebben. Ik probeerde mezelf
gerust te stellen met de gedachte
dat Zuid-Amerika een erg gelovig continent is en dat ze er een
vrome jongen als ik niks zouden
aandoen.” (grijnst)
Hoe reguleert zo’n gevangenis
zichzelf?
ALLOO: “Daar ga ik nog niet te
veel over verklappen. Dat is voor
later, als de reeks af is en ik weet
op welke zender ze te zien zal
zijn. Want momenteel is die nog
niet verkocht. Ik heb dit voorlopig vooral voor mezelf gemaakt.”
Laten we het dan maar hebben
over Alloo in de vrouwengevangenis, de reeks die vanaf begin
februari op VTM te zien zal zijn.
Jij bent tegenwoordig dus goed
geplaatst om de verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke
criminelen te schetsen…
ALLOO: “De verschillen zijn
dezelfde als die tussen een gewone man en vrouw. Een man
heeft één aan/uit-knop. Een
vrouw heeft tien wijzertjes, dertig
knopjes, twintig draadjes,… Dat is
net hetzelfde met mannen en
vrouwen in de criminaliteit: een
man begaat een misdaad vaak
heel impulsief. Snel bedacht, snel
uitgevoerd. Actie. Reactie. Een
criminele vrouw gaat meestal
geraffineerder te werk. Ze denkt
langer na voor ze iets doet. Je
kent de voorbeelden uit de kranten: dames die hun man wekenlang vergiftigen of hun geliefde
jarenlang tergen tot die ontploft.”
Jij volgde voor deze reeks een
tiental vrouwen in de gevangenis van Hasselt.
ALLOO: “Daar zitten vooral
vrouwen voor drugsdelicten. Ik
had een gesprek met specialisten
inzake drugsproblematiek en zij
bevestigen dat heroïne een probleem is in Limburg. Terwijl ik
net dacht dat heroïneverslaving
niet meer van deze tijd is, leeft dat
P-magazine | 21.01.2014
15
televisie
Luk Alloo in de vrouwengevangenis
in Limburg dus nog wel. Met heel
pijnlijke toestanden tot gevolg.”
Was het moeilijk om vrouwen te
vinden die je met een cameraploeg mocht volgen?
ALLOO: “Het was alleszins lastiger dan het vinden van mannen,
ook omdat er veel minder vrouwelijke gevangenen zijn. In België
zijn er 11.000 gedetineerden,
waarvan slechts 500 vrouwen.
Amper vier procent, dus. Daar
komt nog eens bij dat niet eens de
helft van die vrouwen van
Vlaamse afkomst is. En die echt
Vlaamse vrouwen zocht ik.
»Een gevangenis is de meest
multiculturele microsamenleving
die er bestaat. Met alle gevolgen
van dien. De ene moet bidden, de
andere wil tv-kijken, de ene heeft
dit ritueel en de andere heeft die
gewoonte… Dat leidt al snel tot
ergernissen en conflicten. Ik geef
een voorbeeld: twee vrouwen die
een cel van acht vierkante meter
deelden. De ene kreeg bezoek, de
andere niet. Dat stak meteen de
ogen uit en leidde constant tot
ruzie.”
Is dat niet typisch vrouwelijk?
In Kristel gaat vreemd op VIER
ging Kristel Waterloos filmen
in de vrouwengevangenis van
Brugge. Een vrouw getuigde
dat het opgesloten zitten
op zich niet zo zwaar was.
Opgesloten zitten tussen allemaal vrouwen: dát vond ze
zwaar.
ALLOO: “Ik kan de verschillende
gevangenissen met elkaar vergelijken. Mij ga je niet horen zeggen
dat er in een vrouwengevangenis
meer geroddeld en geruzied
wordt dan in een mannengevangenis. Dat is een foute veralgemening.”
“In de gevangenis is er
amper budget voor drugsverslaafden. Ze krijgen
alleen methadon en voor
de rest: cold turkey!”
heroïneverslaafd, was uitgespuwd door haar familie, had
geen vrienden meer, geen dak
boven haar hoofd,… Laat staan dat
ze nog dromen of ambities had.
