Transcript anglia

KLINCIĘCIE NA FLAGĘ
UMOŻLIWIA PORÓT
DO STRONY GŁÓWNEJ
ANGLIA (ang. England) jest krainą geograficznohistoryczną, która w przeszłości była samodzielnym
księstwem, a obecnie jest częścią Wielkiej Brytanii (ang.
United Kingdom) Jest to największa i najludniejsza
częścią Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i
Irlandii Północnej (ang. United Kingdom of Great
Britain and Northern Ireland) .
W skład Zjednoczonego Królestwa oprócz Anglii wchodzi:
Walia, Szkocja i Irlandia Północna. Anglię zamieszkuje
83% wszystkich mieszkańców wyspy, a jej powierzchnia
zajmuje 2/3 całkowitej powierzchni wyspy Wielkiej
Brytanii.
Anglia od zachodu graniczy z Walią, a od północy ze
Szkocją. Ponadto kraj ten oblewany jest przez Morze
Północne, Morze Irlandzkie, Ocean Atlantycki i Kanał La
Manche. W skład Anglii wchodzi także ponad 100
mniejszych wysepek jak np: Isles of Scilly czy Isle of
Wight
Stolicą Anglii jest Londyn, a patronem Święty Jerzy.
Division
Podział
Anglia podzielona jest na 9 regionów, które są najwyższą jednostką samorządu
terytorialnego. Każdy z regionów jest podzielony na hrabstwa.
39 hrabstw oraz 7 hrabstw metropolitalnych.
Londyn (ang. London) – miasto w
południowo-wschodniej części Wielkiej
Brytanii, stolica tego państwa, a także stolica
Anglii.
Położony nad Tamizą, jest trzecim
największym miastem Europy, największym
miastem Unii Europejskiej i jednym z
większych miast świata zarówno w skali
samego miasta jak i aglomeracji.
Liczba mieszkańców Londynu (w granicach
tzw. Greater London) wynosi ok. 7,6 mln na
obszarze 1 607 km²; cała zaś aglomeracja
londyńska, łącznie ze wszystkimi przyległymi
miastami (od Tonbridge na południowym
wschodzie po Windsor na północnym
zachodzie) liczy ok. 20 mln mieszkańców.
Około 20% mieszkańców pochodzi z Azji,
Afryki i Karaibów.
Dr Johnson once said:
"When a man is tired of London, he is
tired of life".
Doktor Johnson powiedział kiedyś:
„Gdy człowiek jest zmęczony Londynem, on jest
zmęczony życiem".
Anglia jest jedynym krajem Wielkiej Brytanii, który nie posiada własnego parlamentu i pozostaje pod jurysdykcją
parlamentu brytyjskiego, tym samym członkowie parlamentu, którzy pochodzą spoza Anglii (np. ze Szkocji),
mają wpływ na sprawy wewnętrzne Anglii. Anglia podzielona jest na dziewięć regionów: London, South East,
South West, West Midlands, North West, North East, Yorkshire i Humber, East Midlands i East of England.
Wszystkie te regiony, inaczej jednostki administracyjne, nie posiadają władz wybieralnych w wyborach
bezpośrednich. Wyjątkiem pozostaje Londyn, który posiada tzw. Mayora, wybieralnego burmistrza oraz
zgromadzenie zwane London Assembley.
Językiem urzędowym jest język angielski. Obywatele (powyżej 18 roku życia) posiadają powszechne prawo
głosu.
Podstawą systemu politycznego Anglii jest dziedziczna
monarchia konstytucyjne i jednocześnie demokracja
parlamentarna. Głową państwa jest królowa. Obecnie panuje
Królowa Elżbieta II. Władza ustawodawcza należy do królowej
oraz parlamentu. Królowa mianuje rząd (władza wykonawcza)
który jest odpowiedzialny przed dwuizbowym parlamentem.
Stolicą Wielkiej Brytanii jest Londyn leżący na terytorium
Anglii.
Elżbieta II- Elizabeth Alexandra Mary (ur. 21 kwietnia 1926 w
Londynie), królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsor, koronowana 2
czerwca 1953, córka króla Jerzego VI i jego żony – Elżbiety BowesLyon zw. Królową-Matką.
- W 1949 r. zegar opóźnił się o 41 minut, po tym jak
stado ptaków usiadło na wskazówce pokazującej minuty
- W 1962 r. zegar wybił Nowy Rok dziesięć minut za późno, z powodu
dużego nagromadzenia się śniegu na jego wskazówkach.
- W 1952 gdy autobus przejeżdżał przez Tower Bridge, most zaczął się
podnosić, na szczęście nikomu nic się nie stało.
Jest wiele powodów dla których ludzie emigrują, jednak głównym dla
którego większość z nas emigruje są pieniądze. Jakich więc zarobków można
spodziewać się po przyjeździe?
Większość mężczyzn, szczególnie wyjeżdzających po raz pierwszy za granicę
pracuje dla agencji pracy. Większość agencji, zaproponuje pracę, zapewni
mieszkanie, często też transport do i z miejsca pracy. W zamian pobierze część
zarobionych pieniędzy.
Minimalną stawką jaką możesz otrzymać w Zjednoczonym Królestwie jest 5,35
funta na godzinę brutto..
Dzieci w Wielkiej Brytanii są zobowiązani do uczęszczania do szkoły do ukończenia
16 lat. W Anglii, obowiązkowej nauki szkolnej, obecnie kończy się w ostatni
piątek czerwca w trakcie roku akademickiego, w którym uczeń kończy 16 lat.
