Transcript Ogólnie o lekkoatletyce

Lekkoatletyka
Czym tak naprawdę jest…
Lekkoatletyka - jest jedną z
najstarszych dyscyplin sportu, nazywana
Królową Sportu, oparta na naturalnym
ruchu. Podstawowe konkurencje
lekkoatletyczne: biegi, skoki, rzuty i chód
mają swój początek w zachowaniach
pradawnych ludzi. Były one w naturalny
sposób uprawiane i trenowane przez
człowieka, który polując musiał biegać,
skakać przez przeszkody terenowe oraz
Poczatki lekkoatletyki na
Igrzyskach Olimpijskich
Konkurencje lekkoatletyczne zawsze stanowiły nieodłączną część Igrzysk Olimpijskich.
Już w starożytnej Grecji podczas Igrzysk rozgrywano rzut oszczepem, dyskiem, a także
różnorakie skoki i biegi. Dyscypliny te stały się podstawą do wykreowania Igrzysk
nowożytnych.
Lekkoatletyka była obecna już na pierwszych nowożytnych Igrzyskach w Atenach w 1896r.
Medale rozdano wtedy w 10 konkurencjach. Były to biegi na 100m, 1500m i 110m przez
płotki, maraton, skok w dal, skok o tyczce, trójskok, rzut dyskiem, pchnięcie kulą i skok
wzwyż. W roku 1912 powołano Międzynarodową Federacje Lekkoatletyczną (IAAF), która
zrzeszała 17 federacji narodowych.. W 1924 roku do programu Igrzysk włączono 5
konkurencji kobiecych - 100m, 800m, 4x100m, skok wzwyż i rzut dyskiem. Po raz pierwszy
rozegrano je na IO w Paryżu.
Na IO w 1896r. dziewięć z jedenastu medali w konkurencjach lekkoatletycznych wywalczyli
reprezentanci USA, wpisując się tym samym na stałe do historii tej dyscypliny. Pierwszym
lekkoatletą, który stał się legendą Igrzysk Olimpijskich był Jesse Owens. Na IO w Berlinie
w 1936r. zdobył cztery złotem medale i sześć razy poprawiał rekordy świata. USA wyraźnie
dominuje w medalowej tabeli wszech czasów. Jednak było też wielu lekkoatletów innych
nacji, którzy dzięki swoim wybitnym osiągnięciom pozostawili po sobie niezatarty ślad. Byli
nimi min. Paavo Nurmi i Lasse Viren, Czech Emil Zatopek, Etiopka Abebe Bekila, ukraiński
skoczek o tyczce Sergei Bubka, i amerykański skoczek w dal Bob Beamon. Nie można także
zapomnieć o Carlu Lewisie, amerykańskiemu lekkoatlecie, który na Igrzyskach w Los
Angeles w 1984r zdobył aż cztery złotem medale. Wśród kobiet na wymienienie zasługują:
Holenderka Fanny Blankers-Koen, Polka Irena Szewińska-Irszentstein i amerykańska
sprinterka Marion Jones. Z biegiem czasu Igrzyska Olimpijskie stawały się imprezą coraz
bardziej komercyjną. Komercjalizacja nie ominęła wiec też lekkoatletycznej części tych
zwodów. W 1997 roku IAAF podjęła decyzje o przyznawaniu nagród pieniężnych zwycięzcom
poszczególnych dyscyplin.
Osobnym, dużo bardziej smutnym tematem dotyczącym IO jest problem dopingu.
Największa afera dopingowa miała miejsce podczas Igrzysk w 1988r w Seulu. Wtedy to
Kanadyjczyk Ben Johnson po wspaniałym biegu na 100m w którym pokonał Lewisa i
ustanowił fenomenalny rekord świata został zdyskwalifikowany właśnie za używanie
niedozwolonych środków.
Długo można by wymieniać gwiazdy i wydarzenia które przyczyniły się do tak mocnej
pozycji lekkoatletyki na Igrzyskach Olimpijskich. Jedno jest pewne. Dyscyplina ta już
zawsze będzie stanowiła najważniejszy i kulminacyjny punkt tych największych zawodów
sportowych na świecie.
