Transcript BLISKIE JEST KRÓLESTWO BOŻE

KRÓLESTWO
BOŻE
Istotą orędzia
Jezusa z Nazaretu
Termin Królestwo Boże można rozumieć w
sensie aktywnym (w tym przypadku oznacza
on królowanie czy też panowanie Boże) lub w
sensie pasywnym (tu: przedmiotowy zakres
panowania Boga w porządku kosmicznym,
etycznym, religijnym bądź terytorialnym).
Pojęcie to jest znane w religiach
pozabiblijnych, w których używa się go na
oznaczenie ustanowionego przez Boga ładu;
specyfiką ujęcia biblijnego (w ST) jest
pojmowanie Królestwa Bożego jako
przymierza Izraela z Bogiem.
Rozwój idei Królestwa Bożego w ST można podzielić na 3 etapy:
Przymierze Boga z Abrahamem, którego inicjatorem jest Bóg, którego istotą jest
wyłączenie przez Boga grupy ludzi celem utrzymywania z nimi szczególnie
przyjaznych stosunków. Przymierze to jest dwustronne (błogosławieństwo ze
strony Boga i wierność ze strony ludzi); jest w nim zarysowany element
uniwersalistyczny i mesjański;
Przymierze synajskie: zostały rozwinięte te elementy, które pojawiły się już w
przymierzu z Abrahamem – inicjatywa zawarcia przymierza wychodzi od Boga,
który wybiera teraz cały naród (początki uniwersalizmu). Ponadto został tu
rozwinięty element społeczny, charakteryzujący się pewną separacją Izraela od
innych narodów. Wyraźniej zaznacza się charakter mesjański (zob. Pwt 18,15).
Pierwiastkiem całkowicie nowym jest tutaj idea pośrednictwa – pojawiają się
kapłani, którzy mają specjalne uprawnienia w dziedzinie kultu i rządzenia.
Teokracja izraelska – Królestwo Boże w nauczaniu proroków: na tym etapie
zostaje jasno określony element władzy, która – w rozumieniu proroków – pochodzi
od Boga i jest sprawowaniem Jego woli. Królestwo Boże jawi się jako królestwo
zmiłowania i łaski, w którym Bóg jest przedstawiany jako Ojciec i Pasterz. Wyraźnie
została zarysowana idea zbawienia mesjańskiego, które da światu nową
sprawiedliwość i dzięki któremu społeczność Boża osiągnie pełnię swojego rozwoju.
Został też rozbudowany element uniwersalizmu, zgodnie z którym nowa społeczność
Boża nie ograniczy się tylko do Izraela, lecz obejmie wszystkie narody i przyniesie im
błogosławieństwo. W Księdze Daniela pojawia się tajemnicza postać Syna
Człowieczego, który tu – na ziemi założy duchowe Królestwo Boże i którego władza
trwać będzie wiecznie.
W literaturze późno żydowskiej Królestwo Boże łączy się z eschatologią –
jest wiązane z dniem JHWH i sądem Boga nad światem.
W ST można wyodrębnić dwie grupy tekstów, które mówią o Królestwie Bożym:
Aktualne, trwające w czasie, historyczne królowanie Boga
nad Izraelem (rzeczywistość historyczna), które jednak jest
niepełne, gdyż nie wszystkie narody je uznają;
Nacisk na element przyszłości i powszechności Królestwa
(rzeczywistość eschatologiczna) – Bóg, jako Stwórca
całego świata, rozciągnie w czasach ostatecznych swoje
panowanie na wszystkie narody ziemi. Wtedy dokona się
zbawienie Izraela i nawrócenie wszystkich narodów.
Orędzie Jezusa z Nazaretu o
Królestwie Bożym
Przepowiadanie Królestwa Bożego należało do istoty
orędzia Jezusowego (eksponował to pojęcie w
przypowieściach, luźnych sentencjach, aforyzmach i
czynnościach symbolicznych). Komentatorzy zauważają
z jednej strony zasadnicze podobieństwa pomiędzy
ujęciem Królestwa Bożego w nauczaniu Jezusa i
literaturze okresu międzytestamentalnego, z drugiej
natomiast na istotną nowość wprowadzoną przez
Jezusa; było nią przedstawianie Królestwa Bożego w
przypowieściach i nadanie mu wymiaru tajemnicy Bożej.
W rekonstrukcji oryginalnej treści nauki o Królestwa
Bożego jedni egzegeci podkreślają uwydatnianie przez
Jezusa świadomości zależności od Boga i
wypływających z tego faktu wymogów etycznych, inni
dopatrują się apokaliptycznej zapowiedzi rychłego
pojawienia się eschatologicznego królestwa.
Wymogi które stawiał Jezus jako warunek
wejścia do Królestwa Bożego:
podjęcie radykalnej
decyzji egzystencjalnej
„tu i teraz”
wyzbycie się własnych
nawyków myślowych
całkowite zawierzenie Bogu
nowe podejście do spraw
życia codziennego
zwrot z nadzieją ku
niepewnej przyszłości
Swoistą grupę sentencji stanowią
błogosławieństwa, które w formie
maksym życiowych wiążą szczęście
ludzkie z Królestwem Bożym.