Obecne propozycje rządu podniesienia wieku, do której uczniowie muszą nadal
otrzymywać jakąś formę kształcenia lub szkolenia do 18 lat.
Rok szkolny trwa od września do lipca i wynosi 39 tygodni.
Na wielu obszarach rok jest podzielony na sześć warunków:
*Od września do października
*Od października do grudnia
*Od stycznia do lutego
*Od lutego do marca
*Kwietnia do maja
*Od czerwca do lipca
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Londynu są czarne taksówki.
Pojazdy te produkowane są w limitowanych ilościach praktycznie wyłącznie dla
potrzeb korporacji taksówkarskich. Samochody są przestronne, zabierają 5
pasażerów oraz znajduje się w nich sporo miejsca na bagaże.
Najbardziej popularnym sposobem "złapania" taksówki w Londynie jest zatrzymanie
pojazdu jadącego po ulicy. Jednak istnieje również możliwość zamówienia przejazdu
przez telefon, jednak wiąże się to z dodatkowymi kosztami. taksówki w Londynie nie
są najtańsze, ale w przypadku gdy jedziemy w kilka osób są one wygodną formą
transportu.
Double decker bus
Piętrowy autobus
Autobusowa sieć w Londynie jest jedną z
największych i najbardziej używanych na
świecie. Każdego dnia ponad 6800
autobusów przewozi około 6 milionów
pasażerów ponad 700 różnymi trasami.
Należy pamiętać, że bardzo częstym
zjawiskiem w Londynie są korki.
Londyńskie autobusy mogą się spóźniać
szczególnie w godzinach porannych, gdy
ludzie jadą do pracy oraz w godzinach
szczytu. Dlatego planując podróż, należy
wziąć pod uwagę to, że w przypadku gdy
autobus będzie pełny kierowca nie
pozwoli nam wsiąść. Korzystając z
autobusów w Londynie, możemy dostać
się praktycznie do każdego miejsca. Do
londyńskich lotnisk (Heathrow, Stansted,
Gatwick, Luton) możemy dostać się
autokarami.
Autobus piętrowy – autobus z dwoma poziomami (piętrami), mieszczący od 60 do 80
pasażerów. Na drugi poziom prowadzą schodki, najczęściej umiejscowione tuż za kabiną
kierowcy.
Metro londyńskie (ang. London
Underground, potocznie the Tube) - system
lokalnych linii kolejowych przebiegających w
podziemnych tunelach oraz na powierzchni,
obsługujących większość obszaru Wielkiego
Londynu.
Pomimo angielskiej nazwy, wskazującej na podziemne
położenie, jedynie ok. 45% długości tras znajduje się
pod ziemią.
System liczy 12 linii, 275 stacji (w tym 14 poza
administracyjnymi granicami Wielkiego Londynu)
oraz 408 km tras. Codziennie korzysta z niego ok. 3
milionów podróżnych.
Port lotniczy Londyn-Luton (ang.: London Luton Airport)–
międzynarodowe lotnisko położone koło Luton, 50 km na północ od centrum
Londynu. Jest czwartym (pod względem liczby przewiezionych pasażerów)
portem lotniczym miasta. W 2008 obsłużył ponad 10 mln pasażerów.
Port lotniczy Londyn-Heathrow (ang.: London Heathrow Airport) – największy
port lotniczy Europy. Położony jest 24 km na zachód od centrum Londynu. Port
lotniczy Heathrow w 2005 obsłużył prawie 68 mln pasażerów, co uplasowało go na
trzecim miejscu na świecie pod względem ruchu pasażerskiego, po portach
lotniczych Chicago-O'Hare i Atlanta – Hartsfield-Jackson.
Port lotniczy Londyn-City (ang.: London City Airport) - międzynarodowe miejskie
lotnisko w dzielnicy Royal Docks, oddalone ok. 10 km od ścisłego centrum Londynu
Port lotniczy Londyn-Gatwick
(ang.: London Gatwick Airport) – drugi najruchliwszy międzynarodowy port
lotniczy Londynu (po Heathrow). Położony jest 40 km na południe od
centrum stolicy Wielkiej Brytanii i 40 km na północ od miasta Brighton
Port lotniczy Londyn-Stansted (ang.: London Stansted Airport) – duże
międzynarodowe lotnisko położone 48 km na północny wschód od Londynu,
obsługujący tanie linie lotnicze. Jest to obecnie czwarty co do wielkości port
lotniczy Wielkiej Brytanii, trzeci co do wielkości obsługujący Londyn po
Heathrow i Gatwick. Posiada jedną 3048-metrową drogę startową
Wizz Air Hungary Legikozlekedesi nazwa
skrócona Wizz Air – węgierskie tanie linie lotnicze,
obsługujące Europę Środkowo-Wschodnią,
południową Skandynawię, południową Irlandię oraz
niektóre regiony Wielkiej Brytanii, Beneluksu,
Niemiec, Francji, Hiszpani, Włoch i Turcji.
W Wielkiej Brytanii, jazda odbywa się po
lewej stronie drogi, więc kierownica
znajduje się po prawej stronie. Jednak
pedały są w takiej samej pozycji jak w
samochodach leworęcznych, z akceleratora
(pedał gazu) po prawej stronie. Narzędzia i
prawie zawsze hamulec obsługiwany jest
za pomocą lewej ręki.
