Transcript agata_tabero_-_skoki_narciarskie

Skoki narciarskie – dyscyplina sportowa
rozgrywana na skoczniach narciarskich od
połowy XIX wieku.
Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po
rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni.
Żeby zawodnik mógł zostać dopuszczony do startu w konkursie
indywidualnym Pucharu Świata, musi posiadać na swoim koncie
punkty Pucharu Świata lub punkty zdobyte w Pucharze
Kontynentalnym w ciągu ostatnich dwóch sezonów.
Przed zawodami rozgrywane są kwalifikacje, które wyłaniają 50
(skocznia duża lub normalna) bądź 40 (skocznia mamucia)
zawodników uczestniczących w konkursie. Automatyczną
kwalifikację otrzymują ci znajdujący się w pierwszej dziesiątce
klasyfikacji Pucharu Świata. Jeśli jacyś zawodnicy z czołowej
dziesiątki klasyfikacji generalnej nie zdecydują się wziąć udziału
w konkursie, automatyczną kwalifikację otrzymują osoby
zajmujące kolejne miejsca w PŚ, dopełniając liczbę tych, którzy
nie muszą się kwalifikować, do dziesięciu.
W konkursie odbywają się dwie serie skoków (wyjątkiem jest konkurs
indywidualny na mistrzostwach świata w lotach narciarskich, gdzie rozgrywane
są cztery serie). W drugiej serii konkursu skacze 30 najlepszych zawodników z
serii pierwszej w kolejności odwrotnej do miejsca zajmowanego po serii
pierwszej.
W przypadku kiedy warunki nie pozwalają na dalsze rozgrywanie konkursu,
jury może postanowić o odwołaniu niektórych z serii skoków. Zwycięzcą
zawodów zostaje skoczek, który uzyska najwyższą łączną notę punktową za
skoki we wszystkich zakończonych seriach.
Drużyny składają się z 4 zawodników. W konkursie odbywają się dwie rundy po cztery
serie skoków. W każdej rundzie każdy z członków drużyny oddaje jeden skok, po jednym
skoczku z każdej drużyny na serię. Kolejność startu członków drużyny jest ustalona i nie
może się zmieniać pomiędzy rundami. W drugiej serii konkursu startuje 8 najlepszych
drużyn z serii pierwszej (chyba że na 8. miejscu znajduje się ex aequo dwie lub więcej
drużyn).
Miejsca państw w klasyfikacji Pucharu Narodów ustalane są na podstawie sumy
punktów z konkursów drużynowych oraz sumy punktów zdobytych przez wszystkich
zawodników danego kraju w konkursach indywidualnych w danym sezonie.
Za miejsca zajęte w konkursie Pucharu Świata zawodnicy otrzymują
punkty według następującej tabeli:
miejsce
1.
2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30.
punkty
100 80 60 50 45 40 36 32 29 26 24 22 20 18 16 15 14 13 12 11 10 9
8
7
6
5
4
3
Za miejsca zajęte w drużynowych konkursach Pucharu Świata kraje
otrzymują punkty według następującej tabeli:
miejsce 1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
punkty 400 350 300 250 200 150 100 50
2
1
Telemark
Telemark – sposób lądowania w skokach narciarskich. Skoczek, lądując,
wysuwa jedną z nóg do przodu, amortyzując lądowanie przez tzw. wypad.
Jedna noga była wysunięta do przodu na odległość nieprzekraczającą długość
buta, podudzie powinno być ustawione jak najbardziej prostopadle do
podłoża, a sam zawodnik powinien pochylić się lekko do przodu. Rozstaw nart
nie powinien przekroczyć dwukrotnej szerokości narty.
Miejscem, w którym narodziły się zimowe konkurencje klasyczne, w
tym także skoki, jest Norwegia. Tam właśnie pojawili się narciarze,
wykorzystujący "dwie deski" nie tylko do biegania, ale i skakania.
Jednym z nich był Sondre Norheim z Telemarku, oraz pierwszy
rekordzista w długości skoku narciarskiego Olaf Rye.
Pierwsza większa skocznia została zbudowana w Holmenkollen, gdzie 31
stycznia 1892 rozegrano pierwszy konkurs skoków, podczas którego najdalej
skoczył Arne Ustvedt (21,5 metra). Szybko popularność poza Norwegią skoki
zyskały także w Finlandii i Szwecji, a poza Skandynawią znalazły uznanie w
Austrii, Szwajcarii i pozostałych krajach alpejskich.
Początki skoków w Polsce to rok 1908, kiedy to przeprowadzono
konkurs skoków w Sławsku (wygrał zawodnik "Czarnych Lwów"
Leszek Pawłowski). Pierwsza skocznia z prawdziwego zdarzenia
powstała we Lwowie w 1910. Natomiast pierwsza duża skocznia
(jak na owe czasy) pojawiła się w Dolinie Jaworzynki, oficjalnie
otwarta 8 marca 1921.
Lwów
Dolina Jaworzynki
Na 1911 rok notuje się pierwszy oficjalny skok w wykonaniu
kobiety. Pierwszą rekordzistką świata w długości kobiecego skoku
narciarskiego została austriacka hrabina, Paula von Lamberg,
która uzyskała 22 metry.
Paula von Lamberg
Normalna skocznia narciarska– typ skoczni o punkcie
konstrukcyjnym usytuowanym między 75. metrem zeskoku
(włącznie), a 100. metrem (bez tej odległości).
Najlepsi zawodnicy trenują na skoczniach normalnych głównie po to, by
skorygować błędy techniczne podczas wybicia z progu.
