Transcript Sieci Komputerowe

Protokół komunikacyjny
To zbiór środków technicznych (procedur, mechanizmów,
algorytmów, formatów przesłanych bloków informacji), które
sterują komunikacją horyzontalną.
Protokół komunikacyjny określa zasady zachowania
współpracujących systemów otwartych, zdefiniowane dla danej
warstwy.
Znanymi protokołami internetowymi są:
• W warstwie aplikacji – protokoły HTTP(80), SMTP(25),
FTP(20, 21)
• W warstwie transportowej – TCP, UDP
• W warstwie sieciowej – IP
HTTP – Hypertext Transfer Protocol
To protokół przesyłania dokumentów hipertekstowych sieci
WWW. Za pomocą protokołu HTTP przesyła się żądania
udostępnienia dokumentów WWW i informacje o kliknięciu
odnośnika oraz informacje z formularzy. Zadaniem stron
WWW jest publikowanie informacji – natomiast protokół
HTTP właśnie to umożliwia.
Protokół HTTP jest użyteczny, ponieważ udostępnia
znormalizowany sposób komunikowania się komputerów ze
sobą. Określa on formę żądań klienta dotyczących danych
oraz formę odpowiedzi serwera na te żądania. Jest zaliczany
do protokołów bezstanowych z racji tego, że nie zachowuje
żadnych informacji o poprzednich transakcjach z klientem.
Pozwala to znacznie zmniejszyć obciążenie serwera, jednak
jest kłopotliwe w sytuacji, gdy np. trzeba zapamiętać
konkretny stan dla użytkownika, który wcześniej łączył się już
z serwerem. Najczęstszym rozwiązaniem tego problemu jest
wprowadzenie mechanizmu ciasteczek. Inne podejścia to
m.in. sesje po stronie serwera, ukryte parametry (gdy
aktualna strona zawiera formularz) oraz parametry
umieszczone w URL.
URL (ang. Uniform Resource Locator) oznacza ujednolicony
format adresowania zasobów (informacji, danych, usług)
stosowany w Internecie i w sieciach lokalnych.
URL najczęściej kojarzony jest z adresami stron WWW, ale
ten format adresowania służy do identyfikowania wszelkich
zasobów dostępnych w Internecie.
URL składa się z części określającej rodzaj zasobu/usługi,
dwukropka i części zależnej od rodzaju zasobu:
http://www.onet.pl/aktualnosci/gospodarka
Protokół
Adres
serwera
Ścieżka
dostępu do
zasobu
subdomeny
http://www.mojastrona.onet.pl
Protokół
Domena
trzeciego
poziomu
Domena
drugiego
poziomu
Domena
najwyższego
poziomu
HTTPS - HyperText Transfer Protocol
Secure
to szyfrowana wersja protokołu HTTP. Zamiast używać w
komunikacji klient-serwer niezaszyfrowanego tekstu,
szyfruje go za pomocą protokołu SSL. Zapobiega to
przechwytywaniu i zmienianiu przesyłanych danych.
HTTPS działa domyślnie na porcie nr 443 w protokole TCP.
Wywołania tego protokołu zaczynają się od https:. Protokół
HTTPS jest warstwę wyżej (na transporcie SSL), najpierw
następuje więc wymiana kluczy SSL, a dopiero później
żądanie HTTP. Powoduje to, że jeden adres IP może
serwować tylko jedną domenę lub też tylko subdomeny
danej domeny (zależnie od certyfikatu).
DNS (system nazw domenowych) to system serwerów, protokół
komunikacyjny oraz usługa zapewniająca zamianę adresów
znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla
urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki wykorzystaniu
DNS nazwa mnemoniczna, np. onet.pl, może zostać
zamieniona na odpowiadający jej adres IP, czyli
213.180.146.27. Usługa DNS warstwy aplikacji modelu TCP/IP,
jest związana z portem 53 TCP/UDP.
Adresy DNS składają się z domen internetowych rozdzielonych
kropkami.
Wewnątrz każdej domeny można tworzyć tzw. subdomeny –
stąd mówimy, że system domen jest 'hierarchiczny'.
Nazwy domen i poszczególnych komputerów składają się z
pewnej liczby nazw, oddzielonych kropkami. Ostatnia z tych
nazw jest domeną najwyższego poziomu.