Większość samochodów w Wielkiej
Brytanii posiada drążek zmiany
biegów.
Brytyjczycy na drogach poruszają się z rozwagą, kulturalnie w stosunku do innych
użytkowników dróg, przestrzegają przepisów, rzadko wyprzedzają nawet ciężarówki.
Monuments of London
Zabytki Londynu
Tower Bridge ("Most Wieżowy")
– most zwodzony w Londynie
(mylony niekiedy z sąsiednim
mostem Londyńskim London
Bridge), przeprowadzony przez
rzekę Tamizę, w pobliżu Tower of
London, od której bierze swą
nazwę. Jeden z najbardziej
znanych obiektów w Londynie,
zbudowany w stylu wiktoriańskim.
Charakterystycznym elementem mostu są dwie wieże główne, połączone u
góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych, zawieszonymi 34 m nad
jezdnią i przeszło 44 m nad oznaczeniem górnego poziomu w rzece. Środkową
część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła - urządzenia dźwigowe z
przeciwciężarem. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1 200 ton,
uniesione w górze, tworzą z płaszczyzną jezdni kąt 86 stopni.
Big Ben – wieża zegarowa w Londynie w Wielkiej
Brytanii. Nazwa początkowo odnosiła się do dzwonu ze
St. Stephen's Tower (z ang. Wieża św. Szczepana),
zwanej również The Clock Tower (ang. "Wieża
Zegarowa"), należącej do Pałacu Westminsterskiego.
Obecnie nazwa Big Ben odnosi się często zarówno do
dzwonu, jak i zegara i samej wieży.
London Eye (Londyńskie Oko), nazywane również Millenium Wheel (Koło Milenijne) –
koło obserwacyjne (diabelski młyn) znajdujące się w dzielnicy Lambeth w Londynie, na
południowym brzegu Tamizy, między mostami Westminster i Hungerford.
Koło ma wysokość 135
metrów, a jego pełny obrót
trwa około 40 minut. Na kole
znajdują się 32
klimatyzowane kapsuły
pasażerskie. Niewielka
prędkość liniowa tych kabin
(ok. 0,9 km/h) pozwala na
zabieranie i wysadzenie
pasażerów bez
zatrzymywania koła.
Angielski narodowy stadion sportowy znajdujący się w dzielnicy Wembley w
Londynie. Posiada 90 000 miejsc i jest trzecim co do wielkości stadionem w
Europie.
Biorąc pod uwagę rozwiązania techniczne i architektoniczne, a także koszt
budowy, jest to obecnie jeden z najnowocześniejszych obiektów sportowych na
świecie.
Pierwszy oficjalny mecz na nowym
Wembley odbył się 24 marca 2007
pomiędzy piłkarskimi reprezentacjami
Anglii i Włoch do lat 21. Zakończył
się wynikiem 3:3. Wembley będzie
gospodarzem finału piłkarskiej Ligi
Mistrzów w 2011 roku.
Piccadilly Circus – plac i
skrzyżowanie głównych ulic w
samym sercu teatralnej i
rozrywkowej dzielnicy West End w
Londynie, niedaleko Soho.
Powstało w 1819 po skrzyżowaniu
ulic z Regent Street. Wcześniejszą
nazwą była Portugal Street na
cześć księżniczki Katarzyny
Braganzy z Portugalii, poślubionej
przez króla Karola II.
Miejsce rozpoznawalne na całym świecie głównie dzięki reklamom świetlnym takich
firm jak np. SANYO, McDonald's czy Coca-Cola, umieszczonym na jednym z rogów
placu. W centralnym miejscu znajduje się fontanna z figurką Anterosa. Jest to miejsce
spotkań londyńczyków i atrakcja turystyczna Londynu.
Bezpośrednio pod placem w podziemiach znajduje się stacja metra Piccadilly Circus.
Harrods – luksusowy dom towarowy na Brompton Road, w dzielnicy
Knightsbridge, w Londynie. Oprócz domu towarowego w skład
Harrods Group wchodzą Harrods Bank, Harrods Estates, Harrods
Casino, Harrods Aviation i Air Harrods.
Jego nazwa wywodzi się od
nazwiska Charlesa Henrego Harrodsa,
który w 1849 otworzył mały sklep
spożywczy. Z czasem sklep stał się
wielkim domem towarowym. W 1983
roku przeszedł w ręce Egipcjanina
Mohameda al Fayeda, sprawił on że
sklep stał się jeszcze bardziej
ekskluzywny. Obecnie Harrods mieści
się w 7 piętrowym budynku i
zatrudnia prawie 4000 osób. W
Harrodsie zakupy robiła m.in królowa
Elżbieta.
Jeden z najbardziej znanych kościołów
anglikańskich w Wielkiej Brytanii i
budowli Londynu. Znajduje się w samym
sercu londyńskiej dzielnicy City of
London i formalnie pełni funkcję głównej
świątyni tej dzielnicy. Pieczę nad nią
sprawuje bezpośrednio Lord Mayor.
Katedra świętego Pawła była budowana jako
symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i
monumentalność, ustępuje ona jednak swoimi
rozmiarami watykańskiej Bazylice Świętego Piotra.
Katedra Świętego Pawła ma około 158 metrów
długości i około 75 metrów szerokości. Wysokość
budowli mierzona od posadzki do końca krzyża
umieszczonego na kopule wynosi 108 metrów.
