Transcript Poczet monarchów Anglii i Wielkiej Brytanii

WŁADCY DYNASTII ANGLOSASKIEJ
Egbert (również Ecgbehrt lub Ecgbert, ur. ok. 770 w Wesseksie - zm. w lipcu 839 r.
w Kornwalii), anglosaski monarcha Wesseksu, Bretwalda, zjednoczył większość
królestw Heptarchii, a w latach 829-830 rządził całą Anglią, uznawany przez wielu
za pierwszego króla Anglii, sam nigdy nie przyjął takiego tytułu (uczynił to dopiero
jego potomek, Alfred Wielki).
Ethelwulf (ur. ok. 795 w Akwizgranie, zm. 13 stycznia 858) –
anglosaski król Wesseksu, Esseksu, Susseksu i Kentu,
najstarszy syn króla Egberta i jego żony, frankijskiej księżniczki Redburgi,
bliskiej krewniaczki (siostry, siostrzenicy, córki lub
prawnuczki) cesarza Karola Wielkiego
.
Ethebald z Wesseksu (ur. ok. 834, zm. 20 grudnia 860) –
syn Ethelwulfa i Osburgi, król Wesseksu.
Ethelbert z Wesseksu (ur. ok. 835, koronowany 860, zm. ok. 865) - syn
króla Ethelwulfa i Osburgi, król Wesseksu
Ethelred I (ok. 837 - 23 kwietnia 871 pod Merton), anglosaski król
Wesseksu w latach 865-871
Alfred Wielki (ur. 849, zm. 26 października 899 pochowany został w
Newminister Abbey w Winchester ) - syn Aethelwulfa, szósty
król Wesseksu.
WŁADCY DYNASTII ANGLOSASKIEJ
Edward I Starszy (ur. ok. 871, zm. 17 lipca 924 w Farndon-on-Dee w
Cheshire) – siódmy król Wesseksu od 899, syn Alfreda
Wielkiego i Ealhswith, córki Ethelreda Muncila, earla Gaini.
Elfweard (zm. 1 sierpnia 924 w Oksfordzie), syn króla Anglii Edwarda
Starszego i jego drugiej żony, Elfledy.
ATHELSTAN

Za pierwszego króla Anglii uznaje się
Króla królestwa Wessex Athelstana żył w
latach 924-939 roku . W 920 r Athelstan
zostal zastępcą króla w Mercji , terytorium
w środkowej Anglii . Athelstan doszedł tam
do władzy na początku 925 r i koronował
się 4 września tego roku. W 927 roku
opanował też Nortumbrię . W ten sposób
panował na terytorium większym niż
wszyscy dotychczasowi władcy Wesexu , i
był pierwszym który przybrał tytuł „króla
całej Brytanii „ . Jego imię nosi miejscowy
zakład komunikacji autobusowej sklep z
używaną odzieżą oraz wiele ulic . Jest
również patronem tamtejszej katedry . Jego
następca na tronie został jego przyrodni
brat Edmund Starszy .
NASTĘPCY ATHELSTANA Z DYNASTII
ANGLOSASÓW
Edmund Starszy (921 - 26 maja 946), król Anglii od 27 października 939 do śmierci.
Syn Edwarda Starszego i jego trzeciej żony, Edgivy z Kentu. Tron objął po śmierci
swojego przyrodniego brata Athelstana. Wcześniej brał raczej niewielki udział w życiu
politycznym kraju. Wiadomo, że brał udział u boku brata w zwycięskiej bitwie pod
Brunanburh z koalicją duńsko-szkocką w 937 r. Koronował się 29 listopada.
Edred Saski (ur. ok. 923, zm. 23 listopada 955), król Anglii od 26
maja 946 do śmierci w 955. Syn króla Edwarda Starszego i jego trzeciej
małżonki Edgivy, córki Sigehelma, earla Kentu. Tron objął po śmierci
swojego brata, zamordowanego przez Leofę.
Edwin (ok. 941 – 1 października 959), król Anglii (23 listopada 955 – 1
października 959). Był najstarszym synem Edmunda Starszego i jego
pierwszej żony, św. Elgivy. Tron objął po śmierci swojego stryja, Edreda.