Toen ze vrijkwam, had ze niks.
Ook geen geld om haar heroïne te
bekostigen en dus moest ze winkeldiefstallen plegen of handtasDraaideursen pikken. Gevolg: snel opnieuw
criminelen
de bak in. Dat is een vicieuze
Wie is het zwaarste geval dat je cirkel waar zo’n vrouw haast niet
meer uitraakt. Want denk maar
voor deze reeks gevolgd hebt?
ALLOO: “Ik praat niet graag over niet dat de gevangenis de perfecte
‘zwaarste gevallen’. Ik wil misdrij- plaats is om af te kicken. Dat is De
ven niet in een soort voetbalklas- Sleutel (afkickcentrum; red.) niet,
sement plaatsen. De meest schrij- hè. Er is amper budget om drugsnende getuigenissen vond ik die
verslaafden te helpen en te begevan vrouwen waarvan ik wist:
leiden. Methadon, dat is het enige
laat ze vrij en binnen de twee
wat ze krijgen. Voor de rest: cold
weken zitten ze hier opnieuw.
turkey! Ik zag meisjes met ontSommigen kunnen letterlijk
wenningsverschijnselen vrijkonergens heen. Eén vrouw,
men en ze werden aan hun lot
overgelaten. Pijnlijk!”
16
P-magazine | 21.01.2014
Een van die drugsverslaafde
meisjes was Kelly.
ALLOO: (knikt) “Nog zo’n draaideurcrimineel, zoals men dat
noemt. Binnen, buiten, binnen,
buiten. Een schrijnend verhaal.
Toen Kelly voorwaardelijk vrijkwam, reed ze quasi onmiddellijk
naar Maastricht om drugs te
kopen voor haar vriend, die nog in
de gevangenis zat. Die drugs
smokkelde ze in haar beha de
gevangenis in en natuurlijk werd
ze gesnapt. Gevolg: weer de cel
in… Soit, Kelly is nu al een tijdje
vrij en ik hoop dat het zo blijft.
Veel zal afhangen van of ze haar
methadonkuur blijft volgen.
Zodra ze weer naar de heroïne
grijpt, belandt ze opnieuw in de
gevangenis.”
In eerdere interviews hekelde je
al het gebrek aan persoonlijke
begeleiding en een tekort aan
therapeuten. Voelde jij je af en
toe therapeut?
ALLOO: “Dat gevoel had ik vooral in de mannengevangenis.
Gasten die er al jaren zaten, zeiden me letterlijk: ‘Ik heb meer
gehad aan de vijf gesprekken met
jou dan aan alle gesprekken die ik
hier de voorbije jaren heb gehad.’
»Ik heb gesprekken gevoerd die
er bij mij serieus hebben ingehakt. Met Luc, bijvoorbeeld, een
man die zijn vrouw van het leven
had beroofd. Die legde eerst uit
waarom hij zijn vrouw had vermoord – er was een andere man
in het spel, terwijl hij dacht dat ze
samen gelukkig waren. Toen zijn
droombeeld aan diggelen werd
geslagen, kon hij dat niet aan en is
er kortsluiting ontstaan. Daarna
had hij het over zijn berouw – wat
in mijn ogen oprecht was – en
over zijn leven dat om zeep was.
Hij moest nog twintig jaar zitten,
maar ook daarna had hij geen
hoop meer. Zijn familie had hem
laten zitten, zijn diploma zou
hopeloos verouderd zijn, een
nieuw lief of een nieuwe job vinden als ex-gedetineerde zou niet
lukken,… Het is hard om te zeggen, maar ik denk effectief dat
sommige mensen beter af zijn in
de gevangenis dan daarbuiten.
Een gevangene in Leuven-
Centraal, Francois, wil nooit
meer vrijkomen. ‘Wat is het verschil tussen mijn cel en een piepkleine studio buiten deze muren?’
vroeg hij mij. ‘Hier in de gevangenis ken ik tenminste mensen en
heb ik een structuur. Buiten overleef ik het niet.’ Mensen zonder
toekomst die vrijkomen: dat zijn
tikkende tijdbommen. Nee, maak
daar maar van: dat kunnen tikkende tijdbommen zijn.”