Obserwatorium astronomiczne
zbudowane przez króla Karola II 10
sierpnia 1675r. Kierowane było w
późniejszych latach m.in. Przez
Johna Flamsteeda. Służyło wówczas
do pomiarów astrometrycznych,
przydatnych do nawigacji w
żegludze dalekomorskiej. Następnie
stanowisko dyrektora objął Edmond
Halley
(w 1720 r.). Obserwatorium
wyznacza przebieg południka
zerowego.
Opactwo westminsterskie (ang.
Westminster Abbey) to najważniejsza,
obok katedry w Canterbury i katedry
św. Pawła w londyńskim City, świątynia
anglikańska.
Opactwo począwszy od Wilhelma
Zdobywcy (1066) jest miejscem
koronacji królów Anglii, z wyjątkiem
Edwarda V i Edwarda VIII, którzy nie
byli koronowani. Od XIII wieku
opactwo to również miejsce pochówku
królów i zasłużonych osób.
Zamek królewski w Windsorze (ang. Windsor Castle) –
od 1110 roku rezydencja królów angielskich, położona w
mieście Windsor (hrabstwo Berkshire w Anglii).
Składa się z licznych zabudowań otoczonych
murami z wieżami i bramami. Zbudowana w latach
1070-1086 przez Wilhelma I Zdobywcę, następnie
rozbudowywana przez kolejnych władców; m.in.
Edward III wzniósł tu w XIV w. Round Tower
(Okrągła Wieża)
Katedra
Westminsterska,
Archikatedra
Najświętszej Krwi
Chrystusa w Londynie
– rzymskokatolicka
bazylika wzniesiona na
przełomie XIX i XX wieku
w Londynie w stylu
neobizantyjskim. Główna
świątynia katolicka Anglii
i Walii, katedra
arcybiskupów
Westminster.
Jest oficjalną rezydencją brytyjskich monarchów i jednocześnie największym na świecie
pałacem królewskim wciąż pełniącym swą pierwotną funkcję. Oficjalna londyńska rezydencja
królowej. Na placu przed pałacem od 1913 roku stoi pomnik królowej Wiktorii.
Współcześnie Pałac Buckingham, prócz roli londyńskiej siedziby królowej
Elżbiety II i rodziny królewskiej, jest również miejscem uroczystości państwowych
oraz oficjalnych spotkań głów państw. Dla Brytyjczyków pałac stanowi symbol
Wielkiej Brytanii – tutaj Londyńczycy składali kwiaty po śmierci księżnej Walii
Diany.
Teatr w Londynie działający
w latach 1599-1642,
założony przez R. i C.
Burbage. Jednym z
udziałowców był William
Szekspir. Wystawiane były
tam premiery jego utworów
oraz sztuki Bena Jonsona i
J. Webstera. Aktorami byli
wyłącznie mężczyźni. Teatr
został zbudowany w 1599
roku. Spłonął w pożarze w
1613, odbudowano go w
1614 roku. Wskutek
interwencji purytanów
został zamknięty w 1642
roku, zburzono go dwa lata
później.
Budowla została zrekonstruowana według
projektu firmy Buro Happold i otwarta w 1997
roku.
The Globe był amfiteatrem, w którym zmieścić
się mogło 3000 widzów. Miał kształt okręgu.
Miejsca były podzielone na stojące (tańsze) i
siedzące (droższe).
Trafalgar Square – plac w centralnym Londynie położony w dawnym
miejscu stajni królewskich, upamiętniający zwycięstwo brytyjskiej Royal Navy
w bitwie morskiej pod Trafalgarem w 1805 roku.
Jego budowę zaczęto w 1829 roku a w 1843 ustawiono na środku 55–metrową Kolumnę
Nelsona. Plac zdobią także pomniki króla Jerzego IV, gen. Haveloka i gen. Napiera oraz
fontanny sir Lutyensa.
Miejsce, w którym powstała budowla
Stonehenge zyskało znaczenie kulturowe przed
rokiem 2950 p.n.e. Świadczą o tym znajdujące
się na zewnątrz megalitu groby datowane nawet
na ok. 3100 rok p.n.e. oraz usypany z ziemi
pierścień datowany również na ten okres.
Jedna z najsłynniejszych, europejskich budowli
megalitycznych, pochodząca z epoki neolitu
oraz brązu. Megalit położony jest w odległości 13
km od miasta Salisbury w hrabstwie Wiltshire w
południowej Anglii. Najprawdopodobniej
związany był z kultem księżyca i słońca. Składa
się z wałów ziemnych otaczających duży zespół
stojących kamieni. Obiekt od 1986 jest wpisany
na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Muzeum Brytyjskie (ang. British Museum) –
jedno z największych na świecie muzeów historii
starożytnej
Powstało z inicjatywy sir Hansa Sloane'a,
lekarza, przyrodnika i kolekcjonera. Chciał on
zabezpieczyć swoją kolekcję literatury i dzieł
sztuki liczącą ponad 71 tys. obiektów.
Zaoferował więc jej sprzedaż za 20 tys. funtów
królowi Jerzemu II.
Muzeum otwarte zostało w roku 1917
dla upamiętnienia poległych w czasie
I wojny światowej. Początkowo
mieściło się w budynku
Kryształowego Pałacu, który spłonął
w 1936 roku. Siedzibę przeniesiono
na Lambeth Road w Southwark do
budynku pierwotnie pełniącego
funkcję szpitala psychiatrycznego.