Edgar Spokojny (ur. 943, zm. 8 lipca 975), król Anglii (1
października 959 - 8 lipca 9`75), młodszy syn króla Anglii Edmunda
Starszego i św. Elgivy. Młodszy brat króla Edwina
NASTĘPCY ATHELSTANA Z DYNASTII
ANGLOSASÓW
Edward Męczennik, cs. Błagowiernyj Eduard, car muczenik (ur. ok. 962,
zm. 18 marca 978) – król Anglii (od 8 lipca 975 do 18
marca 978), męczennik i święty Kościoła
katolickiego, prawosławnego i anglikańskiego.
Ethelred II Bezradny, Aethelred II, Ethelred II (ur. około 968 - zm. 23
kwietnia 1016) - król Anglików (978-1013 i od 1014-1016) o przydomku
Nierozważny (Bezradny, Gnuśny). Jego przydomek wynikał z
charakteryzującego go braku zdecydowania, co
umożliwiło Duńczykom zajęcie Anglii. Syn Edgara I i jego drugiej żony
Elfridy.
DYNASTIA DUŃSKA
Swen Widłobrody (ur. ok. 950–960, zm. 2 lub 3 lutego 1014; ang. Svein
Forkbeard) – król duński (ok. 987–1014) i norweski (987–994),
władca Anglii (1013–1014). Panował tylko 1 rok, po nim na tron znów
dostała się dynastia Anglosasów
WŁADCA ANGLOSASKI
Edmund II (988/993 - 30 listopada 1016) - król Anglii (23 kwietnia 1016 30 listopada 1016. Miał przydomek Żelaznoboki (Ironside), nadany w
uznaniu jego zasług w obronie przed inwazją Duńczyków. Był drugim
synem Ehtelreda II Bezradnegoz małżeństwa z Aelflaed. Starszy,
Aethelstan, zmarł w roku 1014, otwierając drogę do korony dla Edmunda.
Miał jeszcze dwóch młodszych braci, Aedreda i Ecgberta. Jego matka
zmarła w 966, a jego ojciec ożenił się jeszcze dwukrotnie.
DYNASTIA DUŃSKA
Kanut (Knud) Wielki (ur. ok. 996/997, zm. 12 listopada 1035) –
król Anglii w latach 1016–1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the
Great), Danii w latach 1018–1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den
Store) i Norwegii w latach 1028–1035 (jako Knud den Mektige), a także
zarządca Szlezwiku i Pomorza.
Harold I, Harold Zajęcza Stopa (Harefoot) inne tłumaczenie Zająconogi (ur.
ok. 1012, zm. 17 marca 1040), król Anglii 1037–1040, syn Kanuta
Wielkiego z nieprawego łoża, ze związku z Elgifu z Northampton, przyrodni
brat króla Anglii i Danii,Hardekanuta. Przydomek Zajęcza
stopa zawdzięczał swoim umiejętnościom polowania.
Hardekanut (ang. Harthacanute), Kanut Surowy, ur. 1018, zm. 8
czerwca 1042 w Lambeth, król Anglii i Danii. Syn Kanuta Wielkiego i jego
żony Emmy, córki Ryszarda I Nieustraszonego ,księcia Normandii.
Nie zachowały się żadne obrazy Kanuta
Surowego, jedynie ta niewyraźna
podobizna na monecie.
DYNASTIA ANGLOSASKA
Edward Wyznawca (ur. ok. 1002 w Islip k. Oksfordu, zm. 5
stycznia 1066) – król Anglii od 1042, syn króla Ethelreda II
Bezradnego i Emmy, córki Ryszarda I Nieustraszonego, księcia
Normandii, święty Kościoła katolickiego i anglikańskiego.
Harold II, Harald II (ur. ok. 1022, zm. 14 października 1066), król
Anglii w 1066 r. Syn Godwina, earla Wessex, i Gythy Thorkelsdottir,
spowinowaconej z królem Kanutem Wielkim, szwagier Edwarda Wyznawcy.
Edgar II Ætheling (ur. ok. 1051 - zm. ok. 1126) - ostatni członek rodu
królów anglosaskich z dynastii Wesseksu. Syn Edwarda Wygnańca i Agaty,
urodził się na Węgrzech. W 1057 r. został mianowany przez króla Edwarda
Wyznawcę swoim następcą, ale po jego śmierci w 1066 r. przegrał z
earlem Wesseksu Haroldem.
