Transcript PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie: Nick Waterhouse***
Ancienne Belgique Brussel
zondag 19 februari 2017
foto © Nick Waterhouse
Recensie:
Nick Waterhouse bracht een uitgerekte show met bijna twintig nummers in de AB
Box. Met een zeskoppige band speelde hij anderhalf uur lang zijn bluesachtige fifties
muziek zonder te stoppen. De songs sloegen wel aan, maar leken te veel op elkaar
waardoor het soms wat afgezaagd werd. Toch is het moeilijk om stil te blijven staan
op de swingende muziek van deze Amerikaan met zijn rauwe, hese stem. Een
baslijn die rechtdoor gaat, een keyboard met een vettige orgelklank en een zuivere
jazz-gitaar zorgen voor muziek die gaat als een trein. De zwoele saxofoonsolo's
daarbij zijn een streling voor het oor. Al had Waterhouse meer mogen doen om het
publiek erbij te betrekken. Hij bracht een voorstelling waarbij van begin tot einde de
vlam in de pan zat. Blues op een bord zonder franjes, maar ook zonder saus.
In 2010 lanceerde Nick Waterhouse de single ‘Some Place‘ die de start van zijn
muziekcarrière markeerde. Daarna trad hij op met verschillende artiesten zoals Ty
Segall, The Strange Boys en Allah-Las, voor wie hij ook hun debuutalbum producete.
Met zijn eigen debuutplaat ‘Time's All Gone‘ dat in 2012 uitkwam, toerde hij in de
Verenigde Staten en Europa. Toen deed hij ook een eerste keer ons land aan in Het
Depot in Leuven. In 2014 kwam de opvolger ‘Holly‘ en in september vorig jaar kwam
zijn derde plaat ‘Never Twice‘ uit. Snellere nummers zoal ‘This Is A Game‘ doen ons
soms denken aan de funk en soul van Jamie Lidell, al heeft zijn uiterlijk met de retro
bril en blazer daar misschien ook iets mee te maken. Andere tragere nummers lijken
dan weer op muziek van Van Morrison, vooral dankzij de saxofoonpartijen. De
nummers zijn weinig origineel, maar ademen wel de sfeer uit van de jazzy
nachtclubs in steden zoals Los Angeles en San Fransisco.
"Goedenavond Brussel! We hebben ver gereisd om voor jullie te spelen vanavond.",
zegt Waterhouse terwijl de band ‘IÂ had some money (but IÂ spent it)‘ inzet van het
nieuwe album ‘Never Twice‘. Het is een nummer dat rechtstreeks uit de jaren vijftig
zou kunnen komen met een gospel kantje à la Ray Charles. Neurotisch snel
gitaarspel leidt na het daaropvolgende ‘It's Time‘ het nummer ‘Dead Room‘ in waarbij
hij zegt dat het één van zijn favoriete songs is van de nieuwe plaat. De geweldige
saxofoonsolo stopt abrupt en maakt plaats voor snelle gitaar licks die afstammen van
het Beatles tijdperk. Bij ‘Sleeping Pills‘ wordt een dwrasfluit bovengehaald om hoge,
luchtige tonen te blazen over de mineur akkoorden. Het funky nummer mondt uit in
een drum intermezzo waarna de melodie een halve toon naar omhoog gaat om het
refrein extatisch te herhalen: een truukje dat nog steeds lijkt te werken.
Terwijl orgeltonen zachtjes het nummer ‘IÂ Can Only Give You Everything‘
aangeven, stelt Nick Waterhouse de band voor die daarna versnelt en zonder
stoppen overgaat in ‘Straight Love Affair‘, waarbij de saxofoon weer doet denken aan
Van Morrison. Bij elk nummer van Waterhouse herken je gemakkelijk invloeden van
verschillende bands en muzikanten uit de jaren vijftig en zestig. De basis
bluesschema's dragen ertoe bij dat je het gevoel hebt een nieuw nummer al eens
ergens gehoord te hebben.
Voor het nummer ‘Holly‘, van het gelijknamig album, spoort Waterhouse het publiek
waarvan een groot deel het nummer herkent, aan - "Voel je vrij om te dansen want
daarom zijn we hier uiteindelijk." - Na ‘Tracy‘ met de snelle basgroove, herhaalt hij
een paar keer het catchy refrein van ‘LA Turn Around‘ waarop iemand spontaan
confetti de lucht in gooit. De dialoog tussen gitaar en saxofoon bij het
Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik
Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden
This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only
No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author
Pagina 1/2
daaropvolgende ‘Don't you Forget It‘ kan rekenen op groot applaus van het publiek.
Op het einde van het nummer barst de band uit in stevige bluesrock en jamt er een
kleine tien minuten op los.
Daarna haalt hij uit naar de Amerikaanse president Trump – "De Verenigde Staten
heeft een groot probleem op dit moment. Wij waren aan het touren en bedachten
ons wat we eraan zouden kunnen doen en hoe. Terwijl mensen worden verdeeld on
the razor edge of being pushed in a certain direction, is de sleutel juist empathie. Je
moet praten met mensen die een andere achtergrond hebben, met mensen die voor
dit monster hebben gestemd. Je moet gewoon zeggen: IÂ wanna know. En dat is
gospel." - Â Een groot deel van het publiek scandeert het mee: "IÂ wanna know!".
Naar het einde toe speelt de band nog een aantal snellere nummers zoals de oude
single ‘Some Place‘ en ‘This is a game‘. Na het flauwere bisnummer ‘Old Place‘,
dat erg lijkt op ‘La Bamba‘ van Ritchie Valens, draagt hij het laatste nummer ‘Pushin‘
too hard‘, een cover van The Seeds, met een cynische ondertoon op aan zijn
managers en booking agents terwijl hij zingt "you're pushing too hard on me. All
IÂ want is just to be free. Live my live like IÂ want it to be."
Voor liefhebbers van het genre blues en fiftiesmuziek was het een leuk optreden dat
goed in elkaar zat. Maar wie hoopte een ontdekking te maken door naar Nick
Waterhouse te gaan kijken, beseft wellicht dat die niet veel nieuws te bieden heeft.
< Wannes Hobin >
De setlist:
I Had Some Money (But I Spent It)
It‘s Time
Dead Room
Sleeping Pills
I Can Only Give You Everything
Straight Love Affair
Holly
Tracy
Katchi
The Old Place
LA Turnaround
Is That Clear
(If) You Want Trouble
Say I Wanna Know
This Is a Game
Some Place
Bis:
Old Place
Pushin‘ too hard
Dit artikel en zijn foto zijn auteursrechtelijk beschermd - kopij enkel bestemd voor persoonlijk gebruik
Herdistributie in eender welke vorm zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de auteur is verboden
This article and its picture is copyrighted - copy for personal use only
No (re)distribution in any way allowed without written permission of the author
Pagina 2/2