Kolekcja muzeum była uzupełniana w
czasie II wojny światowej i w 1953
wystawiane były eksponaty ze
wszystkich zbrojnych konfliktów
brytyjskich. Muzeum posiada także
duża kolekcję nagrań wywiadów ze
świadkami wojen i holokaustu.
Muzeum Figur Woskowych (ang. Madame Tussauds) zostało założone przez Marie Tussaud, która
właściwie nazywała się Marie Grossholtz (ur. 1 grudnia 1761 w Strasburgu, zm. 16 kwietnia 1850 w
Londynie).
Przybyła ona do Londynu po rewolucji francuskiej z wykonanymi wcześniej woskowymi odlewami
głów zgilotynowanych francuskich arystokratów m.in. Marii Luizy, księżniczki de Lamballe. Często
sama musiała szukać danych głów. Swój talent odziedziczyła po panu Curtiusie. Jej muzeum było
przekazywane dziedzicznie. Ostatni portret wykonała 8 lat przed śmiercią.
Owe odlewy stały się zalążkiem olbrzymiej kolekcji figur woskowych prezentujących znanych ludzi z
rozmaitych dziedzin życia. Po przybyciu do Anglii w 1835 założyła przy Baker Street pierwszą
wystawę, która w 1884 została przeniesiona przez jej wnuka do obecnej siedziby na Marylebone
Road.
Jest najstarszym z parków wchodzącym w skład królewskich parków w
Londynie. Położony jest w dzielnicy City of Westminster, na wschód od Pałacu
Buckingham oraz na zachód od Whitehall i Downing Street. St. James's, do
którego zalicza się zarówno sam park jak i St. James's Palace, znajduje się na
północy. Park ma powierzchnię 23 hektarów (58 akrów).
Granice St. James's Park są wyznaczane przez ulice The Mall na północy,
Hourse Guards na wschodzie i Birdcage Walk na południu. W parku znajduje
się małe jezioro o nazwie St. James's Park Lake, z dwiema wyspami, Duck
Island (nazwana tak ze względu na występowanie w parku wielu gatunków
ptactwa wodnego) oraz West Island. Most biegnący nad jeziorem pozwala
zobaczyć wschodnią stronę Pałacu Buckingham otoczoną drzewami i
fontannami oraz podobnie otoczoną zachodnią fasadę siedziby Foreign Office
Hyde Park – jeden z kilku królewskich parków w Londynie, położony na
obszarze 390 akrów (ok. 159 ha). Podzielony na dwie części przez
jezioro Serpentine.
Od XIX wieku park stał się
popularnym miejscem spotkań
towarzyskich i wydarzeń
kulturalnych.
To właśnie przed parkiem, na rogu północnowschodnim, znajduje się Marble Arch. Była to
oryginalna brama Pałacu Buckingham zbudowana w
1827 roku. Okazała się jednak za wąska dla
królewskiej karety i przeniesiono ją w obecne
miejsce w roku 1851.
Tintagel
Tintagel to wioska położona nad
Oceanem Atlantyckim w Kornwalii w
Zjednoczonym Królestwie. Wioska i
podliski Zamek Tintagel są związane z
legendami o Królu Arturze i rycerzach
Okrągłego Stołu. W XIX wieku Tintagel
było odwiedzane przez wielu znanych
pisarzy,
w tym przez Roberta
Stephena Hawkera, Karola Dickensa,
Alfreda Lorda Tennyson i Tomasza
Hardy-ego. Wioska w ostatnich
czasach stała się atrakcją dla turystów
przyjeżdżających z wielu części świata
i tym samym jest jedną z najczęściej
odwiedzanych miejsc w Wielkiej
Brytanii.
Bath
Bath jest miastem w południowozachodniej Anglii. Jest usytuowane 156 km na
zachód od Londynu i 21 km na południowywschód od Bristolu. Liczba mieszkańców
wynosi 83,992. Bath uzyskało status miasta w
1590 roku nadany mu przez Królową Elżbietę
I. Miasto po raz pierwszy było ośrodkiem spa z
łacińską nazwą Aquae Sulis (wody Sulis)
ustanowionym przez Rzymian w 43 roku
naszej ery. Zbudowali oni łaźnie i świątynię na
okolicznych wzniesieniach Bath w dolinie rzeki
Avon wokół gorących źródeł. Miasto Bath
zostało zapisane jako Miejsce Światowego
Dziedzictwa UNESCO w 1987 roku. Miast
posiada wiele teatrów, muzeów i innych
kulturalnych i sportowych obiektów, które
pomogły mu stać się ważnym centrum
turystycznym
z
ponad
milionem
przebywających tu turystów rocznie.
Wielka Brytania to kraj bardzo nowoczesny, a jednocześnie wielce
przywiązany do tradycji. Dowodem na to jest znaczące przywiązanie
Brytyjczyków do rodziny królewskiej, która mimo wielu skandalów wciąż
jest wielce szanowana. Zgodnie z tradycją, każdego roku w dniu 8 czerwca
obchodzone są urodziny królowej. Podczas tego święta odbywa się pokaz
Straży Konnej (Trooping the Colour). Warto dodać, że w ciągu roku w
Wielkiej Brytanii obchodzonych jest wiele świąt.