DYNASTIA NORMAŃSKA
Wilhelm I Zdobywca (William the Conqueror,), zwany także
Wilhelmem Bękartem (William the Bastard,), (ur. ok. 1028
w Falaise, zm. 9 września 1087 w klasztorze Saint Gervais
niedaleko Rouen), król Anglii i książę Normandii. Był
nieślubnym synem księcia Normandii Roberta I
Wspaniałego, zwanego również Robertem Diabłem. Jego
matką była Herleva (lub Herletta), najprawdopodobniej
córka Fulberta, garbarza z Falaise. Był genialnym
strategiem i dowódcą. Przez wiele lat walk nie odniósł
porażki. Walczył z ówczesnym władcą Anglii Haroldem i
pokonał go mimo mniejszej o jedną trzecią i gorzej
uzbrojoną armią. Zwycięzca bitwy pod
DYNASTIA NORMAŃSKA
Wilhelm II, zwany Rudym (Rufus) (ur. ok. 1056, zm. 2 sierpnia 1100), król
Anglii w 1087–1100 z dynastii normandzkiej. Był synem księcia
Normandii i króla Anglii – Wilhelma Zdobywcy oraz Matyldy Flandryjskiej,
córki Baldwina V z Lille, hrabiego Flandrii, bratem Roberta II
Krótkoudego i Henryka I.
Henryk I (ur. 1068 w Selby w Yorkshire, zm. 1 grudnia 1135 Saint-Denisle-Froment koło Gisors, Francja) – król Anglii 1100–1135, książę
Normandii 1106–1135. Najmłodszy syn Wilhelma Zdobywcy i Matyldy córki Baldwina V, hrabiego Flandrii.
Stefan I z Blois (ok. 1097 w Blois – 25 października 1154 w Dover) –
ostatni król Anglii z dynastii normandzkiej, młodszy syn Stefana II
Henryka, hrabiego Blois, i Adeli, córki Wilhelma Zdobywcy. Tron objął po
śmierci swojego wuja, Henryka I. Przez cały okres panowania toczył walkę
o władzę z córką Henryka I, Matyldą, i jej synem, Henrykiem.
DYNASTIA PLANTAGENETÓW
Henryk II Plantagenet lub Andegaweński, Curtmantle, Fitzempress (ur. 5
marca 1133 roku w Le Mans, zm. 6 lipca 1189 w Chinon) – od 1151
hrabia Andegawenii, od 1154 król Anglii, w różnych czasach kontrolował
także część Walii,Szkocji, północną Irlandię i zachodnią Francję.
Henryk Plantagenet, zwany "Młodym Królem" (the Young King, ur. 28
lutego 1155, zm. 11 czerwca 1183 w zamku Martel w Turenii), drugi z
pięciu synów Henryka II Plantageneta, króla Anglii, księcia
Normandii i hrabiego Andegawenii, oraz Eleonory, dziedziczki księstwa
Akwitanii.
JAN I
Jan I urodził się 24 grudnia 1167 roku w
Oksfordzie zmarł 18 lub 19 października 1216
w Newark , zwany „Janem bez Ziemi „ – król
Anglii od 6 kwietnia 1199 , brat Ryszard I .
Jego przydomek pochodzi stąd , że w
odróżnieniu od swych starszych braci nie
otrzymał od ojca Henryka II Plantageneta
żadnych posiadłości ziemskich . Dopiero w
roku 1189 kiedy tron objął jego brat Ryszard
Lwie Serce , otrzymał od niego hrabstwo
Gloucester . Był piątym synem króla Henryka II
i Eleonory Akwitańskiej . Jan został królem
Anglii i jego panowanie uważa się za jedne z
najgorszych Ryszard zginął od strzały łucznika
podczas obleżęnia zamku wicehrabiego
Limousin.
RYSZARD I LWIE SERCE
Ryszard I Lwie Serce- (ang. Richard the
Lionheart, fr.. Cœur de Lion) (ur. 8 września 1157, zm. 6
kwietnia 1199) – król Anglii od 1189. Syn Henryka II
Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. W latach 11901192 był jednym z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej.
Uwięziony w Austrii w czasie drogi powrotnej, następnie
przekazany cesarzowi Henrykowi VI. Został uwolniony
w 1194 roku. Zginął, walcząc z francuskim
królem Filipem II Augustem o angielskie posiadłości we
Francji.
Władca niezwykle kontrowersyjny, który swe królestwo
traktował jako źródło dochodów na pokrycie kosztów
swych wojen, nigdy nie nauczył się angielskiego, a w kraju
przebywał okazjonalnie. Legendę króla wspierał jego
niezwykły przydomek, dzięki czemu historia jego
panowania aż do XIX wieku przesłonięta była
opowieściami z pogranicza baśni; wpleciono ją nawet w
opowieści o Robinie z Locksley.
