Transcript Podstawy TP
Slide 1
Turbo Pascal
Turbo Pascal - jedna z popularniejszych
implementacji kompilatorów języka PASCAL,
zintegrowane srodowisko programistyczne,
produkt firmy Borland International
Slide 2
Historia
•wersja 1.0 środowiska TURBO Pascal została wprowadzona na rynek w 1983
roku.
•wersja 4.0 ukazała się w XI 1987 r. i wprowadziła pojęcie modułu i kompilacji
warunkowej
•w roku 1988 pojawiła się wersja 5.0 (wśród nowości znalazły się typy
proceduralne i funkcyjne - jako zapowiedź skierowania produktu w stronę
obiektowości oraz możliwość debugowania kodu źródłowego.
•wersja 5.5 wprowadziła nowy, rewolucyjny w odniesieniu do języka Pascal typ
danych: typ obiektowy.
•ostatnia wersja oznaczona została numerem 7.0, a jej następcą stał się w 1995 r.
Borland Delphi 1.0 wraz z językiem Object Pascal.
Slide 3
Podstawy – Budowa
Programy napisane w języku Turbo Pascal, tak jak i w
większości innych języków, posiadają swoją własną
określoną budowę. Każdy poprawny program powinien
składać się z nagłówka, deklaracji modułów oraz bloku
głównego. W jego nagłówku określamy nazwę naszego
programu. Nazwa ta nie jest jednak nigdzie wyświetlana,
jest widoczna tylko w kodzie źródłowym dla wiadomości
programisty. Przykładowy nagłówek może wyglądać np.
tak:
PROGRAM Nazwa_programu;
W nazwie programu można używać liter, cyfr i znaku
podkreślenia. Nie wolno natomiast zacząć nazwy od
cyfry, ani używać w niej nawiasów, kropek itp.
Występuje ona po słowie PROGRAM. Podczas pisania
programów zaleca się wstawianie nagłówka, jednak nie
jest on konieczny. Występuje opcjonalnie.
Slide 4
Deklaracja Stałych
Stałe deklaruje się jeszcze przed głównym programem słowem kluczowym
"Const", w programie przykładowo wygląda to tak:
Const
pi=3,14;
autor=‘zdolny tadek’;
sprawdz=TRUE;
Jak już pewnie zauważyłeś nawet w tak prostym programiku, zastosowałem
wcięcia dzięki temu widzimy, które linie są liniami ze stałymi a które nie.
Zadeklarowałem tutaj trzy stałe: „pi" - przypisana została do niej liczba 3,14,
teraz jeżeli dalej w programie użyjemy stałej „pi" będzie ona postrzegana
przez kompilator jako liczba 3,14, można ją dodawać, odejmować, wyświetlać
itd. Stała „autor" jest ciągiem znaków ‘zdolny tadek’, a "sprawdz" jest
postrzegane jako stała logiczna "PRAWDA"
.
Slide 5
Deklaracja Zmiennych
Zmienne deklaruje się podobnie jak stałe jeszcze przed głównym programem,
słowem kluczowym "Var", w programie przykładowo wygląda to tak:
Var
X :byte;
imie, nazwisko :string; {1}
Teraz zmienne zostały przypisane do danego typu, i ich wartość będzie można
dowolnie zmieniać w zakresie tego typu. Zwróć uwagę że pomiędzy nazwą
zmiennej a jej rodzajem, został użyty dwukropek zamiast znaku równości jak
to miało miejsce przy stałych. Możliwe jest definiowanie wielu zmiennych tego
samego typu w jednej linii, wystarczy je wtedy rozdzielić przecinkami {1}.
KAŻDA ZMIENNA PRZED UŻYCIEM W PROGRAMIE MUSI BYĆ
WCZEŚNIEJ ZADEKLAROWANA.
Slide 6
Deklaracja modułów (bibliotek)
Kolejnym elementem programu jest deklaracja modułów.