Weet jij trouwens hoe Luc zijn
vrouw vermoord heeft?
ALLOO: “Nee. Dat doet er ook
niet toe. Ik heb er nooit naar gevraagd en heb het ook nooit opgezocht in kranten. Ik vroeg enkel:
‘Mag ik weten waarom je hier
zit?’ Ik ging absoluut niet op zoek
naar sensatie of smeuïge details.”
Maar van Patrick, de ex-slager,
kregen we wel te horen dat hij
zijn slachtoffer na de moord in
stukken had gesneden.
ALLOO: “Dat vertelde Patrick
me spontaan toen ik met hem
terugkeerde naar de crime scene.
Hij probeerde uit te leggen waarom hij het had gedaan en waarom
op die manier. Patrick had iemand vermoord bij een uit de
hand gelopen overval in een café.
Met een schaar. Hij was dronken
en schoot in paniek. Dan heb je
als moordenaar twee mogelijkheden: ofwel bel je de politie en geef
je jezelf aan, ofwel probeer je
ermee weg te komen. Beide reacties zijn des mensen en kan ik
begrijpen.”
Maar moet je iemand dan in
stukken snijden?
ALLOO: “Dat blijft hallucinant.
Wat speelt er op dat moment in
het hoofd van een crimineel? Als
je af wil van een lijk, kan je kiezen: ofwel begraaf je het, ofwel
probeer je om je er op een of andere manier van te ontdoen. Hij
koos, mede onder invloed van de
alcohol, voor die laatste optie.
Daarvoor is hij zwaar gestraft. Als
Patrick zich na de moord had
aangegeven, had hij een veel minder zware straf gekregen. Nu
hebben ze hem zo zwaar gestraft
voor hetgeen hij met het lijk had
gedaan.”
Easy money
Patrick was een van de gedetineerden die je in Alloo uit de
gevangenis volgde toen ze net
waren vrijgelaten. Zijn ze nog
allemaal vrij?
ALLOO: “Stuk voor stuk. Op
Clément, de oude bankovervaller,
na. Die is gestorven. Maar wel in
vrijheid. De anderen gedragen
zich heel keurig. Patrick, Ronny,
Cois,… Je ziet: met sommigen
komt het ook echt goed. Die hebben beslist: ‘Mij zal het niet meer
overkomen.’ En dus blijven ze op
het rechte pad.
»Sinds Alloo uit de gevangenis
kwamen er nog een paar mannen
vrij die ik destijds in de gevangenis gevolgd heb. Ook met hen ben
ik er eentje gaan drinken op hun
vrijlating. Zonder camera.
»Alloo in de gevangenis heeft
positieve gevolgen gehad, ook
voor de gevangenen in kwestie.
Sommigen hebben weer contact
met hun familie. En Suat, de
kapper die in zijn cel prima pizza’s kon maken op één gasvuurtje,
kreeg dankzij het programma een
paar brieven van meisjes. Eén
daarvan werd zijn lief. Suat zit
nog steeds in de gevangenis, maar
zijn vriendin bezoekt hem zo vaak
mogelijk. Binnenkort gaan ze
zelfs trouwen. Mooi, toch?”
Helaas zijn niet alle verhalen
even mooi. Sommige mannen
en vrouwen kraken in de cel.
ALLOO: “Je hebt zelfs stoere,
zware jongens met een grote
mond die van alles hebben mee-
gemaakt, maar na twee dagen cel
helemaal in elkaar krimpen.
Koen, bijvoorbeeld. Een beer van
een vent, maar op den duur brak
hij onder dat gevangenisregime.”
Klopt niet helemaal. Achteraf
bleek dat Koen Van Staay nog
steeds een bloeiende handel in
drugs en anabolen runde vanuit
de cel.
ALLOO: “En toch geloof ik dat
Koen op een bepaald moment wél
op het goede pad zat. Het keerpunt kwam er volgens mij toen hij
voor de strafuitvoeringsrechtbank moest verschijnen. Daar
hoorde Koen dat hij zijn volledige
straf moest uitzitten en daardoor
belandde hij opnieuw op het foute
pad.”