DYNASTIA PLANTAGENETÓW
Henryk III (ur. 1 października 1207 w Winchesterze, zm. 16
listopada 1272 w Londynie) – król Anglii od 1216 r. Najstarszy syn Jana
bez Ziemi i Izabeli, córki Aymera Tillefera, hrabiego Angoulême.
Edward I, zwany Długonogim (ang. Longshanks) lub Młotem na
Szkotów (ang. Hammer of the Scots) (ur. 17 czerwca 1239 w Londynie,
zm. 7 lipca 1307 w Burgh koło Carlisle) – król Anglii od 1272 r., najstarszy
syn króla Henryka III i Eleonory, córki Rajmunda Beregara IV, hrabiego
Prowansji. Zyskał sławę wojownika, który podbił Walię i ujarzmił Szkocję.
dward II (zwany też Edwardem z Caernarvon, ur. 25
kwietnia 1284 w Caernarfon, zm. 21 września 1327 w Berkeley) –
król Anglii od 1307 r., czwarty syn Edwarda I i jego żony, Eleonory
Kastylijskiej, córki króla Kastylii Ferdynanda III Świętego. 7 lutego 1301 r.
uzyskał tytuł księcia Walii, jako pierwszy angielski książę.
DYNASTIA PLANTAGENETÓW
Edward III (ur. 13 listopada w 1312 w zamku Windsor, zm. 21
czerwca 1377 w Sheen Palace) – najstarszy syn króla Anglii Edwarda II i
jego żony Izabeli Francuskiej. Król Anglii od 25 stycznia 1327 do śmierci.
Jest jednym z najdłużej panujących monarchów angielskich (50 lat). Jego
panowanie zostało zdominowane przez wojny z Francją (wojna stuletnia)
i Szkocją.
Ryszard II (ur. 6 stycznia 1367 w Bordeaux, zm. 14 lutego 1400 w
Pontefract), młodszy syn Edwarda Czarnego Księcia, księcia Walii, syna
króla Edwarda III, i Joanny z Kentu. Król Anglii od 22 czerwca 1377 do 29
września 1399. Urodził się w czasach, gdy jego ojciec był księciem
Akwitanii. Po rychłej śmierci starszego brata Edwarda, który zmarł w wieku
6 lat, i śmierci ojca w 1376 r. został księciem Walii i następcą
angielskiego tronu. 22 czerwca 1377 r. po śmierci dziadka Edwarda III
został kolejnym królem Anglii. Miał wtedy 10 lat.
DYNASTIA LANCASTERÓW
Henryk IV Lancaster (ur. 3 kwietnia 1367 w Bolingbroke w Lincolnshire,
zm. 20 marca 1413 w Londynie), król Anglii w latach 1399-1413,
najstarszy syn Jana z Gandawy, 1. księcia Lancaster (młodszego syna
króla Edwarda III), i Blanki, córki Henryka Grosmonta, 1. księcia Lancaster.
Henryk V Lancaster, Henryk Monmouth (ur. 9 sierpnia lub 16
września 1387 w Monmouth w Walii, zm. 31
sierpnia 1422 w Vincennes we Francji), król Anglii w latach 1413-1422.
Syn króla Henryka IV i jego pierwszej żony, Marii de Bohun, córki 7.
hrabiego Hereford.
Henryk VI Lancaster (ur. 6 grudnia 1421, zm. 21 maja 1471) – był
królem Anglii od 1422 r. do 1461 r., a potem ponownie od 1470 r. do
1471 r. Syn Henryka V i Katarzyny de Valois, księżniczki francuskiej.
DYNASTIA YORKÓW
Edward IV (ur. 28 kwietnia 1442 w Rouen, zm. 9
kwietnia 1483 w Westminsterze) – król Anglii w latach 1461–1483, z
krótką przerwą w latach 1470–1471. Edward był synem Ryszarda
Plantageneta, 3. księcia Yorku i Cecylii Neville, córki Ralpha Neville'a, 1.
hrabiego Westmoreland.
Edward V (ur. 4 listopada 1470 w Opactwie Westminsterskim w Londynie,
zm. prawdopodobnie 6 lipca 1483 w Tower) – król Anglii od kwietnia do
czerwca 1483 r. Najstarszy syn króla Anglii Edwarda IV z dynastii Yorków i
jego żony Elżbiety Woodville, córki Richarda Woodville'a, 1. hrabiego
Rivers. Edward V jest oprócz Lady Jane Grey i Edwarda VIII jedynym
władcą Anglii, który nigdy nie został koronowany.