"Mówi" ona kompilatorowi, jakie moduły mają zostać
dołączone do programu. Dołączane moduły udostępniają nam
dodatkowe procedury i funkcje (polecenia, które będziemy
później mogli użyć). Istnieje wiele modułów. Można również
tworzyć własne. Dokładnie zostaną one omówione w kolejnych
artykułach. Przykładowa deklaracja modułów może wyglądać
następująco:
USES Crt,Dos;
Wszystkie moduły deklarowane są po słowie kluczowym USES
i są oddzielone między sobą przecinkiem. Deklaracja
modułów występuje (tak jak nagłówek) opcjonalnie. Skromną
część procedur i funkcji udostępnia nam moduł SYSTEM,
który dołączany jest do naszego programu automatycznie.
Slide 7
Blok główny programu
Po deklaracji modułów występuje blok główny programu.
Mieści się on pomiędzy słowami BEGIN (początek) i END.
(koniec). Blok ten jest obowiązkowy. Poprawnie napisany
program (szablon) wyglądać może więc tak:
PROGRAM Moj_pierwszy_program;
USES Crt,Dos;
BEGIN
...treść programu...
END.
Wielkość liter w programach napisanych w języku Turbo
Pascal nie gra roli (w przeciwieństwie do programów
napisanych np. w C/C++). Można więc używać i małych, i
wielkich liter. Po instrukcji END występuje kropka. Każda napisana
poprawnie instrukcja powinna być zakończona średnikiem.
Zapominanie wstawienia średnika jest najczęstszym błędem
Slide 8
Najprostszy program
Prosty
program
wyświetlający
na
ekranie
napis.
Do
wyświetlenia tekstu użyjemy procedury WRITELN. Ponieważ
znajduje się ona w module SYSTEM nie musimy deklarować
żadnych innych unitów (modułów).
PROGRAM Witaj;
BEGIN
Writeln(‘Witaj w krainie języka Pascal’);
END.
Procedura Writeln oczekuje argumentu,który ma zostać przez
nią wyświetlony. Może to być tekst (jak w przykładzie) i
wówczas umieszczamy go w apostrofach, a może to być również
liczba. Procedurze Writeln możemy przekazać również kilka
argumentów i wszystkie one zostaną wyświetlane. Kolejne
argumenty (do każdej funkcji/procedury) oddzielamy od siebie
przecinkiem i obejmujemy wszystkie razem w nawiasy. Oto
przykład:
Writeln('Mam',10+5,' lat');
Slide 9
Komentarze
Komentarze są to teksty (objaśnienia),
których kompilator nie bierze pod uwagę, są
one ignorowane. Widoczne są tylko przez
programistę. Komentarze wstawia się między
nawiasami klamrowymi "{" i "}" lub między
dwuznakami "(*" i "*)". Wstawianie ich jest
bardzo ważne, gdyż w dużych programach
łatwo się można pogubić.
PROGRAM Witaj;
BEGIN Writeln('Mam',10+5,' lat');
{procedura Writeln wyświetla napisy to
jest komentarz}
END.
Slide 10
Podsumowanie
Program pascalowy składa się z ciągu rozdzielonych
średnikami instrukcji położonych pomiędzy słowami
kluczowymi begin i end.
Instrukcje stanowią symboliczny zapis operacji, które ma
wykonać komputer.
Instrukcje mogą zawierać wyrażenia oraz wywołania
funkcji i procedur.
Slide 11
Wyrażenia składają się ze stałych, operatorów i tzw.
identyfikatorów.
Identyfikatory są nazwami obiektów składających się na program.
Mogą one zawierać litery, cyfry i znaki podkreślenia, nie mogą jedna
zaczynać się od cyfr.
Aby skompilować program, używamy polecenia Make (F9).
Ewentualne błędy kompilacji są odpowiednio sygnalizowane.
Aby zapisać program, użyj polecenia Save (F2). Do odczytania
zapisanego programu z dysku służy polecenie Open (F3).