Jedzenie w Wielkiej Brytanii dzieli się na 3 posiłki. Tradycyjne śniadanie
składa się z: pomidorów, jajek, bekonu, kiełbasy i prażonego chleba. W
niedzielę spożywa się najczęściej Roast dinner, w którego skład wchodzi:
pieczone mięso, pieczone ziemniaki, warzywa i pudding Yorkshire. Każdego
dnia o 17.00 odbywa się Tea Time, czyli rytuał picia herbaty (przeciętny
Brytyjczyk wypija dziennie około 8 filiżanek herbaty).
Brytyjski zwyczaj
zapoczątkowany przez
księżną Bedford oraz
królową Wiktorię. Pora
podwieczorku przypada
na godzinię
siedemnastą. Podaje
się na nim herbatę,
która w Anglii
podawana z mlekiem,
ciastka lub kanapki.
Zgodnie z tradycją w
nocy z 24 na 25
grudnia największy
dzwon w kościele
godzinę przed
północą odzywa się
cztery razy, a
punktualnie o
północy zaczynają
bić wszystkie
dzwony - to
początek świąt,
radość z narodzin
Chrystusa.
W angielskiej tradycji bożonarodzeniowej obecnych jest
również wiele roślin, tych wiecznie zielonych.
Ostrokrzew - postrach elfów
Ostre liście tej rośliny to symbol korony cierniowej, którą Chrystus
miał na głowie przed ukrzyżowaniem
Bluszcz – szansa dla kobiety
Ostrokrzew uznawany jest za symbol męskości. Natomiast bluszcz
to symbol kobiecości. Roślina ta nie jest samodzielna, musi się na
czymś wspierać.
Rozmaryn – na złe duchy i dziki
Ziele to było podobno ulubioną przyprawą Matki Boskiej. Przynosi
ochronę przed złymi duchami.
Jemioła – jagodowe pocałunki
Druidowie wierzyli, że jemioła spadła z nieba i dlatego rośnie na
drzewach. W ten sposób łączy to, co niebiańskie i duchowe, z tym,
co ziemskie.
Druidowie wierzyli, że jemioła
spadła z nieba i dlatego rośnie na
drzewach. W ten sposób łączy to, co
niebiańskie i duchowe, z tym, co
ziemskie. Symbolizuje więc
pojednanie Boga z grzeszną
ludzkością. Zwyczaj publicznego
całowania się pod jemiołą pochodzi
właśnie z Anglii. Należy przedtem
urwać z gałązki białą jagodę i
wręczyć ją osobie, którą chcemy
pocałować. Gdy kończą się jagody,
kończą się i pocałunki. Jemioła to
także roślina przyjaźni i pojednania.
W jednym z kościołów w Yokru
odprawiano zimą nabożeństwa
jemiołowe. Publiczni grzesznicy
mogli wtedy otrzymać
rozgrzeszenie.
Ostre liście tej rośliny to symbol korony
cierniowej, którą Chrystus miał na głowie
przed ukrzyżowaniem. Czerwone jagody są
symbolem Jego krwi. Dlatego czasem
ostrokrzew nazywany jest krzakiem
cierniowym. Najsłynniejsza odmiana rośnie w
Glastonbury, gdzie podobno zasadził go św.
Józef z Arymatei (wkrótce po ukrzyżowaniu
Jezusa miał przybyć do Anglii, by wprowadzać
tu chrześcijaństwo). Każdego roku merowie
Glastonbury i Somerset oraz wikary
miejscowego kościoła św. Jana Chrzciciela
odcinają gałązkę krzewu i przesyłają na dwór
królewski jako ozdobę stołu.
W Szkocji gałązkę ostrokrzewu zawieszano
nad drzwiami, by w ten sposób trzymać z
daleka niesforne elfy. W środkowej Anglii był
natomiast zwyczaj, że chłopcy ranili sobie
dłoń ostrym liściem, a liczba kropel
upuszczonej krwi mówiła o liczbie lat, jaką
mają jeszcze przed sobą.
Ostrokrzew uznawany jest za symbol męskości.
Natomiast bluszcz to symbol kobiecości. Roślina
ta nie jest samodzielna, musi się na czymś
wspierać. W ten sposób obrazuje słabość
człowieka, który powinien polegać na Bogu.
Bluszcz pnący się po murze domu miał trzymać
z daleka wiedźmy. Gałązka bluszczu - odcięta w
wigilię i położona na spodeczku z wodą - wróży
pomyślne zbiory w nadchodzącym roku, jeśli
przetrwa do święta Trzech Króli. Ani
ostrokrzewu, ani bluszczu nie należało wnosić do
domu przed świętami – to przynosi nieszczęście.
Po tym, która z tych roślin została przyniesiona
pierwsza, można wnioskować, kto będzie rządził
w domu przez następny rok – kobieta czy
mężczyzna.
Pierwszą choinkę przywiózł do Anglii książę Albert, mąż
królowej Wiktorii. Przystrojone bogato drzewko zjawiło
się na zamku Windsor w 1841 r. Bardzo spodobało się
królowej. I szybko znalazło się w innych, zwłaszcza
bogatych domach arystokratów i zamożnych
przedstawicieli klas średnich.
Świerkowa choinka to zwyczaj niemiecki, ale rodem z...