Ryszard III, ang. Richard III (ur. 2 października 1452, zm. 22
sierpnia 1485) – król Anglii od 1483 r. (koronowany 6 lipca), najmłodszy
syn Ryszarda Plantageneta, 3. księcia Yorku, i Cecylii Neville, córki 1.
hrabiego Westmorlandu. Młodszy brat króla Edwarda IV. Przez krótki czas
w 1483 r. Lord Protektor i regent Królestwa w imieniu małoletniego
bratanka Edwarda V.
DYNASTIA TUDORÓW
Henryk VII, ang. Henry VII (ur. 28 stycznia 1457, zm. 21 kwietnia 1509) –
król Anglii i lord Irlandii od 22 sierpnia 1485 do końca życia. Pierwszy król
z dynastii Tudorów, uważany za jednego z najlepszych angielskich
władców.
HENRYK VIII
Henryk VIII -ur. 28 czerwca 1491 w Greenwich, zm. 28 stycznia 1547
w Londynie. Król Anglii od 21 kwietnia 1509 do końca życia. Doprowadził
w latach 20. i 30. XVI wieku do rozłamu z Kościołem rzymskokatolickim
oraz ustanowienia niezależnego Kościoła anglikańskiego; za jego
panowania dokonano kasaty klasztorów. Zasłynął 6 małżeństwami oraz
ścinaniem niektórych swoich małżonek.
Znaczące akty prawne uchwalone za jego panowania kilka ustaw
rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego oraz
ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;
-kilka ustaw rozdzielających Kościół anglikański od Kościoła katolickiego
oraz ustanawiających Henryka VIII głową Kościoła anglikańskiego;
-Akty Unii 1536–1543 łączące Anglię i Walię w jeden narodów
Dekret o Sodomii (tzw. Buggery Act) 1533 – pierwsze angielskie prawo
przeciw sodomii
Ustawa o Czarach (tzw. Witchcraft Act) 1542 – karząca śmiercią za
"wywoływanie lub wyczarowywanie złych duchów.
W późnych latach życia Henryk miał dużą nadwagę – w obwodzie brzucha
mierzył 137 cm, możliwe jest też, że cierpiał na podagrę. Dość wiarygodna
jest teoria, jakoby chorował na syfilis. Jego nadwaga miała początek w
wypadku podczas turnieju w 1536. Poniesiona wtedy rana na udzie nie
tylko uniemożliwiła zażywanie ruchu, ale też stopniowo jątrzyła się i
możliwe, że pośrednio doprowadziła do jego śmierci 28 stycznia 1547 w
pałacu Whitehall. Henryk VIII został pochowany w kaplicy św. Jerzego
w Zamku Windsor, obok swojej żony Jane Seymour.
DYNASTIA TUDORÓW
Edward VI (ur. 12 października 1537 w Hampton Court, zm. 6
lipca 1553 w Greenwich) – król Anglii w latach 1547–1553, jedyny
syn Henryka VIII Tudora, króla Anglii i jego trzeciej żony Jane Seymour,
córki sir Johna Seymoura, szlachcica z Wiltshire. Edward nigdy nie rządził
samodzielnie – rządy w jego imieniu sprawowała Rada Regencyjna.
Lady Jane Grey (ur. prawdopodobnie 12 października 1537 w Bradgate
Park, zm. 12 lutego 1554 w Tower) – królowa Anglii zwana
"dziewięciodniową królową" lub "królową dziewięciu dni".
Maria I (ur. 18 lutego 1516 w Greenwich, zm. 17 listopada 1558 w St.
James's Palace), zwana Krwawą Marią (Bloody Mary) – królowa Anglii w
latach 1553–1558, królowa Hiszpanii w latach 1556–1558, córka króla
Anglii Henryka VIII Tudora i jego pierwszej żony Katarzyny Aragońskiej,
wdowy po starszym bracie Henryka, Arturze Tudorze, córki Ferdynanda II
Katolickiego, króla Aragonii i Izabeli I Katolickiej, królowej Kastylii. Maria
była starszą siostrą króla Edwarda VI i królowej Elżbiety I, ale każde z
rodzeństwa miało inną matkę.
ELŻBIETA I
Urodzona 7 września 1533 w Greenwich, zmarła 24
marca 1603 w Richmond – królowa Anglii i
Irlandii (panowała od 17 listopada 1558 do
śmierci w 1603), córka Henryka VIII i jego
drugiej żony Anny Boleyn. Ostatnia z
rodu Tudorów. Nazywana Królową-Dziewicą .
