Transcript De Limburgse dealmakers van Montesquieu

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Zaterdag, 17 mei 2014
INTERVIEW
Grote financiële deals worden niet in Limburg gesloten, maar aan de
Amsterdamse Zuidas of in de Londense city, wil de beeldvorming.
Een opvatting die dringend nuancering behoeft. Aan de rand van
Maastricht zetelt een nog relatief jonge onderneming, die in tien jaar tijd
voor zakelijke klanten in en buiten Limburg maar liefst vijf miljard euro
heeft opgehaald.
DE LIMBURGSE
dealmakers
VAN MONTESQUIEU
door Peter Kamps
H
oewel ingrijpend verbouwd, is het oorspronkelijke karakter van de
schuur nog te zien aan
de balken in de nok. Op
de begane grond staan in twee halve cirkels computerschermen opgesteld. Een
indrukwekkend gezicht. Tv-schermen
brengen voortdurend economisch en
financieel nieuws uit de hele wereld.
Geen toeval.
We staan hier in de dealingroom
van Montesquieu, het bedrijf van Angelique Paulissen (39) en Joep Munten
(37). Een wel heel bijzonder bedrijf.
Montesquieu bevoorraadt vanuit dit
monumentale bijgebouw van kasteel
Vaeshartelt in Maastricht bedrijven
met... geld. Groot geld. In de tien jaar
dat Montesquieu nu bestaat, heeft de
onderneming in totaal zo’n vijf miljard
euro opgehaald voor klanten, schat
Munten.
De geschiedenis van M0ntesquieu is
een succesverhaal, waarbij vooral de rol
van Angelique in het oog springt. Meisje uit Kerkrade, afkomstig uit een arbeidersgezin. Pa wantrouwt haar gang
naar het gymnasium. Bang als hij is dat
zij daar leert hoe mensen voor de gek
te houden. Uiteindelijk is hij hartstikke
trots als zijn dochter na een succesvolle
studie economie in Maastricht eerst bij
het ABP in Heerlen gaat werken en
daarna bij de ABN Amrobank. Bij Angelique zelf slaat juist dan de twijfel toe
en de vrees dat pa toch gelijk heeft. Het
bankiersbestaan en een kort verblijf op
de Amsterdamse Zuidas roepen niet de
beste eigenschappen in een mens op,
ervaart ze. Paulissen constateert dat ze
onwetende klanten ingewikkelde producten verkoopt die én veel te duur én
veel te riskant zijn.
Haar toenmalige collega Joep heeft
minder last van die gewetensvroeging,
maar wel een sterke drang om zaken
beter te doen. Banken maken misbruik
van hun enorme kennisvoorsprong en
klanten zijn daar de dupe van, ervaart
hij. Beiden zijn jong, gretig en idealistisch genoeg om het op een andere,
meer eerlijke manier, te proberen. In
2003 trekt het duo de stoute schoenen
aan, hoewel Joeps vrienden en collega’s
hem voor gek verslijten dat hij zijn carrière als aankomend bankier op het
spel zet.
Met 18.000 euro eigen geld zetten ze
Montesquieu op. Onafhankelijke bemiddeling in geldzaken is het devies.
Verborgen kosten en dubbele commissies zijn uit den boze. Gestart wordt op
de zolder bij Angelique thuis in Kerkrade. Al vlug verhuist het snelgroeiende bedrijf naar de binnenstad van Maastricht om van daaruit te verkassen naar
landgoed Vaeshartelt. Dat is nu een
jaar geleden. Angelique en Joep praten
honderduit. Over zichzelf, hun bedrijf,
hun uiteenlopende karakters, hun fascinatie voor het vak, maar ook hun liefde
voor Limburg en de manier waarop de
een de ander aanvult. Angelique is de
creatieve, innovatieve kant van het
duo, de aanjager, de verkenner, Joep is
de bedachtzame en nuchtere stille
kracht, die het werk van de energieke
Angelique in goede banen moet leiden.
Beiden zijn elkaars tegenmacht. Een
gouden koppel leren enkele cijfers.