In dat artikel in Het Laatste
Nieuws stond er toch iets anders…
ALLOO: “Vaak lees je in de krant
maar één kant van het verhaal.
Heeft die journalist Koen geïnterviewd? Neen. Dat zegt genoeg.”
Wist je dat Van Staay onder
meer in de bak zat voor een
onderschepte drugsdeal met
een straatwaarde van meer dan
250 miljoen?
ALLOO: “Ja, maar dat was niet
belangrijk. Tien containers of
tien kilo: dat interesseert me niet.
Het enige wat me interesseert, is:
waarom?”
Waarom deed hij het, denk je?
Patrick, een voor moord veroordeelde ex-slager. Alloo: “Als moordenaar heb je twee opties: jezelf
aangeven of proberen ermee weg te komen. Beide reacties zijn des mensen en kan ik begrijpen.”
ALLOO: “Easy money. In het
drugsmilieu is de verleiding
enorm groot. Ik interviewde voor
deze reeks een vrouw die veroordeeld was voor drugsdelicten in
Luik. Zij vertelde me dat ze vroeger 8.000 euro verdiende. Per
week! Reken maar uit wat dat op
jaarbasis oplevert. Dan kan ik me
voorstellen dat sommige mensen
denken: ik doe het.”
Jij ook?
ALLOO: “Neen. Ik zou het niet
doen. Omdat ik nooit van mijn
leven in de bak wil zitten. Weet je
waarom ik het wél zou doen?
Voor de spanning, de kick. Lukt
het mij of niet? Kom ik ermee weg
of niet? De adrenalinestoot die je
waarschijnlijk voelt als zo’n criminele transactie lukt… Die moet
gigantisch zijn.
»Maar je kan nooit weten wat
er gebeurt tijdens zo’n transactie.
Misschien wordt er geschoten of
iemand vermoord. Daar moet je
dan wel mee leven. Want het is
niet allemaal even braaf als
Jommeke, of even evident als in
CSI.”
Het ergste van al is: wie eenmaal in dat milieu terechtkomt…
ALLOO: (onderbreekt) “Komt er
nooit meer uit. Ik heb ook gepraat
met criminelen buiten de gevangenis. Ik ken het systeem. Dus:
kids, don’t do this. Niet at home,
nergens!”
Hebben ze jou ooit voorgesteld
om deel te nemen aan criminele
activiteiten?
ALLOO: “Natuurlijk. Soms als
geintje, soms bloedserieus. Ik was
one of the guys, hè. Het strafste
wat ze me ooit vroegen, was of ik
de logistiek wilde doen bij een
grote drugsdeal. Auto’s en
vliegtickets regelen, voor chauffeurs zorgen,… Ik heb meteen
bedankt. Het past niet in mijn
levensvisie.”
De schaamte
voor de stempel
“Ik zou een drugsdeal
vooral doen voor de kick.
Die adrenalinestoot bij
zo’n transactie moet
gigantisch zijn.”
ALLOO: “Toen we in Hasselt
filmden, werden de vrouwen van
de gebroeders Aquino in voorarrest geplaatst. Hun mannen
waren opgepakt bij een grootscheepse politieactie met huiszoekingen in België, Nederland
en Slovakije en werden dan
P-magazine | 21.01.2014
17
televisie
Luk Alloo in de vrouwengevangenis
18
P-magazine | 21.01.2014
“Onschuldig in den bak zitten, daar moet je zot van
worden. En het gebeurt.
2 gevangenen op 100 zitten onschuldig vast.”
wilde worden, want ze had oorspronkelijk tegen haar dochtertje
gezegd dat ‘mama een lange tijd
op reis moest.’ Uiteindelijk besliste ze om eerlijk te zijn, mede
omdat ze veroordeeld werd tot
meerdere maanden cel. Ze kon
haar niet blijven voorliegen.”
Een moeder die haar kind moet
achterlaten omdat ze naar de
gevangenis moet: schrijnender
kan haast niet.
ALLOO: “De nagel op de kop.
Een vader kan nog altijd denken:
‘Mijn kind heeft haar/zijn moeder nog.’ Maar een moeder is dé
moeder. Die is onvervangbaar.”