Dyscypliny związane z
lekkoatletyką…
1) biegi
2)rzuty
3)skoki
4)chód
5)wieloboje
1)Biegi…
Na krótkim dystansie, do 400 metrów,
inaczej sprinterskie: 60 m, 100 m, 200
m i 400 m
Na średnim dystansie, od 600 do 2000
metrów: 600 m, 800 m, 1000 m, 1500
m, 1 mila, 2000 m,
Na długim dystansie, 3000 m, 3000 m z
przeszkodami, 5000 m i 10000 m.
Przez płotki na dystansach: 60 m, 100
m, 110 m, 400 m,
Uliczne: maraton (42 195 metrów),
półmaraton i ultramaratony (dłuższe niż
maraton),
Sztafetowe: 4 x 100m, 4 x 400m
b. sztafetowe
b. sprinterskie
średni i długi dystans
b. przez płotki
b. uliczne
2) Rzuty
pchnięcie kulą
rzut oszczepem
rzut młotem
rzut dyskiem
Pchnięcie kulą
Pchnięcie kulą – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na
wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2,135 m. Kobiety pchają
kulą ważącą 4 kg, młodzicy 5 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) – 5 kg,
juniorzy starsi (18-19 lat) – 6 kg, seniorzy – 7,26 kg. Kula przed
wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika. Po wykonaniu
pchnięcia zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, w
przeciwnym wypadku pchnięcie nie zostanie uznane. Ponadto kula
musi paść w obszar wycinka koła o kącie 40 stopni.
Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą:
z doślizgu – zawodnik ustawia się tyłem do kierunku pchnięcia i
wykonuje "doślizg" do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli,
obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (podobny do tego w rzucie
dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli.
Odległość mierzy się taśmą przechodzącą przez środek koła i ślad
kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.
Pchnięcie kulą jest w programie olimpijskich od pierwszych
nowożytnych igrzysk olimpijskich w 1896.
Rzut oszczepem
Rzut oszczepem – konkurencja sportowa
wchodząca w skład lekkoatletyki i wywodząca się
ze starożytności. Należy do konkurencji
technicznych. Zawodnicy i zawodniczki
rywalizują w rzucie oszczepem podczas igrzysk
olimpijskich (mężczyźni od 1908, a kobiety od 1932
roku), mistrzostw Europy, mistrzostw świata
oraz licznych mityngów lekkoatletycznych. Rzut
oszczepem jest także rozgrywany w ramach
rywalizacji w siedmioboju i dziesięcioboju.
Rzut młotem
Rzut młotem – jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych,
polegająca na rzucie kulą, do której przymocowana jest stalowa linka
zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2,135 m,
otoczonego siatką ochronną. Kobiety i młodzicy (do 15 lat) rzucają młotem o
wadze 4 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat)- 5 kg, juniorzy starsi (18-19 lat)- 6kg i
seniorzy - 7,26 kg.
Opis techniki rzutu młotem:
zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu
chwyta oburącz uchwyt młota
wykonuje trzy zamachy ponad głową
prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy do czterech obrotów całego ciała
wyrzuca młot w pole rzutów
Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub
przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza się jego tylną częścią.
Rzut dyskiem
Rzut dyskiem – jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych polegająca na wyrzuceniu siłą
ramienia (jedną ręką) dysku, na jak największą odległość. Rzut odbywa się z koła o średnicy 2,5 m
otoczonego siatką ochronną o wysokości 4 m i wylotem z przodu 6 m. Aby rzut był ważny dysk musi
upaść w wycinku koła o kącie 40 stopni. Dysk ma wagę dwóch kilogramów dla mężczyzn i jednego
kilograma dla kobiet.
Zawodnik staje tyłem do kierunku rzutu, po czym wykonuje obrót, trzymając dysk w wyprostowanej
w łokciu ręce. Podczas obrotu i po wykonaniu rzutu nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub
przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza jego tylną częścią. Jeśli zawodnik opuści koło
przed upadkiem dysku w pole rzutu próba nie jest zaliczona.
Pomiar rzutu odbywa się za pomocą taśmy, która przechodzi przez środek koła i ślad dysku.
pchnięcie kulą
rzut oszczepem
rzut dyskiem
rzut młotem
3) Skoki
skok wzwyż
skok w dal
trójskok
skok o tyczce
Skok wzwyż
Skok wzwyż – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na
odbiciu się (po wykonaniu rozbiegu) z jednej nogi i
przeniesieniu całego ciała ponad poprzeczką zawieszoną na
pionowych stojakach. Zawodnicy mają trzy próby na
pokonanie danej wysokości. Po strąceniu poprzeczki
istnieje możliwość przeniesienia pozostałych prób na
następną wysokość. Trzy kolejne nieudane próby eliminują z
konkursu.