Maar eerst nog even dit. Montesquieu is niet toevallig vernoemd naar
de Fransman die de grondlegger is van
de trias politica (de scheiding der machten). Ook voor Munten en Paulissen is
die scheiding der machten heilig. Ze adviseren klanten alleen over producten,
de verkoop van die producten is taboe.
Een absolute kernwaarde die ook de
25 medewerkers moeten onderschrij-
䊳 Het bedrijf Montesquieu
adviseert klanten alleen over
financiële producten; verkoop
van die producten is taboe.
ven. Ze willen transparant en gewetensvol zaken doen. Klinkt goed, want is
niet vanzelfsprekend. Munten vertelt
tenminste dat grote banken hem wel
eens commissies in het vooruitzicht
stelden als hij een klant wist te strikken. Niet dus, het kapitaal van Montesquieu is juist onkreukbaarheid, zodat
de klant weet dat hij zuivere waar voor
zijn geld krijgt.
Terug naar de twee goudhaantjes,
ook al roept die term verzet op. Past
niet bij de cultuur van het bedrijf en
doet geen recht aan de inbreng van de
medewerkers, vindt het duo. Montesquieu is een gestage groeier die nog
nooit verlies heeft geleden, al die bescheidenheid ten spijt. Vorig jaar bedroeg de omzet 3,3 miljoen euro.
Winstcijfers wil het duo niet noemen.
We moeten het na het nodige aandringen doen met de mededeling van Joep
dat het rendement ergens tussen de 15
en 30 procent ligt. Meer hoeft dus niet,
maar minder ook niet, schatert Angelique het uit. De meeste winst blijft in
het bedrijf, is nodig voor de groei. Multimiljonair zijn beiden dan ook zeker
niet, wel verdienen ze veel meer dan
de Balkenende-norm. In 2011 werd Paulissen vanwege al die successen zelfs uitgeroepen tot zakenvrouw van het jaar.
Een kantelpunt in haar leven. Als bevallige en succesvolle blondine stond ze in
het middelpunt van de belangstelling.
Maar al die aandacht voelde niet goed.
Angelique kwam zichzelf tegen en besloot tot een radicale koerswijziging.
Sindsdien gaat ze er prat op de minst
declarabele uren van de twee te maken.
Ze zet zich in voor de maatschappij, is
commissaris bij een woningcorporatie,
betrokken bij het opknappen van verpauperde wijken in Parkstad en de ontwikkeling van duurzame energie. Geld
verdienen is niet langer haar enige
doel, de wereld beter maken met haar
expertise en kwaliteiten des te meer.
Zo heeft ze afgelopen zondag thuis nog
uren met een ondernemer om de tafel
gezeten om hem uit een dip te halen,
Angelique Paulissen (39) en
vernemen we. Niet dat Montesquieu
aandacht tekort komt. Het bedrijf bevindt zich wel in een tussenfase. Is te
veel afhankelijk van de twee oprichters. De komende vier jaar staan daarom in het teken van basisverbreding,
zodat de onderneming ook verder kan
als beiden er niet meer zijn. De inhou-
Joep Munten (37) bij de dealingroom van hun snelgroeiende bedrijf Montesquieu in Maastricht.
delijke accenten zijn al stevig verlegd
sinds de oprichting. De beginjaren stonden vooral in het teken van de derivatenhandel,waarbij Montesquieu voor
klanten bescherming regelde tegen de
risico’s van renteschommelingen. Tegenwoordig ligt de aandacht vooral bij
risicomanagement en begeleidt het be-
drijf klanten bij complexe en omvangrijke financiële trajecten. Jammer genoeg
kunnen Angelique en Joep geen namen
van klanten noemen. De vertrouwelijkheid verbiedt dat. Maar die klanten zitten verspreid over het hele land, verzekeren ze. Van de acht universitaire ziekenhuizen in ons land doen er zes za-
foto Diana Scheilen
ken met Montesquieu. Ook onderwijsinstellingen, woningcorporaties en
zorginstellingen kloppen in Vaeshartelt
aan, net zoals veel vooraanstaande Limburgse bedrijven. Maar die willen daar
al helemaal niet mee te koop lopen uit
concurrentie-overwegingen, houdt het
duo de boot af. Het werk is niet alleen
spannend vanwege het grote geld, maar
ook omdat er veel spanning op zit. Angelique en Joepen noemen als voorbeeld
een ziekenhuis dat in hun ogen veel te
grote financiële risico’s nam om een
nieuwbouw verwezenlijkt te krijgen.
