Transcript ALV 2009 bijlage agendapunt 11

Bijlage notulen ALV 2009
11. Presentatie de heer R.W.G. van Galen
Dank u wel voorzitter voor deze prachtige woorden. Dank u wel beste mensen. Er werd mij gevraagd, geef nou
eens een korte presentatie van pak ‘m beet vijf minuten. U moet weten dat ik tegenwoordig dagelijks presentaties
geef, maar die duren vaak een uur tot anderhalf uur. Dus als je een coach zijn gang laat gaan, dan duurt het wat
langer dan vijf minuten. Ik zat te kijken thuis van hoe kan ik dat nou doen, hoe moeten we dat in kaart brengen?
Dan zie ik de eerste foto en de eerste foto valt al weg onder de tekst, dus dat is al mooi. Je moet ergens gaan
knippen natuurlijk. Ik begin meestal met een filmpje van vier minuten, die knip ik ook maar weg. Waarschijnlijk
heeft u de beelden allang gezien, dat ik het water in gegooid wordt na de wedstrijd, dat we met zijn allen prachtig
van Amerika wonnen, dat was natuurlijk fantastisch. Waterpolo was even volkssport nummer 1. Als was het maar
voor een paar dagen. Het is natuurlijk de trots als coach dat er 3 miljoen mensen naar een finale waterpolo hebben
zitten kijken. En dan is het ook nog wel leuk om te vertellen, dat is onderzocht door een onafhankelijk bureau, van
die 3 miljoen hadden er 2 miljoen mensen moeten werken. Laten we een gemiddeld uurloon nemen van pak ‘m
beet €30,-, 2 miljoen mensen keer €30,- is 60 miljoen. Dan praten we hier over €2, - maar goed. 60 miljoen dat
gaat zo het putje in. Dan zeg ik als coach dat is niet zo, want die mensen zijn zo geïnspireerd geraakt, die
verdienen dat geld lang en breed heel snel terug. Maar ja of het nou toeval is of niet, vier weken later begint de
financiële crisis. Ik weet niet of het met elkaar te maken heeft. Ik ga toch proberen op een aantal zaken kort in te
gaan. Wij zijn de laatste drie jaar eigenlijk een beetje verwend geraakt, omdat we als waterpoloërs onze hobby als
professionals mochten invullen. Dankzij de KNZB, dankzij NOC*NSF, maar ook dankzij uw steun uiteraard. We
mochten 12 tot 14 keer op Schiphol staan, voor allerlei reizen. Soms voor 5 dagen naar Barcelona, maar soms ook
wel eens voor vier weken naar Australië of naar Amerika. Dat is allemaal mogelijk als je je vak professioneel invult.
Dat is ook nodig om prestaties te leveren. Het Olympisch dorp, fotootje erbij gedaan. 50 van dit soort gebouwtjes
staan er in het Olympisch dorp. 15.000 sporters moeten gehuisvest worden, 5000 begeleiders. Dat zijn er nogal
wat. Er zijn tal van voorzieningen. Een van de voorzieningen die echt in het oog springt, als we bijvoorbeeld in dit
gebouw zouden eten met een paar honderd mensen, dan vinden we dat in Nederland al veel. Daar in China zit je
te eten in een eetzaal, dat noemen ze ook oneerbiedig de vreetschuur, zit je te eten met 5000 mensen
tegelijkertijd. Ongelofelijk. Wat ook ongelofelijk is, is de ontmoeting met prinses Maxima en prins Willem-Alexander.
We hadden nog geen wedstrijd gespeeld. Aan onze populariteit lag het niet. Maar ze kregen een rondleiding door
het Olympische dorp en ze dachten we willen eigenlijk wel die appartementen aan de binnenkant bekijken. Laten
wij nou net een van de weinige ploegen zijn op reis die altijd een espresso en Senseo apparaat bij zich hebben.
Dus de uitnodiging was snel gemaakt. Wat schetste onze verbazing, ze gingen nog met ons mee ook! Dan kan het
zo maar verkeren dat je zit te praten met Maxima over de zwemlessen van Alexia en Amalia, dat zijn toch hele
leuke dingen om mee te maken. Dat zal me altijd bij blijven. Dit is wel een van die hele bijzondere momenten. Het
was nog een soort informeel en gezellig ook, ze blijven bijna een half uur zitten. Ik weet niet of dat kwam omdat bij
ons het tweede bakkie ook gratis was. Het was in ieder geval heel erg gezellig. De openingsceremonie, vlak
voordat we naar het stadion gingen nog even met de hele Nederlandse equipe op de foto. U ziet Daniëlle de Bruijn,
die geweldenaar met zeven goals in de finale, ziet u met de ogen dicht staan. Dat komt omdat het daar ´s avond
nog 25 – 30 graden Celsius is. Maar China heeft natuurlijk wel een hele andere luchtvochtigheid. Dus de
gevoelstemperatuur is daar totaal anders. Je waant je eigenlijk in een soort sauna, 40 graden gevoelstemperatuur.
Dan is het ’s avonds zeven uur, dan moet je nog heel de avond in de rij staan. Zo’n stadium in lopen enzovoorts.
Het is fantastisch om mee te maken, maar je krijgt het wel warm op zo’n avond. Wij dachten dat we het warm
hadden, maar in de rij richting het Olympisch stadium kom je natuurlijk tal van nationaliteiten tegen en zo ook onze
vrienden van Mali. Die mannen hebben gewoon synthetische dekens over zich heen geslagen als een beetje
herkenning voor hun land. Die hebben natuurlijk ook stinkend warm. Dus wat dat betreft hebben we geen
medelijden meer met ons zelf.