Anglii. Pochodzący z Devonu św. Bonifacy, żyjący w VIII
wieku, wyruszył do Europy, by nieść chrześcijaństwo
plemionom germańskim. Wiecznie zielona jodła była w
tym czasie uznawana w Anglii za symbol chrześcijaństwa
i nieśmiertelnego Boga. Plemiona germańskie czciły dąb,
który był bogato dekorowany w czas świąt Zimowego
Przełomu. Jak głosi legenda, Bonifacy w geście
przeciwstawienia się pogańskiemu świętu ściął dąb, który
miał stanowić centrum obchodów. Ku zdziwieniu
wszystkich z wyciętego pnia wyrosła jodła. Od tego czasu
narodził się w Niemczech zwyczaj dekorowania jodły
świeczkami, by także w nocy św. Bonifacy mógł głosić
wiarę wśród pogan.
Do wnętrza domu pierwsze drzewko przybrane
błyszczącymi gwiazdkami przyniósł podobno Marcin Luter.
W czasach wiktoriańskich na choince zapalano świece.
Pierwsze lampki elektryczne pojawiły się w 1895 r.
W Boże Narodzenie w Anglii świąteczne stoły wyglądają
inaczej niż w Polsce. Tradycyjnym daniem jest indyk
nadziewany różnymi warzywami (podobno smaczniejszy
od naszego wigilijnego karpia). Towarzyszą mu również
inne potrawy takie jak zawijane kiełbasy w boczek etc.
Anglicy spożywają główny posiłek w okolicach godziny
dwunastej albo krótko po niej. Posiłki są spożywane w
koronach wykonanych z papieru. Jest to symbol
nawiązujący do Trzech Króli. Święta w Anglii nie mogą
się odbyć bez tradycyjnego puddingu na deser. Jest on
podawany w polewie z budyniu albo brandy. W tym
drugim przypadku alkohol jest podpalany, a ogień ma
odstraszać nieszczęścia. Tradycja nakazuje, żeby
pudding powinien być wykonany z trzynastu składników
(mąka, łój wołowy, migdały, trzy rodzaje rodzynków,
bułka tarta, cukier, jajka, rum, utarta marchewka,
kandyzowane czereśnie i sok z cytryny). Ma on
symbolizować Jezusa Chrystusa i dwunastu apostołów.
Oprócz
puddingu
podaje
się
również
babeczki
nadziewane bakaliami i inne smakołyki.
Drugi dzień świąt zwany jest tradycyjnie
Boxing Day i wbrew pierwszemu
skojarzeniu nie chodzi tu o walki ale o
podarki - boxes, wręczane dziś
najczęściej mleczarzom i gazeciarzom w
postaci napiwków.
Bonfire Night
Noc ognisk lub Dzień Guya
Fawkesa przypada na 5
listopada. Świętuje się wtedy
nieudaną próbę zniszczenia
Parlamentu
Brytyjskiego
przez Guya Fawkesa w 1605
roku. Wielu ludzi decyduje
się zrobić swojego własnego
„guya” aby go ubrać w stare
ubrania i spalić. W Lewes,
mieście w East Sussex,
miejscowa ludność decyduje
którą ”złą” postać spalić.
Pancake Day
Dzień Naleśnika jest obchodzony w Tłusty
Czwartek, czyli w dzień przed Wielkim Postem.
Tłusty Czwartek jest często nazywany Dniem
Naleśnika ponieważ tłuszcze, które są w
większości zabronione w Wielkim Poście, muszą
być zużyte przed końcem karnawału. W Wielkiej
Brytanii Dzień Naleśnika obchodzony jest z
radością, grami no i oczywiście z mnóstwem
jedzenia. Jednakże najbardziej znanym zajęciem w
tym dniu jest Wyścig w Dniu Naleśnika w Olney w
Buckighamshire. Tylko kobiety mają możliwość
uczestniczenia w tym wyścigu. Muszą one przebiec
ustaloną trasą z patelnią w ręce i dobiec do
kościoła, gdzie znajduje się linia mety. Nim
zakończą wyścig muszą mieć jeszcze gorącego
naleśnika na patelni, który musi być odwrócony
przynajmniej 3 razy przed końcem biegu.
To święto ma miejsce 25
stycznia aby uczcić życie
Roberta
Burnsa.
Robert
Burns
był
największym
szkockim poetą. Podczas
tego
dnia
ludzie
się
spotykają,
czytają
jego
wiersze, mężczyźni noszą
kilty. Tradycją jest zjeść
obfity obiad w ten dzień,
więc rodziny i przyjaciele
spotykają się i jedzą Haggis –
jest to siekana owcza
wątroba, serce i płuca
związane w owczym żołądku.

Wielka Brytania wniosła do kuchni światowej przede wszystkim śniadania na gorąco, popołudniowe
herbaty i tradycyjne puddingi. Jako pierwsza wprowadziła „fast food” i dania na wynos w postaci słynnej
ryby z frytkami, kanapek oraz Cornish pasty (mięso i warzywa w cieście). Współczesna kuchnia
brytyjska jest różnorodna i nowatorska, niemniej warto również spróbować tradycyjnych dań, które
przyrządzane są z pierwszorzędnych składników, takich jak wołowina, mięso jagnięce i dziczyzna. W
Wielkiej Brytanii, kraju wyspiarskim, tradycyjnie spożywa się wiele dań rybnych, chociaż owoce morza,
niegdyś tanie, ostatnio znacznie podrożały.

Pełne angielskie śniadanie składa się z jajek na bekonie, pieczarek i pomidorów z grilla, baranich
kiełbasek, kaszanki oraz grzanek.

Laverbread to walijska specjalność przyrządzana z ciemnych wodorostów. Podaje się ją na zimno z
owocami morza bądź na ciepło z bekonem, grzanką i pomidorem.