Miyanomori Sapporo
Alpenarena Villach
Skocznia Olimpijska K90
w Hakubie
Duża skocznia narciarska – typ skoczni narciarskiej, gdzie
punkt konstrukcyjny umiejscowiony jest między 100. a 169.
metrem zeskoku (najczęściej na 120 metrze. Na nich organizuje
się konkursy skoków podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich, MŚ
w narciarstwie klasycznym, a także podczas zawodów Pucharu
Świata oraz Pucharu kontynentalnego w skokach narciarskich.
Tremplin Le Praz
Courchevel
Mühlenkopfschanze
Willingen
Wisła
Mamucia skocznia narciarska – skocznia narciarska, której punkt
konstrukcyjny umiejscowiony jest powyżej 170 metra, a punkt sędziowski
powyżej 185 m. Istnieje 5 czynnych mamucich skoczni narciarskich, na których
co 2 lata organizowane są mistrzostwa świata w lotach narciarskich.
W Austrii w Parku Narodowym Wysokie Taury rozpoczęto budowę
skoczni, na której będzie można skakać nawet 300 metrów
Vikersundbakken
Letalnica dolina Planica
Międzynarodowa Federacja Narciarska (FIS – Fédération Internationale de Ski) –
organizacja założona w 1924 roku, mająca za zadanie dbanie o rozwój narciarstwa na
świecie, organizowanie zawodów, formalizowanie przepisów i precyzowanie zasad.
Federacja ma swoją siedzibę w Szwajcarii, w
Oberhofen am Thunersee.
Igrzyska Olimpijskie
Zawody w skokach narciarskich w ramach zimowych igrzysk olimpijskich
rozgrywane są od zimowych igrzysk olimpijskich w 1924 w Chamonix,
(Francja). Wówczas rozgrywana była jedynie konkurencja na dużej skoczni.
Od zimowych igrzysk olimpijskich w 1964 w Innsbrucku rozgrywane są
olimpijskie zawody na średniej skoczni, a od zimowych igrzysk olimpijskich
w 1988 w Calgary rozgrywane są zawody drużynowe na dużej skoczni.
Mistrzostwa Świata
Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym (znane
też jako mistrzostwa świata w skokach narciarskich) są częścią mistrzostw
świata w narciarstwie klasycznym, odbywających się co 2 lata. Pierwszy
konkurs odbył się w 1925 roku w Jańskich Łaźniach (Czechosłowacja).
Trzykrotnie mistrzostwa świata odbyły się w Polsce, w Zakopanem
(1929, 1939 i 1962).
Letnie Grand Prix w skokach narciarskich odbywa się od 1994 roku, w
miesiącach letnich, na takich samych zasadach jak Puchar Świata w
zimie. Obecnie na cały cykl LGP składa się ok. 10 konkursów,
indywidualnych, drużynowych i mieszanych. Zawodnicy rozpędzają się
na rozbiegu po porcelanowych torach, a lądują na specjalnym
tworzywie - igelicie - pokrywającym zeskok.
Turniej Czterech Skoczni (niem. Vierschanzentournee) − najbardziej prestiżowy turniej w
skokach narciarskich, nazywany czasem "Wielkim Szlemem" czy odpowiednikiem
kolarskiego Tour de France.
Zawody rozgrywane są na skoczniach w Niemczech (Oberstdorf, Garmisch-Partenkirchen) i
Austrii (Innsbruck, Bischofshofen. Zwycięzcą zostaje zawodnik, który zdobył największą
liczbę punktów we wszystkich czterech konkursach łącznie.
Od sezonu 1996/1997 Turniej Czterech skoczni rozgrywany jest tzw. systemem KO. W
pierwszej serii skoków zawodnicy dobierani są w pary według rezultatów serii
kwalifikacyjnej (najlepszy z najsłabszym, drugi z czterdziestym dziewiątym itd.). Do drugiej
serii awansuje każdy zwycięzca z danej pary oraz pięciu tzw. "szczęśliwych przegranych"
(ang. lucky losers), czyli pięciu najlepszych zawodników spośród przegranych. 25
zwycięzców i 5 lucky losers tworzy trzydziestkę, która bierze udział w drugiej serii
(rozgrywanej według zasad tradycyjnych).
Polscy skoczkowie
Kamil Stoch
Piotr Fijas
brązowy
medalista
mistrzostw świata
w lotach
narciarskich
siedmiokrotny
zwycięzca zawodów
Pucharu Świata,
dwukrotny
zdobywca drugiego
miejsca w
klasyfikacji
generalnej Letniego
Grand Prix,
sześciokrotny
indywidualny mistrz
Polski
Stanisław Marusarz
Był
dwudziestojednokrotnym
mistrzem Polski w skokach,
zjeździe, kombinacji
klasycznej i alpejskiej oraz
w sztafetach biegowych 4
razy 10 km i 5 razy 10 km.
Czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny indywidualny mistrz świata, czterokrotny
(w tym trzykrotny z rzędu) zdobywca Pucharu Świata, zwycięzca 39 konkursów Pucharu
Świata, triumfator Turnieju Czterech Skoczni, trzykrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego,
trzykrotny triumfator Letniego Grand Prix, zwycięzca Turnieju Czterech Narodów,
zdobywca Pucharu KOP, dwudziestojednokrotny zimowy mistrz Polski[5],
osiemnastokrotny letni mistrz Polski, były rekordzista Polski (230,5 m) i były
współrekordzista świata w długości skoku narciarskiego (225 m). Czterokrotnie wybierany
najlepszym sportowcem Polski. Odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za
wybitne osiągnięcia sportowe Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia
Polski, Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem Oficerskim OOP.