Ik ben een rasechte Rotterdammer, ik kom graag in de Kuip, ook in een moeilijk seizoen als dit seizoen, wanneer
het niet zo goed gaat. Of vorig seizoen, of het seizoen daar voor. Laten we het maar proberen positief te houden.
Dan kom je in zo’n Kuip met 50.000 mensen. Maar als je een stadium in komt lopen met 100.000 mensen, ja dat
doet wel wat met je. Als je langs de ereloge loopt en president Bush staat zelfs naar je te zwaaien, ja dat zijn toch
wel hele bijzondere momenten. Wat ook bijzonder is dat je in zo’n dorp en met zo’n opening heel erg veel
nationaliteiten tegen komt en heel veel bekende sporters. U herkent hem wellicht, dit is de held van China, Yao
Ming, dat is een bekende basketballer. De man is 2 meter 36. Simone Koot een speelster van mij is 1 meter 68, die
vond het wel leuk om even samen op de foto te gaan. U ziet ook aan de foto dat Simone het iets leuker vindt dan
Yao Ming. Dat soort mensen kom je tegen, dat is natuurlijk fantastisch om mee te maken. Coby Bryand, bekende
ster van de LA Lakers en ook Roger Federer, tweede van rechts. Fantastisch natuurlijk. Ja, ik zeg het er maar bij,
tweede van rechts, ik was laatst in een presentatie en toen vroeg iemand in het publiek, wie is nou Federer? Dat
hoef ik hier natuurlijk niet uit te leggen. Ja, dit zijn fantastische momenten om vast te leggen. Dit is een fantastische
foto van een onderwater camera. Dat zegt eigenlijk iets over het begin van het toernooi. Het toernooi was natuurlijk
fantastisch, u weet allemaal hoe het geëindigd is, maar het begon niet zo goed. We gingen letterlijk en figuurlijk
kopje onder. Maar ons toernooi duurt gelukkig tweeënhalve week, dus je hebt de tijd om je te herpakken. En dan
moet je ook wel weer met elkaar opserveren, analyseren en kijken waar het anders en beter moet. En dat dan
uiteindelijk met elkaar in kaart gaan brengen. Gelukkig ging het ook beter. Deze foto staat een beetje symbool voor
de overwinningen gaandeweg het toernooi. Dat was geweldig om mee te maken. Wat ook geweldig was om mee
te maken, is dat je als je een finale dan wint dat je dan hoog bezoek krijgt. Niet alleen van Erik, maar ook van prins
Willem Alexander. Maxima moest halsoverkop naar huis want er was iets met Amalia. Maar prins Willem Alexander
had natuurlijk een goede vervangster aan Erica Terpstra, onze alle geliefde Erica. Want die heeft natuurlijk wat met
zwemmers en waterpoloërs. Het leuke verhaal is, dat als je zo’n finale wint en je komt eigenlijk drijfnat zo’n ereloge
binnen, dat dan prins Willem Alexander je om je nek vliegt. Ja, die man was natuurlijk ook gelijk drijfnat. Daarna
heb ik echt 30 minuten Erica Terpstra huilend in mijn armen gehad. Die kon het maar niet geloven dat we
gewonnen hadden, zo bijzonder was het. Dan kan ik u zeggen, dan heb je wel wat beet hoor, toen nog wel, ze in
inmiddels een paar kilootjes lichter. Maar dat zijn toch wel een paar hele bijzondere momenten. Wat ook heel
bijzonder is, is Gillian van der Berg. Misschien heeft u het verhaal wel eens gelezen in de krant. Als je je leven
opgeeft, ze is getrouwd, woont in Italië, je kind bij opa en oma gedropt in Boskoop en je gaat drie jaar lang heel
hard trainen, je ziet je kind amper, je ziet je man amper, eigenlijk alleen maar voor die Olympische droom. Dat is
wel heel bijzonder. Dat maakt het ook bijzonder dat als je zo’n finale wint en ze komt naar je toe zwemmen en dan
schiet er even wat door je heen. Je ziet op de foto het ongeloof van Gillian haar gezicht afstralen. Wat er van mijn
gezicht afstraalt weet ik niet. De fotograaf drukte op het juiste moment op het knopje. De fotograven willen na
afloop natuurlijk de mooiste foto’s voor de volgende ochtendkranten. Deze foto hebben we zelf gemaakt de
volgende dag met de medailles. Natuurlijk een prachtig moment, als je zo hard hebt gewerkt en naar een
topprestatie toe hebt geleefd. Dat het dan ook lukt, geweldig. Sinds de Olympische Spelen is mijn motto ook ‘niets
is onmogelijk’, dat geldt misschien voor u privé of maatschappelijk of in verenigingsopzicht, maar dat geldt ook voor
ons. Niets is onmogelijk, dat heeft deze situatie wel bewezen. En dan sta je zomaar op het hoogste podium en dan
staat daarboven de titel ‘waar haal je nou het succes’, in het bedrijfsleven ga ik dan nog een uurtje verder over wat
de overeenkomsten zijn tussen topsport en bedrijfsleven. Daar zal ik u vandaan niet mee vermoeien. Maar ik wilde
deze foto’s toch laten zien, dan heeft u een beetje inzicht in wat we met elkaar hebben meegemaakt. Als u dat
inzicht nou wilt vergroten, dan kan ik u het volgende aanbevelen, ik heb een prachtig boek geschreven en dit
prachtige boek is dadelijk gesigneerd te koop. In de winkel is het voor €22,50 te koop, maar ik dacht die €2,contributieverhoging, we moeten natuurlijk iets terug doen, dus het boek is na de vergadering te koop voor €20,-,
dus dan heeft u gelijk de €2,- terugverdiend. Ik dank u voor uw aandacht. Ik hoop dat u het leuk vond om dit mee te
maken, ik wens u een prettige dag verder.