Transcript Ważne postacie z historii harcerstwa polskiego

Ważne postacie z historii
harcerstwa polskiego
Andrzej Małkowski
Urodził się 31 października 1888 r. w Trębkach k. Gostynina w rodzinie ziemiańskiej o
tradycjach patriotycznych i żołnierskich . Uczył się w Krakowie. Warszawie, Tarnowie
oraz we Lwowie, gdzie w 1906 roku w VI Szkole realnej uzyskał świadectwo dojrzałości.
Był współzałożycielem abstynenckiej organizacji uczniów krakowskich „Młodzież”. Był
członkiem Zarządu Głównego "Eleuterii" - federacji związków abstynenckich. Należał
do „Eleusis”, „Zarzewia” i „Sokoła’. W listopadzie 1909 roku otrzymał do
przetłumaczenia (za karę) klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta BadenPowella „Scouting for Boys”. Po zapoznaniu się z jego treścią Małkowski został
entuzjastą i propagatorem skautingu w Polsce. W okresie od kwietnia do lipca 1911
ukazywała się arkuszami jego praca "Scouting jako system wychowania młodzieży" pierwsza polska książka o skautingu. W październiku 1911 rozpoczął wydawanie
„Skauta”, który wkrótce zdobył niezwykłą poczytność. W marcu 1912 roku wyjechał do
Londynu w celu zebrania materiału do nowego wydania swej książki. Za wybitne
zasługi Małkowski otrzymał od Roberta Baden Powella skautowy medal "Za zasługi". W
czerwcu 1913 roku Małkowski przeniósł się do Zakopanego, gdzie wziął ślub z Olgą
Drachonowską. Wraz z wybuchem wojny wstąpił na krótko do Legionów Polskich. W
wyniku próby utworzenia niepodległej Rzeczypospolitej Podhalańskiej musiał opuścić
Zakopane. Udał się do Anglii, a potem do USA. Następnie przybył do Kanady, gdzie w
grudniu 1916 wstapił do wojska. W styczniu 1917 roku wraz z grupą "Sokołów" został
przyjęty do Wojskowej Szkoły Piechoty, którą ukończył w kwietniu tego samego roku.
Następnie służył w armii kanadyjskiej, walczył na froncie we Francji. W listopadzie 1918
roku został przeniesiony do armii gen. Józefa Hallera. Wysłany w misji wojskowej do
polskich oddziałów w Odessie do generała Lucjana Żeligowskiego, zginął w nocy
15/16 stycznia 1919 roku w wyniku zatonięcia statku, którym płynął. Po tragicznej
śmierci Andrzeja, jego żona Olga Drachonowska-Małkowska nadal propagowała
ideę skautingu w Wielkiej Brytanii i w Polsce. W emigracyjnym harcerstwie działał też
ich jedyny syn Lutyk Małkowski, a potem wnuczka Krystyna (oboje mieszkający na
stałe w Wielkiej Brytanii).
Olga Drahonowska-Małkowska
Urodziła się w Krzeszowicach 1 września 1888 r. jako druga córka Zofii i Karola Drahonowskich. Wybitna
instruktorka, harcmistrzyni Rzeczypospolitej, twórczyni harcerstwa żeńskiego. Po maturze wstąpiła do
Konserwatorium galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we lwowie, gdzie wkrótce ujawniła swe talenty jako
poetka i rzeźbiarka. Była również instruktorką wychowania fizycznego w „Sokole”, miała swoje pasje
sportowe (jazda konna, pływanie, łyżwairstwo, narciarstwo, gimnastyka), działała
także w organizacji wychowania narodowego Eleusis. Z Eleusis pozyskał ją
Małkowski do niepodległościowego „Zarzewia", gdzie szybko poznała tajniki
służby wojskowej, zdobywając stopień porucznika Polskich Druzyn Strzeleckich.
Przed I wojną mieszkała z mężem w Zakopanem, gdzie wspólnie prowadzili
pracę harcerską. W okresie międzywojennym kierowała założoną przez siebie
Harcerską Szkołą Pracy w Sromowcach Wyższych w Pieninach, znaną jako
Cisowy Dworek. Była również czynną
działaczką międzynarodowego ruchu skautek.
W czasie II wojny światowej znalazła się w
Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. prowadziła
szkołę dla dzieci polskich. W 1961r. wróciła
do kraju. Ostatnie lata życia spędziła
w Zakopanem. Zmarła 15 stycznia 1979 r.