Hun nee werd niet geaccepteerd. Maar
ze weigerden hun principes te verloochenen. Het bleef nee. Uiteindelijk kwam
dat ziekenhuis toch terug. Nu worden
de nieuwbouwplannen in afgeslankte
vorm en zonder die onverantwoorde risico’s uitgevoerd. Dat is gaaf, zegt Joep,
daar zijn ze trots op, dat geeft een kick.
Die tevredenheid maakt zich ook van
het duo meester als het kan verhinderen
dat banken in een consortium onderling
prijsafspraken maken ten nadele van de
klant. Want reputatie is alles wat Montesquieu heeft. Vertrouwen komt te
voet, maar gaat te paard, citeren we
Joep. Vandaar dat elke nieuwe medewerker ook eerst twee jaar lang intern wordt
opgeleid. Integer handelen staat daarbij
centraal. Dit is wel oké, dit niet. Bij twijfel wordt teruggekoppeld, vertelt Angelique trots. Die in het begin opgevoerde
dealingroom speelt een doorslaggevende
rol in het leven van Montesquieu. Het
bedrijf wil precies weten wat er speelt in
de financiële wereld, voor de informatievoorziening niet afhankelijk zijn van
banken, brokers of traiders. Alleen zo
kan voor klanten de beste prijs bedongen worden. Dat dit geen grootspraak is,
laat een korte kennismaking met het systeem meteen zien. Een fractie renteverschil op grote leningen met een lange
looptijd scheelt meteen heel veel geld,
legt Joep uit. Kennis en kunde, daar gaat
het om. In die dealingroom werken dan
ook mensen die gepokt en gemazeld zijn
in de branche. Mensen die lastig te vinden zijn, dat wel. Van veertig recente sollicitanten blijkt volgens Joep slechts één
eerder in zo’n room gewerkt te hebben.
Maar de lat moet wel hoog liggen, omdat Montesquieu alleen dankzij die dealingroom de meest complexe derivaten
kan narekenen. En dat staat niet alleen
mooi op het cv, maar is voor Montesquieu van levensbelang. Joep verwijst
naar de beruchte ondergang van Lehman Brothers, die aan de basis lag van
de kredietcrisis. Een dochter van die failliete bank op Curaçao bleek voor een
miljard dollar aan complexe producten
op de balans te hebben staan. In de kas
zat nog maar vierhonderd dollar. De curator kwam via via in contact met Montesquieu. Hij wilde dat een onafhankelijke partij de waarde van die contracten
berekende. De mooiste en moeilijkste
opdracht ooit, kijkt Joep terug. Miljoenencontracten bleken nog maar enkele
duizenden dollars waard. Joep moest in
New York op de bovenste verdieping
van een wolkenkrabber de strijd aanbinden met grote Amerikaanse hedgefondsen, die hem bestookten met megaclaims en de meest ingewikkelde wiskundige formules. Maar hij hield voet bij
stuk, dankzij de gemaakte berekeningen,
alle crediteuren werden gelijk behandeld. De hedgefondsen dropen af, hij
bleek een pain in the ass, hetgeen in de
VS een compliment is.
Op tegenbezoek in Maastricht vroegen de Amerikanen met wie Montesquieu zaken had gedaan, zich vertwijfeld
af waarom zo’n bedrijf niet in de Londense city zit of op zijn minst aan de
Zuidas in Amsterdam. Maar ze gaven
zelf ook het antwoord. Het maak niet uit
waar een bedrijf ligt, als het echt goed is.
Vanaf dat moment weten Angelique en
Joep zeker dat ze in hun thuisland Limburg met Montesquieu op de goede plek
zitten.