Sposób skoku był stale modyfikowany, stosowano dotąd
techniki: naturalną (tzw. kuczną), nożycową, obrotową (lub
kalifornijską), przerzutową. Obecnie stosuje się rodzaj
techniki zwany flop, który pierwszy raz zademonstrował
podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zawodnik USA
Dick Fosbury. W technice tej dzięki odpowiedniemu
ułożeniu ciała skoczka jego środek ciężkości przechodzi pod
poprzeczką, co umożliwia oddanie wyższego skoku.
Skok w dal
Skok w dal – konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnicy
wykonują rozbieg, odbijają się z jednej nogi z belki i lądują na
piaszczystej skoczni na dwie nogi. Na krawędzi belki znajduje się
listwa z plasteliną. Jeśli zawodnik podczas odbicia dotknie butem
plasteliny, skok jest nieważny (decyduje ślad na plastelinie). Wynik
skoku jest mierzony od linii między plasteliną a belką do ostatniego
(najbliższego belce) śladu pozostawionego na piasku pod kątem
prostym. Aktualny rekord świata należy do Mike'a Powella 8,95 m,
choć Iván Pedroso skoczył 8,96 m, lecz podczas skoku wiał zbyt
duży wiatr ,żeby uznać ten wynik za rekord świata.
Podczas zawodów wszyscy zawodnicy wykonują trzy skoki
eliminacyjne, a najlepszych ośmiu jeszcze trzy skoki finałowe. O
zwycięstwie decyduje najdłuższa odległość w konkursie. Jeżeli
dwóch zawodników uzyska taką samą odległość o pozycji decyduje
odległość drugiego najdłuższego skoku każdego z nich.
Trójskok
Trójskok – konkurencja lekkoatletyczna, w której zawodnik musi
wykonać trzy następujące po sobie skoki:
pierwszy – odbicie z jednej nogi i lądowanie na nogę odbijającą
drugi – lądowanie na nogę przeciwną,
trzeci – lądowanie na piaszczystej skoczni obunóż.
Zasady rozbiegu, odbicia, lądowania i mierzenia są identyczne jak w skoku
w dal. Dwa pierwsze skoki odbywają się na twardej bieżni, trzeci skok
kończy się na piasku.
Skok o tyczce
Skok o tyczce – konkurencja lekkoatletyczna, w której skok odbywa
się na takich zasadach jak w skoku wzwyż, z tą różnicą, że
zawodnik do pokonania poprzeczki używa tyczki.
Dawniej tyczkarze używali tyczek sztywnych, wykonanych z drewna,
bambusu, aluminiowych rur (do końca lat 60.), dziś skaczą na
tyczkach elastycznych wykonanych z wysokiej jakości tworzyw
sztucznych. Tyczki te sprzyjają uzyskiwaniu lepszych rezultatów.
Dla porównania rekord świata mężczyzn w skoku o tyczce sztywnej
wynosi 4,82 m, a o tyczce nowej generacji 6,14 m.
Skok wzwyż
trójskok
Skok w dal
Skok o tyczce
4) Chód
zazwyczaj w terenie: 10 km, 20
km i 50 km
5) Wieloboje
czwórbój lekkoatletyczny,
pięciobój lekkoatletyczny,
siedmiobój lekkoatletyczny,
dziesięciobój lekkoatletyczny.
Czworobój
lekkoatletyczny
Czwórbój lekkoatletyczny – zawody lekkoatletyczne rozgrywane wśród
uczniów klas szkoły podstawowej.
Szkołę reprezentuje 6 zawodników lub 6 zawodniczek, obowiązkowo
startujących we wszystkich konkurencjach.
Rozgrywki polegają na przeprowadzeniu czterech konkurencji
lekkoatletycznych:
Bieg na 60 m ze startu niskiego.
Rzut piłką palantową na odległość.
Skok w dal na odległość lub skok wzwyż.
Bieg na 600 metrów (dziewczęta), 1000 metrów (chłopcy).
Po zakończeniu wszystkich konkurencji wyniki każdego zawodnika
przeliczane są na punkty wg tabel lekkoatletycznych.
