Transcript artikel - Academie voor Drama

„Het is onze taak regisseurs te laten
opbloeien. Als je hier aankomt, dan
ben je al regisseur dankzij je durf, innerlijke noodzaak en vuur. Wij bieden de ambachtelijke omstandigheid aan om tot kunstenaarschap te
komen. In de kern moet een aankomende regisseur dat al zijn.”
Acteur Steven Van Watermeulen,
artistiek leider reg ieopleiding
Amsterdamse Theaterschool
Een belangrijke trend is de terugkeer van jonge regisseurs naar het
traditionele teksttoneel. Ze maken
zich zorgen over de toekomst. Vroeger konden ze opgaan in het kleinezalencircuit, dat is nu nauwelijks mogelijk. Ze oriënteren zich op de grote
zaal en daarin past teksttoneel.
Theu Boermans,artistiek
directeur van het ITs Festival
Amsterdam
„Eigenzinnigheid is typerend voor
de afstudeerlichting 2014. Ze zijn allemaal ondernemend, strikken hun
eigen acteurs en podia, organiseren
hun eigen publiek. Voorheen wisten
ze bij wie ze terecht konden, nu
moeten ze het zelf uitzoeken. Het zijn
artistieke ondernemers.”
Frank Mineur,lid artistieke kern
van de reg ieopleiding Toneelacademie Maastricht
IT s Festival Van de toneelscholen in M aastricht en A msterdam studeren dit jaar 11nieuw e regisseurs af. Wat is de kw aliteit van hun w erk?
Nina Spijkers houdt als enige alle ballen in de lucht
Afstudeervoorstellingen van de
Amsterdamse reg ieopleiding : Cul de
sac, Kwartet, Vijand van het Volk en
Eerst even een rondje draaien.
*
3
Door H erien Wensink
H
Tegelijk is die eigentijdse moraal weinig origineel: machthebbers misbruiken volkswoede middels populistische manipulatie. Het decor, bestaande uit een glazen corridor, verwart eerder dan dat het iets toevoegt, en het
spel laat af en toe te wensen over.
De spelregie is ook de zwakke plek in
Cul de sac van Jan Hulst. Hulst maakt
een meeslepend, groots gebaar en situeert Dumas’ La dame aux camélias in
de trefzekere vormgeving van Aldo
Brinkhoff bovenop de Eiffeltoren. Slim
lichtontwerp suggereert achter de balustrade een peilloze diepte, van waaruit zo nu en dan prachtige, meerstemmige samenzang opklinkt. Hulst voert
geestige karikaturen op, maar wat hij
verder met het melodrama uit 1848
wil, blijft onhelder. Dat ligt vooral aan
de personenregie. Jim Deddes is opzettelijk lijzig en overdreven nerdy als Armand Duval, terwijl Emma Perckelmans wel een geloofwaardige tragische heldin maakt van Marguerite
Gautier. Wil Hulst het drama nu ridiculiseren, of moeten we wél meevoelen?
Zulke verwarring kan interessant zijn
en ontregelend. Maar hier is het resultaat een beetje vlees noch vis.
Van de vier afstuderende regisseurs
van Amsterdam is Nina Spijkers de
enige die alle ballen in de lucht weet te
houden, met Heiner Müllers Kwartet.
Prachtig, verontrustend decor: een
beklemmende bak troebel, melkwit
FOTO’S DERK STENVERS, ROBERT VAN DER REE
oe beoordeel je een afstudeerregie? Het is het slotakkoord van een opleiding,
maar toeschouwers, recensenten incluis, willen een proeve van
bekwaamheid zien, of op zijn minst
een belofte daarvan – ambachtelijk én
artistiek. Enerzijds tellen dan visie en
originaliteit – en anderzijds de uitwerking: spel, scenografie. Idealiter over-
tuigt het totaal; maar bij beginnend regisseurs vloeien de elementen nog niet
altijd vanzelfsprekend samen.
Zo bedacht Hilde Tuinstra een goede, eigentijdse setting voor Henrik Ibsens Vijand van het Volk (1882). Zij verplaatst het verhaal over de arts die gif
ontdekt in de thermische baden van
een stadje naar het nu, waar ‘waarheid’ en ‘gelijk’ worden bepaald in opiniepolls. Natuurlijk heeft de arts gelijk
dat hij het schandaal openbaart, maar
als de economische gevolgen voelbaar
worden keert de publieke opinie zich
tegen hem. Tuinstra laat de klokkenluider en zijn voornaamste opponent
het tegen elkaar opnemen in een tv-debat. Dat geeft Ibsen actuele relevantie.
Links: De Meiden van Jean Genet, afstudeervoorstelling van Ada Ozdogan. Rechts: Heiner Müllers K w artet, in de regie van Nina Spijkers.
water en een paar rubberbanden die
als sobere rekwisieten dienen. Slimme, originele casting en sterk, consequent spel van acteurs Xander Vledder en Justus van Dillen. Spijkers toont
beheersing over alle facetten van een
toneelproductie, waardoor het totaal
de som der delen overstijgt. Voorwaar
een proeve van bekwaamheid. Al wil
dat natuurlijk niet meteen zeggen dat
de anderen uit haar afstudeerklas niet
óók beloftes zijn.
Lof verdient in elk geval ook Janneke
de Haan, die dit jaar met een eigen productie op locatie (een wandeling door
gang en trappenhuis van het theater),
als enige uit het keurslijf van teksttoneel in klassieke theatersetting breekt.