In de vrouwengevangenis van
Brugge leven er ook kinderen
jonger dan drie bij hun moeder.
Is dat in Hasselt ook het geval?
ALLOO: “Nee. Daar verblijven
enkel vrouwen. Kinderen zijn er
niet toegelaten.”
Liefde is de motor
Laten we het dan maar eens
hebben over liefde in de gevangenis.
ALLOO: “Ah! Liefde is de motor!
Hoe meer liefde je krijgt, hoe
makkelijker het wordt om te
overleven in de gevangenis.
»Het jammere is: je kan die
liefde ginder niet fysiek beleven.
Of toch alleszins niet ten volle. In
de gevangenis mag je één of twee
keer per maand ongestoord bezoek ontvangen. Dat is twee keer
twee uur de liefde beleven en
bedrijven. Voor de rest zijn gevangenen aangewezen op zichzelf
en het schrijven van liefdesbrieven. Want zelfs mailen mag
en kan er niet.
»Voor deze reeks volgden we
Nikki. Elke dag schreef ze een
liefdesbrief van vier of vijf pa-
gina’s naar haar man. Alles pende
ze neer: haar belevenissen, haar
zielenroerselen, haar gedachten
en emoties… Telkens schreef ze
ook hoezeer ze hem miste, hoe
graag ze hem zag. Schoon, hoor.”
Wat moet ik me voorstellen
bij die sekskamertjes waar het
ongestoord bezoek doorgaat?
ALLOO: “Dat zijn geen sekskamers! Dat zijn gewoon cellen
met deuren die net zo goed in het
slot vallen, maar die ze een beetje
hebben omgebouwd. Een lavabo,
een douche, een zetel en een bed.
Meer is het niet.”
Het is dus niet meteen gezellig
of romantisch ingericht?
ALLOO: “Ik denk niet dat het de
gevangenen wat uitmaakt hoe dat
kamertje is ingericht. Je moet
trouwens ook niet denken dat
seksualiteit daar op de eerste
plaats komt. Het gaat eerder over
tederheid, intimiteit, affectie,…”
Nu heb je het toch enkel over
de vrouwen, vermoed ik. Want
komt het bij mannen niet voornamelijk aan op het lozen van
hun kwakje?
ALLOO: “Allicht wel. Daar moeten we niet flauw over doen. Maar
vergis je niet: ook mannen willen
hun lief eens gewoon vastpakken,
wat babbelen, bij elkaar zijn,…
»Kim, een 29-jarig meisje dat
vastzit voor een drugsdelict en
ook in deze reeks aan bod komt,
reserveerde het kamertje voor
ongestoord bezoek om twee uur
lang haar mama te ontvangen.
Gewoon een beetje knuffelen,
babbelen, huilen,… Heel mooi,
heel pakkend.”
Wat met het cliché ‘laat vooral
je zeep niet vallen in de gemeenschappelijke douches van
de gevangenis’?
ALLOO: “Goh, ik ontken niet dat
er homoseksuele experimenten
plaatsvinden in de gevangenis.
Maar dat gebeurt altijd bij mannen die zich langere tijd in een
gemeenschap bevinden met alleen maar mannen. Dat is situationele homoseksualiteit. Of dat
nu in een klooster, in een kostschool, kazerne, college of op een
scoutskamp is. Lust en erotiek
verdwijnen nooit.”
Daar heb je het in Alloo in de
gevangenis niet over gehad.
ALLOO: “Bewust. Ik vond dat
niet relevant voor de reeks, al
besef ik goed dat ik met het thema
‘seks in de gevangenis’ misschien
meer kijkers had kunnen lokken.
Maar ik vond dat te goedkoop.”
Bestaat vriendschap in de gevangenis?
ALLOO: “Ja. Al zijn het vooral
tijdelijke vriendschappen om de
dagen te kunnen doorkomen en
om niet gek te worden. Want
alleen lukt dat nooit.
»Je ziet dat er veel geswitcht
wordt tussen vrienden. Ik noem
het friendshiphoppen, ook omdat
gevangenen rap uitgepraat zijn
met elkaar. Het levensverhaal van
een mens is als een boek en de
meeste mensen schrijven daarin
elke dag een nieuwe pagina door
het leven dat ze leiden. Gevangenen kunnen geen nieuwe pagina’s
meer schrijven. En eenmaal je
een boek kent, lees je een volgend
boek.”