Wyniki poszczególnych zawodników są dodawane do siebie. Na wynik
zespołu składa się 5 najwyższych wyników.
Pięciobój
lekkoatletyczny
Pięciobój lekkoatletyczny
(pentathlon) - dyscyplina sportowa
składająca się z pięciu konkurencji,
rozgrywana zarówno przez mężczyzn
jak i przez kobiety. Do 1980 r.
włącznie pięciobój był podstawową
wielobojową konkurencją
lekkoatletyczną wśród kobiet,
rozgrywaną podczas igrzysk
olimpijskich. W 1981 r. zastąpiony
został siedmiobojem.
Siedmiobój
lekkoatletyczny
Siedmiobój – (heptatlon) dyscyplina lekkoatletyczna, składająca się z 7
konkurencji. Na otwartym stadionie rozgrywana wyłącznie przez kobiety
(mężczyźni rozgrywają tam dziesięciobój) a w hali przez mężczyzn (kobiety w
hali startują w pięcioboju).
Konkurencje siedmioboju kobiet na otwartym stadionie rozgrywane są w ciągu 2
dni w następującej kolejności:
*I dzień: bieg na 100 m przez płotki, skok wzwyż, pchnięcie kulą, bieg na 200 m,
*II dzień: skok w dal, rzut oszczepem, bieg na 800 m.
Konkurencje siedmioboju mężczyzn w hali rozgrywane są w następującej
kolejności:
*I dzień:bieg na 60 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż
*II dzień:bieg na 60 m przez płotki, skok o tyczce, bieg na 1000 m.
Konkurencje biegowe odbywają się seriami na czas. W konkurencjach
technicznych przeprowadza się trzy kolejki, natomiast skok wzwyż (oraz skok o
tyczce wśród mężczyzn) rozgrywany jest na normalnych zasadach. Wyniki
uzyskane przez zawodniczki, przeliczane są na podstawie tabel wielobojowych
na punkty i sumowane. Suma punktów decyduje o zajętym miejscu.
Siedmiobój lekkoatletyczny pojawił się na igrzyskach olimpijskich dopiero w
1984, wcześniej (1964-1980) wśród kobiet rozgrywany był pięciobój.
Dziesięciobój lekkoatletyczny
Dziesięciobój – konkurencja lekkoatletyczna na otwartym stadionie,
rozgrywana tylko przez mężczyzn, w skład której wchodzi 10 konkurencji. W
hali mężczyźni rozgrywają siedmiobój.
Dziesięciobój rozgrywany jest w ciągu 2 kolejnych dni:
*I dzień: bieg na 100 m, skok w dal, pchnięcie kulą, skok wzwyż, bieg na 400 m;
*II dzień: bieg na 110 m przez płotki, rzut dyskiem, skok o tyczce, rzut
oszczepem, bieg na 1500 m.
Konkurencje biegowe odbywają się seriami na czas, w konkurencjach
technicznych przeprowadza się trzy kolejki. Skok wzwyż i o tyczce rozgrywany
jest na normalnych zasadach. Wyniki uzyskane przez zawodników
przeliczane są na podstawie tabel wielobojowych na punkty i sumowane. Suma
punktów decyduje o zajętym miejscu.
Dziesięciobój został włączony do programu olimpijskiego w 1912 roku. W
olimpijskiej historii tej konkurencji znajdujemy także polski akcent – w 1972
roku w Monachium Ryszard Katus zdobył brązowy medal.
Incydentalnie organizowane są również zawody kobiet w dziesięcioboju (na
najważniejszych imprezach kobiety rywalizują w siedmioboju), nieoficjalną
rekordzistką świata w tej konkurencji jest Litwinka Austra Skujytė (8358 pkt,
2005).
czwórbój lekkoatletyczny
siedmiobój lekkoatletyczny
pięciobój lekkoatletyczny
dziesięciobój lekkoatletyczny
Najsłynniejsi
Polscy
sportowcy
Halina Konopacka- rzut
dyskiem
Władysław Komarpchnięcie kulą
Tadeusz Ślusarskiskok o tyczce
Irena Szewińska –
skok w dal
Szymon
Ziółkowski- rzut
młotem
Robert
Korzeniowski chód
Artur Partyka- skok
wzwyż
Kamila
Skolimowska –
rzut Młotem
Wykonała: Natalia Zdziebłowska
kl.IIc