Elżbieta była jedynym dzieckiem z drugiego
małżeństwa Henryka VIII z Anna Boleyn, które
dożyło wieku dojrzałego. Henryk i Anna byli ze
sobą związani prawdopodobnie już od
roku 1527, ale w wyniku sprzeciwu papieża na
ich małżeństwo mogli się pobrać dopiero w
końcu 1532 r., gdy w wyniku odłączenia się
Kościoła angielskiego od papiestwa rozwód z
poprzednią żoną Katarzyną Aragońską stał się
możliwy. Wkrótce po wstąpieniu na tron,
dworzanie rozpoczęli dyskusję, kogo poślubi
Elżbieta. Powodów, dla których miałaby pozostać
w stanie panieńskim, było wiele. Przede
wszystkim do instytucji małżeństwa zraził ją jej
ojciec Henryk, który traktował swoje kolejne żony
bardzo instrumentalnie. Także śmierć matki nie
była dla niej miłym wspomnieniem.
JAKUB I STUART
Jakub I Stuart- ur. 19 czerwca 1566w Edynburgu, zm. 27
marca 1625 w Theobalds House. Król Szkocji (jako Jakub
VI) w latach 1567-1625 i król Anglii w latach 1603-1625.
Syn Henryk Stuarta, lorda Darnleya, i Marii I
Stuart, królowej Szkocji, córki króla Jakuba V Stuarta.
Pierwszy król Anglii z dynastii Stuartów. Jego panowanie
było początkiem unii personalnej Anglii ze Szkocją.
W pierwszych latach rządów samodzielnych wielki wpływ
na Jakuba wywierał książę Lennox. Wzmogło to
podejrzenia o spisku z Francją i Hiszpanią w celu
przywrócenia katolicyzmu w Szkocji. Aby uspokoić
protestantów w styczniu 1581 r. Jakub wydał krótkie i
zasadnicze wyznanie prawdziwej chrześcijańskiej wiary i
religii zgodnej ze Słowem Bożym i aktami naszych
Parlamentów. Nie uspokoiło to jednak protestantów i
w 1582 r. grupa możnych porwała Jakuba. Lennox uciekł
do Francji. Król jednak po roku uciekł z niewoli i, wspólnie
z Jakubem Stuartem, hrabią Arran, rozpoczął reformy
kościelne.
Pod koniec życia Jakub cierpiał na demencję i realna
władza w Anglii przeszła w ręce Villiersa i księcia Karola.
Król zmarł 27 marca 1625 r. w londyńskim Theobalds
House na "ciężką gorączkę" spowodowaną
prawdopodobnie niewydolnością nerek lub udarem
mózgu. Jakub został pochowany w katedrze
westminsterskiej w Henry VII Lady Chapel. Tron po
Jakubie objął jego syn Karol, książę Walii, jako Karol I król
Anglii i Szkocji.
DYNASTIA STUARTÓW
Karol I Stuart (ur. 19 listopada 1600 w Dunfermline, Fife; zm. 30
stycznia 1649 w Londynie), król Anglii i Szkocji w latach 1625-1649,
syn Jakuba I Stuarta, króla Anglii i Szkocji (jako Jakub VI) oraz Anny,
córki króla Danii Fryderyka II. Karol był jedynym brytyjskim władcą, jaki
został obalony i ścięty.
CZASY REPUBLIKI
Oliver Cromwell (ur. 25 kwietnia 1599 w Huntingdon, zm. 3
września 1658 w pałacu Whitehall w Londynie) – polityk angielski, główna
postać angielskiej wojny domowej, lord
protektor Anglii, Szkocji i Irlandii 1653–1658. Cromwell uważany jest za
dziesiątego spośród 100 najwybitniejszych Brytyjczyków wszech czasów.
Richard Cromwell (Ryszard Cromwell, ur. 4 października 1626, zm. 12
lipca 1712) – trzeci syn Olivera Cromwella,
rządził Anglią, Szkocją i Irlandią jako lord protektor od 3
września 1658 do 25 maja 1659.
DYNASTIA STUARTÓW
Karol II Stuart (ur. 29 maja 1630 w St. James's Palace, Londyn, zm. 6
lutego 1685 w Whitehall, Londyn) – król Anglii i Szkocji w latach 16491685 (de iure) lub 1660-1685 (de facto), syn Karola I Stuarta, króla Anglii
i Szkocji i Henrietty Marii, córki Henryka IV Burbona, króla Francji.