Klopt het dat een van de meisjes die je volgde zelfmoord
gepleegd heeft tijdens de opnames?
ALLOO: (knikt) “Ja, dat klopt.
Het gebeurt vaker dat een gevangene uit het leven stapt omdat hij
of zij de straf niet kan plaatsen,
het harde gevangenisregime niet
aankan of niet kan omgaan met
de vluchtige contacten met vrienden en familie. Ik wil daar nu niet
te veel op ingaan, ik wijd er
aandacht aan in de reeks.”
Fair enough.
De terreur
van Haemers
Wat ik gemist heb in de voorgaande reeksen: de witteboordcriminelen.
ALLOO: “In de vrouwengevangenis ben ik die niet tegengekomen en in de mannengevangenis
wilden de witteboordcriminelen
(mensen met een hoge sociale
status; red.) niet in beeld komen.
Omdat die wellicht dachten:
‘Binnen twee jaar wil ik opnieuw
CEO zijn van een bedrijf.’
»Er zijn mensen die bewust
hun bedrijf op frauduleuze wijze
failliet laten gaan, een paar
maanden voorwaardelijk krijgen
en drie maanden later een nieuw
bedrijf starten. Dat doet me denken aan een schwalbe in het voetbal: dat doe je niet.
»Ik moet opletten met wat ik
zeg. Maar ik heb meer respect en
begrip voor iemand met twee
kleine kinderen die geen geld
heeft en vervolgens een auto gaat
pikken dan voor iemand in een
maatpak die zijn bedienden niet
betaalt, zijn geld in een belastingsparadijs parkeert, zich bewust failliet laat verklaren en
even later weer opnieuw begint.
Om maar te zeggen: niet alle
criminaliteit is even oneerlijk.”
Ik weet dat je ooit een gesprek
had met een moordenaar die
drie mensen in koelen bloede
had neergeschoten. Denk je
dan niet: met die man wil ik niks
te maken hebben?
ALLOO: “Nee. Ik ben journalist
en moet met iedereen kunnen
praten. Alhoewel: ik heb het
moeilijk om met pedofielen te
babbelen. Dat is me een brug te
ver. In Leuven stapten enkele
pedofielen op me af. Of ik ze wilde interviewen? Ik zei hen dat ik
dat niet wilde. Met eentje heb ik
uiteindelijk toch drie minuten
gepraat. Tot die man zei: ‘Maar
dat meisje van zes probeerde mij
te verleiden.’ Ik ben meteen opgestaan. Wel nog dit – en dat wordt
te weinig genuanceerd in de pers:
er is nog een belangrijk verschil
tussen de liefde bedrijven met
een zestienjarige, of je vergrijpen
aan een zesjarige. Terwijl je als
dader vaak over dezelfde kam
geschoren wordt.”
Je was de eerste gast in het
voortreffelijke Alleen Elvis
blijft bestaan. Maar toen de al
even voortreffelijke Thomas
Vanderveken je verraste met
een fragment uit De Bende
Haemers, klapte je toe.
ALLOO: “Toen Thomas dat
Image Globe
aangehouden op verdenking van
lidmaatschap van een criminele
organisatie, drugshandel en witwasoperaties. Die vrouwen werden achter de tralies gestopt
omdat men hen verdacht van
medeplichtigheid. Dat was trouwens niet voor twee dagen, maar
voor een paar maanden. Dat waren welgestelde vrouwen uit een
hoger milieu, die zich helemaal
niet thuis voelden in den bak. Het
waren ook geen criminele vrouwen, vermoed ik, aangezien ze
later werden vrijgesproken. Toch
zaten ze een tijd in de cel en er
kleeft nu het etiket van ex-gedetineerde op hen. Zij zijn geruïneerd, vooral mentaal. De vriendinnen, kennissen, familie,…
Iedereen weet: die hebben in de
gevangenis gezeten. Die stempel
raak je nooit meer kwijt.