Chcąc uruchomić program, musisz wydać polecenie Run (Ctrl-F9)
Turbo Pascal
Turbo Pascal - jedna z popularniejszych
implementacji kompilatorów języka PASCAL,
zintegrowane srodowisko programistyczne,
produkt firmy Borland International
Slide 2
Historia
•wersja 1.0 środowiska TURBO Pascal została wprowadzona na rynek w 1983
roku.
•wersja 4.0 ukazała się w XI 1987 r. i wprowadziła pojęcie modułu i kompilacji
warunkowej
•w roku 1988 pojawiła się wersja 5.0 (wśród nowości znalazły się typy
proceduralne i funkcyjne - jako zapowiedź skierowania produktu w stronę
obiektowości oraz możliwość debugowania kodu źródłowego.
•wersja 5.5 wprowadziła nowy, rewolucyjny w odniesieniu do języka Pascal typ
danych: typ obiektowy.
•ostatnia wersja oznaczona została numerem 7.0, a jej następcą stał się w 1995 r.
Borland Delphi 1.0 wraz z językiem Object Pascal.
Slide 3
Podstawy – Budowa
Programy napisane w języku Turbo Pascal, tak jak i w
większości innych języków, posiadają swoją własną
określoną budowę. Każdy poprawny program powinien
składać się z nagłówka, deklaracji modułów oraz bloku
głównego. W jego nagłówku określamy nazwę naszego
programu. Nazwa ta nie jest jednak nigdzie wyświetlana,
jest widoczna tylko w kodzie źródłowym dla wiadomości
programisty. Przykładowy nagłówek może wyglądać np.
tak:
PROGRAM Nazwa_programu;
W nazwie programu można używać liter, cyfr i znaku
podkreślenia. Nie wolno natomiast zacząć nazwy od
cyfry, ani używać w niej nawiasów, kropek itp.
Występuje ona po słowie PROGRAM. Podczas pisania
programów zaleca się wstawianie nagłówka, jednak nie
jest on konieczny. Występuje opcjonalnie.
Slide 4
Deklaracja Stałych
Stałe deklaruje się jeszcze przed głównym programem słowem kluczowym
"Const", w programie przykładowo wygląda to tak:
Const
pi=3,14;
autor=‘zdolny tadek’;
sprawdz=TRUE;
Jak już pewnie zauważyłeś nawet w tak prostym programiku, zastosowałem
wcięcia dzięki temu widzimy, które linie są liniami ze stałymi a które nie.
Zadeklarowałem tutaj trzy stałe: „pi" - przypisana została do niej liczba 3,14,
teraz jeżeli dalej w programie użyjemy stałej „pi" będzie ona postrzegana
przez kompilator jako liczba 3,14, można ją dodawać, odejmować, wyświetlać
itd. Stała „autor" jest ciągiem znaków ‘zdolny tadek’, a "sprawdz" jest
postrzegane jako stała logiczna "PRAWDA"
.
Slide 5
Deklaracja Zmiennych
Zmienne deklaruje się podobnie jak stałe jeszcze przed głównym programem,
słowem kluczowym "Var", w programie przykładowo wygląda to tak:
Var
X :byte;
imie, nazwisko :string; {1}
Teraz zmienne zostały przypisane do danego typu, i ich wartość będzie można
dowolnie zmieniać w zakresie tego typu. Zwróć uwagę że pomiędzy nazwą
zmiennej a jej rodzajem, został użyty dwukropek zamiast znaku równości jak
to miało miejsce przy stałych. Możliwe jest definiowanie wielu zmiennych tego
samego typu w jednej linii, wystarczy je wtedy rozdzielić przecinkami {1}.
KAŻDA ZMIENNA PRZED UŻYCIEM W PROGRAMIE MUSI BYĆ
WCZEŚNIEJ ZADEKLAROWANA.
Slide 6
Deklaracja modułów (bibliotek)
Kolejnym elementem programu jest deklaracja modułów.
