Transcript Into the Woods (*****)

Recensie
Into the Woods (*****)
bos begint pas in het tweede deel,
als alle verworvenheden op de
tocht komen te staan door een
wraakzuchtige reus en iedereen
elkaar de schuld in de schoenen
probeert te schuiven. Het
sprookjesbos wordt een etalage
van slechte eigenschappen.
Paul Groot en Elise Schaap als wolf en
Roodkapje in Into the Woods.
Foto Peggy de Haan
Theater
Door PIT Producties. Muziek en
liedteksten: Stephen Sondheim.
Script: James Lapine, vertaling:
Jeremy Baker. Muzikale leiding:
Jeroen Sleyfer. Regie: Gijs de
Lange. 20/2, Oude Luxor Theater,
Rotterdam. Tournee t/m 13/5.
Een droom en een nachtmerrie om
te produceren, maar voor alle
examenonderdelen met vlag en
wimpel geslaagd. Het is genieten
van het decor, het orkest, de
acteurs en de soepele vertaling van
Stephen Sondheims musical.
PATRICK VAN DEN HANENBERG
De meeste bezoekers die de
musical Into the Woods van
Stephen Sondheim voor het eerst
zien, gaan er blind van uit dat het
na anderhalf uur afgelopen is. In
deze razendknappe hutspot van
een aantal sprookjes van de
gebroeders Grimm zien we na zes
kwartier een gelukkig einde. De
prins heeft zijn geliefde met de
juiste schoenmaat gevonden,
Roodkapje is blij omdat de wolf zijn
verdiende loon heeft gekregen en
de bakker en zijn vrouw hebben
hun liefste wens in vervulling zien
gaan: ze hebben een kind
gekregen. Mooi slotnummer,
waarin iedereen gestructureerd
door elkaar zingt, en dan fijn naar
huis.
Nee dus. De echte ellende in het
© de Volkskrant
Tel daarbij de soepele vertaling van
Jeremy Baker op ('Grootmoeder,
wat heeft u grote jatten en wat
heeft u een afschuwelijk grote,
natte muil.') en de perfecte avond is
compleet.
Into the woods is zowel een droom
als een nachtmerrie voor een
producent. Vind maar eens een
cast, die van minimal music naar
uiterst complexe patronen kan
switchen en die moralistische ernst
en komisch absurdisme kan
doseren. En hoe pak je het
bosdecor aan zonder in clichés te
vervallen? Esther Maas van PIT
Producties is voor al deze
examenonderdelen met vlag en
wimpel geslaagd.
Het is echt smullen van Paul Groot,
die als wufte prinselijke dandy door
het bos fladdert; het is te gek hoe
Elise Schaap van Roodkapje een
stoere, punky meid maakt met vette
danspasjes; het is genieten van het
opgewonden bakkertje Wart
Kamps; je hebt mazzel als je Lone
van Roosendaal als tegenspeler
hebt, die met haar lenigheid (en
geweldige zangstem) een warme
moeder kan zijn, maar ook geil
buitenechtelijk om de heupen van
de prins hangt voor een vluggertje
in het bos. Regisseur Gijs de Lange
heeft er hogeschoolslapstick van
gemaakt en laat zijn spelers tot het
randje gaan.
En wie dacht dat deze productie
nooit meer over het decor van de
uitvoering uit 2003 - een
openluchtvoorstelling in de bossen
van Amersfoort - heen kon komen,
heeft het ook mis. Het
vijftienkoppige orkest staat
pontificaal over het hele podium
uitgestald, daartussendoor lopen
de bospaadjes. Het bos is een
waaier van touw, de koe van Sjaak
(en de bonenstaak) staat op
wieltjes en is van hout en het werkt
allemaal. Zo simpel, zo low budget,
zo creatief en inventief.
vrijdag 24 februari 2017
Pagina 17 (1)