Jakub II, ang. James II (ur. 14 października 1633, zm. 16 września 1701)
– od 1685 król Anglii oraz król Szkocji jako Jakub VII (szk.-gal. Seumas
VII). Młodszy syn Karola I i Henrietty Marii Burbon, córki Henryka IV, króla
Francji, brat i następca Karola II, ostatni katolicki król Anglii i ostatni król,
który rządził w sposób absolutny.
Maria II (ur. 30 kwietnia 1662 w Londynie, zm. 28
grudnia 1694 tamże), królowa Anglii, Szkocji i Irlandii. Była najstarszą
córką Jakuba II i jego pierwszej żony – lady Anny Hyde.
DYNASTIA STUARTÓW
Wilhelm III Orański (ang. Wiliam III, hol. Willem III, właściwie Wilhelm
Henryk Orański) (ur. 14 listopada 1650 w Hadze, zm. 8
marca 1702 w Londynie) – książę Oranii-Nassau, stadhouder Republiki
Zjednoczonych Prowincji, król Anglii i Szkocji, pogrobowy syn Wilhelma II
Orańskiego i Marii Stuart, córki króla Anglii i Szkocji Karola I.
Anna Stuart (ur. 6 lutego 1665, zm. 1 sierpnia 1714), od 8 marca 1702 r.
do 1707 r. królowa Anglii, Szkocji i Irlandii, od 1707 r. królowa Wielkiej
Brytanii i królowa Irlandii, pierwsza monarchini Wielkiej Brytanii. Była
młodszą córką Jakuba II i jego pierwszej żony – lady Anny Hyde, młodszą
siostrą królowej Marii II.
DYNASTIA HANOWERSKA
Jerzy I (urodzony jako Jerzy Ludwik, ur. 28 maja 1660 w Hanowerze,
zm. 11 czerwca 1727 w Osnabrück) – pierwszy król Wielkiej
Brytanii i Irlandii z dynastii hanowerskiej (od 1 sierpnia 1714). Był
również elektorem Hanoweru.
Jerzy II (urodzony jako George Augustus, ur. 10
listopada 1683 w Hanowerze, zm. 25 października 1760 w Londynie) od 11 czerwca 1727 król Wielkiej Brytanii z dynastii hanowerskiej. Był
również elektorem Hanoweru i księciem Brunszwiku-Lüneburga.
Jerzy III (George William Frederick; ur. 4 czerwca 1738 w Londynie, zm. 29
stycznia 1820 w Windsorze, Berkshire) – ostatni (od 25
października 1760) król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy (od 1801)
król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii,
ostatni elektor i książę oraz pierwszy król (od 1814) Hanoweru. Jedyny
król Anglii i Korsyki w latach 1794-1796.
DYNASTIA HANOWERSKA
Jerzy IV, właśc. Jerzy August Fryderyk (ang. George Augustus Frederick, ur. 12
sierpnia 1762 w Londynie, zm. 26 czerwca 1830 w Windsorze) – regent od 5
lutego 1811 do 29 stycznia 1820, potem król Wielkiej Brytanii i Hanoweru od 29 stycznia
1820, najstarszy syn króla Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz.
Wilhelm IV (ur. 21 sierpnia 1765 w Londynie, zm. 20 czerwca 1837 w Windsorze, Berkshire)
– król Wielkiej Brytanii i król Hanoweru od 26 czerwca 1830, nazywany królem żeglarzy.
Młodszy syn Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Wilhelm kładł jeszcze większy nacisk
niż jego poprzednicy na realizację woli parlamentu. Uczestniczył w przygotowaniu reformy
systemu wyborczego w roku 1832. Po jego śmierci na skutek różnych zasad dziedziczenia
tronu rozpadła się brytyjsko-hanowerska unia personalna
Wiktoria z rodu Welfów, właśc. Aleksandryna Wiktoria (ang. Alexandrina Victoria) (ur. 24 maja1819 w Londynie,
zm. 22 stycznia 1901 w Cowes na wyspie Wight) – królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i
Irlandii przez 63 lata (od 20 czerwca 1837). Od 1 stycznia 1877 r. także cesarzowa Indii. Żona księcia Alberta
Sachsen-Coburg-Gotha. Jej krewni i potomkowie zasiadali na
tronach Grecji, Jugosławii, Rosji, Rumunii i Niemiec, a obecnie panują w Wielkiej
Brytanii,Szwecji, Norwegii, Belgii, Danii i Hiszpanii.