"Mówi" ona kompilatorowi, jakie moduły mają zostać
dołączone do programu. Dołączane moduły udostępniają nam
dodatkowe procedury i funkcje (polecenia, które będziemy
później mogli użyć). Istnieje wiele modułów. Można również
tworzyć własne. Dokładnie zostaną one omówione w kolejnych
artykułach. Przykładowa deklaracja modułów może wyglądać
następująco:
USES Crt,Dos;
Wszystkie moduły deklarowane są po słowie kluczowym USES
i są oddzielone między sobą przecinkiem. Deklaracja
modułów występuje (tak jak nagłówek) opcjonalnie. Skromną
część procedur i funkcji udostępnia nam moduł SYSTEM,
który dołączany jest do naszego programu automatycznie.
Slide 7
Blok główny programu
Po deklaracji modułów występuje blok główny programu.
Mieści się on pomiędzy słowami BEGIN (początek) i END.
(koniec). Blok ten jest obowiązkowy. Poprawnie napisany
program (szablon) wyglądać może więc tak:
PROGRAM Moj_pierwszy_program;
USES Crt,Dos;
BEGIN
...treść programu...
END.
Wielkość liter w programach napisanych w języku Turbo
Pascal nie gra roli (w przeciwieństwie do programów
napisanych np. w C/C++). Można więc używać i małych, i
wielkich liter. Po instrukcji END występuje kropka. Każda napisana
poprawnie instrukcja powinna być zakończona średnikiem.
Zapominanie wstawienia średnika jest najczęstszym błędem
Slide 8
Najprostszy program
Prosty
program
wyświetlający
na
ekranie
napis.
Do
wyświetlenia tekstu użyjemy procedury WRITELN. Ponieważ
znajduje się ona w module SYSTEM nie musimy deklarować
żadnych innych unitów (modułów).
PROGRAM Witaj;
BEGIN
Writeln(‘Witaj w krainie języka Pascal’);
END.
Procedura Writeln oczekuje argumentu,który ma zostać przez
nią wyświetlony. Może to być tekst (jak w przykładzie) i
wówczas umieszczamy go w apostrofach, a może to być również
liczba. Procedurze Writeln możemy przekazać również kilka
argumentów i wszystkie one zostaną wyświetlane. Kolejne
argumenty (do każdej funkcji/procedury) oddzielamy od siebie
przecinkiem i obejmujemy wszystkie razem w nawiasy. Oto
przykład:
Writeln('Mam',10+5,' lat');
Slide 9
Komentarze
Komentarze są to teksty (objaśnienia),
których kompilator nie bierze pod uwagę, są
one ignorowane. Widoczne są tylko przez
programistę. Komentarze wstawia się między
nawiasami klamrowymi "{" i "}" lub między
dwuznakami "(*" i "*)". Wstawianie ich jest
bardzo ważne, gdyż w dużych programach
łatwo się można pogubić.
PROGRAM Witaj;
BEGIN Writeln('Mam',10+5,' lat');
{procedura Writeln wyświetla napisy to
jest komentarz}
END.
Slide 10
Podsumowanie
Program pascalowy składa się z ciągu rozdzielonych
średnikami instrukcji położonych pomiędzy słowami
kluczowymi begin i end.
Instrukcje stanowią symboliczny zapis operacji, które ma
wykonać komputer.
Instrukcje mogą zawierać wyrażenia oraz wywołania
funkcji i procedur.
Slide 11
Wyrażenia składają się ze stałych, operatorów i tzw.
identyfikatorów.
Identyfikatory są nazwami obiektów składających się na program.
Mogą one zawierać litery, cyfry i znaki podkreślenia, nie mogą jedna
zaczynać się od cyfr.
Aby skompilować program, używamy polecenia Make (F9).
Ewentualne błędy kompilacji są odpowiednio sygnalizowane.
Aby zapisać program, użyj polecenia Save (F2). Do odczytania
zapisanego programu z dysku służy polecenie Open (F3).
Chcąc uruchomić program, musisz wydać polecenie Run (Ctrl-F9)