Cornish pasty to mięso i warzywa zapiekane w cieście.
Styl angielskich ogrodów to nie
„jeden styl”. To nieskończona
liczba stylów, ogrodów i ludzi,
którzy je tworzyli. Angielski
ogród to przede wszystkim ogród
pielęgnowany rękoma wielu
pokoleń, z ogromną miłością i
oddaniem. Zabłocone kalosze,
sekator w jednej ręce, w drugiej
kubek parującej herbaty - to
atrybuty typowego Anglika,
który pomimo deszczu i wiatru
spędza długie godziny na
odchwaszczaniu i przekopywaniu
swojego ogródka. Stylowa
kuchnia wypełniona sadzonkami
i zasypana ziemią ogrodniczą to całkiem normalne zjawisko.
Wszak ogród jest najważniejszy!

Ogród w stylu angielskim cechuje się romantycznym charakterem pełen kolorowych kwiatów, zapachów róż, tajemniczych zakątków i
stylowych dekoracji. Na uwagę zasługuje spora przestrzeń, rozległy
trawnik i swobodny charakter widoczny między innymi w doborze
roślin.
Przestrzeń podzielona jest na odrębne wnętrza o
różnorodnych funkcjach. Ważnym elementem tych „zielonych
pokoi” są rośliny doniczkowe w stylowych pojemnikach,
rzeźby i inne detale (najczęściej żeliwne lub drewniane.
Charakterystyczne dla stylu rabaty bylinowe
mogą mieć układ amfiteatralny (niskie rośliny z
przodu, wyższe z tyłu) lub swobodny (pomiędzy
niższymi roślinami występują kępy wyższych).
Wśród roślin królują róże pnące rozpięte na pergolach, altanach, kolumnach i przy
wejściach do domów. Chętnie sadzone są też na rabatach, nadając im romantycznego
charakteru.
J.R.R. Tolkien, pisarz
Margaret Thatcher, polityk
Anthony Hopkins, aktor
William Shakespeare, pisarz
Karol Darwin, twórca
teorii ewolucji
Lord Byron, poeta
Isaac Newton, fizyk,
matematyk, alchemik
Winston Churchill, polityk
Queen, brytyjski
zespół rockowy
David Beckham,
piłkarz
Jest prostym rytmicznie tańcem
towarzyskim, jednakże wymaga od
partnerów ogromnej sprawności
fizycznej. Walc angielski jak sama
nazwa wskazuje pochodzi z Anglii i
po raz pierwszy został zatańczony
pod koniec 1921 roku. Jego ruchy i
obroty wskazują na to, że jego
ojcem był walc wiedeński.
Takt: ¾
Tempo: 29-30 takty na minutę
Foxtrot to angielskie określenie
oznaczające krok lisa. Bardzo modny na
początku naszego wieku, prawdziwie
dowolny, nie mający ustalonych reguł.
Gdy aktor Harry Fox wprowadził w swoim
zespole kroki kłusujące, a nauczyciele go
wygładzili, zyskał swój styl i charakter.
Taniec ten odróżnia chłopca od
mężczyzny. Obserwując tancerzy odnosi
się wrażenie gładkości i pewności ruchu.
Tak jak walc angielski jest typowym
tańcem angielskim i oceniany jako
najtrudniejszy taniec standardowy,
chociaż bazuje na podstawowych figurach
chodzenia.
Takt: 4/4
Tempo: 29-30 takty na minutę
Narodził się w Ameryce z onestep i rag. W
1914 roku przybył do Anglii. Jest to szybka
odmiana
fokstrota,
tryskająca
energią,
odmiennym
stylem
i
charakterem,
zaproponowana na kongresie nauczycieli
tańca w 1924r. Symbolizować może młodych
ludzi pełnych radości życia, cieszących się
każdą wspólnie przeżytą chwilą poprzez
podskoki, kroki biegane, szybkie zmiany
kierunku, figury obrotowe i progresywne.
Wymaga
niezłej
kondycji
i
dobrego
opanowania własnej równowagi, zwłaszcza, że
tańczony na zakończenie turnieju. Podczas
turnieju tańczy się go w tempie 52 takty na
minutę. Jest to tempo bardzo szybkie, dlatego
też nazwano ten taniec quickstep - szybki
Foxtrot. Takt: 4/4,Tempo: 50-53 takty na
minutę.
Młody taniec powstały w okresie tzw.
rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku
stylizacji swingowych i jazzowych, bogatych
w
wiele
pomysłów
ruchowych.
Jako
jitlerburg został przywieziony do Europy w
roku 1940 przez amerykańskich żołnierzy.
Później znany jako boigie - woogie. W Anglii
został
udoskonalony.
Od
połowy
lat
siedemdziesiątych jest tańcem turniejowym.
W tańcu tym dostrzec można wpływy
afrykańskie.
Jive
ukazuje
nam
jaką
wspaniałą radością jest życie. Podobny do
rock
and
rolla,
choć
bez
figur
akrobatycznych. W obecnej wersji jest
klasycznym
tańcem
jazzowym,
wpływającym
na
powstanie
nowych
"szaleństw tanecznych". Wszystkie one są
przelotnymi zjawiskami, jive jednak trwa i
nadal się rozwija. Podobnie jak w
quickstepie wymaga dobrej sprawności i
kondycji, gdyż tańczony jest jako ostatni
taniec. Takt: 4/4. Tempo: 44 takty na
minutę”
KONIEC