DYNASTIA WINDSORÓW
Edward VII, właśc. Albert Edward von Sachsen-Coburg und Gotha (ur. 9
listopada 1841 w Pałacu Buckingham w Londynie, zm. 6
maja 1910 tamże) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i
Irlandii i dominiów brytyjskich, cesarz Indii od 22 stycznia 1901. Syn
królowej Wiktorii. Panowanie Edwarda przyniosło pewien powiew świeżości
w zakresie obyczajów – konserwatywna królowa Wiktoria stała się
symbolem pruderii, jej syn słynął z rozrywkowego trybu życia. W
przeciwieństwie do matki raczej nie brał bezpośredniego udziału w
rządzeniu państwem, zajmując się pełnieniem funkcji reprezentacyjnych.
JERZY V
Urodził się 3 czerwca 1865 w Londynie,
zmarł 20
stycznia 1936 w Sandringham) –
król Zjednoczonego Królestwa
Wielkiej Brytanii i Irlandii (od
1927 Wielkiej Brytanii i Irlandii
Północnej) i cesarz Indiiod 6 maja
1910. W czasie I wojny światowej
zmienił nazwisko na Windsor, gdyż
dotychczasowe
o niemieckim pochodzeniu (Coburg)
źle się w Anglii kojarzyło. Za jego
rządów w 1922 r. Imperium
Brytyjskie osiągnęło rozmiar 36,6
milionów km², stając się
największym imperium w historii
ludzkości. Jerzy urodził się
w Marlborough House i był drugim
synem Alberta Edwarda, księcia
Walii, i jego żony, księżniczki
duńskiej Aleksandry (córki króla –
Chrystiana IX i Luizy z Hesji-Kassel).
Chrzest Jerzego odbył się 7 lipca
1865 r. w zamku Windsor. Jego
starszym bratem był Albert Wiktor,
książę Clarence i Avondale. Chłopcy
wychowywali się razem pod okiem
wielebnego Daltona, proboszcza
Sandringham. Obaj chłopcy nie byli
zbyt inteligentni i nie osiągali
sukcesów w nauce.
DYNASTIA WINDSORÓW
Edward VIII – Edward Albert Christian George Andrew Patrick David (ur. 23
czerwca 1894 w Richmond, zm. 28 maja 1972 w Paryżu) – książę
Walii od 1911 (inaugurowany w Caernarfon), król Zjednoczonego
Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów, cesarz Indii,
Obrońca Wiary od 20 stycznia 1936 do abdykacji 11 grudnia 1936. Po
ustąpieniu z tronu otrzymał tytuł księcia Windsoru (Duke of Windsor).
Jerzy VI (ang. George VI, ur. 14 grudnia 1895 w Sandringham House,
zm. 6 lutego 1952 tamże) – król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej
Brytanii i Irlandii Północnej i dominiów (1936–1952), cesarz Indii (1936–
1947), król Indii (1947–1949), król Irlandii (1936–1949). Brat Edwarda
VIII i jego następca po abdykacji Edwarda. Zyskał popularność i szacunek,
gdy podczas niemieckich nalotów na Londyn nie opuścił miasta, mimo iż
dziewięć razy bombardowany był pałac.
ELŻBIETA II
Elżbieta II-właściwie Elizabeth Alexandra Mary urodzona 21
kwietnia1926, w Londynie – królowa Wielkiej Brytanii
z dynastii Windsorów, koronowana 2
czerwca1953.Jest ona córką króla Jerzego VI i jego
żony – Elżbiety Bowes-Lyon zwana Królową- Matką. Na
tronie zasiadła w 1953 roku. W 2007 roku królowa i
jej mąż – książę Filip obchodzili 60 rocznice ślubu.
Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest również głową
15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii,
Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady,
Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint
Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn,
Tuvalu i Wysp Salomona. Dzieciństwo spędziła na
Piccadilly Road 145, gdzie mieszkali wówczas
Yorkowie. Elżbieta miała tylko młodszą o cztery lata
siostrę, Małgorzatę. W 1932 Elżbieta z rodzicami i
siostrą przeprowadziła się do Royal Lodge w parku
przy zamku Windsor. Królowa Elżbieta II w ciągu 60 lat
swego panowania przeżyła 12 prezydentów USA oraz
6 papieży. Od momentu wstąpienia na tron
monarchini otrzymała 404 500 wyróżnień i nagród.
Jest też patronką przeszło 600 organizacji
charytatywnych.