Szczególne wymogi stawiał Jezus przywódcom religijnym — oryginalna
przypowieść o sprzeniewierczych dzierżawcach (Mk 12,1–12) zawiera
oburzenie na przywódców świątynnych ze względu na ich postawę w
stosunku do Boga w nauczaniu i kulcie.
OJCZE NASZ
Dla większości egzegetów ważnym świadectwem o Królestwie Bożym
jest druga prośba modlitwy Ojcze nasz — „przyjdź królestwo Twoje”.
W nowszych pracach na temat historycznego Jezusa podkreśla się, że
głoszone przez niego nowe rozumienie egzystencji było nie tylko
propozycją wysuwaną wobec słuchaczy, ale także stanowiło element
samozrozumienia. Według B. Chiltona Królestwo Boże stanowiło
centrum duchowości Jezusa, co wyrażał w modlitwie, sposobie
odnoszenia się do otoczenia, posiłkach, stosunku do Świątyni
Jerozolimskiej, wieczerzy pożegnalnej z uczniami i przeżywaniu swojej
śmierci na krzyżu.
"Bliskie jest Królestwo Boże"
Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą mówiąc:
Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 14-15).
Chrystus zapoczątkował Królestwo niebieskie na ziemi
żeby wypełnić wolę Ojca którą jest wyniesienie
wszystkich ludzi do uczestnictwa w życiu Bożym. Czyni
to poprzez gromadzenie ludzi w Kościele, który na ziemi
stanowi zalążek oraz zaczątek tego Królestwa.
Zapowiedź Królestwa Bożego:
Do Królestwa Bożego powołani są wszyscy ludzie. Najpierw było głoszone
Żydom, a następnie jest przeznaczone dla wszystkich narodów. Aby wejść do
niego, trzeba przyjąć słowo Jezusa, które jest porównane do ziarna co wsiewa
się w rolę. Ci, co go słuchają z wiarą, otrzymali już samo Królestwo które jak
ziarno kiełkuje i wzrasta aż do czasu żniwa.
Królestwo Boże należy do ubogich i do maluczkich, to znaczy do tych,
którzy przyjęli je pokornym sercem.
Jezus zaprasza grzeszników do stołu Królestwa i pragnie by się nawrócili:
"Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników" (Mk 2, 17).
Jezus wzywa do wejścia do Królestwa, posługując się przypowieściami,
które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania. Przez nie zaprasza
na ucztę Królestwa
Znaki Królestwa Bożego:
Słowom Jezusa towarzyszą liczne "czyny, cuda i znaki" (Dz 2, 22), które ukazują,
że Królestwo jest w Nim obecne. Potwierdzają one, że Jezus jest zapowiedzianym
Mesjaszem.
Znaki wypełniane przez Jezusa świadczą o tym, że został posłany przez Ojca.
umacniają więc wiarę w Tego, który pełni dzieła swego Ojca; świadczą one, że
Jezus jest Synem Bożym. Chociaż mimo tak oczywistych cudów Jezus jest przez
niektórych odrzucany, oskarżają Go nawet o to, że działa je mocą złego ducha.
Wyzwalając niektórych ludzi od ziemskich cierpień Jezus wypełnił znaki mesjańskie.
Nie przyszedł On jednak po to, by usunąć wszelkie cierpienia na ziemi, ale by
wyzwolić ludzi od największej niewoli – niewoli grzechu.
Przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana. Egzorcyzmy
Jezusa wyzwalają ludzi spod władzy złych duchów. Uprzedzają one wielkie
zwycięstwo Jezusa nad "władcą tego świata" (J 12, 31). Królestwo Boże będzie
ostatecznie utwierdzone przez krzyż Chrystusa.
"Klucze Królestwa"
Już na początku życia publicznego Jezus wybrał
dwunastu mężczyzn, aby byli razem z Nim i
uczestniczyli w Jego posłaniu. Daje im udział w swojej
władzy "i wysłał ich, aby głosili Królestwo Boże i
uzdrawiali chorych" (Łk 9,2). Zostają oni na zawsze
złączeni z Królestwem Chrystusa, ponieważ przez nich
kieruje On Kościołem.
W kolegium Dwunastu pierwsze miejsce zajmuje
Szymon Piotr. Jezus powierzył mu wyjątkową misję,
powiedział do niego: "Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na
tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie
przemogą" (Mt 16,18).
Jezus powierzył Piotrowi specjalną władzę: "Tobie dam
klucze Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na
ziemi, będzie związane w niebie" (Mt 16,19).
"Klucze" oznaczają władzę zarządzania domem Bożym, którym jest Kościół. "Wiązanie i
rozwiązywanie" oznacza władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń
doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele. Jezus powierzył tę
władzę Kościołowi przez posługę Apostołów, a w sposób szczególny Piotrowi.