SMTP - Simple Mail Transfer Protocol
To protokół komunikacyjny opisujący sposób przekazywania
poczty elektronicznej w Internecie, gdzie określa się co
najmniej jednego odbiorcę wiadomości (w większości
przypadków weryfikowane jest jego istnienie), a następnie
przekazuje treść wiadomości. Jednym z ograniczeń SMTP jest
brak mechanizmu weryfikacji nadawcy, co ułatwia
rozpowszechnianie niepożądanych treści poprzez pocztę
elektroniczną. Żeby temu zaradzić stworzono rozszerzenie
SMTP-AUTH, które jednak jest tylko częściowym rozwiązaniem
problemu - ogranicza wykorzystanie serwera wymagającego
autoryzacji do zwielokrotniania poczty. Nadal nie istnieje
metoda, dzięki której odbiorca autoryzowałby nadawcę –
nadawca może "udawać" serwer i wysłać dowolny komunikat
do dowolnego odbiorcy.
FTP - File Transfer Protocol
protokół transferu plików – ośmiobitowy protokół
komunikacyjny typu klient-serwer wykorzystujący protokół TCP,
umożliwiający dwukierunkowy transfer plików w układzie
serwer FTP – klient FTP. Do komunikacji wykorzystywane są
dwa połączenia TCP. Jedno z nich jest połączeniem kontrolnym
za pomocą którego przesyłane są polecenia, a drugie służy do
transmisji danych. Serwer FTP, zależnie od konfiguracji, może
pozwalać na dostęp do jego zasobów bez podawania hasła
uwierzytelniającego – dostęp anonimowy. Najczęściej jednak
serwer FTP autoryzuje każde połączenie za pomocą loginu i
hasła uwierzytelniającego.
TCP - Transmission Control Protocol
protokół kontroli transmisji – strumieniowy protokół komunikacji
między dwoma komputerami.
Jest on częścią większej całości określanej jako stos TCP/IP. W
modelu ISO-OSI odpowiada warstwie transportowej.
TCP jest protokołem działającym w trybie klient-serwer. Serwer
oczekuje na nawiązanie połączenia na określonym porcie.
Klient inicjuje połączenie do serwera.
W przeciwieństwie do UDP, TCP gwarantuje wyższym
warstwom komunikacyjnym dostarczenie wszystkich
pakietów w całości, z zachowaniem kolejności i bez
duplikatów. Zapewnia to wiarygodne połączenie kosztem
większego narzutu w postaci nagłówka i większej liczby
przesyłanych pakietów. Chociaż protokół definiuje pakiet
TCP, to z punktu widzenia wyższej warstwy
oprogramowania, dane płynące połączeniem TCP należy
traktować jako ciąg oktetów. Dane z jednego wywołania
mogą zostać podzielone na kilka pakietów lub odwrotnie
– dane z kilku wywołań mogą zostać połączone i wysłane
jako jeden pakiet. Również funkcje odbierające dane w
praktyce odbierają nie konkretne pakiety, ale zawartość
bufora, wypełnianego sukcesywnie danymi z
przychodzących pakietów.
UDP – User Datagram Protocol
protokół pakietów użytkownika - umieszcza się go w warstwie
czwartej (transportu) modelu ISO-OSI.
Jest to protokół bezpołączeniowy, więc nie ma narzutu na
nawiązywanie połączenia i śledzenie sesji. Nie ma też
mechanizmów kontroli przepływu i retransmisji. Korzyścią
płynącą z takiego uproszczenia budowy jest większa szybkość
transmisji danych i brak dodatkowych zadań, którymi musi
zajmować się host posługujący się tym protokołem. Z tych
względów UDP jest często używany w takich zastosowaniach
jak wideokonferencje, strumienie dźwięku w Internecie i gry
sieciowe, gdzie dane muszą być przesyłane możliwie szybko, a
poprawianiem błędów zajmują się inne warstwy modelu OSI.
Przykładem może być VoIP lub protokół DNS.
UDP udostępnia mechanizm identyfikacji różnych punktów
końcowych (np. pracujących aplikacji, usług czy serwisów) na
jednym hoście dzięki portom. UDP zajmuje się dostarczaniem
pojedynczych pakietów, udostępnionych przez IP, na którym się
opiera. Kolejną cechą odróżniającą UDP od TCP jest
możliwość transmisji do kilku adresów docelowych na raz
(multicast). Pakiety UDP zawierają oprócz nagłówków niższego
poziomu nagłówek UDP. Składa się on z pól zawierających
sumę kontrolną, długość pakietu oraz porty: źródłowy i
docelowy.
Podobnie jak w TCP, porty UDP zapisywane są na dwóch
bajtach (szesnastu bitach), więc każdy adres IP może mieć
przypisanych 65536 różnych zakończeń.