Aleksander Kamiński
Urodził się w 1903 roku, a zmarł w 1978. Swoją harcerską pracę w dużej mierze poświęcił stworzeniu ruchu
zuchowego, odmiennego od skautowego "wilcząt" (podstawą zuchowania stała się zabawa tematyczna
nawiązująca do spraw bliskich polskiemu dziecku). W czasie II wojny światowej redagował "Biuletyn
Informacyjny" - największe pismo konspiracyjne. Kierował również konspiracyjną organizacją „wawer”..
Po wojnie aktywnie włączył się w odbudowę Związku. Z powodu swoich przekonań został odsunięty od
pracy w harcerstwie (1947). W grudniu 1956r. był jednym z pomysłodawców i realizatorów idei odrodzenia
harcerstwa. Podczas Zjazdu Łódzkiego został wybrany przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej. Cieszył
się ogromnym autorytetem i poważaniem wśród harcerzy i instruktorów.
A. Kamiński był historykiem i pedagogiem, zajmował się pedagogiką społeczną. Zasłyną również jako autor
opowieści z życia konspiracyjnego harcerstwa "Kamienie na szaniec", a także zuchowej trylogii: "Antek
Cwaniak", "Książka wodza zuchów", "Krąg rady" oraz biografii twórcy polskiego harcerstwa zatytułowanej
"Andrzej Małkowski".
Jadwiga Falkowska
Urodziła się 13 listopada 1889 roku w Twerze nad Wołgą i tam ukończyła gimnazjum
. W 1908 roku rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym
Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Należała do “Eleusis”. W czasie
studiów wstąpiła do “Zarzewia” oraz do tajnej Organizacji Armia Polska, gdzie
ukończyła ogólny kurs przygotowawczy oddziału żeńskiego.
W 1911 roku po raz pierwszy zetknęła się ze skautingiem żeńskim; Z zapałem
włączyła się do pracy, wykorzystując swoje niezwykłe zdolności pedagogiczne.
W 1912 roku została komendantką drużyn żeńskich; przewodniczyła pracy Zarządu
Głównego Żeńskich Drużyn Skautowych przy Związkowym Naczelnictwie Skautowym; jednocześnie objęła III (I żeńską
) Lwowską Drużynę Skautową im. Płk Emilii Plater. Przed wybuchem I wojny światowej przedostawała się do Wilna,
Warszawy, Poznania, gdzie zakładała i kierowała pracą całego skautingu żeńskiego we wszystkich zaborach. Od
jesieni 1915 r. organizowała skauting żeński wśród wychodźców polskich w Moskwie; utworzyła 2 drużyny oraz
kierowała zastępem instruktorek; również w Moskwie kontynuowała studia wyższe w zakresie fizyki. W 1918 roku
wróciła do kraju i zdała końcowe egzaminy na Uniwersytecie Warszawskim. Aktywnie włączyła się w działalność
harcerstwa i w czerwcu 1919 roku weszła w skład pierwszego Naczelnictwa ZHP. W wojnie 1920 r. pełniła służbę w
czołówce sanitarnej “Czujka”. Po wybuchu II wojny światowej, w czasie obrony Warszawy pracowała w szpitalu
polowym zorganizowanym przez Komendę Chorągwi Harcerek, a od końca września do 10.X.1939 roku kierowała
tym szpitalem. W 1939 r. na prośbę warszawskich instruktorek objęła funkcję komendantki chorągwi i zarazem
komendantki Pogotowia. Od początku istnienia była członkiem Związku Walki Zbrojnej – AK. Zginęła w czasie
Powstania Warszawskiego 7 sierpnia 1944 roku, zamordowana przez Ukraińców w służbie niemieckiej. Była
odznaczona Krzyżem Orderu “Polonia Restituta”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Armii
Krajowej.Jadwiga była osobą ujmującą. Niewysoka, smukła, bardzo zręczna i wysportowana. Miała dobre, szare
oczy, głos trochę szorstki i uśmiech ułatwiający nawiązanie kontaktu. Bystrości umysłu towarzyszyła bogata
wyobraźnia. Była dobrym obserwatorem i posiadała dar wychwytywania z mnogości wątków tego, co w każdym
zagadnieniu istotne.