»Die vrouwen schreeuwden
hun onschuld uit tegen mij. Dat
had ik daarvoor nog maar één
keer meegemaakt. Een waardige
man – wit T-shirt, Omar Sharifgezicht – stapte in LeuvenCentraal op me af en wilde praten. Hij zat er voor roofmoord,
maar verzekerde me dat hij onschuldig was. Er waren geen
bewijzen en een of twee getuigen
hadden hem erbij gelapt. Of ik
hem geloofde? Ik weet het niet.
Het kan dat hij de waarheid
sprak, het kan dat hij loog. Maar
weet je wat het ironische is? Als
die man die moord had bekend,
was hij nu al lang vrij geweest.
Omdat hij maar bleef ontkennen,
moet hij zijn volledige straf uitzitten. Dat deed me toch twijfelen.
»Het moet zowat het ergste zijn
wat je als mens kan meemaken:
onschuldig in den bak zitten. Daar
moet je zot van worden. En het
gebeurt. Naar het schijnt zit 2 op
100 gevangenen onschuldig vast
door rechterlijke dwalingen.”
Heb je die Aquino-vrouwen
mogen volgen?
ALLOO: “Nee. Ik heb er enkel
mee gepraat op momenten dat we
niet filmden. Ze wilden niet gefilmd worden, onder andere omdat ze zich schaamden. Die
schaamte was vaak een belangrijk obstakel. Ik volgde een vrouw,
Linda, die een dochtertje van
zeven had. Linda twijfelde heel
lang of ze wel door ons gefilmd
“De Bende Haemers vermoordde de tweelingbroer van een goede vriend bij een bomaanslag op een
geldtransport op de E40. Daarom klapte ik toe bij dat fragment in Alleen Elvis blijft bestaan.”
“Een journalist moet met
iedereen kunnen praten,
maar toen die pedofiel zei
dat ‘die zesjarige me verleidde’, ben ik opgestaan.”
fragment startte, was het de
bedoeling dat we het zouden
hebben over de manier waarop
zowel De Bende Haemers als Alloo
in de gevangenis gemaakt zijn.
Maar ik moest meteen aan mijn
link met Haemers denken en
raakte zo geëmotioneerd dat ik
meteen zei dat ik Haemers niet
wilde zien. Daar had ik een goede
reden voor. Toen ik student was,
is de tweelingbroer van een goede
vriend vermoord door de bende
van Haemers. Hij kwam om bij
een bomaanslag op een geldtransport op de E40. Die jongen
was totaal onschuldig en had niks
met dat geldtransport te maken.”
Collateral damage, heet dat
dan.
ALLOO: “Wat een degoutant
begrip! Wie komt er nu op om een
mensenleven zo te benoemen?
»Die moord heeft een enorme
impact op mijn leven gehad. Ik
studeerde criminologie en zat op
kot in Gent, samen met die maat.
En plots werd onze leerstof realiteit. Toen we het nieuws van die
bomaanslag hoorden, sprong ik
samen met mijn kameraad in de
wagen van mijn toenmalige
vriendin en reed ik tegen 180 per
uur naar Blankenberge, waar zijn
ouders woonden. Het verdriet, de
woede en de onmacht die ik daar
gevoeld heb… Dat vergeet ik van
mijn leven niet meer. Ik ben ook
de volgende dagen niet van zijn
zijde geweken. Het leek alsof de
tijd stilstond. En dus wilde ik bij
Thomas niet geconfronteerd
worden met Haemers. Daarin
ben ik heel eerlijk geweest.
Terwijl ik thuis wel alle afleveringen van De Bende Haemers had
gezien.”
Met wat voor gevoelens kijk je
dan?
ALLOO: “Het was een goede
reeks. Maar door mijn band met
het onderwerp vond ik dat het
afgrijselijke leed dat Haemers en
zijn bende hebben aangericht,
werd geminimaliseerd. Ik vind
het nog steeds bizar dat een gast
met zes doden op zijn geweten in
de pers vaak werd en wordt afgeschilderd als een rockgod.” 
TV
Alloo in de vrouwengevangenis, dit voorjaar op VTM.
P-magazine | 21.01.2014
19